(Ληστοσυμμορία στην Αττική περί το 1880)
Η
«Κοινωνική ληστεία» ή «ληστοσυμμορία » (σε αντιδιαστολή με την κοινή ληστεία,
την "ατομική")την καθιέρωσε εν αρχή ο Μέγας -σφαγέας των προγόνων
μας ο χριστιανός "Αλβανός"
Ιουστινιανός, με την Μεγαλύτερη Πόρνη τότε της αυτοκρατορίας τους, την
Θεοδώρα και διαχρονικά από τότε πήρε
τέτοια έκταση ώστε καθόριζε απόλυτα την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου
μας.(Εσείς της εβραϊκής οργάνωσης-χριστιανοί, αφού αγιοποιήσατε το ζεύγος-
δοξάστε το!!!! ).Ένας μεγάλος μίμος του Ιουστινιανού στην "κοινωνική
ληστεία"ήταν το άλλο κτήνος, Αλβανός και αυτός ο Αλή Πασάς ο Τεπελενλής.
Το
"δόγμα" είναι σε πλήρη εφαρμογή σήμερα εφαρμόζεται από τους
εντολοδόχους ανθέλληνες εξ-ουσιαστές μας ώστε να μην μείνει ούτε ένας Έλληνας
σ΄αυτή την Γη.- Οψόμεθα όμως! (Και αυτή η εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών
στην Ελλάδα μας, έχει σχεδιαστεί να "παίξει" στο γενοκτόνο "παιχνίδι"-
"Κοινωνική ληστεία-ληστοσυμμορία"!)
Σχετικά
με ¨Ληστοσυμμορίες¨- ¨Κοινωνική ληστεία¨ τα παρακάτω !
=================================================================
(Το
ντοκουμέντο από το ψηφιοποιημένο ¨Αρχείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας¨ της Βουλής)
Λιμνιάτες ληστεύουν μπερπατιώτες
Βιοπραγίαι Λιμνιατών κατά χωρίου Μπερμπάτι Άργους (Πρόσυμνα!).
Προς τον εξοχώτατον Μ. των Εσωτερικών
Κατά τον παρελθόντα
Σεπτέμβριον ήλθον εις το χωρίον μας το Μπερπάτι τράντα πέντε Λιμνιάται, όλοι
ένοπλοι, συνέτριψαν τας θύρας του κοινού σιτταμείου και επήραν πενήντα πέντε
κουβέλια σιτάρι. Και μη ευχαριστηθέντες εις αυτό επήραν και από τα οσπίτιά μας
μερικώς πενήντα εννέα και μισό. Καθήσαντες δύο ημέρας ακολούθως και νύκτας,
τρώγοντες και πίνοντες, ωσάν να ήτον εις μίαν πανήγυριν, και έκαμαν έξοδον του
χωρίου γρόσια τριακόσια τριάντα επτά και παράδες τριάντα, αφού ήνοιξαν την
σημαίαν της αποστασίας των καθ΄ημών των αδελφών και γειτόνων τους. Υπήγαμεν οι
δούλοι σας προς τον πανιερώτατον δεσπότην μας και πανευγενέστατον αρχοντά μας
κύριον Πανούτζον Νοταράν προσκαιόμενοι διά τας κακάς ώρας και αχρειότητας των
Λιμνιάτων. Έκαμεν περί αυτούς διαταγήν να μας δώσωσι το όσον πράγμα επήραν, και
μας έδωσαν μόνο τριάντα κουβέλια, τα δε λοιπά και τας ζημίας μας, δυστροπούντες
δεν θέλουν να μας δώσωσι τίποτες. Διό εμφανιζόμενοι διά της παρούσης μας
δουλικής αναφοράς προς το έξοχον μινιστέριον των Εσωτερικών και του πολέμου
γνωστοποιούντες τα ειρημένα απαραδειγμάτιστα κακά των κακοποιών Λιμνιατών. Και
παρακαλούμε θερμώς ίνα εις ποινήν τούτων και σωφρονισμόν άλλων ίσως ομοίων τους δοθή το ίκαιόν μας.
Είμεθα ευέπιδες ότι πρηροφορηθέν τα πάντα καλώς το έξοχον
τούτο μινιστέριον θέλει καθυποχρεώσει αυτούς να γνωρίσωσι την κακίαν των, να
λάβωσι διαφορετικά μέτρα, και γνωρίσαντες, ότι έστι διοίκησις, ήτις ευτακτεί
τους ατάκτους, κάμνει δικαίους αδίκους, μένωσιν ένδον των ορίων της ανθρωπότητος.
