Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΤΟΧΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΚΛΕΩΝΩΝ(Αργολιδο-Κορινθίας) / ΒΙΒΛΙΟ ΣΤ. ΚΑΛΑΡΑ


 Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΡΑΣ (ΤΣΕΛΕΠΗΣ=Σαύρα,ή γιός Σουλτάνου, το παρατσούκλι του!) εκ του Χιλιομοδίου Κορινθίας ήταν ο "Αρχηγός" όπως αναφέρει, αντιστασιακής οργάνωσης, που όμως δεν αναφέρει τον τίτλο της. Στο χωριό μου Στεφάνι και στην περιοχή του τότε Δήμου Κλεωνών (13 χωριά -όπως αναφέρει αριθμητικά ο ίδιος -Στεφάνι-Αγιονόρι-Κλένια-Χιλιομοδι -Αγ, Βασίλειος- Αρχαίαι Κλεωναί(Κοντόσταυλος) -Σπαθοβούνι-Κουταλάς- Αθίκια-Μαψός- Σολομός και άλλα δύο ίσως ο Αγιάννης  και το Αγγελόκαστρο) ήταν γνωστή ως ΕΒΑΜ(Ελληνικό Βασιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) Αναφορά γιαυτή την οργάνωση έχομε από τον Ηλία Παπαστεργιόπουλο   στο Βιβλίο: «Ο Μωρηάς στα όπλα»  όπου γράφει ότι στην Κορινθία είχε ενεργοποιηθεί και το Β.Α.Μ. (Βασιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)
Στις 15/12/1946 ο Σ. Καλαράς έφυγε για την Αμερική και επανήλθε μετά το τέλος του εμφυλίου το Νοέμβριο 1949. Τον Ιούνιο του 1951 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αμερική.

ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΑΥΡΟΥ.Ν.ΚΑΛΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ!
(Οι σημειώσεις οι υπομνηματισμοί και επισημάνσεις  δικές μου)
======
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, 1941-1944
«Μιά εξήγηση, προς τους αναγνώστες,
σχετικά με την Εθνική Αντίσταση,
(Αύγουστος 1941- Ιούνιος 1940)

          Ήταν πολύ δύσκολο να γράψω το κεφάλαιο αυτό που σχετίζεται με την Εθνική Αντίσταση, 1941-1944, στην περιφεριά μας, τους τέως Δήμου Κλεωνών Κορινθίας (13 χωριά)*(*Στεφάνι-Αγιονόρι-Κλένια-Χιλιομοδι -Αγ. Βασίλειος- Αρχαίαι Κλεωναί(Κοντόσταυλο) -Σπαθοβούνι-Κουταλάς- Αθίκια-Μαψός- Σολωμός και άλλα δύο ίσως ο Αγιάννης  και το Αγγελόκαστρο) γιατί δεν ήθελα να αναφερθώ στα συνταρακτικά εγκλήματα, που είχαν γίνει εις βάρος των οργανωμένων αγωνιστών και άλλων αθώων συμπατριωτών μας, και επί δεκαετίες απέφευγα να το πράξω, γιατί δεν ήθελα να ξαναματώσω περασμένες αγιάτρευτες πληγές...
          Από σεβασμό όμως προς την αλήθεια και προ παντός από σεβασμό προς την μνήμη όλων των αδισκοτωμένων, αδιακρίτως πολιτικής ιδεολογίας,τους οποίους ,όχι μόνο δολοφόνησαν αναίτια (οι κατά τόπους ολίγοι εκστρεμισταί, που ενεργούσαν ανεξέλεκτα, παρασυρμένοι από αχαλίνωτο πάθος και εγωϊσμό και προσωπικά συμφέροντα), αλλά φόρτωσαν επάνω στη μνήμη τους και το όνομα τους τον ογκόλιθο του αναθέματος, με την συνταρακτική κατηγορία του προδότη... Κατηγορία και ανάθεμα που τους ακολουθεί και μετά τον θανατό τους, αλλά που αμαυρώνει καταντροπιάζει και το όνομα των παιδιών τους και όλων των συγγενών τους... Διότι , «η συκοφαντία μοιάζει σαν την φωτιά , η οποία όσα φτάνει τα καίει, αλλά και όσα δεν προλάβει να τα κάψει τα μαυρίζει»...
    Πρόθεσή μου λοιπόν, λοιπόν δεν είναι να αναμοχλεύσω τα περασμένα πάθη, τα οποία ζημίωσαν ανεπανόρθωτα την πατρίδα μας γενικά τον Ελληνισμό, και ούτε θέλω να προβάλλω τον εαυτό μου, γιά τις μικρές υπηρεσίες τις οποίες προσέφερα, κατά δύναμη και από ιερό καθήκον προς την πατρίδα μας... Γ΄ αυτό και δεν γράφτηκα στο «Σύνδεσμο Αγωνιστών Αντιστάσεως» μέχρι σήμερα, επειδή θέλω να παραμένω ένας απλός αφανής στρατιώτης, όπως τόσες χιλιάδες άλλοι πατριώτες...Και αν αναγκάζομαι να αναφερθώ στη δική μου περιπέτεια , το κάνω γιατί σκοπός μου είναι «να γράψω χωρίς φόβο και πάθος και με ιστορική ευθύνη, αυτά που είδα, άκουσα και έζησα, κατά την σκληρή δοκιμασία του Ελληνισμού»...Τα όσα γράφω είναι αληθή, διότι, από ανατροφή και χαρακτήρα, δεν μπορώ να κάνω συμβιβασμό με την συνείδησή μου, προσθέτοντας πράγματα που δεν έγιναν ή αφαιρώντας πράγματα που έγιναν και τα έζησα...Δεν μνησικακώ κανέναν, γιά την περιπέτειά μου και όλους τους υπαίτιους τους έχω συγχωρέσει, αποφεύγοντας να αναφέρω τα ονόματά των...
        Τέλος πληροφορώ τους αναγνώστες ότι, το βιβλίο τούτο εκτυπώθηκε σε λίγα τεύχη όχι γιά κερδοσκοπία αλλά να μοιρασθεί σε βιβλιοθήκες , σε οικογένειες των αδικοσκοτωμένων και σε συνεργάτας μας.
                                                          Σταύρος Καλαράς

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, 1941-1944

«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
Την πίστη επάνω στην ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται,
Μα πάντα ανίκητο τον είδα...»
(Ι. Πολέμης)

          Ένα μήνα πριν της κηρύξεως του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, είχα επιστρατευθεί, με ειδική πρόσκληση, και υπηρετούσα στο 3ο Όρχο Πυροβολικού του 6ου Συντάγματος Κορίνθου...Με την κήρυξη του πολέμου, 28/10/1940, ολόκληρο το Σύνταγμα μεταφέρθη ταχέως προς το Μέτωπο, συνεχίζοντας τους νικηφόρους αγώνας του, μέχρι πέραν της Χειμάρας, παραλιακού Τομέα της Αλβανίας.
          Ο 3ος Ορχος Πυροβολικού, βραδυπορώντας, επειδή είχαμε άλογα, μουλάρια και διάφορα εφόδια, ακολουθούσαμε το Σύνταγμα και σταδιακά φτάσαμε στους Αγίους Σαράντα, όπου συναντήσαμε ένα Τάγμα Πεζικού του 6ου Συντάγματος, με διοικητή τον Ταγματάρχη Γεώργιο Χριστοδούλου, Κορίνθιο, το οποίο, μετά από λίγες ημέρες ανάπαυση, ανεχώρησε για να συνεχίσει τη νικηφόρο προέλασή του. Η Μονάδα μας παρέμεινε στους Αγίους Σαράντα, εφοδιάζοντας το μαχόμενο Σύνταγμα με τα απαραίτητα πολεμοφόδια κλπ. Έχοντας Διοικητή μας τον έφεδρο Λοχαγό κ. Αντώνιο Λυράκη, Κρητικό την καταγωγή.

Σελ.17
         Λίγες ημέρες μετά την Γερμανική επίθεση, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, εγώ μετακομίσθηκα, μέσω των Νοσοκομείων Δελβίνου, Ιωαννίνων, Άρτας και Μεσολογγίου, στο 6ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λουτρακίου, γιά θεραπεία «Δυσχέρειας κινητικότητας εις έκταση της δεξιάς κατά γόνυ αρθρώσεως, συνεπεία επιπολαίου πολεμικού τραύματος», (σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση)... Και όταν οι Γερμανοί έσπασαν το μέτωπο των Γιουγκοσλάβων και προχωρούσαν προς την Θεσσαλονίκη, ο Αρχίατρος του Νοσοκομείου έδωσε αναρρωτικές άδειες εις όλους όσοι μπορούσαν να περπατήσουν και δεν είχαν σοβαρά τραύματα ή άλλες σοβαρές ασθένειες, γιά να πάνε στα σπίτια τους...

Σελ. 18
Μεταξύ αυτών έλαβα και εγώ την αδειά μου, και φεύγοντας στις 19/4/1941 με συνεννόηση του Αρχηνοσοκόμου Γεωργίου Αρ. Μπαλάφα,*(*Ο Γ.Αρ.Μπαλάφας ήταν συγγενής του -εξάδελφος- καταγωγή από Στεφάνι) παρέλαβα μερικά όπλα που υπήρχαν στην αποθήκη και διάφορα πυρομαχικά και φάρμακα πρώτων βοηθειών, τα οποία μετέφερα με τα αυτοκίνητα- ΤΑΞΙ των Χρήστου Σταύρου Τσίρστη και Γεωργίου Ν. Κεχρολόγου στη Μονή Φανερωμένης Χιλιομοδίου, όπου τα έκρυψα, με σκοπό να οργανώσουμε αργότερα Πολιτικές και Στρατιωτικές Ομάδες Αντιστάσεως κατά των Κατακτητών...
          Μετά την ανάρρωσή μου ανέλαβα και πάλι τα καθήκοντά μου , ως Καθηγητής της Γυμναστικής στο Γυμνάσιο Μεσολογγίου, αλλά μετά 25 ημέρες με μετέθεσαν, κατόπιν αιτήσεώς μου στο Γυμνάσιο και την Ιερατική Σχολή Κορίνθου, φροντίζοντας πάντοτε να βρίσκομαι σε επαφή με τους μόνιμους Ταγματάρχας, Μανώλη Βαζαίο, Γιάννη Ζήση, Γεώργιο Χριστοδούλου, Βαγγέλη Φάγγρα και τον Έφερδο Λοχαγό Σταύρο Ηλιόπουλο, Δημήτριο Μαυρίδη κ. ά... Επί πλέον αυτών, μέσω του Στρατηγού Θεοφάνη Οικονόμου εξ Αθικίων Κορινθίας, είχα έλθει σε επαφή με τους Στρατηγούς Μάρκο Δράκο, Ιωάννη Πιτσίκα*(*Από Βικιπαίδεια: Ο Ιωάννης Πιτσίκας γεννήθηκε το 1881 στην Καλλιθέα Σπερχειάδος και σπούδασε στη Σχολή Επιτελών και στο Κέντρο Ανωτέρας Στρατιωτικής Εκπαιδεύσεως της Γαλλικής Αποστολής. Υπηρέτησε ως διοικητής της 6ης Μεραρχίας και το 1935 έγινε αντιστράτηγος. Διετέλεσε επίσης διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού (1935-1940). Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ηγήθηκε του Ελληνικού Στρατού στη Βόρειο Ήπειρο ως διοικητής του Τμήματος Στρατιάς Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας. Τον Ιούλιο του 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε μαζί με τον Αλέξανδρο Παπάγο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, απ' όπου απελευθερώθηκε το 1945. Μεταπολεμικά διετέλεσε δήμαρχος Αθηναίων (1946-1950), υπουργός Εθνικής Αμύνης στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου και Βορείου Ελλάδος στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δόβα. Πέθανε το 1975.) και Σήμο Θεολόγο εξ Αθηνών... Με εντολή των Βαζαίου, Ζήση, Χριστιδούλου, Φάγγρα, Ηλιοπούλου κλπ.  και με συγκατάθεση των ανωτέρω Στρατηγών, οργανώσαμε , με εμπειροπόλεμα και έμπειρα πρόσωπα, τις πρώτες Πολιτικές και Στρατιωτικές Ομάδες Αντιστάσεως στον τέως Δήμο Κλεωνών, από τον Αύγουστο 1941... Εν τω μεταξύ, ο Μανώλης Βαζαίος, κατά τα τέλη Ιουνίου με αρχάς Ιουλίου 1943, με τους αξιωματικούς αδελφούς Μιλτιάδη και Κώστα Στεργιόπουλο, Σταύρο Ηλιόπουλο, Γεώργιο Μαυραγάνη, Ν. Τζαβέλα, Δ. Μαυρίδη κ. α.. συγκρότησαν το 6ο Σύνταγμα του Εθνικού Αντάρτικου, στο Φαρμακά της ορεινής Κορινθίας, με διοικητή των Ταγματάρχη Μανώλη Βαζαίο, από τον οποίο

Σελ.19
ελαμβάναμε οδηγίες, κατά καιρούς τότε, εφοδιάζοντάς τους με ελάχιστα όπλα, χειροβομβίδες κλπ. που δύσκολα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε διότι δεν υπήρχαν...
       Μετά όμως από την εμφάνιση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην ορεινή Κορινθία με τους αρχηγούς των Αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Σέρβο και Αγησίλαο , που είχαν έρθει από την Γκούρα και άλλα μέρη, με πολλούς οπλισμένους Αντάρτες, οι Βαζαίος κλπ. αξιωματικοί, γιά να αποφευχθεί η αδελφοκτόνος σύγκρουση, αναγκάστηκαν να συγχωνευθούν με τον ΕΛΑΣ, με κοινή συμφωνία του Μανώλη Βαζαίου. , Ταγματάρχου, και λοιπών αξιωματικών του και του Ι. Σέρβου και Αγησιλάου, εφόσον, άλλωστε, αυτή ήταν και η διαταγή του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής...Στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος και ο Άγγλος Ταγματάρχης james, ο οποίος συνέβαλε πάρα πολύ γιά την ειρηνική συγχώνευση, πλην όμως ενήργησε σαν Άγγλος!..Έκτοτε εμείς εχάσαμε κάθε επαφή με τους Βαζαίο, Ηλιόπουλο κλπ...
    Μετά από όλα αυτά, χωρίς να χάσουμε την ψυχραιμία μας διατηρήσαμε τη δύναμη των συνεργατών μας στην περιοχή μας, με μικρή διαρροή αυτών που μας εγκατέλειψαν...
          Πλαισιωμένοι από δυναμικά στελέχη κι  εμψυχωμένους πατριώτες της περιφέρειάς μας, τους: Κώστα Θ. Καλαρά, δικηγόρο, μετέπειτα Συμβολαιογράφο του Δήμου Κλεωνών, Παντελή Ζήση, Παντελή και Θόδωρα Μ. Σκούρτη, Αναστάσιο Ν. Τσουμάνη, Σπύρο Γ. Τσουμάνη, Λεωνίδα Θ. Σκαρίμπα, Ιωάννη Καραχάλιο, Παντελή Α. Μούλο, Χρήστο και Γεώργιο Στ. Τσίρτση, Γεώργιο Κ. Τσίρτση, Σπύρο Στ. Τόγια κ.ά. από το Χιλιομόδι. Τους δικηγόρους Τάσο Χρ. Μπαρλιά, Τάσο Ανδριανέση και Νίκο Δ. Μπαρλιά, τους ιατρούς Αθανάσιο Παπαχαραλάμπους και Ι. Κωσταντίνου, το δάσκαλο Δ. Γιαννάκη, τους αδελφούς Χαράλαμπο και Βασίλη Ανδριανέση, τους αδελφούς Χρήστο, Δημήτριο και Σπύρο Καραμέρο, Δημήτριο Ταγαρά, Παναγιώτη Κ. Ταγαρά, Γεώργιο Ν. Ταγαρά, Κώστα Β. Καφαντάρη, Γεώργιο Μπαρλιά κ.ά... από τον Άγιο Βασίλη. Τον Ιερέα Ηλία Οικονόμου ή Παπαλιόσια, τους Νίκο και Γιώργο Ευθ. Καλαρά, Διαμαντόπουλο κ. ά... από το Κοντόσταυλο. Τους Βαγγέλη και Σταύρο Δ. Νάνο, Επαμεινώνδα και Μιχάλη Μ. Κατσιμπούλα, Βαγγέλη και Χρήστο Κίμ. Δρεμούρα, κ.ά... από τον Κουταλά. Τον Ιερέα Παναγιώτη Σκούρτη, Δημήτριο Καλλιμάνη κ.ά... από το Αγιονόρι. Τους αδελφούς Απόστολο, Νίκο, Δημήτριο και Σπύρο Ευαγ. Μπαλάφα Βαγγέλη Χρ. Γκρούτση, Πέτρο και Ανδρέα Π. Πάστρα ή Κριτσέπη, Βασίλη Θεοφ. Καφαντάρη, Γεώργιο Γρ. Μιχαλούρο κ.ά... από Στεφάνι. Τους Γιάννη Σωτ. Τζαναβάρα, γυμναστή και έφεδρο Λοχαγό Γιάννη Τζαναβάρα ή Πουλή, Χρήστο Παντ. Μικρό, Γεώργιο και Αθανάσιο Ιατρού, Χρήστο Γκότση οπλουργό κ. ά.. απο Αθίκια. Τους αδελφούς Γεώργιο και

Σελ 20
Αναστάσιο Βλ. Κριεμπάρδη, Γεώργιο Σούκουλη και πέντε αδέλφια οικογενείας Ιωάννου Σούκουλη ή Μυρμίγγη από Αγιάννη κ. ά.. Τους Ανδριανό Ανδριανού, έφεδρο Ανθυπολοχαγό και τον αδελφό του Χρήστο, Γεώργιο Ηλιόπουλο κ.ά.. από τα Εξαμίλια και πολλοί άλλοι εκ διαφόρων περιοχών...Όλοι ηνωμένοι συνεχίσαμε τον αγώνα μας, αναπτερώνοντες το φρόνημα των κατοίκων του τ. Δήμου Κλεωνών, ενεργούντες πάντοτε με φρόνηση και διατηρούντες αγαθές σχέσεις με πολλά σοβαρά μέλη του ΕΑΜ της περιφέρειας μας...
        Δυστυχώς όμως, τη συγχώνευση του 6ου Συντάγματος με τον ΕΛΑΣ ελάχιστα πρόσωπα του ΕΑΜ την εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος μας και μας προκαλούσαν...Με υπομονή, ηρεμήσαμε τα πράγματα, διότι και η παραμικρή παρεξήγηση μεταξύ μας μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλη συμφορά εις όλους μας, διότι στο Χιλιομόδι είχαν στρατοπευδεύσει πλέον από 20 χιλιάδες Γερμανοί και Ιταλοί,*(*20.000=Υπερβολικό νούμερο!) οι οποίοι, με τα οργανά τους, παρακολουθούσαν όλες τις κινήσεις των κατοίκων της περιφερείας...
          Ευτυχώς που ο υπεύθυνος του ΕΑΜ τότε του Χιλιομοδίου, Ιωάννης Γ. Καπλάνης, δικηγόρος, και ο υπεύθυνος των Αθικίων, ιατρός Ιωάννης Κόλιας, πληροφορήθησαν τα έκτρωπα αυτά, με ειδοποίησαν να συναντηθούμε στις 2/3/1943, πλησίον της Μονής Φανερωμένης, στη Στάνη Δημ. Καλλιμάνη. Κατά τη συνάντηση μας αυτή συζητήσαμε φιλικά και υπεύθυνα για όλα όσα εγένεντο εις βάρος εμού και των συνεργατών και οπαδών μας γενικά και ως μορφωνένοι άνθρωποι και τίμιοι αγωνισταί, εξέφρασαν τη λύπη τους, υποσχεθέντες ότι «θα ερευνήσουν και θα επαναφέρουν στην τάξη κάθε ανεύθυνο πρόσωπο, που στρέεται εναντίον μας»... Μιλήσαμε επί ώρες, γιά τον αγώνα, γιά την ασφάλεια όλων μας και γενικά για τη συνεργασία κατά των κατακτητών, και ο Γιάννης Καπλάνης μου παρέδωσε επιστολή του Βαζαίου, ο οποίος μου συνιστούσε «να συνεργαστώ ενεπιφύλακτα με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, διότι αυτή είναι και η εντολή του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής»...*(*Ο Βαζαίος έφυγε από την Κόρινθο για το βουνό-Φαρμακά 22-6-1943 και αντάχθηκε στο ΕΛΑΣ 9-09-1943, η αναφερόμενη ημερομηνία της συνάντησης 2/3/43  μάλλον αποτυπώθηκε λάθος αντί 2-3-44 !) Αποχαιρετιστήκαμε και χωρίσαμε αγαπημένοι και ευχαριστημένοι, για όσα συζητήσαμε, και μετ΄ ολίγες ημέρες, ο Καπλάνης με συνάντησε πάλι και πήγαμε στο Αγιονόρι , όπου συναντήσαμε τους Καπετάν Γρίβα *(*Δασόπουλος Γεώργιος, Αγρονόμος, Στρατιωτικός διοικητής του Ι Τάγματος 6ου Συντ. ΕΛΑΣ κατά τα Δεκεμβριανά- Από την περιοχή Κιάτου-Κορινθίας !)(Ουδεμία σχέση με τον αγωνιστή Γρίβα της Κύπρου) και τον Καπετάν Τόμπρο – Ιωάννη Ρεκλείτη,*(*Καπετάνιος ΙΙΙ τάγματος 6ου Συντ. ΕΛΑΣ κατά τα Δεκεμβριανά -Από Κλένια-Κορινθίας) του ΕΛΑΣ, περιφερείας Ερμιόνης, στο σπίτι του Δ. Καλλιμάνη, και αφού συμφάγαμε όλοι μαζί και συζητήσαμε επί δίωρο και πλέον, συμφωνήσαμε γιά μιά έντιμη και ανεπιφύλακτη συνεργασία, υπό την ένιαίας κατεύθυνσης του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής... Αποχαιρετηθήκαμε όλοι ικανοποιημένοι κι  ευχαριστημένοι από τα όσα συζητήσαμε και συμφωνήσαμε...Φεύγοντας από το σπίτι του Δ. Καλλιμάνη, φθάσαμε στο προαύλιο της

Σελ. 21
εκκλησίας, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι και άλλοι κάτοικοι του χωριού και πολλοί αντάρτες, εκ των οποίων δύο-τρεις αντάρτες έδερναν με ρόπαλα 4 κρατουμένους, τους οποίους είχαν φέρει από Λίμνες... Τα αίματα και οι φωνές των δερνομένων έκαναν τη χείρηστη εντύπωση στον Καπλάνη και σε μένα , που γιά πρώτη φορά αντικρίζαμε τέτοια φρικτή εκόνα... Βιαστικά αποχαιρετήσααμε και αναχωρήσαμε για τη βάση μας και καθ΄ όλη τη διαδρομή ο Καπλάνης εκαυτηρίαζε την πράξη αυτή, εκφράζων την απογοήτευσή του γιά τη συμπεριφορά των υπευθύνων...Κατάπληκτος κι εγώ συνέχισα το δρόμο μαζί με τον Καπλάνη, μέχρι το Μοναστήρι της Φανερωμένης, όπου αυτός είχε τη βάση του, κι εγώ επέστρεψα ση δική μου βάση κι εξήγησα εις όλους για τη συμφωνία που έγινε, χωρίς όμως να αναφέρω τίποτα από το επεισόδιο που είχε γίνει, γιά λόγους σκοπιμότητος...
          Και ενώ για λίγο διάστημα είχον ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα , τα ίδια 2-3 οργανωμένα πρόσωπα του ΕΑΜ, πληροφορηθέντα τη συμφωνία μας αυτή, δυσαρεστήθηκαν και άρχισαν νέες διαβολές εναντίον μας, με την κατηγορία ότι ¨κάνουμε δεξιές παρεκκλίσεις¨κλπ. με αποτέλεσμα, έπειτα από λίγο διάστημα, να κάνει αιφνιδιαστική επίθεση, αργά το βράδυ, ο καπετάν Βοριάς-ψευδώνυμο,*( *Ιωαν. Κατεμής από Λίμνες-Αργολίδας) με πολλούς αντάρτες, κατά της μικρής ομάδος μας, πλησίον του Χιλιομοδίου, οι άνδρες της οποίας ήσαν με πολιτικά ρούχα και όχι στρατιωτικά, για να μη δίνουν στόχο στους κατακτητάς...Εγώ με άλλους άνδρες είχαμε πάει στον Αγιοβασίλη τη βραδιά αυτή για να πάρουμε ένα Αγγλικό Ραδιοπομπό μεγάλης εντάσεως, τον οποίο είχαμε κρύψει στην Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας...Ευτυχώς που λείπαμε, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μπορούσε να επακολουθήσει, έπειτα από το μίσος που είχε εκδηλωθεί εναντίον μας, το οποίο είχαν καλλιεργήσει τα ανεύθυνα αυτά πρόσωπα, εν αγνοία των ανωτέρων της περιφερείας μας.
          Οι ολίγοι άνδρες που ευρίσκοντο εκεί, με 2 Ιταλούς Ταγματάρχας, τους οποίους με τη θέλησή τους πριν τη διάσπαση Γερμανίας – Ιταλίας που ήσαν αντιφασίσται, τους είχα πάρει από τη Μεραρχία τους, που είχε στρατοπεδεύσει στο Χιλιομόδι, δεν πρόβαλαν καμμία αντίσταση, αλλά παραπονέθησαν έντονα και ζήτησαν εξηγήσεις:-Γιατί γίνεται αυτή η εχθρική επίθεση, αφού υπάρχει  συμφωνία μεταξύ της Ομάδος μας και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ;;;¨. Η απάντηση ήταν ότι: ¨Μία είναι η Διοίκηση του Απελευθερωτικού αγώνα για την ορεινή Κορινθία, το 6ο Σύνταγμα με το στρατό του ΕΛΑΣ, στην οποία πρέπει να ενταχθείτε και σεις κλπ.¨ .Και αμέσως, αφού ξεχώρισαν τους πιό σωματώδεις, Σπύρο Γ. Τσουμάνη, Παντελή Α. Μούλο, Κωνσταντίνο και Γιώργο Ηλιόπουλο με τους 2 Ταγματάρχας Ιταλούς, ΜΑRIO και PANAGIOT , τους διέταξαν να πάνε μαζί

Σελ. 22
τους...Φεύγοντας αφού παρέλαβαν και ξεσήκωσαν ότι πράγματα υπήρχαν εκεί, ρούχα ,μαγειρικά σκεύη, ολίγες κουβέρτες κλπ., έβαλαν φωτιά και αφού έγιναν στάχτη τα πάντα έφυγαν..Τ 6 αυτά πρόσωπα παρέμειναν στον ΕΛΑΣ μέχρι τέλος του αγώνος και βρίσκονται όλοι τους εν ζωή, εκτός του λεντόκαρδου Γεώργου Ηλιόπουλου, που σκοτώθηκε, ηρωϊκά μαχόμενος κατά των Γερμανών, στη λίμνη Στυμφαλίας...
    Κατά την επιστροφή μας από τον Αγιοβασίλη, τα χαράματα, βρεθήκαμε έκπληκτοι μπροστά στα ερείπια που είχαν απομείνει και από τον Ηλία Μαρίνο και τον γιό του Ανδρέα, που ήσαν κι αυτοί οπαδοί μας και είχαν αγροικία πλησίον μας, πληροφορηθήκαμε οτι είχε συμβεί...Ανήσυχοι για την τύχη όλων αυτών που είχαν πάρει μαζί τους οι αντάρτες, χωρίς καθηστέρηση επείγαμε και συναντήσαμε τον Γιάννη Καπλάνη, τον οποίο βρήκαμε καταστενοχωρημένο, γιατί είχε πληροφορηθεί το δυσάρεστο αυτό γεγονός...Με ηρεμία , όπως πάντοτε , ο Καπλάνης προσπάθησε να μας καθησυχάσει συστήσας σε όλους μας ¨ψυχραιμία, υπομονή και να μην πάρει άλλες διαστάσεις το επεισόδιο αυτό, διότι ο ίδιος θα επικοινωνήσει με το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ και θα ζητήσει εξηγήσεις¨...Στο Γιάννη Καπλάνη και Γιάννη Κόλια είχαμε όλοι εμπιστοσύνη... Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε γιά να ηρεμήσουμε τα στελέχη μας και γενικά τους οπαδούς μας , πλήν όμως ένα μέρος άρχισε να δυσπιστεί, όχι μόνο κατά της συμφωνίας, αλλά και εναντίον μου και των στενών συνεργατών μου...Ορισμένοι μάλιστα, ευτυχώς ολίγοι μας εγκατέλειψαν δυσαρεστημένοι και ανήσυχοι για τη ζωή τους...
     Παρά την απογοήτευσή μας και την πικρία μας , με πολλές προσπάθειες κατορθώσαμε να διατηρήσουμε το σκέλος της Πολιτικής Οργανώσεως, χάριν του αγώνος έχοντας μαζί μας αρκετά στελέχη και πολλούς οπαδούς μας, οι οποίοι έδειξαν κατανόηση, χάριν του ιερού Εθνικού σκοπού...Κι ενώ τα πνεύματα άρχισαν κάπως να ηρεμούν , μετά από μιά εβδομάδα, η ΟΠΛΑ Σοφικού συλλαμβάνει το Χρήστο Παντελή Μικρό, από τα Αθίκια, που κατοικούσε όμως στην Παλαιά Κόρινθο, επειδή αυτός είχε παραλάβει το Ραδιοφωνικό πομπό από τον Αγιβασίλη...Ο Μικρός ήταν από τους πρώτους ενθουσιώδεις συνεργάτες μας, αλλά και εξαδελφός μου... Διαμαρτύρομαι με ανησυχία στο Γιάννη Καπλάνη ,ο οποίος στενοχωρημένος αγανακτισμένος για τη νέα εχθρική συμπεριφορά του ΕΑΜ μου δίνει προσωπικό σημείωμα προς τον υπεύθυνο του Μαψού, με εντολή όπως αφήσουν ελεύθερο Χρ. Μικρό, για τον οποίο αναλαμβάνει αυτός την ευθύνη για όλα... Δυστυχώς, παρ, όλο που διακινδύνεψα και ο ίδιος τη ζωή μου για να σώσω τον αγνό αγωνιστή και εξαδελφό μου, δεν τον πρόλαβα, διότι τον είχαν προωθήσει προς άλλη κατεύθυνση με ανώτερη διαταγή όπως με πληροφόρησαν ...Στενοχωρημένος και ανήσηχος για τον εξαδελφό μου επέστρεψα

Σελ. 23
στο Μοναστήρι κι εξήγησα όλα στον Καπλάνη, αποφασισμένος να εγκαταλείψω τον Αγώνα, εφ, όσον ουδεμία κατανόηση έβρισκα από το ΕΑΜ…
     Ο Καπλάνης άνθρωπος με σπάνια επιστημονική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, διακεκριμένος δικηγόρος, δίκαιος πάντοτε κριτής και προ παντός ¨άνθρωπος , ο οποίος καθ΄ όλη τη ζωή του αγαπούσε και βοηθούσε, ηθικώς και υλικώς , κάθε συνάνθρωπο του¨, μόλις με είδε λυπημένο και απελπισμένο, με εδέχθη με καλοσύνη, όπως πάντοτε, και λυπημένος και ανήσυχος και αυτός για τη νέα αυτή συμπεριφορά του ΕΑΜ, την οποία είχε πληροφορηθεί, προσπάθησε να με καθησυχάσει, υποσχεθείς ότι ¨θα κάνει το καλύτερο που μπορεί, για το Μικρό, και θα ενεργήσει ώστε το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ να στείλει κάποιον υπεύθυνο, ώστε το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ να στείλει κάποιον υπεύθυνο, ώστε να σταματήσουν όλες αυτές οι επιζήμιες αδικίες που γίνονται εις βάρος μας…Δυστυχώς όμως, παρ΄ όλο που ο Καπλάνης αμέσως ενήργησε προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν πρόλαβε να σώσει τον Μικρό, τον οποίον είχαν εκτελέσει από τις πρώτες ημέρες…Αγανακτισμένος ο Καπλάνης διαμαρτύρεται έντονα, προς όλα τα υπεύθυνα πόστα, μέχρι και το Αρχηγείο, με αποτέλεσμα να πέσει σε δυσμένεια ορισμένων ανωτέρων Στελεχών, με την κατηγορία ότι ¨περιθάλπει την αντίδραση¨…(Αυτός ήταν ο λόγος που τα ανεύθυνα εξτρεμιστικά πρόσωπα του ΕΑΜ Χιλιομοδίου και Αθικίων ουδέποτε ηρώτησαν τον Καπλάνη στο Χιλιομόδι ή το Γιατρό Ι. Κόλλια στα Αθίκια για τις εν γένει εχθρικές πράξεις των εναντίον μας)…
     Δεν είπε τίποτα σε μένα ο Καπλάνης για την εκτέλεση του εξαδέλφου μου, Χρ. Μικρού, για να μη με λυπήσει και στενοχωρήσει, αλλά και διότι είχε αντιληφθεί την πικρία μου, την απογοήτευσή μου και την απόφασή μου να αποσυρθώ πλέον του αγώνος, εφόσον δεν μας εμπιστεύοντο…Μετά όμως από λίγες ημέρες, με κάλεσε στο Μοναστήρι και μου το είπε, εκφράζοντας την αγανάκτησή του για το νέο αυτό έγκλημα, ρίχνοντας όλη την ευθύνη στους ηθικούς και φυσικούς υπευθύνους της περιφέρειας Χιλιομοδίου και Αθικίων…Εγώ επάγωσα κυριολεκτικά μόλις πληροφορήθηκα την εκτέλεση του αθώου αυτού αγωνιστή και με δάκρυα στα μάτια μου του είπα απογοητευμένος: ¨Τώρα έρχεται η σειρά μας Γιάννη¨…Και πριν προχωρήσω και τελειώσω τη σκέψη μου και την απόφαση μου, ο σεμνός και αγνός πατριώτης Γιάννης Καπλάνης, με διέκοψε και για να με προλάβει από κάθε σκέψη εγκαταλείψεως του Αγώνος, μου είπε: ¨Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι και πόσο είσαι στενοχωρημένος…Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψεις τον Αγώνα, που πρώτος απ΄ όλους μας άρχισες με τόσο ενθουσιασμό και συνεχίζεις με αφοσίωση μέχρι σήμερα…Θα παραμείνεις και σου δίνω το λόγο μου ότι θα δικαιωθείς μια μέρα, γιατί όλοι γνωρίζουν την αγνότητα
       
Σελ. 24
των πατριωτικών σου αισθημάτων και την προσφορά σου… Εάν εγκαταλείψεις τον αγώνα, θα δώσεις το δικαίωμα στους ολίγους αυτούς που σε αντιπαθούν για να ειπούν περισσότερα εναντίον σου από όσα έχουν χαλκεύσει εις βάρος σου¨…Είναι αλήθεια ότι με αφόπλισε με τις συμβουλές του αυτές και δεν ετόλμησα να φέρω αντίρρηση στο πάναγαθο στρατιώτη Καπλάνη, ο οποίος με αγαπούσε και μ΄ εκτιμούσε υπερβολικά από τα παιδικά μας χρόνια.
         Μετά από αυτή τη σοφή συμβουλή του, παράμεινα στον Αγώνα, αλλά πάντοτε ανησυχούσα για τους οπαδούς μας και δια τον εαυτό μου…Περιόρισα τις κινήσεις μου χωρίς να παύσω να συνενοούμαι με τα στελέχη και τους οπαδούς μας καθώς και με τον Καπλάνη, αλλά και ολόκληρη την περιφέρειά μας…
     Δυστυχώς, όμως δεν χαρήκαμε την ησυχία για πάντα, διότι οι Γερμανοί ανήμερα των Φώτων , συνέλαβαν τον Καπλάνη στο Μοναστήρι και τον έφεραν συνοδεία με 3 μοτοσυκλέτες με καλάθι γεμάτα Γερμανούς με αυτόματα όπλα και στάθμευσαν μπροστά στην πλατεία της Εκκλησίας, που κατά σύμπτωση αυτή την ώρα εξήρχοντο από την Εκκλησία εκατοντάδες Χιλιομοδιώτες…Τον κράτησαν για λίγα λεπτά, σκοπίμως για να επηρεάσουν τον κόσμο…Ο Καπλάνης ατάραχος, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, περιτριγύριζε με το βλέμμα του τον κόσμο, σαν να ζητούσε κάποιον…Τότε στριμωγμένος και εγώ μέσα στο πλήθος που βλέπαμε στενοχωρημένοι τον Καπλάνη στα χέρια των Γερμανών, κατάλαβα ότι εμένα ζητάει και αμέσως τρέχω και τον πλησίασα, ενώ οι Γερμανοί μου έλεγαν φύγε – φύγε, στη γλώσσα τους…Χαμογέλασε ο Καπλάνης μόλις με είδε και στη σύντομη ερώτηση μου: "Σε τι μπορούμε να σε βοηθήσουμε Γιάννη;" ,ήρεμος και σοβαρός μου είπε:"Θα ετοιμάσεις μια απάντηση, μέσα στην οποία θα γράψεις για την ευνομία και ευταξία του Γιάννη Καπλάνη. Να την υπογράψουν όσοι προλάβουν, να την επικυρώσουν ο πρόεδρος Σωτήρης Γιώργαρης και ο θείος μου Παπα-Θεόφιλος (ιερέας Χιλιομοδίου), με την παράκληση να την παραδώσουν, πρόεδρος και ιερέας, στο Μητροπολίτη Μιχαήλ και αυτός θα ενεργήσει"…Πριν τελειώσει τις τελευταίες λέξεις του, οι Γερμανοί με έσπρωξαν απειλητικά και με ανάγκασαν να απομακρυνθώ…
          Σε λίγες ώρες είχε συνταχθεί η αίτηση από μένα και αφού είχε υπογρφεί από όλο το χωριό σχεδόν και είχε επικυρωθεί από τον πρόεδρο και τον ιερέα, έφθασε στα χέρια του Μητροπολίτη Μιχαήλ, ο οποίος σαν στοργικός πατέρας έβαζε το δηκό του στήθος μπροστά για να σώσει τη ζωή του οποιουδήποτε Έλληνα, ενήργησε αστραπιαίως, με αποτέλεσμα, έπειτα από λίγες
      
Σελ.25
ημέρες, ο Καπλάνης επέστρεψε ελεύθερος στο Χιλιομόδι, προς χαρά όλων γενικά των ανθρώπων του Δήμου Κλεωνών, διότι όλοι τον αγαπούσαν και τον εσέβοντο, για το ήθος του, την αξιοπρέπεια του και το ενδιαφέρον του για την ασφάλεια όλων…Συναντηθήκαμε δύο φορές με το Καπλάνη, χαρούμενοι για την απελευθέρωσή του, αλλά όπως μου εξήγησε, έπρεπε να φύγει, για λόγους ασφαλείας της ζωής του…Η απουσία του όμως από το Δήμο Κλεωνών, 13 χωριά, δημιούργησε πολύ δυσάρεστες συνέπειες…
   Έφυγε για το βουνό ο Καπλάνης, χωρίς να εξηγήσει τους πραγματικούς λόγους στους συγγενείς και στενούς συγγενείς και στενούς φίλους και συνεργάτας του…Και ενώ όλοι περιμέναμε να μάθουμε ότι το δίκαιο άνθρωπο και γενναίο αγωνιστή τον τοποθέτησαν σε κάποια υπεύθυνη θέση του Αρχηγείου, προς μέγα όφελος του Αγώνος, όλοι μας εξεπλάγημεν όταν εμάθαμε ότι: Ο Καπλάνης υποχρεώθεη να φύγει από την περιφέρειά μας, διότι είχε πέσει σε δυσμένεια του Πελοποννησιακού Γραμματέα του Κόμματος, Στάθη ή Τριαντάφυλλου¨, ο οποίος επέμενε στην πλήρη εξόντωσή του.
    Η απουσία του από την περιφερειά μας εστενοχώρησε και απογοήτευσε όλους σε βαθμό απελπισίας…Ευτυχώς που ο Καπλάνης είχε διαμαρτυρηθεί για όλα τα έκτροπα της περιφερειά μας στο ¨Σωκράτη¨, Χρήστο Αντωνίου, από το Λουτράκι, Γραμματέα του Κόμματος του τότε Νομού Αργολιδοκορινθίας, καθώς και στον Κώστα Μακρή, Δικηγόρο από το Λιόπεσι Κορινθίας, ο οποίος ήταν Δικαστής στο Ανταρτοδικείο του Αρχηγείου και άλλους, οι οποίοι επηρεασμένοι από την ειλικρίνεια του Καπλάνη, ήθελαν με κάθε τρόπο να επιβάλουν την τάξη και να προλάβουν περαιτέρω αδικίες εις βάρος μας, που ήσαν και εις βάρος του αγώνος, ήλθαν εις συνάντηση μου διαδοχικώς οι κάτωθι:
1. Ο ¨Σωκράτης¨-Χρήστος Αντωνίου, ένας αγνός , δίκαιος και γενναίος αγωνιστής με αξιόλογη δράση, με τον οποίο ουδέποτε είχαμε γνωρισθεί, με ειδοποίησε με εμπιστό του σύνδεσμο, ότι θα με επισκευθεί στο σπίτι μου, ¨στο οποίο έμεναν 3 Γερμανοί¨…Έντρομος τότε εγώ, για το τόλμημα αυτό του Σωκράτη, συμβουλεύθηκα τον αδελφό μου και τους πλέον έμπιστους συνεργάτας μας, διότι ανησυχούσα, μη τυχόν κάποιος αναγνωρίσει το Σωκράτη, τον οποίο καταζητούσαν τα καταδιωκτηκά όργανα των Γερμανών και τον συλλάβουν μέσα στο σπίτι μου. Όλοι μου συνέστησαν η συνάντηση αυτή να γίνει κάπου αλλού, για την ασφάλεια όλων…Εγώ όμως, για να μη δημιουργήσω αμφιβολίες στο Σωκράτη, τον δέχτηκα στο σπίτι

Σελ 26
μου και μάλιστα κοιμήθηκε στο μοναδικό δωμάτιο που έμενα με την οικογένειά μου, διότι τα άλλα δωμάτια τα είχαν επιτάξει οι Γερμανοί…Την ώρα του φαγητού, δύο στρατιώται, Αυστριακής καταγωγής, ήθαν να δώσουν σοκολάτες στα μικρά παιδιά μου, πράγμα που έκαναν πολλές φορές από ανθρώπινη καλωσύνη. Και ενώ εγώ και η γυναίκα μου λουσμένοι από κρύο ιδρώτα από φόβο, τους προσφέραμε πρόχειρο μεζέ και κρασί, ο Σωκράτης, ατάραχος, τσούκγριζε το ποτήρι του άφοβα με τους στρατιώτες, σαν να τους γνώριζε από καιρό…
      Έφυγαν σε λίγο οι στρατιώτες και αμέσως, μετά το φαγητό, ο Σωκράτης άρχισε πρώτος τη συζήτηση, εξηγήσας με λεπτομέρεια, όλα όσα εις βάρος μου είχαν κυκλοφορήσει ¨τα οποία όμως ο ίδιος δεν είχε πιστέψει, γιατί διαφορετικά θα είχε πληροφορηθεί, από αξιόπιστους συναγωνιστές του¨…Σε φιλικό τόνο με καθησύχασε και με διαβεβαίωσε ότι, ¨στο μέλλον δεν θα ξαναγίνουν άλλα έκτροπα και αδικίες, και ότι αυτός θα παρακολουθεί την περιφέρειά μας και θα στείλει δικό του άνθρωπο ως Τομεάρχη της Περιφέρειας …Ζήτηση ορισμένες πληροφορίες, σχετικά με το φρόνημα των κατοίκων, κι εγώ με ειλικρίνεια τον διαβεβαίωσα ότι, ¨όλος ο κόσμος με ενθουσιασμό και προθυμία, βοηθάει κατά δύναμη τον αγώνα, και με τη διαφώτιση που γίνεται, ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιαστεί καμία προδοτική ενέργεια, σε ολόκληρη την περιφέρεια μας. Αλλά απογοητεύονται και ανησυχούν όλοι, μικροί και μεγάλοι, από τα αδικήματα που γίνονται εις βάρος αθώων ανθρώπων και ακόμα εις βάρος οργανωμένων αγωνιστών¨…Στενοχωρήθηκε πάρα πολύ ο Σωκράτης γι΄ αυτή την αλήθεια, διότι είχε πληροφορηθεί, με λεπτομέρειες, πολλές εκστρεμιστικές ενέργειες, συλλήψεις, κακοποιήσεις και εκτελέσεις αθώων ανθρώπων, τους οποίους είχαν συλλάβει η ΟΠΛΑ Σολιγείας με έδρα το Σοφικό και η ΟΠΛΑ των Λιμνών Αργολίδας, που ενεργούσαν χωρίς να ερωτηθεί ο υπεύθυνος Τομεάρχης της περιφερείας μας ή ο αντικαταστάτης αυτού εν τη απουσία του ή τουλάχιστον κάποιο ανώτερο στέλεχος του χωριού…
          Κουρασμένος και στενοχωρημένος ξαπλώθη σε μια άκρη που ήταν ένα ντιβάνι, συνεχίζων για λίγο τη συζήτηση μέχρι που αποκοιμήθη…Το πρωί, αφού ήπιαμε το βουνίσιο τσάι μας, συζητήσαμε για λίγο, και αφού ευχαρίστησε όλους μας για τη φιλοξενία, αποχαιρέτησε τη γυναίκα μου και φίλησε τα παιδιά μου, τον συνόδευσα μέχρι το σπίτι της ιατρού Τασίας Ρεκλείτη και από κει αφού αποχαιρετηθήκαμε και φιληθήκαμε, με τις καλύτερες εντυπώσεις, αμοιβαίως, εγώ επέστεψα στο σπίτι μου και ο Σωκράτης ανεχώρησε κατόπιν για τη βάση του.
          Δεν πέρασαν πολλές ημέρες, κατόπιν εντολής του Σωκράτη ήλθε ως
    
Σελ 27
Υπεύθυνος Τομεάρχης ολοκλήρου του Δήμου Κλεωνών ο ¨Διπλός¨- Διονύσιος Θωμαϊδης, Κορίνθιος, ο οποίος με ζήτησε με σύνδεσμο, να συναντηθούμε στο σπίτι της Τασίας Ρεκλείτη, όπου και επήγα αμέσως .Χαιρετηθήκαμε φιλικά καίτι ποτέ δεν είχαμε γνωρισθεί και αμέσως αρχίσαμε τη συζήτηση, παρουσία της Τασίας και δύο μελών του ΕΑΜ Χιλιομοδίου. Ο Διπλός, άνθρωπος σοβαρός, ήρεμος και καλοκάγαθος, με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη στιγμή, με την ειλικρίνειά του, την απλότητα και τις λογικές συμβουλές του, για τον αγώνα και για όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν και αυθόρμητα άνοιξα την καρδιά μου, προς τον Διπλό, ο οποίος με πεποίθηση εγγυάτο την ασφάλεια της περιφερείας μας. ..Του έσφιξα το χέρι με εγκαρδιότητα και του υποσχέθηκα ότι ¨θα συνεργαστούμε ανεπιφύλακτα και έντιμα¨…Ανήσυχος όμως όπως πάντοτε ήμουν, έπειτα από όλα όσα είχαν συμβεί, του έκανα την ερώτηση: Όλα καλά και άγια όσα μας είπες συναγωνιστή Διπλέ, τα οποία πιστεύουμε και χαιρόμεθα που θα σε έχουμε στην περιφέρειά μας, για να ησυχάσει ο τόπος και να φύγει ο εφιάλτης όλων από το κυνηγητό και τον κίνδυνο, από τα λίγα ανεύθυνα εξτρεμιστικά πρόσωπα του ΕΑΜ, που μας βλέπουν όλους μας σαν αντιδραστικούς και όχι σαν τίμιους αγωνιστάς… Εάν όμως εσύ και ο Σωκράτης φύγετε από την περιφερειά μας , ποιος θα μας προστατεύσει όλους μας;…Στη δικαιολογημένη αυτή ερώτηση, ο Διπλός μου απάντησε και πάλι ήρεμα και με ειλικρίνεια υποσχέθη ότι: ¨Την περιφέρεια αυτή πάντοτε θα την προσέχουμε, τόσο εγώ όσο και ο ίδιος ο Σωκράτης  και οι άλλοι υπεύθυνοι, στο υπόσχομαι¨. Έτσι αποχαιρετηθήκαμε φιλικά και ευχαριστημένοι…
      Από τότε, με την παρουσία του Διπλού και την αδελφική συνεργασία και συνεννόηση μεταξύ μας και λοιπών συνεργατών, βασίλευε η ησυχία εις ολόκληρη την περιφέρεια…Με ευθύνη και των δυό μας οργανώναμε τα χωριά στο κάμπο και στα βουνά και παντού δίναμε θάρρος κι ελπίδα στους κατοίκους…
   Μετά όμως από λιγους μήνες, οι Γερμανοί συλλαμβάνουν το Σωκράτη, τον οποίο, δυστυχώς, τον κρέμασαν στην κεντρική πλατεία της Κορίνθου, αμέσως μετά την συλληψή του σχεδόν, φοβούμενοι μήπως δραπετεύσει…Η Αργολιδο-Κορινθία έχασε ένα γεναίο, δίκαιο και χρήσιμο αγωνιστή, για τον οποίο λυπήθηκε όλη η Κορινθία και πέραν αυτής, όσοι τον εγνώρισαν…Η ψυχραιμία του και η περιφρόνηση προς τον θάνατο, όταν του έβαλαν τη θηλειά στο λαιμό του, ήταν το μεγαλύτερο δίδαγμα αγάπης προς την ελευθερία, αλλά και η μεγαλύτερη εντροπή για τους δήμιους Γερμανούς…
         Ο θάνατος του Σωκράτη και η απουσία του Γιάννη Καπλάνη, όπως εξήγησα σε προηγούμενες σελίδες, εστέρησαν την περιφέρειά μας από δύο
     
Σελ. 28
ένθερμους υποστηρικτάς μας, γεγονός που μας ανησυχούσε πάρα πολύ παρά το γεγονός που ο Διπλός ως Τομεακός, με την αγάπη του, την εμπιστοσύνη και προπαντός με την ειλικρίνειά του διαρκώς μας ενεθάρρυνε, χωρίς όμως και αυτός κι εμείς να γνωρίζουμε ότι και ο Διπλός είχε πέσει στη δυσμένεια του Στάθη ή Τριαντάφυλλου, από τις συνταρακτικές συγκοφαντίες των ιδίων και πάλι 2-3 Εαμιτών της περιφερείας μας, που είχαν συκοφαντήσει Καπλάνη, εμένα κλπ…Με την απουσία τώρα και του Σωκράτη, τα εκστρεμιστικά αυτά πρόσωπα αποθρασύνθηκαν και μια μέρα που ο Διπλός έλειπε στο Σοφικό και κατόπιν επήγε στο Αρχηγείο, εγώ δε απουσίαζα σε περιοδεία στα χωριά, 4 Επονίτες, ανήλικα παιδιά του ΕΑΜ, συλλαμβάνουν τον Κορίνθι μου και ένθερμος οπαδός μας, απ΄ αρχής του ξεκινήματος του αγώνος, και ο οποίος είχε έλθει στο Χιλιομόδι προς συναντησή μου…Το αθώο αυτό παιδί, τους εξήγησε τους λόγους της επισκέψεως του , αλλά αυτοί τον οδήγησαν, μέσω Κλένια, Αγιονορίου, στο Στεφάνι…Κατά την  επιστροφή μου, αργά τη νύχτα, έμαθα για τη σύλληψή του και πρωί χαράματα, έτρεξα στο Αγιονόρι και συνέχεια στο Στεφάνι, όπου με πληροφόρησαν ότι ο Τζαναβάρας βρίσκεται εκεί και πρόκειται να τον μεταφέρουν στις Λίμνες…Ανήσυχος παρεκάλεσα να μου επιτρέψουν ¨να τον ιδώ , διότι ο νέος αυτός είναι οργανωμένος και εργάζεται με ζήλο στον αγώνα κλπ.¨ Έτρεξε ο νεαρός Σωτήρης Χρ. Κατσίγιαννης στο μέρος που τον είχαν κρατούμενο και τον έφεραν συνοδία 2 οπλισμένοι… Ήταν πολύ ταραγμένος και ανήσυχος ο Τζαναβάρας, παρόλο που εγώ προσπαθούσα να τον ηρεμήσω… Διεμαρτύρετο για τη σύλληψή του και εξηγούσε σε όλους ότι: ¨Στο Χιλιομόδι ήλθα για να συναντήσω τον καθηγητή μου Σταύρο Καλαρά, γιατί οι Ταγματασφαλίτες στην Κόρινθο με πιέζουν να ντηθώ Τσολιάς και με εκβιάζουν , ενώ εγώ δεν θέλω… Αποφάσισα ή να ενταχθώ στις Ομάδες του Δήμου Κλεωνών ή να φύγω, μέσω της Οργανώσεως, για τη Μέση Ανατολή για να ενταχθώ στον εκεί Ελληνικό Στρατό…Αυτός είναι ο σκοπός μου και αυτά γράφω στο γράμμα μου , το άφησα στο μαγαζί του Χαράλαμπου Καλαρά, για να το παραδώσουν στο καθηγητή μου Σταύρο Καλαρά, εφόσον έλειπε…Γιατί δεν πάει κάποιος να φέρει αυτό το Γράμμα, για να με πιστέψετε; Αυτά τα είπα και σ΄ αυτούς που με συλλάβανε, στο Χιλιομόδι, τα είπα στην Κλένια και στο Αγιονόρι, στους υπευθύνους που με παρουσίασαν κι εδώ στο Στεφάνι που είμαι κρατούμενος¨…
      Πιάστηκε η αναπνοή όλων μας, από όσα με τόση ειλικρίνεια εξήγησε το αθώο παιδί, το οποίο αγαπούσα ως μαθητή μου, αλλά και εκτιμούσα πολύ, τα όσα μας είχε προσφέρει, απ΄ αρχής του αγώνος, κουβαλώντας με κίνδυνο της ζωής του, όπλα, χειρομβοβίδες κλπ. από την Κόρινθο στο Χιλιομόδι …
      
Σελ.29
Παρεκάλεσα ¨εάν μπορεί σήμερα να έρθει στο Χιλιομόδι κάποιος μαζί μου και να φέρει αυτό το γράμμα¨…Κυτάχτηκαν όλοι και με πληροφόρησαν ότι έχει πάει άνθρωπος και περιμένουν να το φέρει…Κάπως ηρέμησε ο Τζαναβάρας, αλλά η ανησυχία μας δεν έπαψε να υπάρχει…Και ενώ οι οπλισμένοι βιαζόντουσαν να πάρουν τον Τζαναβάρα, τους παρεκάλεσα να τον αφήσουν ελεύθερο, διότι είναι αθώος και χρήσημος για τον αγώνα…Δυστυχώς εγώ δεν είχα αξίωμα στο ΕΑΜ, για να επιβάλω την θελησή μου, παρά την συνεργασία μας τόσο καιρό…Στο Στεφάνι, που σχεδόν οι περισσότεροι είναι απ΄ αρχής οπαδοί μας και πολλοί συγγενείς μου, φοβόντουσαν να αντιταχθούν στην εντολή που είχαν λάβει, ¨όπως μεταφερθεί ο Τζαναβάρας στις Λίμνες¨… Βιαστικοί να φύγουν οι οπλισμένοι με τον Τζαναβάρα, εγώ αφού τον διαβεβαίωσα ότι θα τον συναντήσω στις Λίμνες, μαζί με τον Διπλό, τον αποχαιρέτησα, κρύβοντας την ανησυχία μου για την ζωή του… Αποχαιρέτησα όλους όσοι ήταν παρόντες και φεύγοντας με ακολούθησε ένας στενός συγγενής μου, ο οποίος πολύ ανήσυχος μου είπε να φύγω αμέσως, ¨διότι οι οπλισμένοι ζητούσαν πληροφορίες για μένα¨…Ανήσυχος έφυγα για το Χιλιομόδι, χωρίς να επισκεφθώ τους συγγενείς μου στο Στεφάνι, και για λόγους ασφαλείας , δεν προχώρησα στον κανονικό δημόσιο δρόμο, αλλά από μονοπάτια, μέσω του βουνού Νιφίτσα…Φθάνοντας στο Χιλιομόδι, προσπάθησα να επικοινωνήσω με το Διπλό, ο οποίος μόνο αυτός μπορούσε να προλάβει να σώσει το αθώο αυτό παιδί…Δυστυχώς δεν είχε ακόμη επιστρέψει και η ανησυχία και η αγωνία μου μεγάλωνε….Ήλθε μετά δύο ημέρες και μόλις του εξήγησα εφύγαμε αμέσως, μέσω Αγιονορίου, Στεφάνι, για Λίμνες ποδαρόρδρομο…Φθάνοντας εκεί, μετά από περιπέτειες, μας οδήγησαν στο μέρος όπου είχαν τους κρατουμένους… Ο εκεί υπεύθυνος απέφευγε να δώσει πληροφορίες μπροστά σε μένα. Διαμαρτύρεται ο Διπλός για τη σύλληψη του αθώου αυτού παιδιού, χωρίς καν να τον ρωτήσουν, που ήταν υπεύθυνος για την περιφέρια ολοκλήρου του τ. Δήμου Κλεωνών, αλλά και Κορίνθιος, που γνώριζε πολύ καλά τον Τζαναβάρα και όλη την οικογένειά του… Επιμένει ο Διπλός να ιδεί τον Τζαναβάρα, και ο υπεύθυνος με τους 3-4 δεσμοφύλακες, που φρουρούσαν τους κρατούμενους , αφού έριξαν μια περιφρονητική ματιά σε μένα, πήραν το Διπλό παράμερα όπου για μισή ώρα συζητούσαν νευρικά και με χειρονομίες, πληροφορήσαντες το Διπλό ότι είχαν εκτελέσει τον Τζαναβάρα χωρίς όμως να εξηγήσουν τους λόγους και ποιοι τον δίκασαν…Ο εκεί υπεύθυνος και 2 φρουροί χωρίς να δώσουν καμία απάντηση στο Διπλό ¨γιατί εδίκασαν, ποιοί τον δίκασαν και γιατί τον εκτέλεσαν τον Τζαναβάρα¨, χωρίς να περάσει έστω και από τυπικό δικαστήριο και να ειδοποιήσουν κι αυτόν,
       