Σας προσκυνούμεν εν τοσούτω και μένομεν ευσεβάστως
Τη 18 Ιουνίου 1822, εν Άργει
Υποκλινέστατοι δούλοι
Άπαντες οι εγκάτοικοι του χωρίου Μπερπάτι
Επί του νώτου: Μινιστ. Των Εσωτερικών. Αναφορά των Εφόρων
και κατοίκων χωρίου Μπερπάτι. Εν Άργει 18 Ιουνίου 1822.
Να επιταχθώσιν να δώσουν όσα έχουν δυναστικώς και βιαίως
πάρει από το χωρίον Μπερπάτι.
Σελ. 11-12 (Από Βιβλίο Παπαλιλή βλ. Ανάρτηση 050)
Στο χωρίο Λίμνες της Αργολίδας στην περίοδο της αναρχίας , εφ,
όσον είχε καταλυθεί το κράτος από τους καταχτητές, οργανώθηκε μια συμμορία
ληστών από 15-20 άνδρες που οπλισμένοι τρομοκρατούσαν τα ορεινά χωριά, κλέβανε
γιδοπρόβατα χωρίς να φοβούνται κανέναν, έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν
πυροβολώντας μέσα στη νύχτα για να τρομοκρατήσουν τους χωρικούς. Κοντά σ΄ αυτά άρχισαν να κλέβουν και γυναίκες.
Καθώς ήσαν καλοφαγωμένοι και γεροί αγρίεψαν τόσο πολύ που όποια κοπέλα τους
άρεσε μπαίναν μέσα στο σπίτι της και την έπερναν με το ζόρι χωρίς προβάλουν οι
γονείς της αντίσταση φοβούμενοι ότι θα τους σκοτώσουν.
Τρομοκρατημένοι οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έδιωξαν τα
κορίτσια τους σε άλλα χωριά της Αργολίδας σε διάφορους φίλους και συγγενείς που
είχαν να τα γλυτώσουν από τους ασυνείδητους ληστές. Η τοπική οργάνωση του
Ε.Α.Μ. στο χωριό Λίμνες έβλεπε τα όργια που έκαναν οι ληστές αλλά δεν είχε
δύναμη να τους αφοπλίσει να τους κάνει να σταματήσουν τα έκτροπα και να
λογικευτούν. Δεν μπορούσε να τα βάλει μαζί τους γιατί είχαν αγριέψει τόσο πολύ
που ήταν σε θέση να προβούν σε χειρότερα ακόμα πράγματα. Οι Λιμνιάτες για να
απαλαγούν απ΄ τους κατέφυγαν στους Γερμανούς. Οι Γερμανοί ενέλαβαν την υπόθεση
και έστειλαν ένα λόχο για να τους διαλύσει. Αυτοί με την βοήθεια των χωρικών,
κατόρθωσαν να συλλάβουν μόνο τρείς από τους ληστές ενώ οι άλλοι αντιλήφθηκαν
τους Γερμανούς και διέφυγαν τη σύλληψή τους.
Τους τρείς που
συνέλαβαν οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν με τα πιο φρικτά και απάνθρωπα
βασανιστήρια. Τους έδεσαν πίσω απ΄ τ΄ αυτοκίνητά τους, βάλανε μπρός τις μηχανές
και ξεκίνησαν σβαρνίζοντάς τους μέχρι το Χιλιομόδι της Κορινθίας. Έτσι, μ΄ αυτό
τον απαίσιο τρόπο τους θανάτωσαν.*(*σ.σ.Από το χωριό Λίμνες μέχρι το χωριό
Χιλιομόδι από τον τότε δρόμο ήταν περί τα 35 χιλιόμετρα, για να σβαρνίστηκαν θα
έπρεπε να είχαν πεθάνει αμέσως. Από μαρτυρίες εντοπίων οι τρείς Λιμνιάτες
κρεμάστηκαν στο Χιλιομόδι , σε τέτοιο σημείο ώστε να είναι θεατοί και
από το δρόμο Κορίνθου –Άργους.Οι κρεμασμένοι ήσαν, ο Λέκκας Ιωανν. , ο
Παπαγεωργόπουλος Ευάγγ. και ο Οικονόμου ....!) Όταν έμαθαν οι υπόλοιποι της
συμμορίας το φρικτό θάνατο των συντρόφων τους από τους Γερμανούς εξοργίστηκαν
και αμέσως ξύπνησε μέσα τους το πατριωτιό τους αίσθημα. Κατετάγησαν οι πιο
νεαροί εθελοντικά στο αντάρτικο κίνημα του ΕΛΑΣ. Αυτοί έγιναν οι καλύτεροι
αντάρτες και μαχητές και πολεμούσαν με αφάνταστο ηρωϊσμό τους Γερμανούς.
========================================================================
Ο
ΠΡΟΠΑΠΠΟΣ ΜΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ
Ι.Γ.
Κοντογιάννης
Αθήνα, Αύγουστος
2001
Η
οικογένειά μου των Κοντογιανναίων κατάγεται από μια μεγάλη και ένδοξη γενιά.
Πολλοί απ’τους Κοντογιανναίους αγωνίστηκαν και τιμήθηκαν στην Ελληνική Eπανάσταση του 1821. Ένα μέρος της ιστορίας και της
δράσης της οικογενειάς μας έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Π. Κοντογιάννη,
στρατηγού του Ελληνικού Στρατού, γραμμένο το 1924.
Με
το τέλος του πολυετούς απελευθερωτικού αγώνα, η οικογένεια “χωρίστηκε” σε δύο
μέρη. Το μεν πρώτο αποτελούνταν από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς, το δε άλλο από
ληστές που έζησαν για πολλά χρόνια στην παρανομία. Ο τελευταίος ληστής της
οικογένειας ήταν ο προπάππος μου Γιώργος Κοντογιάννης. Παρά την προφανώς μεγάλη
διαφορά τους με τους ληστές, οι στρατιωτικοί διατηρούσαν μεγάλη εκτίμηση, ίσως
και θαυμασμό, για τους ληστές συγγενείς τους. Κι αυτό ίσως εν πολλοίς οφειλόταν στο γεγονός ότι, αν και παράνομοι,
διατηρούσαν έντονα δημοκρατικά και φιλελεύθερα αισθήματα.
Αισθήματα
όμως που, όπως θα διηγηθώ παρακάτω, έφταναν μερικές φορές στα όρια μιας βαθιά
αντιεξουσιαστικής αντίληψης.
Προς
το τέλος του βιβλίου του, ο Π. Κοντογιάννης γράφει:
[…]
είχον αποφασίσει να μη προτάξω ποτέ εν τη στρατιωτική μου σταδιοδρομία τούς
προγονικούς μου τίτλους. Τούτο καί έπραξα πράγματι μέχρις υπερβολής, μέχρι
σχεδόν λήθης […].
Τάς
ολίγας ταύτας σελίδας έγραψα πρός εξαγνισμόν της μακράς περί αυτών σιωπής μου,
μή παύσαντος όμως να φρονώ, ότι η ευγενής καταγωγή είναι προσόν αναμφισβήτητον,
χωρίς άλλως η σκέψις αυτή να μεταβάλη τα ανέκαθεν δημοκρατικά μου φρονήματα,
αφού τα εδραία στηρίγματα παντός Πολιτεύματος ήνε οι αριστοκράται του πνεύματος
και της καρδίας.
Ο
προπάππος μου Γιώργος ήταν ληστής και ζούσε στο χωριό Δαύλεια της Βοιωτίας.
Καταγόταν από το σκέλος της οικογενείας μας που κατοικούσε (κι ακόμα κατοικεί)
στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Ρούμελης. (Ενα άλλο, μάλλον το μεγαλύτερο,
κομμάτι της οικογένειας – της οποίας η μακρινή καταγωγή είναι από την Ήπειρο –
ζούσε στην δυτική Ρούμελη, κυρίως γύρω από το Μεσολόγγι.) Ο πατέρας του
προπάππου μου, ο Γιάννης, ήταν κι αυτός ληστής, και σκοτώθηκε στην Καμάρα όπου είχε
πάει για μια ληστεία. Ο Γιώργος, γεννημένος το 1891, ήταν το πρώτο απ΄τα τρία
παιδιά του Γιάννη, και είχε δύο μικρότερες αδερφες, τη Μαρία και τη Σοφία. Πριν
σκοτωθεί σε ηλικία 38 ετών, ο Γιώργος έκανε εφτά παιδιά: πρώτη την Πολύτα, μετά
την Παγώνα, τρίτο τον παππού μου Γιάννη (βαφτισμένο Γιαννακό), και μετά τη
Σοφία, το Νίκο, το Σεραφείμ, και τελευταίο το Γιώργο, ο οποίος γεννήθηκε μετά
το θάνατο του πατέρα του και γι’αυτό πήρε και τ’όνομα του.
Εδώ
θέλω να καταγράψω μερικά στοιχεία και περιστατικά από τη ζωή του προπάππου μου,
όπως μου τα διηγήθηκε ο παππούς μου τον Αύγουστο του 2001.