Σελ.30
άρχισαν και να καταλογίζουν ευθύνες, του Διπλού, που είχε μαζί του εμένα…Οργιζμένος και στενοχωρημένος ο Διπλός αφού τους κατέστησε υπεύθυνους για το έγκλημα αυτό τους εγκατέλειψε χωρίς να αποχαιρετήσει κανένα και αφού με πλησίασε, θυμωμένος και δακρυσμένος, μου λέγει ¨΄Ελα να φύγουμε, γιατί έχουμε να κάνουμε με θηρία και κινδυνεύουμε και οι δύο¨…
          Ξεκινήσαμε για για την επιστροφή μας χωρίς να μου πει ο Διπλός ότι είχαν εκτελέσει τον Τζαναβάρα, αλλά εγώ πλέον το είχα υποπτευθή και δακρυσμένος, αφού φύγαμε από την περιφέρεια Λιμνών, προς το Αγιονόρι, είπα στο Διπλό: ¨Διονύση, γιατί δολοφόνησαν αυτό το αθώο παιδί χωρίς να λάβουν υπόψη τους το γράμμα που είχε αφήσει στο Χιλιομόδι, μέσα στο οποίο υπήρχε όλη η αλήθεια για να το αθωώσουν;¨…Ο Διπλός με λίγα λόγια μου είπε: ¨Γνωρίζω πόσο αγαπούσες αυτό το παιδί και καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι, για να τρέχεις αυτές τις μέρες, με κίνδυνο της ζωής σου, να το σώσεις…Λίγο έλειψε να σε συλλάβουν στο Στεφάνι προχθές, αλλά και σήμερα στις Λίμνες, μόλις άκουσαν το ονομά σου… Έκανα αγώνα εκεί που μιλούσαμε με δαύτους για τον Τζαναβάρα, διότι δύο απ΄ αυτούς επέμεναν ότι είσαι αντιδραστικός και πως σε εμπιστεύομαι, κ.ά.¨…¨Τους εξήγησα ποιος είσαι και ότι είσαι οργανωμένος στο Αντάρτικο, πριν ακόμα παρουσιαστεί το ΕΑΜ στην Αργολιδο-Κορινθία και τους ετόνισα ότι: Τον Καλαρά , μου τον συνέστησε ο Σωκράτης – Χρήστος  Αντωνίου που είναι υπεύθυνος Γραμματεύς  του Κόμματος Αργολιδο-Κορινθίας…Στραβομουτσιούνιασαν και βούλωσαν το στόμα τους¨… Καταλαβαίνεις τώρα σε τι θηρία πέσαμε¨…Προχωρήσαμε το δρόμο μας λυπημένοι και στενοχωρημένοι και οι δύο, διότι αγαπούσαμε πάρα πολύ αυτό το παιδί, που τόσα είχε προσφέρει στον αγώνα…Φθάνοντας στο Αγιονόρι, σταματήσαμε στο σπίτι του Παπα- Παναγιώτη Σκούρτη, όπου μας φιλοξένησαν, και δεν ήταν η πρώτη που στο κονάκι του είχαμε πολλές φορές φάει και κοιμηθεί, διότι η πρεσβυτέρα ήταν πρώτη μου ξαδέλφη, αλλά και ο Παπα-Παναγιώτης ήταν ένα από τα πρώτα στελέχη μας…Μετά το φαγητό τους αποχαιρετήσαμε, χωρίς όμως να τους ειπούμε τίποτα για την τύχη του Τζαναβάρα, για να μη τους λυπήσουμε αλλά και για να μη τους τρομάξουμε. Τους συστήσαμε όμως να είναι προσεκτικοί με τους ανθρώπους που συναναστρέφονται, διότι ο Παπα-Παναγιώτης είχε πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τα οποία καίτι μικρά, όμως όλα κάπως βοηθούσαν στον αγώνα…Φεύγοντας, για λόγους ασφαλείας, δεν ακολουθήσαμε τον κανονικό δρόμο προς Χιλιομόδι, αλλά προχωρήσαμε το μονοπάτι προς το παλιό Μοναστήρι και συνέχεια για τη Φανερωμένη, όπου ο Διπλός θα έπαιρνε άλλα μονοπάτια για να φθάσει, μέσω Αθικίων, στο Σοφικό
         
Σελ. 31
κι εγώ συνέχεια στο Χιλιομόδι…Πριν όμως αποχωρισθούμε, είμαστε και οι δύο στενοχωρημένοι, αλλά και ανήσυχοι για τη ζωή μας, διότι κατά την περίοδο αυτή εγένοντο πολλές συλλήψεις από το ΕΑΜ αθώων ανθρώπων αλλά και οργανωμένων αγωνιστών…
          Και πράγματι μετ΄ ολίγας ημέρας άρχισαν να σχολιάζουν ¨το ενδιαφέρον του Διπλού για τον Τζαναβάρα και για την συνεργασία και υποστήριξη που είχε μαζί μου»… Με επακόλουθο, 2-3 στελέχη του ΕΑΜ Σοφικού και από τις Λίμνες και 2 από το Δήμο Κλεωνών, οι οποίοι τον κατήγγειλαν στο Αρχηγείο ότι: ¨Περιθάλπει την αντίδραση κλπ¨…Και πριν καλέσουν το Διπλό σε δίκη στο Ανταρτοδικείο, ο Καπετάνιος της ΟΠΛΑ Σοφικού, μαζί με 3-4 οπλισμένους αντάρτες, σκοτώνουν νύχτα και έξω από το σπίτι του το δικηγόρο Τάσο Χ. Μπαρλιά, στο Αγιοβασίλη, ένα από τα πρώτα και δυναμικότερα στελέχη, με πλούσια ηθική και υλική προσφορά στον αγώνα, εκ μέρους όλης της μεγάλης δημοκρατικής οικογένειας Μπαρλιά, γεγονός που συντάραξε ολόκληρη την Αργολιδο-Κορινθία… Όλοι όσοι πληροφορήθηκαν το έγκλημα αυτό επάγωσαν κυριολεκτικώς και απογοητεύτηκαν… Διαμαρτύρεται έντονα ο Διπλός στο Αρχηγείο, κι εγώ, λυπημένος και απελπισμένος για τη συμφορά αυτή, την άλλη μέρα πρωί, μαζί με τους Τάσο Ανδριανέση, δικηγόρο, Νίκο Δ. Μπαρλιά δικηγόρο, τους ιατρούς Αθανάσιο Παπαχαραλάμπους και Κωσταντίνου, τον διδάσκαλο Γιαννάκη, τον Παντελή Ζήση κ.ά. που όλοι τους ήσαν στελέχη των Ομάδων μας, επήγαμε προς συνάντηση γνωστού μας προσώπου, που είχε μεγάλο αξίωμα στο Αρχηγείο Πελοποννήσου,*(*Ίσως να ήταν ο δικηγόρος Ευάγγελος Λέκκας (Νικήτας), ανώτερο στέλεχος του ΕΑΜ ,κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ και πολιτικός επίτροπος του 6ου Σ.Π.-ΕΛΑΣ, μετέπειτα Δ/ντής του πολιτικού Γραφείου του Κων/νου Παπακωσταντίνου εκ Καστανιάς Κορινθίας, αντιπροέδρου της Ε.Ρ.Ε.) τον οποίο και συναντήσαμε στο ενδιάμεσο μεταξύ Λιόπεσι και Μάζι…Με καταφανή τη λύπη μας , τη στενοχώρια αλλά και την αγανάκτησή μας, διαμαρτυρήθημεν για το νέο αυτό συνταρακτικό έγκλημα και για όλα τα προϊγούμενα, που είχαν γίνει εις βάρος των στελεχών και οπαδών μας και του ζητήσαμε όπως μεσολαβήσει στο Αρχηγείο, για την τιμωρία των υπευθύνων αλλά και για την εγγύηση της ζωής όλων μας γενικά…Προσωπικώς, επειδή τον εγνώριζα από χρόνια, ως συμμαθηταί στο Γυμνάσιο, τον παρεκάλεσα να μας παρουσιάσει στο Αρχηγείο για να διαμαρτυρηθούμε, για όλα όσα γίνονται στην περιφερειά μας…Η απάντηση του όμως μας κατακεραύνωσε και όλοι κιτρινίσαμε από φόβο, όταν τον ακούσαμε να μας λέγει αυστηρά και κοφτά τα λόγια του: ¨Εκάνατε μεγάλο σφάλμα να ερθείτε εδώ και να θέλετε να πάτε στο Αρχηγείο, για να διαμαρτυρηθείτε, για τις εκτελέσεις που έχει κάνει η ΟΠΛΑ…Να γυρίσετε αμέσως στα χωριά σας, γιατί δεν σας εγγυώμαι για τη ζωή σας¨…Και συνέχεια ,απευθυνόμενος σε μέν, μου είπε: ¨Εσύ Σταύρο επιβαρύνεις τη θέση σου με το να φέρεις
          
Σελ. 32
όλους αυτούς εδώ πάνω…Να φύγετε αμέσως τώρα¨…
          Έντρομοι και ψυχικά τραυματισμένοι, από τα όσα ακούσαμε από το πρόσωπο αυτό, εχωρίσαμε, χωρίς καν να μας αποχαιρετήσει και αυτός μεν συνέχισε το δρόμο του προς το Λιόπεσι, εμείς δε προχωρήσαμε προς το Μάζι, με σκοπό να συναντήσουμε το Γιάννη Καπλάνη, ο οποίος με θαρραλέες προσπάθειες προστάτευε το δίκαιο και τη ζωή όλων των συνανθρώπων του…Χριστιανική και ανθρωπιστική πράξη, για την οποία δυστυχώς  έπεσε κι αυτός στη δυσμένεια και λίγο έλειψε να χάσει κι αυτός τη ζωή του…
          Κατ’α τη διαδρομή μας προς το Μάζι, οι περισσότεροι, τρομαγμένοι από τα όσα άκουσαν , μας εγκατέλειψαν και μόνο 4-5 με ηκολούθησαν στο Μάζι…Όλοι έφυγαν για τα σπίτια τους, πέρνοντας τα μονοπάτια, φοβούμενοι μήπως τους συλλάβουν σε κεντρικούς δρόμους…
     Φθάνοντας στο Μάζι, ο Καπλάνης, που είχε πληροφορηθεί τη δολοφονία του Τάσου Μπαρλιά, μας υποδέχθη με καλοσύνη και προφανή τη λύπη του και τη στενοχώρια του, γιατί αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ τον Τάσο Μπαρλιά και όλη τη μεγάλη οικογένεια Μπαρλιάδων, και εξέφρασε τη συμπαθειά του, αλλά και την αγανακτησή του, εναντίον των υπευθύνων του στυγερού αυτού εγκλήματος…Με προθυμία κι ενδιαφέρον άκουσε τις διαμαρτυρίες μας και τις ανησυχίες μας και με ηρεμία , που πάντα τον χαρακτήριζε, μας συμβούλεψε όπως διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να προσέχουμε πολύ, ¨γιατί τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ στην περιφέρειά μας κατά την περίοδο αυτή¨… Συνέστησε εις όλους μας όπως ¨αποφεύγουμε κάθε σχόλιο για όσα συνέβησαν και ο ίδιος θα έλθει σε επαφή με ορισμένα στελέχη του Αρχηγείου, στα οποία θα εκθέσει την όλη τραγική κατάσταση της περιφερείας και θα εξηγήσει την ανησυχία και τους φόβους όλων μας, αλλά και τον επιζήμιο αντίκτυπο που είχε αυτό το έγκλημα στον αγώνα που κάνουμε¨…Και συνέχεια, απελπισμένος και αγανακτισμένος, μας είπε και τα εξής λόγια:…Και συνέχεια απελπισμένος και αγανακτισμένος, μας είπε και τα εξής λόγια: ¨Ξεσηκώσαμε όλο τον Κόσμο για έναν απελευθερωτικό αγώνα, κι ενώ όλος αυτός ο Κόσμος μας ακολούθησε με προθυμία και αυτοθυσία, εμείς γυρίζουμε πίσω και σκοτώνουμε αναίτια και ανεξέλεγκτα αθώους πατριώτες, παρασυρμένοι από τα προσωπικά πάθη του κάθε τυχοδιώκτη, τον οποίο εμπιστευθήκαμε σε υπεύθυνο πόστο στην περιφέρειά του…Το αθώο αίμα που χύνεται θα καταστρέψει τον τίμιο αγώνα που ξεκινήσαμε με τόσο ενθουσιασμό και τον συνεχίζουμε με τόσες θυσίες¨…Αυτά μας είπε και αποχαιρετώντας όλους μας μας ηυχήθη: ¨Καλή τύχη¨, συστήσας και πάλι εις όλους μας,ψυχραιμία. Σύνεση και υπομονή και μας παρεκάλεσε να διαβιβάσουμε τα συλλυπητήριά μας προς την οικογένεια Μπαρλιάδων…
        
Σελ. 33
Είναι αληθές ότι ο Καπλάνης διεμαρτυρήθη προς όλες τις κατευθύνσεις για το έγκλημα αυτό, και για τα προηγούμενα με αποτέλεσμα όμως να αυξηθεί η εναντίον του δυσμένεια εκ μέρους των ολίγων σκληρών εκστρεμιστών του ΕΑΜ, οι οποίοι ξανάρχισαν τις διαβολές των εναντίον όλων μας… Μετά απ΄ όλα αυτά που είχαν συμβεί, ενεκρώθη η περιφέρεια μας και όλοι σχεδόν οι οπαδοί μας, παρά την προσπάθεια μου να τους συγκρατήσω, επισκεπτόμενος μόνος μου τα διάφορα χωριά, για να τους τονώσω το ηθικό, οι περισσότεροι μας εγκατέλειψαν λαμβάνοντας μέτρα Ασφαλείας.
   Ο Διπλός, μόλις πληροφορήθηκε τη δολοφονία Μπαρλιά , στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί τον αγαπούσε κι εκτιμούσε την αγωνιστική δραστηριότητά του…Διαμαρτύρεται με αγανάκτηση στο Αρχηγείο και στον ίδιο τον υπεύθυνο Καπετάνιο της ΟΠΛΑ, καυτηριάζοντας το έγκλημα αυτό και ζητάει να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι του εγκλήματος, προς παραδειγματισμό…Δυστυχώς όμως, το αποτέλεσμα ήταν να επιβαρυνθεί ο Διπλός, με νέες κατηγορίες εις βάρος του, για τις οποίες, ο Πελοποννησιακός Γραμματεύς Στάθης ή Τριαντάφυλλος, τον κάλεσε στο Ανταρτοδικείο, στο Μπούζι, να δικαστεί…Έτσι υποχρεώθη ο Διπλός σε λίγες ημέρες να παρουσιαστεί στο Ανταρτοδικείο…
          Κατά την απουσία του Διπλού στις 16 Μαϊου 1944, 8.00 η ώρα το πρωί (δηλαδή λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία Μπαρλιά και το Ανταρτοδικείο θα δίκαζε το Διπλό), ο δάσκαλος Παναγιώτης Δ. Βερδές, ένας σοβαρός, λογικός και ένθερμος αγωνιστής, από τους πρώτους στο ΕΑΜ, μου παρέδωσε σημείωμα του νέου Τομεάρχη (γιατί ο Διπλός είχε ήδη αντικατασταθεί), με εντολή ¨να πάω στο χωριό Αθίκια για να μιλήσω σε γενική συγκέντρωση του εφεδρικού ΕΛΑΣ¨ και γενικά σε όλα τα στελέχη και μέλη του ΕΑΜ της περιφερείας μας, που θα ήσαν εκεί στις 11.000 πρωί…
          Εγώ ανύποπτος, ειδοποίσα και άλλους οπαδούς μας , άνδρες και ορισμένες γυναίκες και στις 10.30 π.μ. φτάσαμε στα Αθίκια ενωρίς… Μεταξύ των ολίγων που περευρίσκοντο στη συγκέντρωση υπήρχε εγκαρδιότης και φιλοφρονήσεις από όλους, εκτός από την παρουσία της ΟΠΛΑ, με 6 οπλισμένους αντάρτες, η παρουσία των οποίων προκαλούσε φόβο στον κόσμο, και απέναντι απ΄ αυτούς , στη γωνία της Ταβέρνας του Κ. Σενή ή Μπάλα, καθόντουσαν ο υπεύθυνος του ΕΑΜ Αθικίων, ο υπεύθυνος Κλένιας και ένα στέλεχος Χιλιομοδίου με το δάσκαλο Παναγιώτη Δ. Βερδέ, οργανωμένοι στο ΕΑΜ Χιλιομοδίου, με τους οποίους διατηρούσα αγαθές σχέσεις από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά που όλοι τους , πλην του Βερδέ, διατηρούσαν επιφυλάξεις απέναντι μου, επειδή εγώ είχα οργανωθεί πριν της εμφανίσεως του ΕΑΜ, και προ παντός, επειδή δεν είχα μυηθεί στο Κόμμα
            
Σελ. 34
    Σε λίγο έφθασε και ο νέος υπεύθυνος Τομεάρχης , Αργύρης Παναγώπουλος από το Λέχαιο Κορινθίας, με τον οποίο χαιρετηθήκαμε και καθήσαμε με άλλους 3-4 Εαμίτες, για φαγητό στην Ταβέρνα του Τάκη Παπαδά… Εφάγαμε όλοι μαζί και συνέχεια αρχίσαμε να συζητούμε φιλικά για τον αγώνα και για ζητήματα της περιφερείας μας και με χαρά πληροφορηθήκαμε όλοι μας ότι, οι Γερμανοί πρόκειται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα…Εν τω μεταξύ περίεργος, βγήκα έξω για να ιδώ αν είχε συγκεντρωθεί Κόσμος, για να μιλήσω, όπως έγραφε το σημείωμα που με καλούσαν. Δεν έβλεπα όμως ούτε νέους του Εφεδρικού ΕΛΑΣ ούτε και άλλους οργανωμένους της περιφέρειας, εκτός απ΄ αυτούς που είχα φέρει εγώ και μερικούς από τα Αθίκια…Οι άνδρες της ΟΠΛΑ ήσαν ξαπλωμένοι στα χορτάρια , μπροστά στην Ταβέρνα του Παπαδά, αλλά τα βλεματά τους ήσαν κατεπάνω μου…Τότε πλέον κατάλαβα τι με περίμενε…Σκέφτηκα αμέσως τους δικούς μου και ήρεμα πλησίασα τον Γιώργο Χρ. Τσίρτη. Εαμίτη Χιλιομοδίου, αλλά πολύ καλό και έντιμο φίλο μας και εμπιστευτικά τον παρακάλεσα να ειδοποήσει τους δικούς μας και την εξαδέλφη μου Δήμητρα Χρ. Καλαρά να φύγουν για το Χιλιομόδι, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, διότι η ΟΠΛΑ είχε σκοπό να μας συλλάβει. ..Έκπληκτος ο Τσίρτης , αμέσως και πριν καταλάβουν οι άλλοι τίποτα, έδιωξε την εξαδέλφη μου και τους άλλους…Γύρισα πάλι στο τραπέζι και κάθησα στη θέση μου, αλλά ήμουν ανήσυχος, μήπως ο Τσίρτσης δεν τα κατάφερνε να τους διώξει όλους πρί τους αντιληφθούν…Ευτυχώς, σε λίγα λεπτά επέστρεψε ο Τσίρτης και με νεύμα του με καθησύχασε, πως όλοι έφυγαν απαρατήρητοι…
          Δεν πέρασε όμως ούτε ένα τέταρτο της ώρας και ένας νεαρός από τα Αθίκια ,περίπου 17-18 ετών, όρμησε μέσα στην Ταβέρνα και κόλλησε το πιστόλι του στην πλάτη μου με φωνές και απειλές, που όλοι ταραχθήκαμε …Γύρισα και τον ανεγνώρισα, διότι είμεθα γνωστοί μεταξύ μας αλλά και με τον πατέρα του, και ήρεμα τον συνεβούλεψα, ¨να βάλει το πιστόλι του στην τσέπη του για να μη ρεζιλεύεται η οργάνωση κλπ¨…Το αγριεμένο όμως αυτό παιδί, με δυνατή φωνή τραμπούκου μου είπε: ¨Μη κουνιέσαι προδότη, γιατί θα σου πετάξω τα μυαλά σου στον αέρα, σαν του φίλου σου Μπαρλιά…Δώσε μου το πιστόλι σου και βάλε τα χέρια σου πίσω σου¨…Ταραχθήκαμε πολύ νκαι για να μη γίνει η εκτέλεσή μου από το μανιασμένο αυτό παιδί, που δεν έφταιγε, γιατί άλλοι του είχαν ξεσηκώσει τα μυαλά, του έδωσα το σακάκι μου, μέσα στο οποίο είχα το πιστόλι μου.
         Αφού παρέδωσα το πιστόλι μου, αποτεινόμενος προς τον υπεύθυνο Τομεάρχη Αργύρη Παναγόπουλο, του είπα παραπονούμενος: ¨Εσύ συναγωνιστή
           
Σελ.35
Αργύρη, τι έχεις να ειπείς, γι΄ αυτά τα ρεζιλίκια που γίνονται εις βάρος μου, αλλά και εις βάρος του Εθνικού αγώνος μας;;;¨…Ο Παναγόπουλος (ο οποίος δεν έφταιγε γι΄ αυτή τη σκευωρία που άλλοι είχαν προετοιμάσει), στενοχωρημένος, γι΄ αυτό που δεν έπρεπε να είχε γίνει, την ανοχή του, μπροστά στα έντρομα μάτια όλων αυτών που ήσαν μέσα κι έξω στο μαγαζί, δεδομένου, ότι , όχι μόνο στ΄ Αθίκια ήμουν πολύ γνωστός κι  αγαπητός, αλλά σε όλο το Δήμο και γενικά στην Αργολιδο-Κορινθία, (τόσο ως Καθηγητής Γυμναστικής, όσο και προ παντός, ως ο πρώτος οργανωτής και αρχηγός ομάδος αντιστάσεως, από τον Αύγουστο 1941)… Ο Παναγόπουλος μου απάντησε δειλά αλλά με ειλικρίνεια, εις επήκοον όλων: ¨Δεν φταίω εγώ συναγωνιστή Σταύρο, και ούτε λεπτομέρειες γνωρίζω, διότι μόλις τώρα έχω αναλάβει την περιφέρεια αυτή.. Σ΄ έχουν καταγγείλει με σοβαρές κατηγορίες και μη μου ζητάς άλλες πληροφορίες¨…
          Κρύος ιδρώτας έλουσε όλο μου το σώμα, αλλά με σταθερή φωνή, αποτεινόμενος προς το νεαρό του είπα: Είμαι έτοιμος, που θέλεις να πάμε¨, και προχώρησα προς την πόρτα, αφού πρώτα αποχαιρέτησα όλους στο τραπέζι και ευχαρίστησα ιδιαιτέρως τον Ταβερνιάρη Τάκη Παπαδά για τη φιλοξενία του, με τον οποίο είχα για χρόνια φιλικές σχέσεις… Βγαίνοντας έξω , οι προαναφερόμενοι, υπεύθυνοι Αθικίων, Κλένιας και το στέλεχος Χιλιομοδίου και Βερδές, ήσαν ήσαν ακόμα στο τραπέζι απέναντι στη γωνία, τους πλησίασα, βιαστικά και παραπονούμενος τους είπα δυνατά να με ακούσουν όλοι οι άλλοι που βρίσκονταν εκεί γύρω. ¨Σας ευχαριστώ όλους σας γι΄ αυτό το μασκαριλίκι που χαλκεύσατε εις βάρος μου, αλλά θα ήθελα να ακούσω μπροστά σε όλους εδώ όλα όσα έχετε καταγγείλει για μένα και ποιο είναι το παράπονό σας¨… Οι δύο, Αθικίων και Κλένιας, έκαναν ένα μορφασμό, κουνώντας το κεφάλι τους , ψελλίζοντας χμ…το στέλεχος Χιλιομοδίου, με το οποίο διατηρούσα δεσμό από τα παιδικά μας χρόνια , με σκυμμένο το κεφάλι, προσπάθησε να δικαιολογήσει τη συλληψή μου λέγοντας: ¨Δεν πρόσεξες Σταύρο τις κινήσεις σου και στις εν γένει ενέργειές σου και πρέπει να ληφθούν μέτρα και να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου¨…Ο Βερδές όμως ως τίμιος αγωνιστής και ο οποίος αισθανότανε ένοχος, διότι αυτός με ειδοποίησε το πρωί να έλθω στ΄ Αθήκια, στενοχωρημένος και κοιτάζοντας στα μάτια τους άλλους τρεις , είπε διαμαρτυρόμενος: ¨Ζητάω συγγνώμη, Σταύρο, γι΄ αυτό που γίνεται εις βάρος σου…Κανείς δεν μου είπε ότι επρόκειτο να σε συλλάβουν¨ (Δυστυχώς αυτόν τον τίμιο νέο και χρήσιμο δάσκαλο και αγωνιστή, τον εξετέλεσαν μετά ένα μήνα; Σχεδόν, καίτοι ήταν μεμυημένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα…Ουδέποτε έμαθα τους λόγους, για το έγκλημα αυτό, για το οποίο ελυπήθησαν όλοι όσοι το πληροφορηθήκαν στο Δήμο Κλεωνών)… Υποπτεύομαι
           