ΓΕΝΙΚΑ
Ο
προπάππος μου Γιώργος ήταν χασάπης στο επάγγελμα, αλλά η μάλλον καθοριστική του
ιδιότητα ήταν ότι ήταν κλέφτης – και με τη σύχρονη έννοια αλλά και μ’εκείνη της
εποχής του. Το χασάπικο – που ήταν και ψησταριά με 2-3 τραπέζια – λειτουργούσε
μόνο τα Σαββατοκύριακα. Την υπόλοιπη βδομάδα φρόντιζε τα ζώα του κι έκλεβε και
ζωντανά από άλλους τσοπάνηδες. Όχι απλώς έκλεβε, αλλά κυκλοφορούσε και με την
εμφάνιση των τότε ληστών: Μαύρη πουκαμίσα με άσπρο πουκάμισο από μέσα, μαύρη
φουστανέλα, μαύρο παντελόνι, και τσαρούχια. Και βέβαια οπλοφορούσε. Είχε πάντα,
λένε, μαζί του ένα μαχαίρι – που το δικαιολογούσε ως εργαλείο της τω νόμω
δουλείας του – κι ένα πιστόλι. Είχε κι ένα πέτσινο ταγάρι κεντημένο απ’έξω με
πούλιες, μέσα στο οποίο είχε μια χρυσή κούπα χωρίς χέρι, ένα κομπολόι, και μια
κεχριμπαρένια πίπα για τον αργιλέ. (Όταν σκοτώθηκε, ο παππούς μου έκρυψε το
ταγάρι του πατέρα του μαζί με το περιεχόμενο του μέσα σ’ένα τοίχο του κατωγιού
του σπιτιού τους για να μη χαθεί. Έκτοτε ξέχασε την ακριβή του θέση και δεν
έχει καταφέρει να το ξαναβρεί.)Ο Γιώργος ήταν από νεαρή ηλικία καταζητούμενος
για «ληστεία» – για ζωοκλοπές και παράνομη οπλοφορία – αλλά οι χωροφύλακες της
περιοχής τον φοβούνταν και δεν τολμούσαν, όχι απλώς να τον συλλάβουν, αλλά ούτε
καν να του ζητήσουν να κυκλοφορεί χωρίς το πιστόλι. Όταν έμπαινε στο καφενείο
του χωριού έβαζε το πιστόλι επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι, κι αν τύχαινε να
έρθουν χωροφύλακες προς το καφενείο άλλαζαν δρόμο για να μην γελοιοποιηθούν
λόγω του φόβου τους απέναντι στον ληστή. Ενδεικτικό του πόσο επικίνδυνος
θεωρούνταν από τις αρχές ο Γιώργος Κοντογιάννης είναι το πιο κάτω απόσπασμα από
την εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα, που στο φύλλο της 21ης Φεβρουαρίου του 1925 έχει
το εξής σύντομο δημοσίευμα:
Ο
ΑΜΝΗΣΤΕΥΘΕΙΣ ΛΗΣΤΗΣ
Παρουσιάσθη
χθές ενώπιον τού αντιεισηγητού τού στρατοδικείου κ. Τουρνάπη ο αμνηστευθείς
ληστής Παναγάκος και εξητάσθη […] ανεκρινόμενος κατέθεσε ότι παρά του ιατρού
Καλή έλαβεν ώς λύτρα 100 χιλιάδας δρχ. […]
Και
παρά την ομολογία του:
Ο
Παναγάκος αφέθη ελεύθερος […] υποσχεθείς ότι θα καταβάλη προσπαθείας πρός
εξόντωσιν τών ληστών Κοντογιάννη και Κοτσαδάμ, οι οποίοι λυμαίνονται τήν
Βοιωτίαν.
Αυτόν
το γιατρό Καλή μέχρι και σήμερα τον θυμούνται οι γέροι στη Δαύλεια, κι έχει
φήμη άθλιου ανθρώπου. Λένε, για παράδειγμα, πως πρώτα πληρωνόταν και μετά
εξέταζε τον άρρωστο. Αν δεν είχες αρκετά λεφτά σ’άφηνε να πεθάνεις. Ο ίδιος,
δε, λέγεται πως ήταν «πάμπλουτος». Ο παππούς μου όποτε τον αναφέρει τον αποκαλεί
«ο χειρούργος ο Καλής απ’τη Λειβαδιά, ο φραγκοφονιάς».
Σύμφωνα
με τον παππού μου, πολλές φορές είχαν προτείνει οι αρχές στον προπάππου μου να
παραδοθεί και να αφοπλιστεί με αντάλλαγμα να πάρει αμνηστεία. Κι αυτός
απαντούσε πως «Στη σημερινη κοινωνία δύο πράγματα μετράνε. Ή να έχεις πάρα
πολλά λεφτά, ή να σε φοβούνται. Εγώ έχω το δεύτερο».
Από
τις διηγήσεις του παππού μου αλλά κι από μαρτυρίες που θυμάται ο πατέρας μου
απ’όταν ήταν μικρός, φαίνεται πως ο Γιώργος Κοντογιάννης ήταν ένα είδος Έλληνα
«Ρομπέν των Δασών». Πάντοτε όταν έκλεβε αλλονών αρνιά, πρόβατα, κλπ, ένα απ’τα
ζώα το μοίραζε στους φτωχούς, τους «πάμπτωχους», οι οποίοι δεν έβρισκαν αλλιώς
κρέας να φάνε. Δε, μέχρι σήμερα λένε πως εκείνη την εποχή ποτέ δεν άφησε φτωχό
στη Δαύλεια να περάσει Πάσχα ή Χριστούγεννα χωρίς κρέας. Επίσης αγαπούσε πολύ
τα παιδιά του, και πάση θυσία (συχνά βέβαια εις βάρος άλλων) φρόντιζε να μην
τους λείπει τίποτα.