Σελ. 36
όμως τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του εγκλήματος…και ασφαλώς ο αναγνώστης του παρόντος θα καταλάβει ποιοι είναι…
          Ο νεαρός με 2 άλλους της ΟΠΛΑ, με μετέφεραν δεμένο, με τα χέρια πίσω, έξω από το χωριό και με παρέδωσαν σε άλλη ένοπλη ομάδα, οι οποίοι με μετέφεραν, μέσω Συναντέ ,Κατακάλι, στο Σοφικό…Καθ΄ όλη τη διαδρομή, διαρκώς παρακαλούσα να ειδοποιηθούν ο Διπλός- Διονύσης Θωμαϊδης και Γιάννης Καπλάνης με το Γιάννη Κόλλια. Μερικοί απ΄ αυτούς , που δεν εγνώριζαν την εν γένει δράση μου με ειρωνεύοντο…Στο Σοφικό όμως που φθάσαμε , αντιλήφθηκα, ανάμεσα στους εκεί συγκεντρωμένους στη μικρή πλατεία, τον Καπετάν Γιάννο-Γραμματικός το επώνυμο από το Λουτράκι, που ήταν ο Πολιτικός υπεύθυνος της ΟΠΛΑ, τον οποίο είχα γνωρίσει μέσω του Θωμαϊδη…Πριν ακόμη πλησιάσω τον Γιάννο, κάποιος με αγκάλιασε και με φυλούσε, ήταν ο Φαρμακοποιός Μιχάλης Κλεπετσάνης, από χρόνια καλός φίλος μου…Την ίδια στιγμή, ο καπετάν Γιάννος, που εγνώριζε την αφιξή μου από πριν στο Σοφικό και είχε εν γνώσει του τις κατηγορίες εις βάρος μου, με πλησίασε φιλικά και με εγκαρδιότητα και με χαιρέτησε δια χειραψίας…Βλέποντας τώρα το Γιάννο, το φίλο μου Κλεπετσάνη και άλλους γνωστούς μου, ηρέμησα κάπως και παρεκάλεσα το Γιάννο όπως ειδοποιήσει το Διπλό, τον Καπλάνη και Κόλλια, διότι ανησυχούσα πολύ…Ο Γιάννος με πληροφόρησε ότι η γυναίκα του Διπλού, Κυρία Γιαννούλα, μια εξαιρετική σύζυγος και μητέρα και θαυμάσια Ελληνίδα, βρίσκεται στο Σοφικό, την οποία και συνάντησα αμέσως μαζί με το Γιάννο…Η συνάντηση μας ήταν ευχάριστος από μια μεριά, λόγω του δεσμού μας με τον συζυγό της Διονύση, αλλά ο κίνδυνος που υπήρχε για τη ζωή και των δυο μας μας έκανε να είμεθα ανήσυχοι…Ο Γιάννος μας άφησε μόνους γιατί έπρεπε να πάει σε σύσκεψη που αφορούσε την προετοιμασία της Επιτροπής που θα με ανακρίνει…Πριν όμως φύγει, με ενεθάρρυνε και μου συνέστησε ψυχραιμία με την υπόσχεση ότι θα είναι μαζί μου και θα υποστηρίξει το δίκαιο μου..
          Η Κυρία Γιαννούλα που βρισκότανε κι αυτή στον αγώνα μαζί με τον άνδρα της και τα παιδιά τους Χρήστο και Κάρολο, μου έδωσε θάρρος και με πληροφόρησε ότι ο άνδρας της έχει πληροφορηθεί και ενημερωθεί για όλα όσα γίνονται εις βάρος μου άδικα και θα κάνει το καλύτερο για μένα, εκεί που βρίσκεται στο Αρχηγείο στο Μπούζι από ημέρες, και μου είπε ότι πρόκειται να έλθει στο Σοφικό…Και πράγματι, την άλλη μέρα ο Διπλός έφτασε στο Σοφικό, γεγονός που με ενεθάρρυνε περισσότερο η παρουσία του, καθότι αυτός εγνώριζε, καλύτερα από κάθε άλλον, όλες τις προσπάθειές μου, απ΄ αρχής, στον αγώνα και γι΄ αυτό έτρεξε να ΄ρθει στο Σοφικό, για να προλάβει τυχόν βεβιασμένες αποφάσεις και ενέργειες εις
        
Σελ. 37
βάρος μου. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα για την περιπέτειά μου και κατόπιν συνάντησε το Γιάννο, όπου συζήτησαν και με άλλους  την όλη υπόθεση μου…Εν τω μεταξύ στο Σοφικό έφεραν πολλούς από τους οπαδούς μας, Παντελή Ζήση, Χρήστο Δρεμούρα, Γιάννη Καραχάλιο κ. ά. καθώς και άλλα πρόσωπα του ΕΑΜ, ακόμα και ανεξάρτητα πρόσωπα, τα οποία άρχισαν να τα ανακρίνουν, σχετικά με την εν γένει διαγωγή μου…Όλοι τους είπαν τα καλύτερα λόγια για μένα και την αγάπη μου προς όλους, χωρίς διακρίσεις φρονημάτων, έχοντας στις ομάδες μας οποιοδήποτε πρόσωπο που ήθελε να αγωνισθεί για τη λευτεριά του τόπου μας…
          Την άλλη μέρα ο Διπλός, αφού είχε συνεννοηθεί με το Γιάννο για όλα, με συνάντησε ιδιαιτέρως και μου είπε να μην ανησυχώ,  διότι ¨ο ίδιος ο Γιάννος, μόλις τελειώσουν οι ανακρίσεις όλων και απολογηθώ κι εγώ , θα με μεταφέρει στο Αρχηγείο στο Μπούζι, όπου και θα γίνει και η δίκη μου, στο Ανταρτοδικείο, έχοντας μαζί και το πόρισμα της Επιτροπής που θα μας ανακρίνει στο Σοφικό¨…Με αποχαιρέτησε, διότι θα έφευγε πάλι για το Μπούζι και με διαβεβαίωσε ότι αυτός ο ίδιος , με το Γιάννο και τον Καπλάνη κ.ά. , θα υποστηρίξουν την αλήθεια και το δίκαιό μου… Έφυγε ο Διπλός για το Μπούζι διότι την άλλη ημέρα θα εδικάζετο από το Ανταρτοδικείο, έπειτα από τις κατηγορίες με τις οποίες τον είχαν καταγγείλει εκστρεμιστικά πρόσωπα, από την περιφέρεια Σολιγείας και του Δήμου Κλεωνών…
          Πέρασαν αρκετές ημέρες και αφού η Δικαστική Επιτροπή Σοφικού ετελείωσε τις ανακρίσεις με όλους όσους είχαν φέρει για μένα, με εκάλεσαν να απολογηθώ…Πριν όμως από την απολογία μου, πρέπει να ομολογήσω ότι, κατά κάποιο τρόπο, τα μέλη της Επιτροπής που με ανέκριναν είχαν επηρεασθεί, τόσο από το Διπλό και το Γιάννο , όσο και από άλλα πρόσωπα του Σοφικού, όπως ο φαρμακοποιός Κλεπετσάνης, οι ιερείς Παπα-Μάρκελος και Παπα-Καρβούνης, ο Μήτσος Τσίγκος ο Αμερικάνος κ.ά. , προς τους οποίους ζώντας και νεκρούς , στρέφω με ευγνωμοσύνη τη σκέψη μου , για το ήθος και το θάρρος με το οποίο με υποστήριξαν και την αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους που έδειχναν για μένα, κθ΄ όλες τις ημέρες…Βέβαια βαρύτητα μεγάλη και επιρροή είχαν οι καταθέσεις και προ παντός το ενδιαφέρον του Διπλού, απ΄αρχής της συλλήψεως μου και συνέχεια του Γιάννου και άλλων που θα αναφέρω σε επόμενες σελίδες, αναδρομικώς, μέχρι της στιγμής της δίκης μου στο Ανταρτοδικείο στο Μπούζι…
          Τα υπεύθυνα πρόσωπα του ΕΑΜ , με επί κεφαλής τον Γιάννο, αφού είχαν πάρει τις καταθέσεις όλων αυτών που είχαν καλέσει, στις τελευταίες ημέρες, ανέκριναν και μένα… Με ψυχραιμία εξέφρασα την έκπληξή μου
       
Σελ. 38 
και με θάρος το παραπονό μου για όσα γίνονται εις βάρος μου, επικαλούμενος τις μαρτυρίες του Καπλάνη, Κόλλια και Διπλού, με τους οποίους συνεργαζόμουνα. Απ΄ αρχής, αρνήθηκα κάθε κατηγορία και ανέφερα 6 ονόματα, τα οποία ήσαν και οι κατήγαροί μου, γεγονός που έκανε εντύπωση στους ανακριτάς…Εξήγησα τους λόγους της φιλυποψίας και εν μέρει της έχθρας τους, που ασφαλώς προήρχετο εκ του γεγονότος ότι, είχα ξεκινήσει τον αγώνα αντιστάσεως από τον Αύγουστο 1941, ενώ το ΕΑΜ εμφανίστηκε στο τέλος 1942 στη περιφέρειά μας και στις ομάδες μας είχαμε συμπεριλάβει εκλεκτά και εμπειροπόλεμα πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων και τριών προσώπων με αριστερές ιδέες…Αυτό ήταν η κύριως αιτία, να μας υποπτεύονται και ακόμη να μας φθονούν…Με ρώτησαν για ορισμένα πρόσωπα και είπα τα καλύτερα λόγια για όλους και για ορισμένους απ΄ αυτούς που με είχαν καταγγείλει, καίτοι είχα πολλά να ειπώ εις βάρος των, για συνταρακτικά παραπτώματα…Δεν κακολόγησα ουδένα γιατί υπήρχε κίνδυνος να επακολουθήσουν δυσάρεστες συνέπειες με αντεκδικήσεις και ακόμα με προδοσίες, δεδομένου ότι στο Χιλιομόδι στρατοπέδευαν 20 Χιλιάδες Ιταλοί και Γερμανοί, που μας παρακολουθούσαν σε κάθε κίνησή μας…
          Έμεινα στο Σοφικό κρατούμενος πλέον από μια εβδομάδα και αφού όλα είχαν τελειώσει με τις ανακρίσεις, με ενέργειες των Καπλάνη, Κόλλια Διπλού και Γιάννου, το Αρχηγείο διέταξε τη μεταφορά μου στο Μπούζι όπου θα εγίνετο και η δίκη μου από το εκεί Ανταρτοδικείο… Με συνοδούς πέντε οπλισμένους της ΟΠΛΑ με τον αρχηγό τους, αλλά με επί κεφαλής τον Γιάννο, ξεκινήσαμε μαζί και με άλλους κρατούμενους για το Μπούζι μέσω Αθικίων. Στα Αθίκια προστέθηκαν και άλλοι κρατούμενοι και όλοι συμπληρώσαμε τον αριθμό 15… Αφού φτάσαμε στα Αθίκια και επρόκειται να περάσουμε το δημόσιο δρόμο Χιλιομοδίου-Κορίνθου, εγώ , επειδή ήταν η περιφέρειά μου, εγνώριζα όλες τις κινήσεις των Γερμανών, πληροφόρησα το Γίαννο ότι: ¨Οι Γερμανοί έχουν δύο φυλάκια- παρατηρητήρια, ένα στον Άγιο Νικόλαο και ένα στο απέναντι βουνό ¨Αγκώνα¨και ελέγχουν κάθε κίνηση, όχι μόνο στο δρόμο αλλά και σε όλη την περιοχή και σε κάθε κίνηση, όχι μόνο στο δρόμο, αλλά και σε όλη την περιοχή και σε κάθε ύποπτη κυκλοφορία ανθρώπων, πυροβολούν στο ψαχνό με τα πολυβόλα τους.. Ήταν πολύ δύσκολη και επικίνδυνη η διάβαση αυτής της περιοχής και μάλιστα τόσων κρατουμένων και ανταρτών…Τότε ο Γιάννος χωρίς δισταγμό, παρά τις αντιρρήσεις του αρχηγού της ΟΠΛΑ, μου έδωσε το πιστόλι μου, που μου είχαν πάρει, και αφού τους εξήγησα, ότι δεν μπορούμε να περάσουμε το δρόμο όλοι μαζί-μπουλούκι, γιατί οι Γερμανοί θα υποπτευθούν και θα μας θερίσουν με τα πολυβόλα τους, τους είπα ότι θα προχωρήσουμε δύο – δύο ή μεμονωμένα, κρατούντας στα χέρια μας αγριόχορτα
         
Σελ.39
ή  βλαστάρια από σταφίδες και τα αμπέλια, προσποιούμενοι τον αγρότη, αλλά και σε απόσταση ώρας…Τους έδειξα ακριβώς την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν, από τον παλιό γεφύρι της σιδηροδρομικής γραμμής, που είναι απάνω από το ξεροπόταμο, και μέσω του ξεροποτάμου, προς το αριστερό μέρος της ¨Αράπιζας¨, αλλά με προσοχή και σιγά- σιγά μαζεύοντας αγριόχορτα κλπ…Επειδή ήσαν και γυναίκες κρατούμενες, προχωρούσαμε ανακατεμένοι, ξεγελώντας έτσι καλύτερα τους Γερμανούς…Οι οπλισμένοι, για να μη δίδουν στόχο στους Γερμανούς, σκέπασαν με χόρτα και βλαστάρια τα όπλα τους και από ένας-ένας παρακολουθούσαν μπρος, στα ενδιάμεσα και όπισθεν, τους βαδίζοντας μέχρι την γέφυρα, για να μη δραπετεύσει κάποιος από τους κρατουμένους, οπότε θα μας θέριζαν όλους οι Γερμανοί…Έτσι κατορθώσαμε να προσπεράσουμε τους Γερμανούς, χωρίς καν να πάρουν χαμπάρι, τόσους ανθρώπους… Από το μέρος της ξερορεματιάς , προχωρήσαμε  αριστερά από την Αράπιζα και φτάσαμε στο Μαψώ, αφού προηγουμένως είχα παραδόσει το πιστόλι μου στο Γιάννο, ο οποίος ενθουσιασμένος από την επιτυχία αυτή, με ευχαρίστησε ενωπίων όλων και αφού καθήσαμε για λίγο στο σπίτι του μπάρμπα Θόδωρα Κοντογιάννη, ενός αγνού πατριώτη, και συζήτησαν για λίγο ο Γιάννος με τον εκεί υπεύθυνο του ΕΑΜ, ο Γιάννος με φώναξε και μου έδωσε ξανά το πιστόλι μου και μου είπε: ¨Συναγωνιστή Σταύρο, επειδή περνάμε από το Σπαθοβούνι (άλλοτε Μερταούσι), που είναι πλησίον και το αγρόκτημα του πατέρα σου, είσαι ελεύθερος να τους επισκευθείς, να ξεκουρασθείς και να μιλήσεις σε όλους τους δικού σου , οι οποίοι έχουν πολύ ανησυχήσει, με αυτή την περιπέτειά σου, και το βράδυ θα συναντηθούμε στο Καλέτζι , στο σπίτι του Σπύρου Τόγια¨…Τα έχασαν όλοι όταν άκουσαν το Γιάννο να μου λέγει αυτά τα λόγια…Τον ευχαρίστησα θερμά και χαρούμενος έφυγα για το κτήμα του πατέρα μου, όπου τον συνάντησα μαζί με το μικρότερο αδελφό μου Παναγιώτη μέσα σε πολύ συγκινητικές εκδηλώσεις… Έμεινα λίγες ώρες μαζί τους και τους αποχαιρέτησα, παίρνοντας το μονοπάτι για το Καλέτζι, που  ήταν πολύ κοντά με το κτήμα του πατέρα μου…Πλησιάζοντας στο χωριό συνάντησα έναν οπλισμένο σκοπό που με περίμενε και μαζί φθάσαμε στο σπίτι του Σταύρου Τόγια, άλλοτε κατοίκου Χιλιομοδίου, του οποίου η γυναίκα ήταν συγγενής μου…Εκεί ήταν μόνο ο Γιάννος και 3-4 πρόσωπα του ΕΑΜ η ΟΠΛΑ και οι κρατούμενοι είχαν μείνει στο Μαψώ και ούτε  έμαθα ποτέ για τους κρατούμενους που τους μετέφεραν, διότι δεν γνώριζα και κανέναν απ΄ αυτούς… Εφάγαμε όλοι μαζί και σε λίγη ώρα έπρεπε να φύγω μαζί με
         
Σελ 40
ένα οπλισμένο συνοδό για το κοντινό χωριό Χαλκί… Αποχαιρέτησα και ευχαρίστησα τον Τόγια και τους άλλους, που δεν τους γνώριζα, και ο Γιάννος μου μίλησε ιδιαιτέρως και μου εξήγησε πως θα φθάσω στο Καλλιάνι το τελευταίο χωριό πριν το Μπούζι, και να μην ανησυχήσω, διότι την άλλη ημέρα θα με συναντήσει εκεί..
        Στο Χαλκί με φιλοξένησαν σε κάποια Χασαποταβέρνα και το βράδυ με πήγαν για ύπνο σε κάτι σταφίδες κοντά στο χωριό…Το πρωί με άλλον οπλισμένο συνοδό, φτάσαμε στο χωριό Στιμάγκα, όπου με παρουσίασαν στον καπετάν Ρήγα-ιατρό Θεόδωρο Ηλιόπουλο, Κορίνθιο, με μεγάλο αξίωμα του ΕΑΜ Πελοποννήσου…Στο αντίκρισμα του εχάρηκα πολύ , διότι τους Ηλιοπουλέους διατηρούμε μεγάλο οικογενειακό δεσμό από τους Γονείς μας αλλά φοιτούσαμε μαζί στο Γυμνάσιο με τα τρία αδέλφια, Σταύρο, Θόδωρο και Κώστα Ηλιόπουλο…Μείναμε μόνοι μας στο μικρό Εκκλησάκι, επάνω στο ύψωμα, έξω από το χωριό και συζητήσαμε για δύο ώρες και πλέον για το ζητημά μου, για το οποίο είχε ενημερωθεί με λεπτομέρειες από τον Καπλάνη Σωκράτη και διπλό, αλλά εγνώριζε και τον αδελφό του Σταύρο τη συνεργασία μας, για τη δημιουργία των αντικατοχικών ομάδων στο δήμο Κλεωνών…Ενημερωμένος λοιπόν για όλες αυτές τις συνταρακτικές μηχανοραφίες και συκοφαντίες, με ενεθάρρυνε όσο μπορούσε, υποσχεθείς ότι ¨θα μιλήσει στους δικαστάς μου, οι οποίοι είναι δίκαιοι¨ και χαρακτηριστικά είπε: ¨Είσαι πολύ τυχερός που έφθασες ζωντανός μέχρι εδώ, διότι όσο ποιο ψηλά ανέβεις προς το Αρχηγείο στο Μπούζι, τόσο πιο εύκολα θα βρείς το δίκαιο σου¨ Με πληροφόρησε ότι στο Μπούζι, θα βρίσκεται και ο αδελφός του Σταύρος, Διοικητής του 3ου Λόχου. Με αποχαιρέτησε και μου συνέστησε ψυχραιμία και θάρρος και να ειπώ, χωρίς φόβο και πάθος, την αλήθεια και ό, τι γνωρίζω για τους κατήγορούς μου. Έφυγα με τη συνοδεία δύο οπλισμένων, με εντολή ¨να με παραδώσουν σώο και αβλαβή στο Καλλιάνι¨…
     Πριν φτάσουμε στο Καλλιάνι, περάσαμε από το Λιόπεσι, όπου, εξαντλημένος και κουρασμένος όπως ήμουν, έσκυψα να πλυθώ και να πιώ κρύο νερό που έτρεχε κρουσταλένιο, από τη μεγάλη βρύση του χωριού…Πάνω όμως από τη βρύση στεκόταν ο Γιώργος Γιογιός, Κορίνθιος και παλιός μου φίλος μαζί με κάποιον άλλο νεαρό Κορίνθιο και μόλις με αντελήφθη έτρεξε κοντά μου, με αγκάλιασε και με ρώτησε ¨πως βρέθηκα στο Λιόπεσι¨… Προσεκτικά του εξήγησα ¨πως πηγαίνω στο Μπούζι όπου θα γίνει δίκη εις βάρος μου¨, χωρίς να του αναφέρω λεπτομέρειες, διότι δεν ήθελα να τον στενοχωρήσω. Στενοχωρήθηκε πολύ και προσπάθησε να με καθησυχάσει και να με ενθαρρύνει, σαν φίλος, λέγοντάς μου ότι θα μιλήσουν και αυτοί εκεί που πρέπει για την αθωότητά μου… Τον ευχαρίστησα για το
         
Σελ 41
ενδιαφέρον του και τον αποχαιρέτησα και συνέχισα το δρόμο προς το Καλλάνι με συνοδούς δύο νέους οπλισμένους από το ΕΑΜ του Λιόπεσι. Κατά τη διαδρομή μας και έξω από το Λιόπεσι παρακάλεσα τους συνοδούς μου, εάν μπορούμε να περάσουμε από το Μάζι, που ήταν κοντά στο δρόμο μας , προκειμένου να συναντήσω το Γιάννη Καπλάνη, που ήταν εκεί, ως τηλεφωνητής…Αρνήθηκαν όμως και οι δυό τους, διότι η εντολή που είχαν ήταν να με πάνε κτ΄ ευθείαν στο Καλλιάνι…
     Στο Καλλιάνι φθάσαμε το βράδυ, γιατί είχαμε ορισμένες καθυστερήσεις κατά τη διαδρομή και αφού με παρέδωσαν στους αρμοδίους, με έκλεισαν στο Κρατητήριο που είχαν με ένοπλο φρουρό στην πόρτα. Μπαίνοντας όμως μέσα στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο, αντελήφθηκα τον αδιόριστο καθηγητή Θεολογίας Λεωνίδα Γιαννόπουλο, φίλο μου Κορίνθιο, που εγνώριζα ότι ήταν μεμυημένος κομουνιστής-Μαρξιστής. Ο οποίος όμως στενοχωρημένος και πολύ φοβισμένος…Μόλις με γνώρισε, τα έχασε ο Λεωνίδας και ο ένας ρωτούσε τον άλλο: ¨Τι θέλεις Συ εδώ;¨      , έλεγα εγώ πρώτος αυτόν και εκείνος προς εμένα…Του εξήγησα εγώ τη δική μου υπόθεση και αυτός, πολύ ανήσυχος, μου είπε τη δική του. ¨πως θα περάσει από Ανταρτοδικείο¨, επειδή εργάζεται στην Εφημερίδα ¨Σημαία¨(που εξέδιδε ο φαρμακοποιός Βασίλης Πανούσης, αξιωματικός στα Τάγματα Ασφαλείας), για να ζήσει ο ίδιος αλλά και να συντηρήσει τη χήρα και άρρωστη Μάνα του…Προσπάθησα να τον καθησυχάσω και να τον ενθαρρύνω, λεγοντάς του τα λόγια που μου είπε ο Θόδωρος Ηλιόπουλος ότι: ¨Όσο πιο ψηλά φθάσουμε προς το Ανταρτοδικείο, τόσο πιο εύκολα θα βρούμε το δίκαιό μας¨…Όλη τη νύχτα, διπλωμένοι μέσα σε μισή κουβέρτα ο καθένας μας, γεμάτες ψείρες και ψώρα, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε με τη συζήτηση αυτή, αλλά και από το κρύο, διότι στο Καλλιάνι κάνει πολύ κρύο, όχι μόνο το Μάϊο, αλλά και τον Ιούλιο και τον Αύγουστο…
          Πέρασε η νύχτα με χίλιες δυο κακές σκέψεις στο μυαλό μας και το πρωί πληροφορηθήκαμε ότι στο Καλλιάνι βρίσκεται ως φρούραρχος ο συμπολίτης μας Κορίνθιος και συμμαθητής μου Νίκος Γιαμπουράνης,*(*Δικηγόρος) και παρακαλέσαμε κάποιο διερχόμενο να τον ειδοποιήσει ότι θέλουμε να τον συναντήσουμε, δίδοντας τα ονοματά μας…Δυστυχώς, για λόγους που δεν γνώρισα μέχρι σήμερα, δεν ήλθε να μας ιδεί. Ίσως να έλειπε ή να ήταν απασχολημένος. Κατά σύμπτωση όμως πληροφορηθήκαμε ότι στο Καλλιάνι βρισκόταν και ο Κώστας Ηλιόπουλος, ο οποίος μόλις ειδοποιήθη, ποιοι τον ζητούν, ήλθε αμέσως και μας έφερε τσιγάρα, καίτοι δεν καπνίζαμε, αλλά και άλλα φαγώσιμα πράγματα. Έμεινε για λίγο μαζί μας και
          
Σελ.42
με ενδιαφέρον μας είπε ότι, οι αδελφοί του, Σταύρος και Θόδωρας, έχουν μιλήσει σε ορισμένα πρόσωπα στο Μπούζι για την υπόθεσή μας και ότι ο Σταύρος θα είναι εκεί αυτές τις ημέρες, πληροφορία η οποία μας ενεθάρρυνε πολύ. Μας χαιρέτησε με την υπόσχεση ότι θα μας ξαναεπισκεφθεί αργότερα, διότι έπρεπε να φύγει, αφού πρώτα μας πληροφόρησε ότι στο Μπούζι θα είναι και οι συμμαθηταί και φίλοι μας, Τάσος Ξίδης, Αρχιτέκτων μηχανικός και Λάκης Λαζανάς, δικηγόρος , Κορίνθιοι.
          Εν τω μεταξύ, όπως καθόμασταν έξω από το Κρατητήριο, με τον ένοπλο σκοπό δίπλα μας, έχοντας τις πλάτες μας στο τοίχο και στο προσήλιο για να ζεσταθούμε από την πρωινή παγωνιά, παρατηρήσαμε λίγο μακριά στο δρόμο ότι ερχόταν ο Γιάννος, όπως μου είχε υποσχεθεί, επάνω σε ένα μουλάρι. Μόλις πλησίασε και με είδε σε κακά χάλια από την αϋπνία και το κρύο, μας ερώτησε τι συμβαίνει; Του εξηγήσαμε τα διατρεξάντα, χωρίς να παραπονεθούμε και ο Γιάννος, αφού συνεννοήθη με τους αρμόδιους του Κρατητηρίου, με πήρε μαζί του και προχωρήσαμε προς το Μπούζι, ενώ πίσω μας, σε μικρή απόσταση, έφερναν συνοδία το Γιαννόπουλο και πολλούς άλλους κρατούμενους που είχαν φέρει από άλλα μέρη…
          Προχωρώντας στον ανηφορικό δρόμο προς το Μπούζι, ο Γιάννος μου πρόσφερε το μουλάρι και ανέβηκα εγώ και το παρέδωσα πριν ακόμη φθάσουμε στο Μπούζι. Καθόλο το διάστημα συζητούσαμε φιλικά για τον αγώνα και για ορισμένα πρόσωπα της περιφερείας μας, για τα οποία ο Γιάννος ήθελε πληροφορίες. Πλησιάζοντας όμως στο χωριό, ερχόντουσαν προς το Καλλιάνι οι υπεύθυνοι Αθικίων και Κλένιας, στελέχη του ΕΑΜ που με είχαν κατηγορήσει και οι οποίοι είχαν κληθεί από το Ανταρτοδικείο για να καταθέσουν για μένα… Μόλις συναντηθήκαμε, χαιρετηθήκαμε, όλοι μεταξύ μας και αμέσως εγώ αποτεινόμενος προς αυτούς, τους είπα: ¨Συναγωνισταί, γιατί φύγατε από το Μπούζι, αφού γνωρίζατε ότι έρχομαι κι εγώ για να δικαστώ, σύμφωνα με τα όσα έχετε καταθέσει εναντίον μου;;; Και πριν απαντήσει κανείς απ΄ αυτούς , ο Γιάννος τους λέγει κι  αυτός αμέσως: ¨Συναγωνισταί, πολύ σωστά σας ρωτάει ο συναγωνιστής Σταύρος, γιατί δεν γυρίζετε πίσω για να επαναλάβετε στο Ανταρτοδικείο όλα αυτά που έχετε καταγγείλει εναντίον του, να τα ακούσει και αυτός από το στόμα σας;¨ Χωρίς να απαντήσουν, παραμέρισαν από το μονοπάτι, για να μην πέσουν πάνω στο μουλάρι και προχώρησαν προς το Καλλιάνι… Όπως όμως απεδείχθη, είχαν ανασκευάσει τις κατηγορίες τους υπέρ εμού αυτή τη φορά γιατί, όπως πληροφορήθηκα, τους είχε μιλήσει ο Γιάννης Ρεκλείτης που ήταν ο πολιτικός υπεύθυνος του Αντάρτικου Ερμιόνης…
           