Είχε
φίλους ληστές σε όλα τα χωριά της γύρω περιοχής, μέχρι και σε χωριά κοντά στην
Αθήνα. Έκλεβαν λοιπόν οι ληστές ζωντανά ο ένας από την περιοχή του άλλου για να
μην μπορούν να αναγνωριστούν. Μέχρι και άλογα από τη Σερβία λένε πως έφερναν
κλεμμένα, και τα πούλαγαν στα μέρη τους. Λέγεται πως ο μόνος τρόπος για να
αποκαλυφθεί ο κλέφτης, ήταν να του ζητήσει ο ιδιοκτήτης των κλεψιμέικων να
πάρει όρκο πως δεν τά’κλεψε. Αυτός μπορεί να αρνούνταν την κλοπή, αλλά ποτέ δεν
θα δεχόταν να ορκιστεί σε εκκλησία. Γι’αυτό το λόγο (σύμφωνα με τον παππού μου)
οι ληστές προσπαθούσαν και να μην εμφανίζονται ποτέ σε δικαστήρια.
Η
ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΚΑΛΗ
Ο
προπάππος μου μαζί μ’ένα φίλο του ληστή, τον Παναγιώτη το Λαζάρου απ’το
Κυριάκι, έστειλαν ενα σημείωμα στο γιατρό Καλή, το οποίο έλεγε (λόγια του
παππού μου): «Στείλε μας τόσα λεφτά, αλλιώς το κεφάλι σου πάει περίπατο». Το
σημείωμα το σφράγησαν με την ξύλινη σφραγίδα του προπάππου μου, οποία έγραφε
«Κοντογιάννης, Βασιλεύς των Ορέων». Όταν πήγαν να εισπράξουν τα λύτρα τους
συνέλαβαν και τους μετέφεραν να δικαστούν στην Άμφισα. Ο μεν Λαζάρου
καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλακή, ο δε Κοντογιάννης αθωώθηκε βάσει της
κατάθεσης του ηγουμένου από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στους Δελφούς, ο
οποίος απαίτησε από το δικαστήριο «ο Κοντογιάννης να αθωωθεί»!
ΟΙ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Είχε
κλειστεί και δύο φορές φυλακή, μία φορά στην Άμφισα και μια στα παλιά
παραπήγματα στην Αθήνα. Εκεί ο διευθηντής των φυλακών – ενας Τάκης Σακελαρίου –
του κατάσχεσε το μαχαίρι, κι όταν βγήκε στη σύνταξη το κράτησε. Ο Σακελαριού
είχε μια φιλική οικογένεια στη Δαύλεια, την οικογένεια του Αντώνη του
Στουρνάρα. Όταν ο γιος του Αντώνη, ο Θανάσης, υπηρετούσε τη στρατιωτική του
θητεία στην Αθήνα, επισκέφτηκε τον Σακελαρίου, και κατά τη διάρκεια της
επίσκεψης είδε το παλιό μαχαίρι του Κοντογιάννη να το χρησημοποιούν για να
κόψουν πάγο. Ο Θανάσης μετέφερε την ιστορία αυτή στον παππού μου κι αυτός του
μήνυσε να πάρει άλλο μαχαίρι για τον πάγο και να επιστρέψει το Κοντογιανναίικο
σ’εκείνον. Έτσι, μέχρι σήμερα το μαχαίρι έχει μείνει ως κειμήλιο στα χέρια της
οικογένειας.
ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ
Το
πιο συγκλονιστικό περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου, και μου φαίνεται
πως φωτίζει μερικές σημαντικές πτυχές του χαρακτήρα του προπάππου μου, είναι το
εξής. Κάποια στιγμή, λίγο αφού το δημοκρατικό κόμμα του Βενιζέλου είχε κερδίσει
τις εκλογές, ο προπάππος μου μαζί με έναν άλλο ληστή, τον Καραθανάση απ’την
Αράχωβα, πήγαν και έβαλαν φωτιά στο παλάτι στο Τατόι για να κάψουν το βασιλιά.