Σελ. 43
          Σε λίγο φτάσμε στη μικρή πλατεία του χωριού Μπούζι, και στο εκεί Καφενείο, ανάμεσα σε όλους βλέπω το Διπλό, τον οποίο πλησίασα και μπροστά στο πλήθος Κόσμου, από στελέχη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και κατοίκων του Χωριού, του είπα δυνατά: ¨Μιλήστε τώρα Συ Διπλέ, που με γνωρίζεις καλά και που έχουμε συνεργασθεί τόσο καιρό, είμαι αντιδραστικός ή προδότης, εγώ ο Σταύρος Καλαράς, για να ταλαιπωρούμαι επί δύο εβδομάδες με τόσους εξευτελισμούς;¨…Είπα αυτά τα λόγια με παράπονο και δάκρυα στα μάτια, χωρίς κάν να γνωρίζω την κρίσιμη θέση του Διπλού, ο οποίος πριν λίγες ημέρες είχε περάσει από δίκη του Ανταρτοδικείου, με σοβαρές κατηγορίες, αναληθείς όμως στην πραγματικότητα, μία των οποίων ήταν και η κατηγορία ότι ¨περιθάλπει την αντίδραση, και προσωπικά τον Σταύρο Καλαρά¨, και τον είχαν καθαιρέσει από το αξίωμα του Τομεάρχη…Λυπήθηκε κατάκαρδα ο Διπλός, γιατί εγνώριζε την αλήθεια της όλης σκευωρίας εναντίον μου, πράγμα που με θάρρος και στοιχεία είχε εξηγήσει στο Ανταρτοδικείο όταν τον δίκασαν, αλλά ανησυχούσε πολύ για την δική μου τύχη στο Ανταρτοδικείο, γιατί πολύ με αγαπούσε και με εκτιμούσε και ήθελε με κάθε θυσία να με δικαιώσει…Με πλησίασε ο Διπλός και αφού με αγκάλιασε συγκινημένος και για να με ενθαρρύνει μου είπε ενώπιον όλων: Έδώ που ήρθες πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη για το δικαιό σου. Θα βρίσκομαι μαζί σου όλες τις ημέρες και μη φοβάσαι. Οι δικασταί σου είναι τίμιοι και δίκαιοι άνθρωποι. Μη χάνεις λοιπόν το θάρρος σου¨…Πριν τελειώσει τα λόγια του ο Διπλός και ενώ είχαν φθάσει και οι άλλοι κρατούμενοι, μας περικύκλωσαν οι παλιοί φίλοι και συμμαθηταί μου Σταύρος Ηλιόπουλος, Τάσος Ξύδης, Λάκης Λαζανάς και άλλοι γνωστοί που με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν και με ενδιαφέρον προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν κι αυτοί για το δίκαιό μου… Η παρουσία όλων αυτών και το ενδιαφέρον που έδειχναν μου έδιναν θάρρος και ο φόβος για την τύχη μου μετριαζότανε…
     Ανάμεσα σε όλους αυτούς που με χαιρετούσαν, ήσαν και δύο γεροδεμένα παλληκάρια, τα οποία, στο άκουσμα του ονόματός Καλαράς, από ενδιαφέρον ήλθαν και με χαιρέτησαν με χαμόγελο και εγκαρδιότητα…Ήσαν παιδιά της μεγάλης εκεί οικογένειας Πετροπουλέων με τους οποίους οι Καλαρέοι είχαμε κάνει κουμπαριά…Όλα αυτά εγένοντο αστραπιαίος και τα παλληκάρια αυτά, που ήσαν οργανωμένα στο ΕΑΜ, αφού εκόπασαν οι συζητήσεις και λοιπές εκδηλώσεις, οι Πετροπουλέοι με συνεννόηση μεταξύ Διπλού, Ξύδη και Λαζανά, ζήτησαν την άδεια από τον υπεύθυνο των κρατουμένων, όπως μου επιτρέψει να κοιμηθώ στο σπίτι τους, πράγμα που έγινε χωρίς αντιρρήσεις από τον υπεύθυνο… Εν τω μεταξύ ο Διπλός άρχισε να συζητεί με το Λεωνίδα Γιαννόπουλο, που ήταν κι αυτός κρατούμενος
          
Σελ 44
και για τον οποίο ενδιαφέρετο, γιατί ήσαν πατριώτες Κορίνθιοι αλλά και διότι ήσαν ομοϊδεάται, Μαρξισταί. Συνέχεια με παρουσίασαν στον αρμόδιο και υπεύθυνο του Ανταρτοδικείου, ο οποίος με χαιρέτησε φιλικά και μου είπε: ¨Συναγωνιστή. Μεθαύριο θα αρχίσει η εκδίκαση της υπόθεσής σου… Μπορείς όμως να μείνεις στο σπίτι των Πετροπουλέων, εφόσον είσθε και Κουμπάροι και εφόσον μας παρεκάλεσαν γι΄ αυτό¨… Ο υπεύθυνος αυτός ήταν ο δικηγόρος Κώστας Μακρής, τον οποίο ευχαρίστησα για την καλοσύνη του και αφού τον αποχαιρέτησα, επέστρεψα στην παρέα μου, Διπλό κλπ., όπου παραμείναμε για αρκετές ώρες συζητούντες διάφορα θέματα αλλά όλοι τους όμως προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν. Ο δε Τάσος Ξίδης, με τον οποίο διατηρούσα μεγάλο δεσμό από τα μαθητικά μας χρόνια, για να μου δώσει περισσότερο κουράγιο, παρουσία όλων είπε: ¨Οτιδήποτε και να συμβεί με το Σταύρο, εγώ θα τον πάρω υπ΄ ευθύνη μου διότι τον χρειάζομαι¨… Έπειτα από όλες αυτές τις εκδηλώσεις των , είχα πολύ συγκινηθεί, αλλά και ενθαρρυνθεί και αφού είχε αρχίσει να βραδιάζει τους ευχαρίστησα όλους και κουρασμένος όπως ήμουν, έφυγα με τους Πετροπουλέους για το αρχοντικό τους όπου με υποδέχτηκε ο καλοκάγαθος και αρχοντάνθρωπος Γεροπετρόπουλος με όλη τη φαμέλιά του…Τους ευχαρίστησα όλους για τα φιλικά τους αισθήματα και το ενδιαφέρον τους για μένα και την προθυμία τους να με φιλοξενήσουν… Αλλά με επιφύλαξη τους παρεκάλεσα να μου δώσουν πρόχειρα εσώρουχα, γιατί τα δικά μου ήσαν γεμάτα ψείρες… Όλοι τους σχεδόν μου είπαν: ¨Μη στενοχωρείσαι , Κουμπάρε, έχουμε μπόλικο νερό και ρούχα πολλά¨…Έκανα ένα πρόχειρο μπάνιο και φόρεσα καθαρά εσώρουχα, πουκάμισο και παντελόνι, και όταν επέστρεψα γέλασαν όλοι με την καρδιά τους, αλλά κι εγώ ο ίδιος, διότι έμπλεχα μέσα στα ρούχα που φορούσα, γιατί ήσαν πολύ μεγαλύτερα τα νούμερα απ΄ αυτά που χρησιμοποιούσα… Έπλυναν όλα γενικώς τα ρούχα μου αμέσως, με ζεματιστό νερό και τα άπλωσαν να στεγνώσουν. Εν τω μεταξύ ετοίμασαν το τραπέζι, πολύ πλούσιο για την εποχή της Κατοχής και καθίσαμε και φάγαμε και ήπιαμε, μέσα σε φιλική και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Όλοι τους προσπαθούσαν να με περιποιηθούν και να με πείσουν ότι βρίσκομαι σε δικό μου σπίτι, και ¨θα μιλήσουν τα παιδιά, στους αρμοδίους του Ανταρτοδικείου για την αθωότητά μου¨, καθότι ολόκληρη η οικογένεια τους έχει προσφέρει πολλά για τον απελευθερωτικό αγώνα…Κουρασμένος όπως αισθανόμουνα, παρά την ευχάριστη παρέα, έπρεπε να κοιμηθώ και αφού τους ευχαρίστησα για την φιλοξενία τους, μου έδειξαν το δωμάτιό μου του οποίου το κρεβάτι ήταν στρωμένο με πεντακάθαρα ρούχα, κοιμήθηκα ήσυχος, περισσότερο από κάθε άλλη βραδιά μέχρι το πρωϊ που με ξύπνησαν. Κολατσίσαμε για πρωινό τσάι του βουνού με φέτα τυρί και αφού τους ευχαρίστησα
       
Σελ. 45
για όλα , εφύγαμε με το μεγαλύτερο Πετρόπουλο, για να παρουσιαστώ στον υπεύθυνο των κρατουμένων, όπου όμως δεν με κράτησαν υπό περιορισμό, διότι ήμουν υπό την εγγύηση Διπλού, Ξύδη, Λαζανά, Ηλιόπουλου και Πετροπουλέων και ελεύθερος είχα παρέα όλους τους παραπάνω, μένοντας στο σπίτι των Πετροπουλέων για 3 ημέρες.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΟΔΙΚΕΙΟ
          To Ανταρτοδικείο αποτελείτο από το Δικηγόρο Κώστα Μακρή,*[*Σημειωσή μου:


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΚΡΗΣ του Γρηγ. Γεννήθηκετο 1906 στη Γονούσα(Λιόπεσι) Κορινθίας . Δικηγόρος. Στέλεχος του ΚΚΕ προπολεμικά. Το Δεκέμβριο του 1936 επί Μεταξά συνελήφθηκε και φυλακίσθηκε στην Ακροναυπλία. Απέδρασε το 1944 και ανέβηκε στο βουνό στην Κορινθία. Ήταν στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

          Μετά την Βάρκιζα ήταν Γραμματέας Επαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ Κορινθίας. Εντάχτηκε στον Δ.Σ.Ε. Σκοτώθηκε τον Ιανουάριο του 1948 , όταν γλίστρησε σε ένα μονοπάτι στις παγωμένες πλαγιές της Ντουρτουβάνας και έπεσε σε μια απότομη χαράδρα.]
 από το Λιόπεσι, μορφωμένο, ευγενέστατο και δίκαιο άνθρωπο, και από τον Βαγγέλη Τσάλτα, Καλαματιανό την καταγωγή, σοβαρό  αξιοπρεπέστατο και ήρεμο άνθρωπο… Και οι δύο τους ¨γνωρίζουν την ευθύνη τους¨, και κατά κοινή ομολογία, ήσαν δικαιοκρίται και δικαιοδόται, καθόλο το διάστημα της θητείας τους στο Ανταρτοδικείο…Είχαν όμως σαν πρόεδρο, λόγω του αξιώματος του, ως Πελοποννησιακός Γραμματεύς, τον Στάθη, που άλλοτε είχε άλλο ψευδώνυμο, Τριαντάφυλλος. Οι πρώτοι δύο με εδέχθησαν με καλοσύνη κι ευγένεια και με προσφώνησαν με τη λέξη Συναγωνιστή, ενώ ο Στάθης, ένας ξερακιανός, κίτρινος, ψηλός και νευρικός άνθρωπος, χωρίς καν να μου μιλήσει, με περιεργαζότανε με άγριες λοξές ματιές, από την αρχή μέχρι το τέλος της δίκης…Άρχισε η διαδικασία με ερωτήσεις, εκ περιτροπής, εκ μέρους του Μακρή και Τσάλτα, για τα βιογραφικά στοιχεία μου, την αναμιξή μου στον αγώνα, τη συνεργασία μου με τους Γιάννη Καπλάνη, δικηγόρο, Γιάννη Κόλια, ιατρό, Σωκράτη-Χρίστο Αντωνίου, και το Διπλό-Διονύση Θωμαϊδη κλπ., κι ενώ όλα προχωρούσαν με ηρεμία , ο Στάθης που ήταν ξαπλωμένος στο Ντιβάνι και παρακολουθούσε, πετάχτηκε και μου λέει, κάπως ειρωνικά: ¨Σε όλο το διάστημα που είσαι στο Αντάρτικο, πρώτα ως ανεξάρτητος και τώρα με το ΕΑΜ, πόσους προδότες έχεις σκοτώσει;¨…Τρόμαξα πάρα πολύ στο άκουσμα της λέξης ¨σκοτώσει¨, αλλά χωρίς να χάσω χρόνο του απάντησα με σταθερή φωνή: ¨Συναγωνιστή Στάθη, σε όλο το διάστημα που υπηρετώ τον αγώνα μας, δεν έπεσε στην αντίληψή μου κανένας προδότης, ούτε και με πληροφόρησε κανείς για κάποια προδοτική πράξη του οιουδήποτε στη περιφέρειά μας. Εάν υπήρχαν προδότες θα είχαν προδώσει πρώτα εμένα, που βρίσκομαι στο Γυμνάσιο Χιλιομοδίου που εργάζομαι. Παραδέχομαι ότι υπάρχουν δειλοί και φιλοτόμαροι άνθρωποι, αλλά αυτούς όλους μπορούμε να τους διαφωτίσουμε και να τους ενθαρρύνουμε, γεμίζοντας το κεφάλι τους, για τη μεγάλη σημασία του απελευθερωτικού αγώνος, αντί να τους κόβουμε, με τις βεβιασμένες αποφάσεις και ενέργειες που παίρνονται και γίνονται από ανάρμοστα πρόσωπα της κάθε περιφέρειας και προ παντός από προσωπικούς λόγους και προσωπικά
         
Σελ 46
συμφέροντα¨…Έξαλλος από θυμό ο Στάθης με πλησίασε και χειρονομώντας μου λέγει: ¨Πώς να σε προδώσουν, ρε παλιοτόμαρο, αφού συ είσαι η μεγαλύτερη αντίδραση στον αγώνα μας. Συ που τόλμησες να διαμαρτυρηθείς για την εκτέλεση του Χρίστου Μικρού, Σωτήρη Τζαναβάρα και τους Τάσο Μπαρλιά, ενώ βαρυνόντουσαν με σοβαρές κατηγορίες¨… Και συνέχεια, με αφρούς στο στόμα και απειλητικά μου λέγει; ¨Συ που συνεργάζεσαι με Ταγματασφαλίτη Συνταγματάρχη Κοντοστάνο¨…Αφού τελείωσε την άγρια αυτή επίθεση του, ήρεμα και με σταθερή φωνή του απάντησα, αναφερθείς στις όλες προσπάθειές μου, από τον Αύγουστο 1941, για τον απελευθερωτικό αγώνα μας και ¨με θάρρος υποστήριξα την αθωότητα των Μικρού, Τζαναβάρα και Μπαρλιά, που ήσαν όλοι τους οργανωμένοι στην Αντίσταση και χαρακτήρισα ως συνταρακτικό έγκλημα την εκτελεσή τους και μεγάλη ζημιά για τον αγώνα, διότι όλοι αυτοί που εκτελέστηκαν, χωρίς καμία ανάκριση, ήσαν για 3 χρόνια και πλέον στον αγώνα και είχαν προσφέρει ανεκτίμητες ηθικές και υλικές υπηρεσίες στον αγώνα και επηρέαζαν εκατοντάδες άλλους πατριώτες, στην περιφέρειά μας¨Συνέχεια, εξήγησα με περισσότερο θάρρος και με λεπτομέρειες, για τις συναντήσεις μου με το Συνταγματάρχη των Ταγμάτων Ασφαλείας Γ, Κοντοστάνο, ¨τις οποίες έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, κατόπιν εντολής, του Γιάννη Καπλάνη, εν γνώσει του Σωκράτη – Χρ. Αντωνίου, του γιατρού Ι. Κόλλια και άλλων¨… Αι συναντήσεις αυτές είχαν σκοπό: Όπως ο Κοντοστάνος συγκατατεθεί να φέρει μαζί του όλους τους αξιωματικούς και στρατιώτες των Ταγμάτων Ασφαλείας στο 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, διοικητής του οποίου ήταν ο αείμνηστος Μανώλης Βαζαίος, παλιός συναδελφός του και φίλος του¨.. Προσπάθεια την οποία είχα φέρει σε επιτυχία σχεδόν, διότι ο Κοντοστάνος και άλλοι αξιωματικοί που εμπιστεύονταν τον Βαζαίο, αλλά είχαν και εμπιστοσύνη και σε μένα, επειδή γνώριζαν ότι οι ομάδες είχαν οργανωθεί πολύ πριν εμφανισθεί το ΕΑΜ, αλλά και ότι εγώ δεν υπήρξα ποτέ Κομμουνιστής…Δυστυχώς όμως , κατά την τελευταία συναντησή μας, ενώ όλα σχεδόν είχαν τακτοποιηθεί και έμενε μόνο η εγγύηση από το Αρχηγείο του ΕΑΜ και ειδικά από το Διοικητή του Συντάγματος του ΕΛΑΣ, για την Ασφάλεια όλων των αξιωματικών και στρατιωτών των Ταγμάτων Ασφαλείας και καταστρώναμε σχέδιο πως θα επικοινωνήσουμε με τους αρμοδίους, για τη συγχώνευση αυτή, ¨την βραδιά, ο νεαρός Χαριτονίδης, μέλος της ΕΠΟΝ και γιός του εξαιρετικού δάσκαλου Χαριτονίδη έκανε απόπειρα δολοφονίας του Κονοστάνου, με χειρομβοβίδες, χωρίς όμως να πετύχει του σκοπού του¨…Μετά το επεισόδιο αυτό, ο Κοντοστάνος, όχι μόνο άλλαξε γνώμη, και με το δίκαιό του, για όσα είχαμε συμφωνήσει, αλλά έστειλε και στρατιώτες του για να με συλλάβουν στο Χιλιομόδι, γιατί πίστεψε πλέον πως του είχα στήσει
           
Σελ. 47
παγίδα για να τους παραδώσω όλους στο Εκτελεστικό απόσπασμα…Έτσι χάθηκε μια καλή ευκαιρία να ενισχυθεί το Αντάρτικο και με τη δύναμη των Τσολιάδων, αντί να παραμένουν αναγκαστικά όργανα των Γερμανών, που τους χρησιμοποιούσαν, θέλοντας και μη, σε όλες τις επιδρομές των Γερμανών, που τους χρησιμοποιούσαν, θέλοντας και μη, σε όλες τις επιδρομές των Γερμανών, κατά των Ανταρτών και όλων γενικά των οργανωμένων και μη πατριωτών μας…
          Τα έχασε ο Στάθης από τη θαρραλέα απολογία και τη λεπτομερή εξήγηση για όλες γενικά τις κατηγορίες και ιδιαιτέρως για την υπόθεση των Ταγμάτων Ασφαλείας, και οι Δικασταί μου, από  τη στιγμή αυτή, κατάλαβαν ότι όλο το κατηγορητήριο ήταν μια συνταρακτική συκοφαντία και κάρφωμα ανευθύνων εξτρεμιστών… Ο Μακρής, με έβλεπε τώρα με εκτίμηση και με συμπάθεια και με παρεκάλεσε να ξαναδιηγηθώ με περισσότερες λεπτομέρειες την υπόθεση Κοντοστάνου… Και αφού την επανέλαβα με όσα στοιχεία μπόρεσα να θυμηθώ, ο Μακρής σηκώθηκε όρθιος και είπε με αυστηρό ύφος; ΄¨Συναγωνιστές, τούτη τη στιγμή θα έπρεπε να είναι εδώ κατηγορούμενοι άλλοι αντί του συναγωνιστή Καλαρά, για τις αλήθειες που τώρα ακούσαμε¨ …Δημιουργείται σύγχυση μεταξύ Μακρή και Στάθη, διότι προσπαθούσε να διακόψει το Μακρή, αλλά ο Μακρής επιμένει να τελειώσουν οι ερωτήσεις σύμφωνα με το κατηγορητήριο που είχαν μπροστά τους, Στενοχωρημένος ο Στάθης μαζεύτηκε στο ντιβάνι και μονολογούσε εκνευρισμένος…
        Ακολούθησε η κατηγορία ότι, ¨κάνω δεξιές παρεκκλίσεις και πολλοί από τους οπαδούς μας επήγαν στα Τάγματα Ασφαλείας¨…Χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, τους ζήτησα ¨να μου δώσουν τα ονόματα όλων αυτών, που ήσαν στελέχη ή οπαδοί μας και τώρα βρίσκονται στα Τάγματα Ασφαλείας¨… Δεν είχαν κανένα όνομα, εκτός του Αλέκου Μούλου, για τον οποίο εξήγησα ότι, ¨δεν ευθύνομαι, γιατί ο Μούλος διέκοψε κάθε δεσμό και συνεργασία μαζί μας πριν ένα χρόνο σχεδόν, μετά τη συμφωνία συνεργασίας που κάναμε με τον Καπλάνη, Καπετάν Γρίβα και καπετάν Τόμπρο, Γιάννη Ρεκλείτη, στο Αγιονόρι, καθώς και μετά τη συνάντηση μου με το Σωκράτη και τελευταία με τη συνεργασία μας με το Διπλό…
          Έπειτα από όλα αυτά που εξήγησα, ο Στάθης με πλησίασε και με προσποιητή ηρεμία με ρώτησε, πάλι, για τη συνεργασία μας με τους Καπλάνη, Κόλλια, Σωκράτη, Διπλό, κλπ… Του εξήγησα με ειλικρίνεια για όλους και για όλα και εξέφρασα την ευγνωμοσύνη μου προς τα πρόσωπα αυτά, για την αγάπη τους , την ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη και συνεργασία μας καθ΄ όλο αυτό το διάστημα… Δεν μένει ευχαριστημένος ο Στάθης και εκνευρισμένος έφυγε από την αίθουσα, ενώ ο Μακρής και Τσάλτας συνέχισαν να
        
Σελ 48
μου υποβάλλουν άλλες ερωτήσεις, στις οποίες απάντησα και ανέτρεψα κάθε αμφιβολία και υποψία για όλες τις κατηγορίες. Διέκοψαν τη δίκη διότι ήταν αργά απόγευμα, για την άλλη ημέρα, με το δικαίωμα να κυκλοφορώ ελεύθερα και να μένω στους Πετροπουλέους.
       Την άλλη μέρα άρχισε πάλι η δίκη, με την παρουσία , Στάθη, Μακρή και Τσάλτα (καθ΄ όλη τη διαδικασία δεν επέτρεπαν την παρουσία άλλου προσώπου). Με ρώτησαν για πολλά πρόσωπα του ΕΑΜ, των ομάδων μας. Για όλους επανέλαβα, με σύνεση και θάρρος, και χωρίς φόβο και πάθος, τα καλύτερα λόγια δηλώσας ότι, ¨κανείς απ΄ αυτούς δεν έχει αποδειχθεί ως αντιδραστικός ή προδότης μέχρι σήμερα… Εξέφρασα όμως και πάλι το παράπονο μου γι΄ αυτούς που με κατηγόρησαν (αναφέροντας τα ονόματα τους), με τους οποίους, καίτοι διατηρούσα πάντοτε αγαθές και φιλικές σχέσεις από τα παιδικά μας χρόνια, όμως, ποτέ δεν με πλησίασε κάποιος απ΄ αυτούς για να μου αναφέρει έστω και μια αταξία μου, δια λόγου ή έργου…Δηλώνοντας και πάλι ότι, ¨όλες τους οι κατηγορίες είναι μια συνταρακτική συκοφαντία, προερχόμενε από φιλυποψία , εγωισμό και άλλες προσωπικές βλέψεις¨…Ακούοντας όλα αυτά ο Στάθης , αγριεμένος, κοίταξε πρώτα τους δικαστάς και κατόπιν απειλητικά εμένα, λέγοντας μου αυστηρά: ¨Πως γνωρίζεις Εσύ αυτά τα ονόματα που σε κατάγγειλαν (τα οποία διάβαζε από ένα χαρτί¨…Του είπα ήρεμα ότι: ΄Τους γνωρίζω από την εν γένει συμπεριφορά των απέναντι μου, σε όλο το διάστημα που βρίσκομαι στον αγώνα. Το κεφάλι μου δεν το΄ έχω για να κρεμάσω το καπέλο μου. Το  έχω για να σκέπτομαι και να προσέχω τι βλέπω και τι ακούω¨…Γίνεται θηρίο ο Στάθης κι αφού πετάχτηκε από το ντιβάνι, με πλησίασε και έξαλλος μου λέει: ¨Πες μας, ποιος χαφιές σου μαρτύρησε τα ονόματα αυτά, για να ελαφρύνεις τη θέση σου, γιατί άλλως το κεφάλι σου, που λες ότι το έχεις για να σκέπτεσαι, θα σου το κόψω¨, (κάνοντας μια χειρονομία με το χάρι στο λαιμό μου)…Με ηρεμία και πάλι επανέλαβα τα ίδια που αναφέρω ανωτέρω και είπα ότι, ¨Κανείς δεν μου έδωσε ονόματα των κατηγόρων μου¨…Ο Στάθης όμως επέμενε να με απειλεί, αλλά επενέβη ο Μακρής , λέγοντας στο Στάθη: ¨Συναγωνιστή, άφησέ μας σε παρακαλώ να κάνουμε τη δουλειά μας¨… Θύμωσε ο Στάθης και βγήκε έξω, αλλά σε λίγα λεπτά ξαναήρθε και κάπως ήρεμα με ρώτησε: ¨Δεν μας λές ρε  Καλαρά, γιατί αυτοί οι άνθρωποι σε μισούνε και σε κατατρέχουνε;¨…Και εγώ αμέσως του απάντησα: ¨Γιατί δεν τους κρατούσατε τους δύο, που είχαν έλθει προ τριών ημερών εδώ, να ειπούν και μπροστά μου τι τους έχω κάνει για να με μισούν¨…Δεν ικανοποιείται ο Στάθης και μου κάνει άλλη ερώτηση: ¨Όλα καλά ρε Καλαρά, όσα μας λές, αλλά αφού εργάζεσαι και συνεργάζεσαι κι έχεις καλές σχέσεις με τους Καπλάνη, Κόλλια
           
Σελ. 49
Διπλό και άλλους που γνωρίζεις ότι είναι Κομμουνισταί, γιατί δεν περνάς και Συ στο Κόμμα, για να πάψουν όλοι αυτοί που σε βλέπουν σαν αντίδραση ¨;;;Αμέσως του απάντησα: ¨Συναγωνιστή Στάθη, από την ερώτηση σου αυτή φανερώνεται καθαρά πλέον ότι, βρίσκομαι εδώ ως κατηγορούμενος όχι γιατί οι κατήγοροι μου είχαν στοιχεία εις βάρος μου για αντίδραση ή για άλλες επιζήμιες για τον αγώνα πράξεις μου, αλλά γιατί δεν είμαι κομουνιστής. Εάν αυτοί δεν είχαν το θάρρος να σας το ειπούν, εγώ έχω το θάρρος να σας το δηλώσω ότι, δεν είμαι Κομμουνιστής, αλλά δεν έπαψα να είμαι δημοκράτης και πατριώτης που συνεχίζω να αγωνίζομαι για τη λευτεριά του τόπου μας… Στις ομάδες μας είχαμε και πρόσωπα με αριστερές ιδέες, ένας των οποίων κατετάγη στον ΕΛΑΣ και όμως η εμπιστοσύνη , η αγάπη και η αδελφική συνεργασία μας ήταν αμοιβαία μέχρι σήμερα μεταξύ μας …Γιατί ένας απ΄ αυτούς δεν ήλθε να καταθέσει κάτι εις βάρος μου;;; Δεν απάντησε ο Στάθης και ο Μακρής ζήτησε να διακοπεί η ανάκριση και να συνεχισθεί αύριο το πρωί… Και αποτεινόμενος σε μένα μου είπε: ¨Συναγωνιστή, απόψε θα κοιμηθείς εδώ (και μου έδειξε ένα πρόχειρο ντιβάνι) , διότι έχουμε πληροφορία ότι οι Γερμανοί θα μας κάνουν επίθεση από τη λίμνη Στυμφαλίας, μέχρι το βράδυ μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερος στο χωριό με τους φίλους σου και γνωστούς σου¨…
          Συνεπής προς την εντολή του Μακρή, επέστρεψα νωρίς το βράδυ, όπου βρήκα μόνο του το Μακρή. Συζητήσαμε φιλικά διάφορα προβλήματα της περιφερείας μας και για την εν γένει κατάσταση αυτής, πως εγνώρισα τους Καπλάνη, Κόλια, Σωκράτη, Διπλό, Γιάννο κ.’α…Και όταν ήλθε η ώρα να κοιμηθούμε, ο Μακρής βγάζει το πιστόλι μου και μου το δίνει λέγοντας μου: ¨Σε περίπτωση που γίνει η επίθεση των Γερμανών, καλά θα είναι να έχεις το πιστόλι σου, θα είμαστε μαζί απόψε¨…Έκπληκτος, τον ευχαρίστησα γι΄ αυτό αλλά με επιφύλαξη του είπα: ¨Μα εγώ είμαι ακόμη κατηγορούμενος και δεν έχει βγει η αποφασή σας¨…Ο Μακρής τότε , με χαμόγελο και με συμπάθεια μου είπε: ¨Η απόφαση για νας έχει βγει από την πρώτη μέρα που σε γνωρίσαμε και σε ακούσαμε απολογούμενο…Αγωνιστές σαν και εσένα τους έχει ανάγκη ο αγώνας μας και δεν τους διώχνει . Λοιπάμαι για την ταλαιπωρία σου, αλλά καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα ,γιατί τώρα σε γνωρίσαμε όλοι μας ποιος είσαι…Κοιμήσου ήσυχα και αύριο θα σου ειπούμε την αποφασή μας. Καληνύχτα¨… Τον ευχαρίστησα και κοιμήθηκα στο πρόχειρο ντιβάνι…
          Την άλλη μέρα πρωί, με ξύπνησε νωρίς ο Μακρής και πήραμε τσάι του βουνού και κεφαλοτύρι για πρωινό. Σε λίγη ώρα ήλθαν ο Στάθης με τον Τσάλτα, και ξανάρχισε η ανάκριση σε φιλικό ύφος, με ορισμένες ερωτήσεις, άσχετες με το κατηγορητήριο, τι οικογένεια έχω, για την εργασία
      
Σελ.50
στο γυμνάσιο κλπ. Και μετά μου είπαν να φύγω και θα με ειδοποιήσουν να παρουσιαστώ για να ειπούν την αποφασή τους…Έφυγα και έξω συνάντησα όλους τους φίλους μου και το Διπλό, ο οποίος φαινότανε στενοχωρημένος και ανήσυχος, για τη δική μου υπόθεση…Συζήτησα μαζί του καθώς και με τους Ξίδη και Λαζανά κ.ά., και μετά δύο ώρες περίπου ο Μακρής με κάλεσε να πάω μέσα.
          Στην αίθουσα τώρα είμεθα τρεις , ο Μακρής , ο Τσάλτας κι εγώ, διότι ο Στάθης είχε φύγει προ ολίγου. Ο Μακρής μου έδωσε καρέκλα και κάθισα στο ίδιο τραπέζι μαζί  τους , οπότε ο Μακρής αποτεινόμενος σε μένα μου είπε: ¨Συναγωνιστή Καλαρά, μέχρι εδώ ήταν η ταλαιπωρία σου. Το Ανταρτοδικείο, από όσα έχει πληροφορηθεί και από όσα άκουσε από σένα, όλες αυτές τις ημέρες, αφού λάβαμε υπόψη μας και την εν γένει πατριωτική δραστηριότητά σου, τόσο στην Αλβανία, όσο και τώρα κατά την Κατοχή, έχοντες υπόψη μας την προσφορά σου ως καθηγητής Γυμναστικής, σε απαλλάσσουμε από κάθε κατηγορία και σε κρίνουμε αθώο. Ό, τι έγινε έπρεπε να γίνει, γιατί πρέπει να λαβαίνουμε τα μέτρα μας για τον αγώνα που έχουμε αναλάβει…Δεν είναι εχθρός σου κανένας απ΄ αυτούς που σε κατήγγειλαν, αλλά αγωνιστές όπως και συ, με τη διαφορά ότι από την αρχή βρεθήκατε σε διαφορετικά στρατόπεδα και έτσι είχαν δημιουργηθεί οι αμφιβολίες τους. Καλύτερα όμως που ήρθαν τα πράγματα έτσι, γιατί τώρα ξεκαθάρισες κι εσύ τη θέση σου αλλά και εμείς να σε γνωρίσουμε κα να μάθουμε ορισμένες λεπτομέρειες από τις προσπάθειές σου στον κοινό αγώνα μας που δεν τις γνωρίζαμε. Σε κρίνουμε λοιπόν αθώo και για να σε απαλλάξουμε από κάθε άλλη παρεξήγηση, στην περιφέρεια σου, σε διορίζουμε υπεύθυνο για τον Εφεδρικό στρατό στην Ευρωστίνη¨…Συγκινημένος από χαρά και ικανοποιημένος για την αποκατάστασή μου, ευχαρίστησα όλους και μα ιδιαιτέρως τον Μακρή και Τσάλτα, οι οποίοι ενδιαφέρθησαν για την αθώωσή μου και την εμπιστοσύνη τους, να μου αναθέσουν τη διοργάνωση του Εφεδρικού στρατού στην περιφέρεια Ευρωστίνης…Τους παρεκάλεσα να μου δώσουν σχετικό σημείωμα και ονόματα με τα οποία πρέπει να επικοινωνήσω και χωριό ή τοποθεσία που θα τους συναντήσω. Μου έδωσαν ένα εμπιστευτικό σημείωμα και μου είπαν ότι πρέπει να βρίσκομαι εκεί μέσα σε δέκα ημέρες, αλλά να προσέξω να μην εκτεθώ στους Γερμανούς, που είναι πολλοί εκεί και γι΄ αυτό την Ευρωστίνη την αποκαλούν Βερολίνο…Ικανοποιημένος και χαρούμενος βγήκα έξω και συνάντησα όλους τους φίλους μου, Διπλό, Ξίδη, Λαζανά, Στ. Ηλιόπουλο, Πετροπουλέους κ.α. και αφού τους εξήγησα λεπτομερώς την απόφαση του Ανταρτοδικείου, τους ευχαρίστησα όλους για τη συμπαράστασή τους και το ζωηρό ενδιαφέρον τους, τους αποχαιρέτησα, κάτω από πολύ συγκινητικές εκδηλώσεις
       
Σελ.51
με αγκαλιές και φιλιά μεταξύ μας…Κι ενώ προχώρησα να φύγω, γύρισα και αγκάλιασα πάλι το Διπλό, δακρυσμένος, διότι ο άνθρωπος αυτός αγωνίσθη απ΄ αρχής της ταλαιπωρίας μου. Με σθένος, για την αθώωσή μου και την ηθική αποκαταστασή μου… (Ο οποίος εδικάσθη από το Ανταρτοδικείο γιατί μια από τις κατηγορίες ήταν ότι ¨περιθάλπει την αντίδραση και ότι έβαλε στον αγώνα τον αντιδραστικό Σταύρο Καλαρά¨)…
          Ιδού τι γράφει ο Διονύσης Θωμαϊδης , που ήταν στέλεχος του ΕΑΜ παλαιός μαρξιστής, ο οποίος πέρασε ΑΝΤΑΡΤΟΔΙΚΕΊΟ, όπως ΓΡΆΦΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΤΟΥ ¨για μίμηση κι΄ αποφυγή¨σελίς 163, με την κατηγορία ότι: ¨περιθάλπει, την αντίδραση και προσωπικά το Σταύρο Καλαρά¨…Απολογούμενος τους είπε:
¨Τον Καλαρά εγώ προσωπικά δεν τον ήξερα στην όψη.
Τη χρησιμοποίησή του μου την είχε υποδείξει ο αείμνηστος Χρήστος Αντωνίου (΄Σωκράτης¨), νομαρχιακός τότε του Νομού Αργολιδοκορινθίας, όταν συναντήθηκα μαζί του στα Θήκια…Η συνάντηση του Σωκράτη, δεν ήταν σύσταση για μένα απλή, ήταν διαταγή. Η χρησιμοποίησή του (Στ. Καλαρά), μονάχα σαν επιτυχία μπορεί να χαρακτηριστεί.
          Με την δημοτικότητα και το μεγάλο κύρος του, μας έχει προσφέρει και θα μας προσφέρει ακόμα πολλά.
          Είμαι σύμφωνος ότι δεν είναι κομμουνιστής. Αλλά το ΕΑΜ δέχεται στις γραμμές του όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα απ΄ αυτή ή την άλλη πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτησή τους. Εξόν από τους προδότες και τους συνεργάτες του εχθρού. Και ο Καλαράς δεν είναι ούτε προδότης ούτε συνεργάτης του εχθρού. Αν ήταν, εγώ δεν θα βρισκόμουν τώρα εδώ. Δεν θα βρισκόμουν καν στη ζωή. Θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά και στον αγώνα και σε μένα προσωπικά, τη μεγαλύτερη. Αλλά στάθηκε μαχητής με ενθουσιασμό και μπεσαλής.
          Τώρα τον άνθρωπο αυτό τον έχετε κρατούμενο.
          Έτσι, όπως ενεργούμε, βοηθάμε την αντίδραση και γκρεμίζουμε, χωρίς να φτιάχνουμε…
          Για την προσωπική μου περιπέτεια που συνδέεται με τον Σταύρο Καλαρά, ο αναγνώστης ενημερώθηκε στις σελίδες που προηγήθηκαν. Θα ήθελα όμως, για να καταδειχτεί η σύγχυση, η υστερία και η ανευθυνότητα, που εμάστιζαν ορισμένους ηγήτορες του αντιστασιακού αγώνα, να πω λίγα λόγια για τον συμπολίτη μου αυτόν που, στην πραγματικότητα ήταν ένας αγνός πατριώτης.
          Ο Σταύρος  Καλαράς γεννήθηκε στο Χιλιομόδι κι έμενε σ΄ αυτό. Ήταν τότε Καθηγητής Γυμναστικής και η εχθρική κατοχή τον βρήκε να θεραπεύεται

Σελ 52
σε Στρατιωτικό Νοσοκομείο του Λουτρακίου από τραύμα του στο Αλβανικό Μέτωπο. Αμέσως άφησε το Νοσοκομείο και φόρτωσε ένα αυτοκίνητο όπλα, που μετέφερε κι έκρυψε κάπου εκεί στη Μονή Φανερωμένης του Χωριού του. Στη συνέχεια σε συνεργασία με τον Συνταγματάρχη Μανώλη Βαζαίο κι άλλους αξιωματικούς, άρχισε να οργανώνει ομάδες αντικατοχικής δράσης, σε όλα τα χωριά του άλλοτε Δήμου Κλεωνών . Το ΕΑΜ δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του στην Κορινθία. Έτσι οι ομάδες αυτές δεν είχαν ούτε ιδέα αντιεαμικού χαρακτήρα. Μόλις όμως εμφανίστηκε το ΕΑΜ κι επακολουθήσανε τα γεγονότα του Φαρμακά και η προσχώρηση του Βαζαίου κι άλλων αξιωματικών σ΄ αυτό, τέθηκε από τα ίδια τα πράγματα και ζήτημα  ενοποίησης κι αυτών με το ΕΑΜ.
     Διαπραγματευτής από την πλευρά των ομάδων ήταν ο Σταύρος Καλαράς κι από την πλευρά του ΕΑΜ ο Γιάννης Καπλάνης , που με την έγκριση της Επαρχιακής Επιτροπής του επίδωσε και επιστολή του Βαζαίου. Η συμφωνία ετελειώθη, αλλά η πρακτική της εφαρμογή έγινε όταν εγώ ανέλαβα του τομέα Κλεωνών.
    Έτσι βρεθήκανε μέσα στο ΕΑΜ οι ομάδες αντίστασης που είχε οργανώσει ο Καλαράς.
          Ας ειπωθεί και τούτο: Ότι την υπόθεση αυτή την παρακολουθούσε και με ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον και ο Α΄ Γραμματέας του ΕΑΜ Αργολιδοκορινθίας αείμνηστος Σωκράτης – Χρήστος Αντωνίου- που όχι μόνο εκτιμούσε τις ικανότητες και την προσφορά του Καλαρά, αλλά και είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον πατριωτισμό του¨
          Ποδαρόδρομο ξεκίνησα για το Καλιάνι, όπου ευχαρίστησα τον Κώστα Ηλιόπουλο και αφού τον αποχαιρέτησα προχώρησα προς το Μάζι, όπου συνάντησα το Γιάννη Καπλάνη, ο οποίος με εδέχθη με χαρά μεγάλη, γιατί είχε πληροφορηθεί την αθωωσή μου…Συζητήσαμε για πολύ ώρα και με συμβούλεψε ¨να προσέχω στην Ευρωστίνη που θα πάω, και σε κανέναν να μην ανοίξω την καρδιά μου, εάν δεν είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μου, γιατί εκεί, δυστυχώς, έχουν γίνει πολλά κρούσματα εις βάρος αγωνιστών από καρφώματα αντιδραστικών και άλλων πουλημένων στους Γερμανούς¨ Τον ευχαρίστησα για την ένθερμη υποστήριξή του, την αδελφική αγάπη του και την προστασία του σε μένα και για όλο τον Κόσμο της περιφέρειας μας…Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε συγκινημένοι και δακρυσμένοι και οι δυο, και αφού ευχήθηκε ο ένας στον άλλο ¨καλή τύχη και καλή αντάμωση¨, συνέχισα το δρόμο μου από μονοπάτια, μέσω Κούτσι, για να φθάσω αργά το βράδυ στο Κοντόσταβλο (σήμερα Νέαι Κλεωναί) όπου φιλοξενήθηκα στο σπίτι του Παπά- Λιά Οικονόμου ή Λιόσια, από
        
Σελ. 53
την Κόρινθο, αλλά ιερέα του εκεί χωριού, ο οποίος ήταν οργανωμένος και δυναμικό στέλεχος μας με άλλους εκεί πατριώτες. Το πρωί έφυγα για το κτήμα του πατέρα μου που βρισκότανε προς την ίδια κατεύθυνση με το Χιλιομόδι . Μόλις με είδαν,ο πατέρας μου και ο αδελφός μου Παναγιώτης, ξαφνιάστηκαν και με αγκάλιασαν και με φιλούσαν δακρυσμένοι, γιατί πολλά είχαν διαδοθεί για τη ζωή μου κατά το διάστημα της όλης περιπέτειάς μου…Τους εξήγησα εν συντομία για την όλη περιπέτειά μου, για όλα τα πρόσωπα που με βοήθησαν, στο Σοφικό, Στιμάγκα και Μπούζι και γενικά για τους δικαστάς που με αώωσαν. Τους πληροφόρησα και για το διορισμό μου, ως υπεύθυνο του Εφεδρικού στρατού, στην Ευρωστίνη, που πρέπει να πάω σε δέκα ημέρες, αφού συνεννοηθώ με όλους τους δικούς μας και να φροντίσω να συνεννοηθώ με το Γεν. Επιθεωρητή κ. Γεώργιο Ζούκη, για τη μεταθεσή μου στο Δερβένι, για να μπορώ να δικαιολογώ την παρουσία μου στην περιφέρεια Ευρωστίνης.
          Ξεκουράστηκα για λίγο, συζητούντες με τους δικούς μου και όταν πληροφορήθηκα ότι στα Ρουμάνια (Γεωργική περιοχή που είναι πλησίον στο Ομερτσαούσι-Σπαθοβούνι σήμερα), βρισκόταν οι Παντελής Μ. Σκούρτης, από τα πρώτα δυναμικά στελέχη μας και δύο πρόσωπα, απ΄ αυτούς που με είχαν κατηγορήσει, εκ των οποίων ο ένας ήταν στέλεχος του ΕΑΜ Χιλιομοδίου και ο άλλος, ο οποίος δεν ήταν σε καμία Οργάνωση, στους οποίους ήθελα να μιλήσω, επήγα και τους συνάντησα στο εκεί αγροτικό σπίτι τους…Τους βρήκα και τους τρεις, μαζί με τον Παντελή Χρ. Καλαρά, την ώρα που έτρωγαν. Τους χαιρέτησα φιλικά όλους , καίτοι αυτοί εξεπλάγησαν που με αντίκρισαν, και κάθισα μαζί τους  και μίλησα με λεπτομέρειες για την υποθεσή μου, εκφράζοντες την ευγνωμοσύνη μου για όλα τα πρόσωπα που ενδιαφέρθηκαν και συμπαραστάθηκαν, απ΄ αρχής μέχρι τέλος της περιπέτειάς μου, καθώς και για τους δικαστάς που με αθώωσαν και με διόρισαν υπεύθυνο του Εφεδρικού στρατού στην Ευρωστίνη…Συνέχεια όμως , με πικρία , αλλά χωρίς πάθος , είπα το παραπονό μου και στους δύο κατήγόρους μου(με τους οποίους διατηρούσα αδελφικό δεσμό από τα παιδικά μας χρόνια), για όσα απερίσκεπτα είχαν καταθέσει εις βάρος μου. Τους συνέστησα φιλικά ναπροσέξουν την περιφέρειάς μας. Γιατί εγώ πρέπει, σε δέκα ημέρες, να πάω στην Ευρωστίνη, και αυτό που έγινε εις βάρος μου να μη γίνει σε κανέναν άλλο. Εγώ αθωώθηκα, γιατί ευρέθηκαν έντιμα πρόσωπα, με τα οποία καίτοι ιδεολογικά είμεθα αντίθετοι, όμως με υποστήριξαν με σθένος, διότι εγνώριζαν ¨τον βίο και πολιτεία μου¨, από τις αρχές της δημιουργίας των ομάδων μας και έτσι αθωώθηκα…Εάν όμως κατηγορηθούν άλλα πρόσωπα, ποιος θα τους διασώσει; Ο Καπλάνης , ο Διπλός και λοιποί που προστάτευαν την περιφέρεια μας,
          
Σελ 54
δυστυχώς, δεν υπάρχουν ,διότι τους έδιωξαν από εδώ οι συκοφάντες και η κακογλοσιά των ανεύθυνων εκστρεμιστών...Με άκουγαν κάπως συνεσταλμένοι και ίσως και μετανοιωμένοι, χωρίς να δώσουν κάποια εξήγηση ή έστω και τη γνώμη τους, για τις συνταρακτικές αδικίες εις βάρος αθώων αγωνιστών και απλών ανθρώπων...
        Αλλάξαμε τη συζήτηση γιατί υπήρχε η πληροφορία ότι, οι Γερμανοί πρόκειται να κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις προς το δήμο Κλεωνών, πράγμα που με ανησύχησε, διότι εγώ έπρεπε να επισκεφτώ ορισμένα χωριά και μετά να φύγω για την Ευρωστίνη και κάθε μετακκίνησή μου θα ήταν επικύνδυνη, δεδομένου μάλιστα που οι Γερμανοί είχαν ήδη αρχίσει τας επιθέσεις των, κατά των χωριών της Σολιγείας , με δολοφονίες δεκάδων οργανωμένων και μη και αθώων ανθρώπων...Τους αποχαιρέτησα φιλικά όλους και τους ευχήθηκα ¨καλή τύχη¨, γιατί όλοι τους κρυβόντουσαν από τους Γερμανούς κατά την περίοδο αυτή. Φεύγοντας , με ακολούθησε ο Παντελής Σκούρτης (του οποίου είχα βαφτίσει το κορίτσι του) και συζητούντες για λίγο μου είπε με ανησυχία τα εξής: ¨Στη περιφέριά μας υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν μας συμπαθούν  εμάς που είχαμε  οργανωθεί πριν ακόμα εμφανιστεί το ΕΑΜ. Υπάρχουν λίγα εκστρεμιστικά πρόσωπα που δεν μας εμπιστεύονται  και θέλουν να μας εξοντώσουν και δεν λογαργιάζουν ούτε συγγένεια , ούτε φιλία , ούτε και τις θυσίες μας¨...Προσπάθησα να τον καθησυχάσω και κάπως ηρέμησε και του συνέστησα ψυχραιμία και αφοσίωση στον αγώνα μας, αποφεύγοντας κάθε πρόκληση , με τα λίγα αυτά εκστρεμιστικά πρόσωπα...(Δυστυχώς, το παλικάρι αυτό, τραυματία του Ιταλικού πολέμου και ένθερμο υποστηρικτή του αγώνος , με ηθικές και υλικές θυσίες, και ο οποίος πριν λίγους μήνες , με κίνδυνο της ζωής του ,μαζί με τον υπάλληλο του Σπύρο Στ. Τόγια, τον οποίον επίσης εξετέλεσαν κατόπιν παρακλήσεώς μου, μετέφεραν, με τα δύο ζώα τους, μέχρι το Καλέτζι, πυρομαχικά χειρομβοβίδες, δεσμίδες οπλοπολυβόλων και πολυβόλων και μερικά ατομικά όπλα, τα οποία κατόπιν τα μετέφεραν στο 3ο Λόχο του ΕΛΑΣ με διοικητή το Λοχαγό Σταύρο Ηλιόπουλο, τον οποίον είχαν περικυκλώσει οι Γερμανοί στο Κληματοκαίσαρι Κορινθίας ...Το παλικάρι λέγω αυτό μετά από ένα μήνα σχεδόν, το συνέλαβαν και το εξετέλεσαν στη Στιμάγκα χωρίς κάν να περάσει έστω και τυπικά από Ανταρτοδικείο... Το έγκλημα αυτό συνετάραξε χιλιάδες ανθρώπους  της περιφέρειάς μας...
          Επέστρεψα στο αγροτικό σπίτι του πατέρα μου, εφάγαμε όλοι μαζί και αφού συζητήσαμε για λίγο διάφορα οικογενειακά θέματα κ.α., γιά λόγους ασφαλείας δεν κοιμήθηκα στο σπίτι αλλά πήρα δύο κουβέρτες και κοιμήθηκα στα αθέριστα τότε γεννήματα. Μετά τα μεσάνυχτα άκουσα θόρυβο και φωνές έξω από το σπίτι και δεν άργησα να καταλάβω ότι αντάρτες
        
Σελ, 55
ζητούσαν τον ¨Σταύρο Καλαρά¨...Ο πατέρας μου και ο αδελφός μου κατάλαβαν το σκοπό τους και χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους είπαν: ¨Παιδιά , ο Σταύρος ήλθε χθες και το απόγευμα , αφού επισκέφτηκε στα Ρουμάνια τους φίλους του Σκούρτη κλπ,. επέστρεψε εδώ ενωρίς, φάγαμε και έφυγε για τον Άγιο Βασίλη για να συναντήσει τους εκεί φίλους του και να πάρει κάτι όπλα που υπάρχουν, γιατί θα τα χρειαστούν για τον εφεδρικό στρατό που πρόκειται να οργανώσουν στην Ευρωστίνη. Από κει θα πήγαινε στο Χιλιομόδι να ιδεί την οικογένειά του και να τακτοποιήσει τα χαρτιά του γιά την μετάθεσή του στο Γυμνάσιο Δερβενίου... Δεν τους πίστεψαν και διαρκώς τους πίεζαν και τους απειλούσαν να μαρτυρήσουν, που βρίσκεται ο Σταύρος . Και εξακολουθούσαν να τους απειλούν, τότε ο πατέρας μου τους είπε: ¨Αφού δεν μας πιστεύετε , να πάτε να φέρετε, ή να ρωτήσετε το Διπλό και το Γιάννο, να σας ειπούνε ποιός είμαι εγώ που με απειλείτε χωρίς να σεβαστείτε την ηλικία μου¨...Προσποιήθηκαν ότι φεύγουν, αλλά απλώς παραμέρισαν από το σπίτι, το οποίο παρακολουθούσαν , μήπως επιστρέψω για να με συλλάβουν, αλλά τα κυνηγετικά σκυλιά του πατέρα μου προσδιόριζαν την κρυψώνα τους, διότι όλη τη νύκτα τους γαυγιζαν...
          Έπειτα από όλα αυτά ανησύχησα και χωρίς να χάσω χρόνο και χωρίς να πλησιάσω το σπίτι, άφησα τις κουβέρτες και έφυγα κατ΄ ευθείαν για το Χιλιομόδι, αλλά σκεπτόμουνα, πως θα μπω στο χωριό, στό οποίο ολόγυρα είχαν οδοφράγματα με οπλισμένους σκοπούς οι Γερμανοί και ελέγχουν τα πάντα και τους πάντες που εισέρχονται και εξέρχονται από το Χωριό. Αναγκαστηκά κρύφτηκα πλησίον του χωριού, μέσα σε ένα γουβί, ανάμεσα στα γεννήματα, στο οποίο οι παπούδες μας επί Τουρκοκρατίας έκρυβαν λάδια ,στάρια, τρόφιμα κλπ...Έτσι κρυμένος περίμενα να περάσει κάποιος δικός μας (διότι όλη αυτή έκταση ήταν Καλαλαρέϊκη), για νατο παρακαλέσω να ειδοποιήσει τον αδελφό μου να μου φέρει κουβέρτες τρόφιμα και νερό. Πράγματι σε λίγες ώρες πέρασε ο εξαδελφός μου Θάνος Ι. Καλαράς, δάσκαλος , ο οποίος χάρηκε να με ιδεί, και χωρίς να τον πλησιάσω κρυμένος στα γεννήματα του εξήγησα σύντομα τι συμβαίνει και τον παρεκάλεσα να ειδοποιήσει τον αδελφό μου Γιώργο για να μου φέρει τα απαρέτητα κουβέρτες κλπ. Την ίδια ημέρα μου έφερε ο αδελφός μου απ΄ όλα και τα άφησε στο μέρος και τα άφησε στο μέρος που εγώ είχα υποδείξει μέσα στα γεννήματα. Μετά από δύο ημέρες ξαναήλθε ο αδελφός μου και μέσα στα τρόφιμα είχε σημείωμα στο οποίο έγραφε ότι , ο πρόεδρος του χωριού Σωτήρης Γιώργαρης πληροφορήθηκε από τον Αυστριακό Ταγματάρχη Οτο Σίβερινγκ πως οι Γερμανοί με αναζητούν, διότι κάποιος τους ειδοποίησε πως είμαι επικύνδυνος κομμουνιστής...Επί πλέον ο πρόεδρος του είπε να μην

Σελ.56
παρουσιαστώ στο χωριό, μέχρις ότου αυτός συνεννοηθεί με τον Ταγματάρχη…(για τη νέα αυτή συνταρακτική προδοτική ενέργεια, ασφαλώς ευθύνεται κάποιος από τους κατήγορούς  μου που με είχαν καταγγείλει στο Ανταρτοδικείο), για το οποίο (καίτοι έχω ενδείξεις αλλά δεν έχω αποδείξεις) ουδέποτε ανέφερα το ονομά του σε συγγενείς ή φίλους μου…
          Ευτυχώς που ο πρόεδρος Γεώργαρης, ένας πάναγνος πατριώτης, ο οποίος πάντοτε προστάτευε, με κίνδυνο της ζωής του, κάθε συνάθρωπό του, συνεννοήθηκε με τον Ταγματάρχη Σίβερινγκ, ο οποίος ήταν Καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Αυστρίας και ο οποίος αγαπούσε πολύ τους Έλληνες…Διατηρούσε μεγάλο δεσμό με τον πρόεδρο κι εκτινούσε κι εμένα πολύ, γιατί του άρεσε να συζητά μαζί μου διάφορα θέματα. Μιλούσε την Ελληνική γλώσσα με κάποια προσφορά αλλά άπταιστα γραμματικώς, και σαν εκπαιδευτικός ήταν λάτρης του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και επομένως λάτρης της Ελευθερίας σε όλες τις διαστάσεις. Μιλούσε με τα σπασμένα του Ελληνικά, αλλά με τη φλογερή ψυχή του για την Ελληνική Δημοκρατία. Κι επειδή με αγαπούσε και μ΄ εμπιστεύετο σαν συνάδελφο, μου μιλούσε για τη βάρβαρη διοίκηση του Χίτλερ γιατί μισούσε αληθινά τον πόλεμο και εθαύμαζε τους Έλληνες για την ιστορίας τους…Όσες φορές εδημιουργούντο μικροπαρεξηγήσεις ή διαφορές μεταξύ των κατοίκων ή ακόμα και κατηγορίες εναντίον οιωνδήποτε προσώπων, ειδοποιεί κάθε ζήτημα και διαφορά ο ίδιος, πριν όλα αυτά φθάνουν εις γνώση των ανωτέρων του,προστατεύοντας έτσι τους πάντας.
         Κατά το διάστημα όμως αυτό, κριμένος όπως πάντοτε στα γρασίδια οπλισμένοι που με είχαν αναζητήσει στο κτήμα του πατέρα μου, από την πρώτη ημέρα υποπτεύθησαν ότι εγώ θα μετακινηθώ προς το χωριό και παρακολουθούσαν όλους τους δρόμους και μονοπάτια προς το χωριό παρακολουθούσαν όλους τους δρόμους και μονοπάτια προς το χωριό και ιδιαιτέρως τις κινήσεις των συγγενών μου…Ευτυχώς που ο αδελφός μου αντελήφθη ορισμένες ύποπτες κινήσεις και δεν ξαναήρθε να μου φέρει τρόφιμα…Πέρασαν δύο ημέρες και ανησύχησα, διότι, κριμένος όπως ήμουν αντιλήφθηκα δύο οπλισμένους, που παραφύλαγαν ένα μικρό πηγάδι με νερό και ενόμισα ότι ίσως αυτοί συνέλαβαν τον αδελφό μου… Την άλλη μέρα πρωί, σερνόμενος μέσα στα γεννήματα, έφθασα με μεγάλη προσοχή πλησίον του δρόμου προς το Χιλιομόδι, που ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση, από το πηγάδι που φύλαγαν οι οπλισμένοι. Ανέβηκα σε μια μεγάλη ελιά, πυκνή, περιμένοντας να περάσει κάποιος δικός μου συγγενής για να με μεταφέρει με τα ζώα του στο χωριά, προσποιούμενος τον αγρότη. Δεν πέρασαν ούτε ώρα σχεδόν και ο Βαγγέλης Α. Καλαράς ή Κατσιφέρης, συγγενής μας ήλθε με τη σούστα του ακριβώς δίπλα από την ελιά, αφού γύρισε
          