Η επιχείρηση όχι απλώς απέτυχε, αλλά μάλιστα συνελλήφθησαν οι δύο ληστές και
κατηγορήθηκαν για εμπρησμό και απόπειρα δολοφονίας. Το Δημοκρατικό Κόμμα όμως
που βρισκόταν τότε στην κυβέρνηση έδειξε μεγάλη επιείκεια, ή μάλλον κατανόηση,
και για να γλυτώσει τους δύο ληστές από τη φυλακή (και πιθανότατα και τη
θανατική ποινή), τους «έβγαλε τρελλούς» και παρασκηνιακά τους συνέστησε να
μείνουν για τρεις μήνες σ’ένα τρελλοκομείο. Έτσι κι έγινε, και μετά από τους
τρεις αυτούς μήνες επέστρεψαν και οι δύο και συνέχισαν την προηγούμενη ζωή
τους.
Ο
ΑΔΟΞΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ
Την
1η Σεπτεμβρίου του 1929 γινόταν στο χωριό Στείρι της Βοιωτίας, όπως κάθε χρόνο
μέχρι σήμερα, πανηγύρι. Ο προπάππος μου βρισκόταν στο πανηγύρι, κι εκεί τον
πλησίασε ο χωροφύλακας του χωριού και τον ρώτησε αν οπλοφορεί. Εκείνος τού’πε
πως έχει ένα μαχαίρι «της δουλειάς», κι ο χωροφύλακας τον ρώτησε αν έχει και
πιστόλι. «Όχι», είπε ψέματα ο Γιώργος. Φεύγοντας όμως αργά τη νύχτα, ένας
απ’τους φίλους του τον ρώτησε, «δε θα μας χαιρετίσεις;». Έβγαλε λοιπόν ο
Γιώργος το πιστόλι από το ταγάρι κι έριξε τρεις πιστολιές στον αέρα. Αύτος ήταν
ο χαιρετισμός.
Ο
χωροφύλακας παρεξηγήθηκε που τού’χε πει ψέματα ο Κοντογιάννης, και τον κυνήγησε
με το αυτοκίνητό του. Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, προσπαθώντας να
πυροβολήσει, λένε, το αυτοκίνητο του Κοντογιάννη στα λάστιχα, κι ενώ εκείνο
έπεσε σε μια ξερορεματιά, αντί για τα λάστιχα μια σφαίρα του χωροφύλακα
διαπέρασε το κεφάλι του προπάππου μου και βγήκε από το μέτωπό του, φυσικά
σκοτώνοντάς τον.
Ευχαριστώ
πολύ την Ιωάννα Γρυπάρη για τη βοήθειά της στη μετατροπή του κειμένου στα
ελληνικά.
Γ.Κ.
Σημείωση:
Το γένος της Γιαγιάς μου ήταν "Κοντογιάννη" από το Χιλιομόδι-Κορινθίας .Ωρέ! Λες να
κατάγομαι και από τους αναφερόμενους παραπάνω "Κοντογιανναίους";
ΠΗΓΗ: http://www.cs.aueb.gr/~yiannisk/Kontogiannaioi/propappos.htm
------------------------------------------------------------------
Στις 12 Ιουλίου 1856 σκοτώνεται ο λήσταρχος Νταβέλης στην περιοχή μεταξύ Διστόμου και Αράχωβας.
ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
"Αλλά
και σ' όλα τ' άλλα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Ιουστινιανός τα ίδια
έκανε: διάλεγε τους πιο διεφθαρμένους ανθρώπους και τους πουλούσε τα αξιώματα
εισπράττοντας για αντίτιμο μεγάλα χρηματικά ποσά γιατί κανένας έντιμος άνθρωπος
ή έστω και κάπως συνετός δεν θα έβαζε ποτέ στο νου του να πληρώσει με δικά του
χρήματα το προνόμιο να ληστεύει αθώους ανθρώπους.
Μόλις έπαιρνε ο
Ιουστινιανός το χρυσάφι αυτό από τους ανθρώπους με τους οποίους τα είχε
συμφωνήσει, τους παρείχε πλήρη ελευθερία να κάνουν τα πάντα εις βάρος εκείνων
που βρίσκονταν στην εξουσία τους. Από κει και πέρα οι άνθρωποι αυτοί
ήταν προορισμένοι να οδηγήσουν στην καταστροφή ολόκληρη την περιοχή της
δικαιοδοσίας τους μαζί με τους κατοίκους της κι όλα τα πλούτη να τα έχουν πια
αυτοί. Το αντίτιμο του αξιώματός τους το κατέβαλλαν σ' αυτόν που τους το είχε εκχωρήσει
παίρνοντας δάνεια από την τράπεζα με πολύ υψηλούς τόκους. Γι' αυτό, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους στις διάφορες πόλεις, δεν
είχαν άλλο στο νου τους παρά πώς θα ξεπλήρωναν το χρέος στους δανειστές τους και
πώς οι ίδιοι θα συγκαταλέγονταν στο εξής μεταξύ των πλουσιοτέρων, κι έτσι
προξενούσαν πάντα στους πολίτες κάθε λογής συμφορές μια και οι πράξεις τους δεν
συνεπάγονταν ούτε κίνδυνο κανένα ούτε δυσφήμιση. Αντίθετα, όσο περισσότερους
απ' αυτούς που έπεφταν στα χέρια τους κατάφερναν να σκοτώσουν και να ληστέψουν,
τόσο μεγαλύτερη δόξα τους αναλογούσε.