Σελ. 57
 τη σούστα του προς το χωριό, άρχισε να φορτώνει δέματα από λαθούρια, τα οποία είχε μεταφέρει ο εξάδελφος μας Θάνος Καλαράς, από το όπισθεν μέρος, ¨Μπουρπούλι¨, που δεν μπορούσε να πάει η σούστα, διότι υπάρχει βαθύ ξερόρεμα…Κύτταξα προσεκτικά ένα γύρο, και αφού δεν υπήρχαν κινήσεις, κατέβηκα από την ελιά και προχώρησα προς την σούστα. Ξαφνιάστηκε ο Βαγγέλης και μ΄ αγκάλιασε και με φιλούσε δακρυσμένος, από χαρά…Του εξήγησα γρήγορα τι συμβαίνει και ανέβηκα στη σούστα και στριμώχτηκα κοντά στο κάθισμα του οδηγού και με σκέπασε με τα λαθούρια και αμέσως ξεκινήσαμε τρέχοντας για το χωριό. Κατά την διαδρομή και κοντά στον Άγιο Βλάση συναντήσαμε ένα νεαρό παιδί  της ΕΠΟΝ περίπου 15 χρονών που παρακολουθούσε το δρόμο, που κάποιος υπεύθυνος εκμεταλλευόμενος την αθωότητα του, το ανάγκασε να κάνει την άχαρη αυτή υπηρεσία…Στο νέο αυτό ουδέποτε παραπονέθηκα, γιατί δεν ήθελα να τον στενοχωρήσω και να του καταλογίσω ευθύνη, ήταν ορφανό και καλό παιδί…Προσπεράσαμε και πλησιάζοντας το χωριό  αρχίσαμε να ανησυχούμε, διότι οι Γερμανοί είχαν σκοπούς με οδοφράγματα σε όλες τας εισόδους προς το χωριό και έκαναν αυστηρό έλεγχο, σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε τι που έμπαινε ή έβγαινε από το χωριό…Φοβήθηκε ο Βαγγέλης αλλά κι εγώ ανησυχούσα (κάτω από αυτόν, που σκοπίμως καθόταν επάνω μου) και άρχισα να τρέμω, όταν οι Γερμανοί χτυπούσαν με τις λόγχες των όπλων τους τα λαθούρια και ρωτούσαν Γερμανικά, τι έχει μέσα στη σούστα…Μη γνωρίζοντας Γερμανικά, τους έλεγε ¨μανζαρία μούλο¨, τροφή για τα μουλάρια στα Ιταλικά… Ευτυχώς που δεν με τρύπησαν με τις λόγχες τους που γάζωναν όλη τη σούστα…Σε λίο φτάσαμε στο σπίτι του πατέρα μου και με άδειασε ο Βαγγέλης, μέσα στην περιμαντρωμένη αυλή του σπιτιού και αμέσως με έκρυψαν προσεκτικά, σε άλλο μεγάλο γουβί, που υπήρχε στο παλιό σπίτι που έκρυβαν, επί τουρκοκρατίας, αλλά και στη Γερμανική κατοχή, στάρια , λάδια κλπ.
          Ειδοποιήσαμε τον πρόεδρο Γιώργαρη, ο οποίος ήλθε αμέσως και χάρηκε να με ιδεί. Του εξήγησα όλη την περιπέτειά μου και λυπήθηκε πολύ, αλλά με καθησύχασε διότι ο Σίβερινγκ έχει ενημερωθεί και έχει δόσει το λόγο της στρατιωτικής τιμής του, ότι δεν θα κινδυνεύσει η ζωή μου και εργάζεται για το ζητημά μου, με άλλους ανώτερους αξιωματικούς, και με συμβούλεψε να περιμένω…Σε  δύο ημέρες, αφού και πάλι ο Σίβερινγκ τον διαβεβαίσε ότι δεν κινδυνεύω, ήρθε ο πρόεδρος στο σπίτι και μαζί πήγαμε στο Γραφείο του Σίβερινγκ, ο οποίος χαρούμενος με χαιρέτησε και με διαβεβαίωσε ότι όλα θα τακτοποιηθούν. Μου εξήγησε την εις βάρος μου κατηγορία, την οποία αυτός δεν επίστευε και θα μιλήσει στους ανωτέρους του για την αθωότητά μου..Τον ευχαρίστησα θερμά και αμέσως φώναξε τον υπαξιωματικό του και φύγαμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητό του για την Κόρινθο, όπου με παρουσίασαν
           
Σελ. 58
 στην ΓΚΕΣΤΑΠΟ και τα ΕΣ ΕΣ…
    Οι εκεί αρμόδιοι, πριν πάρουν κατάθεση του προέδρου και του Ταγματάρχη, που παρέμεναν στο Γραφείο, και να δώσουν εξηγήσεις εμένα με έκλεισαν σε απομονωτήριο. Αφού έδωσαν τις καταθέσεις τους πριν φύγουν ήλθαν και με αποχαιρέτησαν, διαβεβαιώνοντάς με και πάλι ότι όλοι θα με κρίνουν σύμφωνα με τις ευμενείς καταθέσεις, προέδρου και προ πάντως του Σίβερινγκ…Τους ευχαρίστησα και παρεκάλεσα τον πρόεδρο να ειδοποιήσει το Μητροπολίτη Μιχαήλ και το Δήμαρχο Τάσο Παπαδόπουλο, που με γνώριζαν πολύ καλά, διότι υπηρετούσα στο Γυμνάσιο και την Ιερατική Σχολή Κορίνθου, αλλά και με είχαν βοηθήσει απ΄ αρχής στη διοργάνωση των Ομάδων μας, αλλά και προστατεύσει κατά καιρούς.
          Με κράτησαν πολλές ημέρες και μου έκαναν συνεχώς πολύωρες ανακρίσεις, επιμένοντες να μάθουν για τους κομμουνιστές της περιφερείας μας, ποιοι με κατήγγειλαν ποίοι με συνέλαβαν και ό, τι είδα στο βουνό, σχετικά με τη δύναμη στρατού, όπλα κλπ…Με ψυχραιμία και σύνεση, παρά την πικρία μου και τη στενοχώρια μου, τους έλεγα ορισμένα ονόματα που ήσαν στο βουνό με το Αντάρτικο, τα οποία ήσαν γνωστά στους Γερμανούς… Δεν τους ανέφερα ούτε ένα όνομα από την περιφέριά μας.*(*Όλα γνωστά ήσαν σε όλους!Ο Ταγματασφαλίτης Ταγ/ρχης πεζικού Κοντοστάνος Γεώργιος σε "Έκθεση πεπραγμένων"αναφέρει -βλ. προηγούμενη ανάρτηση:"Την 20ην Φεβρουαρίου 1944 απέστειλα έκθεσιν λεπτομερή εις Άγγλον λοχαγόν περί του σκοπού της ιδρύσεως των ταγμάτων ασφαλείας.Τοιαύτην έκθεσιν απέστειλα περί τα τέλη Μαρτίου 1944 κατόπιν ειδοποιήσεως μέσω Σταύρου Λέκκα και εις το συνταγματάρχη Άγγλον Πατρών. Επίσης απέστειλα και αριθμητικήν κατάστασιν κατά χωρίον της περιοχής Κορινθίας των υπαρχόντων κομμουνιστών, ΕΑΜ και εθνικιστών κατοίκων"). Και γι΄ αυτούς που με είχαν καταγγείλει και λοιπούς που με έιχαν συλλάβει, τους είπα ήσαν άγνωστα πρόσωπα και δεν εγνώριζα κανέναν εξ αυτών…Για στρατό και οπλισμό, παραφούσκωνα τους αριθμούς με χιλιάδες στρατό, πολλά ορειβατικά Κανόνια, πολυβόλα και πολλούς όλμους και αντιαρματικά πολυβόλα, άφθονα πυρομαχικά κλπ… Οι Γερμανοί άλλα πίστευαν και άλλα δεν πίστευαν…Με ρώτησαν αν έχω κομμουνιστικές ιδέες και τους απάντησα όχι και μπορούν να βεβαιωθούν από τη Γενική Ασφάλεια Κορίνθου, πράγμα που είχαν κάνει όπως μου είχε εξηγήσει ο Σίβερινγκ…Δεν έμειναν ευχαριστημένοι, από όσα τους έλεγα, αλλά επηρεασμένοι από το Σίβεινγκ, ο οποίος πραγματικά με υπεράσπισε με σθένος, καθώς και ο πρόεδρος Γεώργαρης, οι οποίοι πραγματικά με αγαπούσαν και με εκτιμούσαν. Επί πλέον δε,
         
Σελ. 59
επηρεάσθηκαν πολύ και από το ενδιαφέρον του Δημάρχου Τάσου Παπαδόπουλου και από το Μητροπολίτη Μιχαήλ, ο οποίος, εκτός από τις ενέργειές του στους Γερμανούς στην Κόρινθο, έσπευσε και ειδοποίησε και τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ο οποίος έκανε τις δικές του ενέργειες στην Αθήνα, ως αντιβασιλεύς τότε της Ελλάδος, κι έτσι σώθηκα και γλίτωσα από άλλες συμφορές και περιπέτειες… Όλους θα τους ευγνωμονώ καθ΄ όλη τη ζωή μου. Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες, με άφησαν ελεύθερο, υπό τον όρο να δίνω παρόν 3 φορές την ημέρα. Λίγο όμως έλειψε να χειροτερέψει η θέση μου, επειδή έμενα στο σπίτι των Ηλιοπουλέων, που τα 3 παιδιά  ήσαν στο Αντάρτικο, με αξιώματα…Αγρίεψαν οι Γερμανοί και με ζήτησαν να παρουσιαστώ αμέσως… Τους εξήγησα ότι, εκτός του δεσμό μου με τους Ηλιοπουλέους, προτίμησα να μείνω στο σπίτι τους για λόγους σκοπιμότητας, για την ασφάλεια της οικογενείας μου και γενικά των συγγενών και λοιπόν οπαδών μας…Με άφησαν και πάλι ελεύθερο, αλλά πάντοτε με παρακολουθούσαν στις κινήσεις μου και γενικά στις συναστροφές μου, με δικούς τους ανθρώπους…
      Περνούσαν οι ημέρες και οι Γερμανοί κάπως γινόντουσαν πιο ελαστικοί, με την εντολή να δίνω παρών δύο φορές την ημέρα…Εν τω μεταξύ όμως, τα Τάγματα Ασφαλείας με ενοχλούσαν να καταταγώ σ΄ αυτά. Με πίεζαν μέχρι εκβιασμού για ¨να αποδείξω έτσι ότι δεν είμαι κομμουνιστής¨…Με εύσχημο τρόπο και με σοβαρά επιχειρήματα, ξέφευγα το κάθε στρίμωγμα τους, ενώ συγχρόνως είχα υποβάλλει αίτηση μεταθέσεως μου, στο γενικό επιθεωρητή κ. Γεώργιο Ζούκη, στον οποίο εξηγούσα την εφιαλτική ζωή, που μου είχαν δημιουργήσει οι πιέσεις των Γερμανών και Τσολιάδων, και τον παρακαλούσα να με βοηθήσει. Πράγματι μέσα σε 26 ημέρες μου κοινοποίησαν τη μεταθεσή μου, την οποία οι Γερμανοί τη σεβάστηκαν και ήμουν ελεύθερος να φύγω για την Αθήνα όπου είχα μετατεθεί στο 5ο Γυμνάσιο. Δυστυχώς όμως, στην προσπάθειά μου να φύγω δυο φορές με το τραίνο, οι Τσολιάδες και οι χωροφύλακες δεν μου το επέτρεψαν. Την Τρίτη όμως φορά κατόρθωσα και τους ξεγέλασα, γιατί προσποιήθηκα τον αδιάφορο στο σταθμό, όταν το τραίνο είχε ξεκινήσει και είχε απομακρυνθεί λίγα μέτρα, οπότε εγώ έτρεξα και το πρόφθασα, προς κατάπληξη όλων αυτών που με παρακολουθούσαν…Μηχανικός ήταν ο καλός πατριώτης Δαλιάνης , Κορίνθιος, .Και αφού πέρασα τον Ισθμό, για να μη με συλλάβουν άλλοι χωροφύλακες στο Καλαμάκι ή στους Αγίους Θεοδώρους, πήδησα από το τραίνο και σταμάτησα ένα φορτηγό αυτοκίνητο-Γκαζοζέν (που εκινείτο με ατμό) ,στο δημόσιο δρόμο, με το οποίο έφθασα στην Αθήνα όπου ανέλαβα την υπηρεσία μου στο 5ο Γυμνάσιο…
               
Σελ.60
          Έκτοτε, πικραμένος από τη συμπεριφορά των ορισμένων, αλλά και ανήσυχος για την τύχη των συγγενών και γενικά των οπαδών μας (πολλούς των οποίων συνέλαβαν και εκτέλεσαν αργότερα στο Στεφάνι, Αγιοβασίλη και αλλού, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν συγγενείς μου), απομονώθηκα και κράτησα βουβό το παραπονό μου, περιορισθείς στην υπηρεσία μου στο Γυμνάσιο, χωρίς ποτέ να αρνηθώ να βοηθήσω κάθε συνάθρωπό μου, ακόμα και πρόσωπα που με είχαν καταγγείλει και άλλα που δεν με συμπαθούσαν…
          Λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση με άδεια της Αστυνομίας, της Πολιτοφυλακής και της κοινότητος, συγκέντρωσα τους κατοίκους Χιλιομοδίου προς τους οποίους μίλησα, με ιστορική ευθύνη, και τους εξήγησα, χωρίς φόβο και πάθος και βάσει στοιχείων, για όλη τη συμφορά της περιφέρειάς μας, παρακαλέσας όλους όπως διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, και αυτοσυγκρατηθούν, αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να εξακριβώσει και τιμωρήσει τους πραγματικούς υπευθύνους της συμφοράς αυτής…Προσωπικά εγώ δεν κατήγγειλα κανένα, καίτοι είχα ατράνταχτα στοιχεία της ενοχής των και σοβαρά και ευϋπόληπτα πρόσωπα ως μάρτυρες, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι: ΄Το σφάλειν είναι ανθρώπινο, αλλά το συγχωρείν είναι Θείον¨…Συγχώρεσα τους πάντες και βοήθησα, οπ’ ότε μου δόθηκε η ευκαιρία και αυτούς ακόμα που με είχαν κατηγορήσει και συκοφαντήσει… Δυστυχώς όμως ευρέθησαν δύο πρόσωπα, ένας από το Στεφάνι 40 περίπου ετών τότε που με κατήγγειλε στο Υπουργείο Παιδείας και ένα νεαρό παιδί 16 περίπου ετών, που με κατήγγειλε στην Εισαγγελία, αλλά και που οι δύο αυτοί με κατήγγειλαν καθ΄ υπόδειξη άλλων…*(* Όποιος από τους αναγνώστες γνωρίζει κάτι σχετικά ας μου το κοινοποιήσει!)Το μίσος που είχαν διοχετεύσει ακόμα και στα μικρά παιδιά, γονείς και συγγενείς, για αγωνιστάς και πατριώτας δεν σταμάτησε και μετά την απελευθέρωση ακόμα…Και δυστυχώς, αυτή η απαράδεκτη κακοδαιμονία της διχόνοιας, μαζί με τον ξένο δάκτυλο και ξένα συμφέροντα μας οδήγησαν στον καταστρεπτικότερον εμφύλιο πόλεμο, όπου εχύθη άφθονο Ελληνικό αίμα και συσσωρεύτηκε μεγαλύτερη συμφορά, καταστροφή και δυστυχία σε ολόκληρη την Ελλάδα, απ΄ αυτή που μας είχαν προκαλέσει οι βάρβαροι κατακτηταί, Γερμανοί, Ιταλοί, και Βούλγαροι…
       Ευτυχώς που όλοι εγνώριζαν την εν γένει διαγωγή και συμπεριφορά μου, καθώς και την αγωνιστική δραστηριότητά μου κι έτσι, το μεν Υπουργείο με αθώωσε παμψηφεί, διότι πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο εκπαιδευτικός Σύμβουλος του Υπουργείου, κ. Ιωάννης Σκουτερόπουλος, και μέλος της Επιτροπής ο Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαιδεύσεως, κ. Γεώργιος Ζούκης οι οποίοι εγνώριζαν όλο το βίο και πολιτεία μου, με λεπτομέρειες, τόσο ως καθηγητού, όσο και ως οργανωμένου στην Αντίσταση. Η δε Εισαγγελία Κορίνθου με τη Δικαστική Επιτροπή με απάλλαξε παμψηφεί
        
Σελ 61
δια βουλεύματος…
           Στα Δεκεμβριανά επεισόδια 1944 φιλοξένησα επί πολλές ημέρες στο σπίτι που έμενα με την οικογένειά μου, Πλούτωνος 2, πλησίον της Μητρόπολης, κατατρεγμένους Εαμίτες και άλλους, όπως τον τ. Συνταγματάρχη και Νομάρχη Δράμας Κωσταντίνο Δήμα με το μικρό τότε γιό του Γιώργο (πατέρα του κατόπιν βουλευτού και υπουργού Σταύρου Δήμα) το δάσκαλο Θόδωρα Μαγκλάρα, από της Μεγαλόπολης τα μέρη, τους εκ Χιλιομοδίου αντάρτες του ΕΛΑΣ Θόδωρα Σκούρτη κ.α. Και για φυλακισμένους ακόμα ενδιαφέρθηκα, μετά την απελευθέρωση, με ενέργειες μου προς τοΥπουργείο Δημοσίας Τάξης, προς τη Γεν. Ασφάλεια και προς τον Εισαγγελία Εφετών Κων/νο Παπαϊωάνου-Κονόμο , στο Ναύπλιο, χωρίς ποτέ δεν με τύφλωσε η σκέψη της αντεκδίκησης… Λυπάμαι όμως για όλους αυτούς τους αδισκοτωμένους, τόσο από τους κατακτητάς όσο και προ παντός από Έλληνας και εύχομαι να μη ζήσει ποτέ ο Ελληνικός Λαός παρόμοια συμφορά…
                                                                                      Σταύρος Ν. Καλαράς
Τα ονόματατων αδικοσκοτωμένων είναι τα κάτωθι:
Χιλιομόδι
1.  Παντελής Μ. Σκούρτης, Κουμπάρος μου και από τα πρώτα δυναμικά στελέχη μας.
2.  Σπύρος Στ. Τόγιας, Υπάλληλος οικογενείας Σκούρτη.
3.   Παναγιώτης Δ. Βερδές, Διδάσκαλος και τοπικό στέλεχος του ΕΑΜ.
4. Χρήστος Κ. Γιώργαρης, Εργοστασιάρχης και αδελφός του προέδρου Σωτηρίου Γεώργαρη.
5.  Νικόλαος Θωμ. Καλαράς, Επίατρος, ο οποίος είχε φρικτό θάνατο στο Περιστέρι Αθηνών και
6.  Γεώργιος Α. Σούκουλης ,από τον Αγιάννη, που ηργάζετο από χρόνια ως Χασάπης στο Χαράλαμπο Καλαρά στο Χιλιομόδι.
  Στεφάνι
1.   Ευάγγελος Χρ. Γκρούτσης, ένθερμος υποστηρικτής μας (πρώτος εξάδελφός μου της μητέρας μου)
2.     Δημήτριος Α. Μπαλάφας (Πρώτος εξάδελφος της μητέρας μου)
3.     Αικατερίνη Α. Μπαλάφα, Αδελφή Δημ.
4.     Μπαλάφα Α. Σύζυγος Δημητρίου
5.     Μπαλάφα Β. Δ. Τέκνα Δημητρίου
6.     Μπαλάφα Β. Δ.
7.     Μπαλάφα Α. Δ.
8.     Παναγιώτης Γ. Πάστρας
9.  Πέτρος Π. Πάστρας (Συγγενής μας, η σύζυγος Παν. Πάστρα, πρώτη εξαδέλφη της μητέρας μου)
10.    Γ.Π. Πάστρας
11.    Χ.Γ. Πάστρα, σύζυγος του Γ. (έγκυος)
12.   Ανδρέας Π. Πάστρας
13.    Μ. Α. Πάστρας, σύζυγος του Ανδρέα (έγκυος)
14.   Πέτρος Π. Πάστρα
15.   Θεοστήρικτος Ριζόγιαννης, Ηγούμενος στο Μοναστήρι "Άγιος Δημήτριος" Στεφανίου.
Άγιος Βασίλειος
16.   Κ. Ι. Αντύπας
17.    Ι. Γκόφας
18.    Β.Κ. Γκρούτσης
19.    Γ.Ι.Ζώγαλη
20.    Γ.Α. Κοντογιώργος
21.    Παναγιώτης Κ. Ταγαράς, οπαδός μας
22.    Δημήτριος Ι. Ταγαράς
23.    Αικατερίνη Ταγαρά , σύζυγος Παναγιώτη
24.    Δ.Ταγαρά, σύζυγος Δημητρίου
25.    Γ. Α. Κοντογιώργος
26.    Γ.Κ. Καρνιώτης
27.    Ν.Κ. Καρνιώτης
28.    Α.Κ. Μπαρλιάς
29.    Τάσος Χρ. Μπαρλιάς, Δικηγόρος και ανώτερο στέλεχος μας
30.    Α.Χ. Μπαρλιάς
31.    Β.Α. Μπαρλιάς (οπαδοί μας)
32.    Ε.Ι. Κουκέλης
33.    Η.Δ. Κλάρας
34.    Π.Α. Παπανδρέου, Οπαδός μας
35.    Π. Α. Πισιμίτης
Αθίκια
36. Χρήστος Παντ. Μικρός, που όμως κατοικούσε στην Παλαιά Κόρινθο, εξάδελφός μου και δυναμικό στέλεχος μας ,απ, αρχής της οργανώσεως μας.
37.   Ιωάννης Τζαναβάρας ή Πουλής, Οπαδός μας.
38.  Ιωάννης Σ. Τζαναβάρας, καθηγητής Γυμναστικής, έφεδρος Λοχαγός, που σκοτώθηκε στο Γράμμο, Στελεχός μας.*(*Από πληροφορία δικών του, ο  έφ.αξιωμ. εφονεύθη 17-7-48 στη θέση Πυργάκι Πορταριάς Βόλου από έκρηξη νάρκης)
39.   Κ. Ν. Διδασκάλου
40.   Α.Κ. Διδασκάλου
41.   Α.Ξ.Βερβενιώτης
42.   Π.Κ. Γκότσης
43.   Μ.Σ. Γκότσης
44.   Μ.Σ. Κόλλια
45.   Α.Σ. Κόλλια
46.   Β.Σ. Κόλλια
47.   Α.Γ. καρβουνιάρης
48.   Π.Γ.Καρβουνιάρη
49.   Γ.Σ. Καρβουνιάρης
50.    Σ.Δ. Κατσιώλης
51.    Π.Γ. Λέκας
52.    Γ.Π. Λέκας
53.    Π.Κ. Παπαδάς
54.    Π.Δ. Οικονόμου
55.    Γ.Α. Μπρινιόλα
56.    Χ.Α. Μπρινιόλα
57.    Χ.Γ. Πασπάλας
58.    Β.Χ. Πασπάλας
59.    Μ.Π. Παναγόπουλος
60.    Μ.Π.Παναγοπούλου
61.     Δ.Φ. Ρωμέσης, Δικηγόρος
62.     Χ.Π. Τόγιας
63.    Π.Ι. Τόγιας
64.    Ι.Π. Τόγιας
65.    Μ.Τόγια, σύζυγος Κ.
66.    Π.Γ. Τζαναβάρας
67.    Γ.Α. Τσάκωνα
68.    Σ. Φωλιάδη, σύζυγος Κ.
69.    Δ.Κ. Λουκόπουλος
Κοντόσταυλος-Αρχαίαι Κλεωναί
     70.  Νικόλαος Ευθ. Καλαράς, εξαδελφός μου, από τα πρώτα εκεί στελέχοι μας
     71.  Α. Καλαρά, σύζυγος του Νικολάου
     72.  Ι.Γ.Γεωργιάδης
     73.  Λ.Δ. Διαμαντόπουλος
     74.  Γ.Κ. Διαμαντόπουλος
     75.  Π.Δ. Καπότας
     76.   Ε.Κυριάκου, σύζυγος Κ.
     77.  Χ.Κ. Ματζιώρος
     78.  Χ.Α. Παπαδάς
     79.  Χ.Δ. Παπαδάς
     80.  Γ.Σ.  Παπαδάς
     81.  Μ.Γ. Παπαδάς
     82.  Α.Παπαδά, σύζυγος Σ.
      83.  Γ.Σ. Παπαδάς, μαθητής
      84.  Ε.Σ. Παπαδά, μαθήτρια
      85.  Μωρό αβάφτιστο Παπαδάς
      86.  Δ.Κ. Παπακωσταντίνου
      87.  Π.Α. Ροτζιώκος
      88.  Γ.Σπυροπούλου, σύζυγος Α.
      89.  Α.Γ.Τσινάκης
      90.  Κ.Β. Φαρμάκης
           Αγιονόρι
      91.  Γ.Κ.Σκούπας
      92.  Γ.Κ.Σκούπα
      93.  Δ.Ι. Σκούπας
      94.  Κ.Ν. Σκούπας
      95.  Γ.Κ.Τσόγκας
      96.  Κ.Χ. Τσόγκα
      97.  Μ.Κ. Τσόγκα
      98.  Γ.Κ.  Τσόγκα
      99.  Ε.Κ. Τσόγκα
          Κουταλάς και Μαψός
     100.  Ελένη Δρεμούρα
     101.  Χρήστος κιμ. Δρεμούρας, τον σκότωσαν οι Γερμανοί
     102.  Π.Θ. Κοντογιάννης
     103.  Χρήστος Γ. Μπουλτάς
     104.  Δ.Κ. Οικονόμου
     105.  Γ.Π. Οικονόμου
     106.  Θ.Χ.Οικονόμου
          Σολομός
      107.  Σωτήρης Π. Οικονόμου, Θείος και οπαδός μας
      108.  Κατίνα Σωτ. Οικονόμου,θεία μου
      109.  Δημήτρης Θ. Μεζίνης
      110.  Χ.Ε. Καπλάνης
      111.  Ε.Κ. Καπλάνη
      112.  Α.Π. Νικητιάδη
          Αγιάννης
      113.  Ελευθερ. Ι. Σούκουλης
      114.  Παναγιώτης Ι. Σουκουλης
      115.  Ηλίας Ι. Σούκουλης
      116.  Σ.Γ. Σούκουλης
      117.  Γ.Α. Σούκουλης
      118.  Γ.Α. Σούκουλη
      119.  Ι.Α. Στέφης
      120.  Θ.Ι. Στέφη
          Και οι εκ Χιλιομοδίου καταγόμενοι:
      121.  Δημ. Χ. Δράκος
      122. Κων.Γ. Κανέλος, οργανωμένων στο ΕΑΜ, δολοφονηθέντων υπό Γερμανούς και κατοίκων Αγγελοκάστρου.
     [(Σχετικά o  Εμμ. Βαζαίου αναφέρει στο βιβλίο του-Σελ 42)
"14-6-44...Την αυτήν ημέραν επληροφορήθημεν ότι οι δύο αντάρται σύνδεσμοι του Συντ/τος (εν οίς ο αδελφός του Ιατρού του Συν/τος Κόλλια Ι.) οι οποίοι είχον σταλεί προ 15θημέρου, ίνα συνδεθώσι με το ΙΙΙ Τάγμα, Κομίζοντες εις αυτό το απόρρητον σχέδιον αμύνης του Συν/τος, εφονεύθησαν διά πελέκεων υπό χωρικών του χωρίου Αγγελόκαστρον, ολίγα έξωθι του χωριού.Οι χωρικοί ούτοι κατέχουν όλα τα απόρρητα έγγραφα και τα παρέδωσαν εις την εις το χωρίον διαμένουσαν μικράν δύναμιν ανδρών του Τάγματος Ασφαλείας Κορίνθου. Ούτω όλα τα σχέδια ημών περί κινήσεως ,αμύνης κλπ. περιήλθον εις χείρας των Γερμανών."]
          Εξαμίλια
      123. Ανδριανός Δ. Ανδριανός, Έφεδρος Ανθ/γός και στέλεχος μας, και το πρώτο θύμα…
       124. Γεώργιος Ηλιόπουλος, Στέλεχός μας, φονευθείς στη μάχη κατά των Γερμανών, στη Στυμφαλία όπου αγωνίστηκε λιονταρίσια.

          Σε όλους ευχόμεθα ηρεμία στον ύπνο τους και δόξα στο ονομά τους…..
==========================
 Άλλες Σημειώσεις:
 1) Είναι προφανές στον αναγνώστη ότι μετά την φυγή του Σ. Καλαρά στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1944, (Το καλοκαίρι του 1944 τότε που σε όλη την Ελλάδα μας έγινε το μεγάλο "πογκρόμ" σφαγών Ελλήνων,ενώ οι Γερμανοί έφευγαν!) πάμπολλοι "οπαδοί" του σφαγιάσθηκαν όχι μόνο αυτοί αλλά ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οι οικογένειές τους, από την σαδιστική μανία του Κομμουνιστή "Στάθη" και των αριβιστών του!