Η ονομασία
"φονιάς" και "ληστής" αντιστοιχούσε γι' αυτούς στην
ονομασία "δραστήριος". Ωστόσο, μόλις ο Ιουστινιανός έπαιρνε
είδηση ότι κάποιος αξιωματούχος είχε αποκτήσει μεγάλα πλούτη, έβρισκε κάποια
πρόφαση για να τον παγιδέψει και να του πάρει μεμιάς όλα μαζί τα χρήματά
του."
(Αυτό το κτήνος!O Aλβανός Γιουτπράδα-Ιουστινιανός!)
«Ότι
ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα αλλά ήταν, όπως αναφέρθηκε, κάποιος
δαίμονας ανθρωπόμορφος, θα μπορούσε κανείς να το αποδείξει σταθμίζοντας το
μέγεθος των κακών που έκαμε στους ανθρώπους, γιατί η δύναμη του ανθρώπου που
δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεών του. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν
έχει σκοτώσει τόσο πολλούς, ώστε κανένας στον κόσμο, μου φαίνεται, δεν θα ήταν
ποτέ σε θέση να πει τον ακριβή αριθμό τους παρά μόνον ο θεός. Πιο γρήγορα,
νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους
σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας όμως κατά προσέγγιση τις περιοχές
που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι.
Ποτέ
δεν έκανε την παραμικρή έρευνα πριν αποφασίσει, αλλά μόλις άκουγε την
συκοφαντία, έβγαζε κρίση ευθύς. Χωρίς κανέναν δισταγμό εξέδιδε διαταγές που
συνεπάγονταν την άλωση οχυρωμένων θέσεων, τον εμπρησμό πόλεων και την
υποδούλωση ολόκληρων εθνών χωρίς κανένα λόγο. Ώστε αν κανείς έβαζε στο ένα
μέρος της πλάστιγγας όλα τα κακά που έχουν πάθει οι Ρωμαίοι από τα παμπάλαια
χρόνια και στο άλλο ως αντίβαρο όσα έπαθαν από τον Ιουστινιανό, νομίζω ότι θα
έβρισκε πως χύθηκε περισσότερο αίμα εξαιτίας του ανθρώπου αυτού απ’ όσο τυχόν
χύθηκε σε όλους μαζί τους προηγούμενους αιώνες.»
Ο Προκόπιος (περίπου 500 - 565) ήταν Βυζαντινός
ιστορικός.
Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία, ένα τελείως διαφορετικό
από τα προηγούμενα βιβλία, όπου ανατρέπει την εικόνα που είχε δώσει για τον
Ιουστινιανό και τον περίγυρό του στα άλλα βιβλία. Θεωρήθηκε παλιότερα ότι δεν
μπορεί να έχει γραφτεί από αυτόν. Η συγκριτική μελέτη του κειμένου όμως,
απέδειξε ότι είναι δικό του. Δεν υπάρχει συμφωνία των ειδικών ούτε για το πότε
γράφτηκε, ούτε για το πότε δημοσιεύτηκε αυτό το βιβλίο. Πάντως είναι αδύνατο να
κυκλοφόρησε πριν τον θάνατο του Ιουστινιανού (565), αν και υπάρχει η άποψη ότι
κυκλοφόρησε νωρίτερα σε στενό κύκλο δυσαρεστημένων αριστοκρατικών.
==========================================================
==================================================================================================================================
Από το βιβλίο
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ
«Συνωστισμένες
στο Ζάλογγο
ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ,
Ο ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ
ΚΑΙ Η
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»
«..Σύμφωνα
με έναν Τούρκο ιστορικό (Hamiyet Sezer, «Tepedeleli Ali Pasa…»)
Σταδιακώς
συγκέντρωσε στα δικά του χέρια το μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου στο
πασαλίκι , με αποτέλεσμα, στην περίοδο 1814-1819, το σύνολο των εσόδων του να
υπολογίζεται σε 20εκτομμύρια γρόσια ετησίως, στραγκαλίζοντας την αγροτική
παραγωγή, την βιοτεχνία και το εμπόριο. Το 1821, οι πιστώσεις του προς τις
διάφορεςς επαρχίες ανέρχονταν στα 15 εκατ.
γρόσια ,ενώ η προσωπική του περιουσία, στο τέλος της σταδιοδρομίας του,
το 1820, έφτανε τα 72.640.000γρόσια. Σύμφωνα με έναν Τούρκο ιστορικό:
-Φορολογούσε
με αναλογία 1/5, την ίδια ώρα που ο καθορισμένος από το κράτος φόρος ήταν 1/10,
και ιδιοποιούνταν την διαφορά.