 2) Από μαρτυρία Βασ.Γρ.Μιχαλουρου(Ανάρτηση 047)
 «και να σου πω; Τούτος από εδώ απ΄το Χιλιομόδι ο ¨Τσελεπής¨ ,ο Καλαράς Σταύρος, ήτανε δω!(Στο Στεφάνι) .Δεν την άφηνε(Την νεολαία)  να οργανωθούν (Στο ΕΑΜ!) είχε άλλη οργάνωση το ΕΒΑΜ. Ήταν αντιδραστικός ο αδελφός μου ήταν ΕΒΑΜίτης ήτανε…. ! (Ο Γεώργιος Γρ. Μιχαλούρος έγινε ΕΛΑΣ-ίτης και εφονεύθει στα ¨Δεκεμβρινά¨ στην προσπάθειά του να βοηθήσει τον χωριανό του  ΕΛΑΣ-ίτη Χρήστο Μπούρα, μόλις αυτός τραυματίστηκε από σφαίρες)»
--------------------------
Από τη ίδια συνέντευξη και από άλλες μαρτυρίες εντοπίων .Το Μάρτιο του 1944 διέρρευσε ότι ομάδα του Καλαρά θα έκανε κάποιο Σαμποτάζ(ανατίναξη κάποιας γέφυρας!) με συμμετοχή και Στεφανιωτόπουλων, την άλλη μέρα οι νέοι Στεφανιώτες «οπαδοί»  του Καλαρά 6-10 άτομα (Γεώργ Μιχαλούρο ,Πέτρο Πάστρα , Νικ. Μπαλάφα, Κωστ. Νπαλάφα,Αναστ. Παπαντωνίου Αγγελή Σελιώτη,  και άλλους ) συγκεντρώνονται στο Μοναστήρι του Χωριού "Αγ. Δημήτριο", από την ΟΠΛΑ, με αρχηγό τον με ψευδώνυμο "Βόλγα" ,τον Παναγ. Τσιόχλα από το χωριό της Κυράς  Βρύσης ο οποίος ήταν εκτελεστικός αρχηγός της ΟΠΛΑ της ευρύτερης περιοχής.O Παναγιώτης Τσόχλας  μαζί με τον Μπάμπη Τόγια (από το Σοφικό) είχαν έδρα το Σοφικό και δρούσαν στις περιοχές Αθίκια, Αγγελόκαστρο, Κλένια..! Τους καταμαρτυρούν 300 περίπου σφαγές, ιδιαίτερα τον Αύγουστο του 44.  -βλ. και την επόμενη σημείωση.

 Δεν θα γλίτωναν την εκτέλεση τα Στεφανιώπουλα, εάν δεν ερχόταν εσπευσμένα σύνδεσμος από το χωριό Κλένια σταλμένος από τον καπετάνιο Τόμπρο (Ιωανν. Ρεκλείτης) ζητώντας να αφεθούν ελεύθερα τα Στεφανιωτόπουλα, όπως και έγινε! Οπωσδήποτε το αποτέλεσμα είχε σχέση με την συμφωνία που αναφέρεται στην σελ. 20 του ανωτέρου βιβλίου.Ο "Βόλγας" λέγεται ότι τότε μονολόγησε: "Μας λέτε να σφάξουμε και μετά ανερείτε!"! 

3) Από το Βιβλίο: 1943-1944"Από τον  προμαχώνα της Στιμάγκας"Ιωαν. Μπαλαφούτα  παραθέτω εν περιλήψει τα αναφερόμενα βάση μαρτυρίας του Νικ. Π. Καλαρά από το Χιλιομοδι   :
" 11 Ιουλίου 1944 συλλαμβάνονται ο Ν. Π.Καλαράς ,ο Παντελής Σκούρτης από Χιλιομόδι και η Ε. Δρεμούρα από Κουταλά και οδηγούνται στο σχολείο του χωριού της  Στιμάγκας. Εκεί στο Σχολείο συλληφθέντες ήσαν ο Χρ. Στάρφας με την γυναίκα του , το δεκατετράχονο αγόρι ο Σπύρος Τόγιας και άλλοι. Αφού ανακρίθηκαν την άλλη μέρα το βράδυ απόσπασμα με αρχηγό τον «Βόλγα» οδηγούν στην τοποθεσία Καμάρι-Στιμάγκας την Ελ. Δρεμούρα, τον Σπ. Τόγια τον Παντελή Σκούρτη και τον Ν. Καλαρά, σφάζονται οι τρείς και ο Καλαράς απελευθερώνεται τελευταία ώρα με επέμβαση από άγνωστο του ,ανώτερο αντάρτη όπως λέει!"

Στο ίδιο βιβλίο από μαρτυρίες κατοίκων της Στιμάγκας, αναφέρεται ότι μετά την επιδρομή των Γερμανών στη Αρχαία Νεμέα συλλαμβάνονται 29 Ιουλίου 1944, οι Κοντοσταυλίτες(Αρχαίαι Κλεωναί)  1)Ροτζώκος Περ. 2)Φαρμάκης Ιωαν.*(*Μάλλον:Φαρμάκης Κ.Β. όπως αναφέρει αλλού ο Μπαλαφούτας!) 3)Γεωργιάδης Ιωάν. 4)Παπαδάς Αθ. 5) Τσινάκης Αθαν. 6) Διαμαντόπουλος Αθαν. οδηγούμενοι προς την Στιμάγκα και στην θέση «ΘΤΩΘΙ» -άνευ ανακρήσεως-, εκτελούνται με ριπές όπλων και μετά κατακρεουργούνται με μαχαίρια!      
========================================================================
4)

 Η άνω φωτογραφία από το βιβλίο ΜΟΝΙΜΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΑΣ -ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ Ή ΕΞ ΑΝΑΓΚΗΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ
(Στην φωτογραφία αναγράφεται "Οι πρώτοι αντάρτες του Β.Α.Μ." -Ο εικονιζόμενος παπάς είναι ο αρχιμανδρίτης Άργους ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ(Φρικτό το τέλος του κατόπιν στην Λακωνία!)

Από το βιβλίο Εμμ. Βαζαίου διαβάζουμε σελ. 15 :"Την επομένην 17 Αυγούστου (1943) φθάνουν εις τον καταυλισμόν μας (στο Φαρμακά!) 25 μόνιμοι Αξ/κοί του Ναυπλίου με επί κεφαλής τους Ταγματάχας Προκοπίου Πλ. και Καμπίτην Π. και μένα αρχιμανδρίτην και δέκα ιδιώτας εξ Άργους, άπαντες άοπλοι.")

=====================================================================
5)
Η φωτογραφία από την παρέλαση και το λόγο του Άρη Βελουχίώτη 14/10/1944 στην Κόρινθο,(Ο εκ δεξιών του ο ΝΙΚ.ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΑΔΗΣ -συν/χης)

Κατωτέρω ολόκληρος ο λόγος με την επισήμανση δικιά μου:

     «Λαέ της Κορίνθου. Λαέ της Αργολιδοκορινθίας. Η νίκη είναι δική μας. Η δόξα της Ελλάδος είναι μεγάλη και μεγάλος είναι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Αλλά μεγάλη ήταν και η επανάσταση των Ελλήνων κατά των Τούρκων το 1821, διότι αυτή έγινε τότε κόντρα στην Ιερή Συμμαχία των Ευρωπαίων, η οποία υποστήριζε την Οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά και διότι αυτή έγινε τότε και κόντρα στους Έλληνες εμποροκοτσαμπάσηδες, των οποίων ο καιροσκοπισμός δεν μπόρεσε να ανακόψει το δρόμο αυτής της επανάστασης, η οποία οδήγησε τελικά στην απελευθέρωση του Έθνους από τον Τουρκικό ζυγό. Αλλά για να μην εκπληρωθούν οι σκοποί της επανάστασης αυτής ακολούθησαν στην πατρίδα μας αντιλαϊκά και ανελεύθερα καθεστώτα όπως αυτό του Ιωάννη Μεταξά και του Γεωργίου Γλύσπουργκ της 4ης Αυγούστου του 1936 με την ρεμούλα, την κλεψιά, τις λουβετούρες και το πέταγμα των αγωνιστών του λαού μας από τα πατώματα και από τα μπαλκόνια, τους βιασμούς και τις εξορίες και το οποίο προετοίμασε την υποδούλωση του λαού μας στο φασισμό.
Οι Έλληνες πολεμήσαμε στην Αλβανία τους Ιταλούς, αλλά και τους Γερμανούς, στο Μακεδονικό Μέτωπο και δημιουργήσαμε τη μεγάλη εποποιϊα (εποποιϊα) του έθνους μας, αλλά με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου επήλθε στο έθνος μας η μαύρη σκλαβιά και οι Κυβερνήτες μας, άλλοι γυρίσανε στο εξωτερικό με τον προϋπολογισμό και όλο το χρυσό του έθους και άλλοι σαν μαύρα κοράκια μείνανε εδώ για να ξεκληρίσουν τη γενιά μας και να θησαυρίσουν και αυτοί. Κανένας από αυτές τις κορυφές του έθνους δεν είχε την τόλμη και τον ανδρισμό να χαράξει το σωστό δρόμο στο λαό μας. Αντίθετα όλοι του υποδείκνυαν υποταγή στους κατακτητές και στα μίσθαρνα όργανά των.

 Το Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) με το εθνογερτήριο σάλπισμά του που υποστηρίχθηκε από τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, κόντρα στις συκοφαντίες και στα ψεύδη, επεκράτησε στην ύπαιθρο χώρα. Επεκράτησε κόντρα στα ψεύδη και τις συκοφαντίες, ότι πρόκειται δήθεν για ληστές και πλιατσικολόγους.

Πηγαίνοντας, στις αρχές του έτους 1943, από τη Βοιωτία στην Αθήνα ρασοφόρος, συνάντησα στο δρόμο μου ένα βοσκό και του ζήτησα ένα σφαχτό για φαγητό και φυσικά με πληρωμή. Μου είπε ότι δεν έχω. Του είπε ότι θα αυτοδικήσω παίρνοντάς το με τα χέρια μου και μου απάντησε: Ναι, πάρτο μοναχός σου, μου είπε αλλά οι αντάρτες είναι εκεί επάνω. Είδε ο περήφανος λαός μας ότι φάγαμε βραστές χελώνες για να επιζήσουμε και να φτάσουμε εδώ και να επιβάλλουμε την ασφάλεια και την τάξη στην ύπαιθρο όπου επικρατούσε το Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ).
Εμείς δεν μονοπωλούσαμε τον αγώνα μας και το Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), κάλεσε όλο τον ελληνικό λαό στον αγώνα. Είναι ανοιχτές οι πόρτες για όλους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και φρονήματα. Μπορούσανε να έρθουν μαζί μας ή να κάνουν παράλληλες οργανώσεις και να πολεμήσουν τον κατακτητή. Βγήκανε λοιπόν και οι ομάδες αυτών στο βουνό και η πρώτη τους κραυγή δεν ήταν τι κάνουν οι κατακτητές και να τους πολεμήσουν, αλλά να λένε κάτω το Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Τα συνθήματα των άλλων ομάδων ήταν να διαιρέσουν τον ελληνικό λαό. Θα ήμασταν προδότες του λαού μας αν δεν συντρίβαμε αυτές τις ομάδες. Και τις συντρίψαμε και τα καλύτερα στοιχεία των πέρασαν στις γραμμές μας και είναι από τα πιο καλά στελέχη μας. Είναι συκοφαντία ότι στο ΕΑΜ είμαστε όλοι κομουνιστές και ότι θα πάρουμε τις περιουσίες του ελληνικού λαού με την επιβολή της επαναστατικής εξουσίας της λαοκρατίας.

 Αλλά και ο κομμουνισμός δεν λέει αυτά που λένε αυτοί. Αυτά που λένε και νομίζουν ότι θα καταργηθεί η ιδιοκτησία είναι παραμύθια. Εμείς θα δώσουμε περιουσία στο λαό για να ζήσει. Αλλά αν νομίζουν αυτοί κατάργηση της ιδιοκτησίας την αφαίρεση της δυνατότητας από μερικούς αισχρούς να εκμεταλλεύονται τον ελληνικό λαό. Εμείς θα το κάνουμε.

 Λένε ακόμη ότι εμείς θα χαλάσουμε τις Εκκλησίες. Αυτοί είναι εκείνοι που αποπατούσανε στις Εκκλησίες γράφοντας συνθήματα Κάτω ο Κομμουνισμός. Ζήτω ο Θεός.

 Λαέ της Κορίνθου. Η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πως θα μπορούσαμε να καταλύσουμε την συνείδηση και να εμποδίσουμε να πιστεύει κανείς τη θρησκεία. Κανένας δεν μπορεί να απαγορεύσει πράγματα που δεν απαγορεύονται. Ποιος μπορεί να εμποδίσει εμένα κουκουλωμένο στο πάπλωμα να κάμω όσους σταυρούς θέλω. Ο καθένας ας πιστεύει ότι αυτός θέλει. Πρακτικά όμως εμείς είμαστε οι νεώτεροι Χριστοί. Τι έλεγε ο Χριστός ό,τι λέμε εμείς σήμερα. Και όπως εκείνον εσταύρωσαν το ίδιο και σήμερα κρεμάνε στις κολώνες τους αγωνιστές του λαού μας.
Λένε ότι θα διαλύσουμε την οικογένεια. Εμείς θα ενισχύσουμε την ελληνική οικογένεια και την τιμή η οποία αντιμετωπίζει στο καπιταλιστικό σύστημα μεγάλες δυσκολίες. Όλα τα άλλα είναι ψεύδη και συκοφαντίες κατά του Ενιαίου Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) από τους πατριδοκάπηλους, οι οποίοι μιλάνε υπό το πρίσμα του πορτοφολιού των, σε ένα Κράτος που αυτοί το διέλυσαν.

 Λαέ της Κορινθίας. Το ΕΑΜ έχει δύο σκοπούς. Απελευθέρωση της χώρας από τον κατακτητή και λαοκρατία. Να δοθεί δηλαδή το δικαίωμα στο λαό μας να εκφράσει ελεύθερα τη θέλησή του για τον τρόπο που θέλει να διοικηθεί. Για ένα καθεστώς που θα εγγυάται ότι δεν θα πάθουμε ότι πάθαμε στα 120 χρόνια από της απελευθερώσεώς μας από τον Τουρκικό ζυγό και ότι δεν θα έχουμε νέες καταστροφές και ένα νέο 1821. Είμαστε ευτυχείς ότι βρισκόμαστε κοντά στο τέρμα του αγώνα και νιώθουμε ότι έχει χειραφετηθεί ο λαός μας και θα μας ακολουθήσει με την ίδια θέλησή του και με την ίδια αυτοθυσία για τη λαϊκή κυριαρχία. Λίγη ακόμη απόφαση και θέληση θέλουμε για τον τελικό αυτό σκοπό. Δεν πρέπει να πιστεύουμε κανένα για να μην μας ρίξουν το βρόχι στο λαιμό. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι κι εσείς δεν θα το επιτρέψετε αυτό. Δεν θα σας δώσουμε τίποτε. Ζητάμε να καταλάβουμε εμείς τι θα μας δώσετε εσείς για την αναδημιουργία της νέας Ελλάδας. Εμείς είμαστε χτίστες και όχι γκρεμιστάδες, γιατί ότι και να κάνουμε εμείς, εσείς ο λαός θα το θελήσετε. Ας μην εξαπατιέται κανένας. Ότι, κερδίσατε το κερδίσατε με το αίμα σας, ότι κερδίσατε, το κερδίσατε με τη γροθιά σας. Η δύναμή σας είναι ακατάβλητη. Πιστέψτε στη δύναμή σας, λαέ της Κορίνθου. Ότι θα σας δώσουμε, θα σας το δώσουμε χάρη στη δύναμή σας και την ενίσχυσή σας. Δεν επαναλαμβάνουμε τίποτε άλλο, παρά από το να ριχτούμε στη φωτιά για να σας δώσουμε ότι σας ανήκει. Σου δίνουμε το λόγο μας ότι δεν θα παρατήσουμε το ντουφέκι και τον αγώνα, ώσπου να κερδίσουμε και το δεύτερο σκοπό και το τρανότερο αγαθό, τη λαϊκή κυριαρχία. Ο ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ και έπειτα η ΠΕΕΑ, αποτελέσανε το μοχλό της ασφάλειας και των λαϊκών ελευθεριών της επιβίωσης και της απελευθέρωσης. Θα διώξουμε τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους από την Ελλάδα. Τώρα πιστεύω ότι κάτω από την Κυβέρνηση και τους Συμμάχους μας θα συνεχίσουμε τον πόλεμο και έξω από την Ελλάδα για την συντριβή του φασισμού, για να διώξουμε τους Γερμανοβουλγάρους έξω από την Ελλάδα και με την εγγύηση των θα κατασφαλιστεί η λαϊκή κυριαρχία. Σου μίλησα με τη γλώσσα της ειλικρίνειας, γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε στην υπηρεσία του μυαλού μας.

 Λαέ της Κορινθίας. Ξεκαθαρίστε το δρόμο του συμφέροντος του λαού και της καταστροφής σας. Προσέχτε όσους έρθουν και σας ειπούν εκ των υστέρων ότι είμαστε μαζί σας. Ζήτω ο λαός της Αργολιδοκορινθίας.
Πηγή: http://www.panaitoliki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8111:2011-02-09-18-51-09&catid=57:2008-11-07-14-27-15&Itemid=118 

Σημείωση "πηγής": Ο καπετάν Τζαβέλλας ήταν ο Γιάννης Αγγελέτος και κατάγονταν από το Μαύρο Λιθάρι - Δωρίδος. Ήταν από τους προσωπικούς φίλους του Άρη και πιστός του μέχρι θανάτου. Αυτός τη βραδιά της αυτοκτονίας του Άρη τράβηξε την χειροβομβίδα Μίλς και τους διέλυσε. Ο καπετάν Λέων από τη Λαμία που ήταν τότε μαζί τους δεν αυτοκτόνησε.
Φωτογραφία από ηλεκτονικό Ριζοσπάστη, στο κέντρο ο TZΑΒΕΛΑΣ -Γιαν. Αγγελάτος από Τοπολια Ευρυτανίας όπως αναφέρεται!
===========================================================
5)
Φωτογραφία από το βιβλίο του Σ.Καλαρά
==========================================
      Ένα VIDEO ντοκουμένο (πρωτο-δημοσιευμένο εν Ελλάδι) κατά την είσοδο των Βρετανικών στρατευμάτων και του ΕΛΑΣ στην Κόρινθο 8/10/1944 *{*άξιο προσοχής και τα συνθήματα των "πανό"- Ο Φουστανελάς με την Σημαία είναι ο ΣΤ. ΚΑΛΛΑΡΑΣ (ή Τσελεπής), η κοπελιά που εκφωνεί ,και φυλά το χέρι του Βρετανού, πρέπει να είναι η Α.Π.-Λ (ή Μόσχω). Στο Vibeo απεικονίζονται και ο Ευάγ. Λέκκας(ή Νικήτας-Πολιτικός Επίτροπος του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ) όπως και ο καβαλάρης γενειοφόρος " καπετάνιος" Παντελής Λάσκας (ή Πελοπίδας) και πολλοί άλλοι....ι}
https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=bq7Am-XrZdQ


H φωτογραφία από το VIDEO
======================================================================
20-09-13
Σωτήρης Ριζόγιαννης
========================================================================
2/10/13
Υ.Γ.(1)

Από την συνέντευξη-μαρτυρία του Βασ. Γρ. Μιχαλούρου:

«….Ενώ το  Χωριό ήταν ΕΑΜοκρατούμενο αυτός (Ο Σ.Καλαράς- Τσελεπής)   ερχότανε και έκανε συγκεντρώσεις επάνω στου παπά (μάζευε τα παιδιά ,δέκα παλικάρια και έκανε (Συγκέντρωση)….. συνέχεια το έκανε! ήταν ένας Γιατρός εδώ ονόματι Ασκληπιός και έκανε οργανώσεις και δεν μαζευότανε ο κόσμος (γιατί αυτός – Σ.Καλαράς ) έκανε άλλη οργάνωση τσει πάνω!..»


«Ήταν Μάρτιος μήνας  ήρθε ο Πέτρος *(*Πάστρας ¨-Οπαδός¨ του Καλαρά!) στο σπίτι μας και λέει του Μπάρμπα Γρηγόρη *(*Γρ. Μιχαλούρο-Πατέρα του ομιλούντος) "Μας είπαν θα πάμε να γκρεμίσουμε μια γέφυρα εδώ στο Καλένζι αλλά δεν ξέρω μην φουσκίσουμε καμιά πατουλιά!"Ε! την άλλη μέρα τους συλλάβανε* (*Η ΟΠΛΑ και τα άλλα Στεφανιώπουλα που τα συγκέντρωσε στο Μοναστήρι)»

«O Βόλγας ήταν αρχηγός της ΟΠΛΑ ….. σε μας εδώ (Στεφάνι) ήταν αυτός ,δεν ξέρω πόση ακτίνα είχε (Ευθύνη)! …»

      «Πάει ο Βόλγας και καίει δύο σπίτια Μπαρλέϊκα στον Άιβασίλη και παίρνει και κρατούμενους από τις οικογένειες τις οποίες εκτελέσανε και βγαίνει εδώ στον Αγιάννη! Ξέρεις που; Εδώ που έρχεσαι από Αγιοβασίλη!Ανάβει ένα ψυχοκέρι και φωνάζει τα ονόματα λέει :"τάδε τάδε ..μήπως είναι κανένας που δεν άκουσε το ονομά του;" λέει ο Βόλγας ! «Είμαι εγώ συναγωνιστή!» λέει ο Ταγαράς ο Παναγιώτης ,ο οποίος ήταν Μαραγκός και είχε και μια γυναίκα μοδίστρα. Και λέει ο Γιανναδούλας με τον Δαναό: «Συναγωνιστή είμαστε εμείς υπεύθυνοι»! 
       Ρε παιδί μου ο άνθρωπος δεν είχε κάνει τίποτα τον πήραν, τον σκοτώσαν. Δηλ. θέλω να σου πώ μπαίνανε στη οργάνωση και εάν του είχε δώσει ένα σκαμπίλι του Δαναού …;»
*(*Ο Βασ.Γ.Μιχαλούρος τον Στ. Καλαρά τον είχε δεύτερο εξάδελφο!)
 --------------------------------


 Υ.Γ.(2) (21-11-13 / Από επόμενη ανάρτηση (061)
10 Μαρτίου 1948, ΦΕΚ 25
Έκθεσις εκτελέσεως καταδικαστικών εις θάνατον αποφάσεων
         Εν Ναυπλίω σήμερον την 19ην Φεβρουαρίου 1948 έτους ημέραν Πέμπτην και ώραν 7ην προ μεσημβρίας ημείς ο παρά Πλημ/καις Αντεισαγγελεύς Σταύρος Φαρμάκης, ορισθέντες του Εισαγγελέως των ενταύθα Πλημ/κών όπως παραστώ κατά την εκτέλεσιν.
1)Της υπ΄ αριθ. 23 και από 9  8/βρίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ής κατεδικάσθη εις ποινήν του θανάτου ο Νικήτας Ιωάννου Σαμαρζής, ετών 37, γεννηθείς και κατοικών εν Καλυβίοις Κορινθίας, γεωργός και χριστιανός ορθόδοξος.
2) Της υπ΄ αρίθ. 23 και από 9  8/βρίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι  ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Βλάσσιος Παναγ. Οικονομόπουλος, ετών 31, γεννηθείς και κατοικών εν Καλυβίοις Κορινθίας, γεωργός και χριστιανός ορθόδοξος.
3) Της υπ΄ αρίθ. 11 και από 7 Σ/βρίου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Νικόλαος Ιωάννου Σμυρλής, γεννηθείς και κατοικών εν Προνοία Ναυπλίου, ετών 32, τυροκόμος και χριστιανός ορθόδοξος.
4) Της υπ΄ αρίθ. 12 και από 4 Απριλίου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Περίανδρος Γεωργίου Διακουσιώτης ή Τίγρης, γεννηθείς και κατοικών εν Βασιλικώ Κορινθίας, ετών 28, αγρότης και χριστιανός ορθόδοξος.
5) Της υπ΄ αρίθ. 7 και από 11 Ιανουαρίου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Παναγ. Σταμ. Τσόχλας ή Βόλγας, γεννηθείς και κατοικών εν Καλαμακίω Κορινθίας, ετών 37, θερμαστής και χριστιανός ορθόδοξος.
6) Της υπ΄ αρίθ. 27 και από 13 Ιουνίου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Ιωάννης Αθαν. Πανάγου, γεννηθείς και κατοικών εν Βασιλικώ Κορινθίας, ετών 35, κτηματίας και χριστιανός ορθόδοξος.
7) Της υπ΄ αρίθ. 37 και από 22 8/βρίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Νικόλαος Γεωργ. Αποστολάκης ή Αράπης ή Μαύρος, γεννηθείς και κατοικών εν Κανάβοις του Ηρακλείου Κρήτης, ετών 34, εργάτης και χριστιανός ορθόδοξος.
8) Της υπ΄ αρίθ. 41 και από 17 Μαρτίου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Κων/νος Σταύρου Γλυκός ή Σερπέτης, γεννηθείς εις Οξύλιθον Ευβοίας και κατοικών εις Στόμιον Κορινθίας, ετών 43, ξυλουργός και χριστιανός ορθόδοξος.
9) Της υπ΄ αρίθ. 31 και από 16 Μαϊου 1947 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Γεωργ. Μπαλάση Κατιρλιώτης, γεννηθείς και κατοικών εν Κίω Μ. Ασίας και κατοικών εν Ν. Κίω Άργους, ετών 35, γεωργός και χριστιανός ορθόδοξος.
10) Της υπ΄ αρίθ. 11 και από 7 Δ/βρίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Ιωάννης Ανδρ. Κανελλόπουλος, γεννηθείς και κατοικών εν Δερβενίω και κατοικών εν Ζευγολατίω Κορινθίας, ετών 37, ράπτης και χριστιανός ορθόδοξος.
11) Της υπ΄ αρίθ. 29 και από 21 Ν/βρίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι΄ ης κατεδικάσθη εις την ποινήν του θανάτου ο Σεραφείμ Γεωργ. Γκιώκας ή Καπετάν Θύριος, γεννηθείς και κατοικών εν Ερυθραίς Μεγαρίδος, ετών 29, σωφέρ και χριστιανός ορθόδοξος.
          Κηρυχθέντες ένοχοι φόνων και ήδη κρατούμενοι εν ταις ενταύθα φυλακαίς Ακροναυπλίας, παραλαβόντες και τον Δικαστικόν Γραμματέα της αυτής Εισαγγελίας Γεώργιον Δράσσαν, μετάβημεν εις τον τόπον της εκτελέσεως, ανατολικήν πλευράν του ενταύθα Νεκροταφείου, ένθα παρίστατο ο ιερεύς Νικολ. Σαγκιώτης και ο Δήμαρχος Ναυπλιέων Δημ. Σαγιάς. Προσαχθέντες οι εις θάνατον καταδικασθέντες.
1)Νικήτας Ιωαν. Σαμαρτζής. 2)Βλάσιος Παναγ. Οικονομόπουλος. 3) Νικόλαος Ιωαν. Σμυρλής. 4)Περίανδρος Γεωργ. Διακουργιώτης ή Τίγρης. 5) Παναγ. Σταμ. Τσόχλας ή Βόλγας. 6) Ιωαν. Αθαν. Πανάγος. 7)Νικολ. Γεωργ. Αποστολάκης. 8)Κωνστ. Σταύρου Γλυκός ή Σερμπέτης. 8) Γεωργ. Μπαλάση Κατιρλιώτης. 10) Ιωάννης  Ανδρ. Κανελλόπουλος. 11) Σεραφείμ Γεωργ. Γκιόκας περί της ταυτότητος των οποίων εβεβαιώθημεν υπό του επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος Μοιράρχου κ. Γεωργ. Αλεξπούλου, αλλά και εξ αυτών των ιδίων καταδίκων οίτινες ερωτηθέντες εδήλωσαν ότι ουδέν έχουν να ειπούν.
          Μεθ΄ ο τοποθετηθέντων των καταδίκων έναντι του εκτελεστικού αποσπάσματος αναγνώσθησαν υπό του Γραμματέος εις επήκοον πάντων των παρισταμένων αι μνησθείσαι ανωτέρω υπ΄ αριθ. 23/1946, 23/1946, 11/47 12/47, 7/47, 27/47, 37/46, 41/47, 31/47,11/47, 29/47, αποφάσεις του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων και εξετελεσθησαν υπό του εκτελεστικού αποσπάσματος διά τυφεκισμού θανατωθέντων των καταδίκων και διαπιστωθέντος του θανάτου αυτών υπό του ιατρού Εφέδρου Ανθυπιάτρου παρά το Κ.Ε.Μ. Αλέξανδρου Μαντά.
          Εφ΄ ω συνετάγη η παρούσα έκθεσις ήτις αναγνωσθείσα και βεβαιωθείσα υπογράφεται ως έπεται.
                      Ο Αντισαγγελεύς                             Ο Γραμματεύς

                     ΣΤ.  ΦΑΡΜΑΚΗΣ                           ΓΕΩΡΓ. ΔΡΑΣΣΑΣ