-Επιβάρυνε
τα χωριά και τις κωμοπόλεις με παράνομους ή αυθαίρετους φόρους.
-Οικειοποιούνταν
τις κληρονομιές όσων δεν είχαν αρσενικά παιδιά ή διεκδικούσε τις διαθήκες των
πλουσίων και σφετεριζόταν τις περιουσίες τους.
-Εισέπραττε
φόρους από τις υποθέσεις που εκδικάζoνταν στα ιεροδικεία και επιπλέον
συγκέντρωνε ως φόρο το 10% της αξίας κάθε περιουσιακού στοιχείου του οποίου η
ιδιοκτησία επιδικαζόταν.
-
Εισέπραττε (αυθαίρετο) τελωνειακό φόρο εισαγωγών και εξαγωγών.
-Πουλούσε
υποχρεωτικά σε υψηλότερες τιμές αγαθά που είχε αγοράσει φτηνά.
-Δωροδοκούνταν
από ανθρώπους του περιβαλλοντός του για συγκεκριμένους σκοπούς.
-Κατά
τη διάρκεια εκστρατειών, στο όνομα του κράτους , συγκέντρωνε μεγάλα ποσά
κεφαλικού φόρου από ληστές που συλλάμβανε και από το λαό.
-Λεηλατούσε
τις γειτονικές περιοχές με τις οποίες βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Η
πολιτική της συσσώρευσης χρηματικών πόρων με κάθε μέσο τον οδήγησε στο να
εγκαταλείψει κάθε ίχνος κοινωνικής πολιτικής, ακόμα και για τους ενδεέστερους
υπηκόους του, παρά τα όσα επιτάσσει η μουσουλμανική φιλανθρωπία. Τα τελευταία
χρόνια της ζωής του είχε γίνει τόσο φιλοχρήματος, ώστε, όταν στην Άρτα πέθαναν
από χολέρα οι 4.000από τις 8.000 κατοίκους της πόλης, έστειλε κομισάριους για
να κατασχέσουν τις περιουσίες όσων δεν διέθεταν νόμιμους κληρονόμους
γενικότερα, ανέβασε τόσο πολύ τον φόρο κληρονομίας, που κανονικά ανερχόταν στο
10% της αξίας της αξίας της, ώστε να κατάσχει τις περιουσίες, ιδιαίτερα όσων
βρίσκονταν στο εξωτερικό, για τον ίδιο λόγο δε, δολοφονούσε πολλούς από τους
άρρενες κληρονόμους.
Συγκέντρωσε
πληθώρα μονοπωλίων , ανάμεσα τους και εκείνο του εμβολίου της δαμαλίτιδας που
ήταν υποχρεωτικό για όλους, προς δόξαν της υγείας του πληθυσμού!
Ο
Άγγλος Ουίλιαμ Ληκ δίνει ένα παράδειγμα για το πώς περνούσαν τα εδάφη των
χωρικών στα χέρια του Αλή: «Μετά την τελευταία μου επίσκεψη εδώ, το Ματσούκι
έγινε τσιφλίκι του Βεζίρη Αλή. Οι φτωχοί χωρικοί ήταν υποχρεωμένοι να
δανείζονται με τόκο 20%. Με τον καιρό, αυτή τους η ανάγκη μεγάλωνε με
αποτέλεσμα ένα μέρος του πληθυσμού να καταφύγει στα Άγραφα, ενώ όσοι έμειναν
πίσω δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την πρόταση του Αλή να αγοράσει τη γη τους αλλά
και ολόκληρα χωριά. Ζήτησαν από τον Αλή δε κεσέ (6.000 γρόσια)». Οι εκτάσεις
που βρίσκονταν στα χέρια των χωρικών περνούσαν με εκβιασμό ή διά της βίας στην
κατοχή του Αλή Πασά, ενώ καρπωνόταν και το 1/3 της σοδειάς που παραγόταν στα
τσιφλίκια.
……………………………………………….
Τόσο
μεγάλη ήταν η οικονομική πίεση που ασκούσε στους Γιαννιώτες ώστε, το 1812,
πραγματοποιήθηκε κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα της εποχής και του πασαλικιού
του: 23 Ιουλίου, έλαβε χώρα μια ογκώδης διαμαρτυρία με επί κεφαλής τις συντεχνίες,
όταν μετά τη σιτοδεία που εκδηλώθηκε εκείνη τη χρονιά στην Ήπειρο, ο πασάς
προσπάθησε να κερδίσει υπέρογκα ποσά απαγορεύοντας την εισαγωγή σταριού από την
Θεσσαλία. Επειδή το φάσμα της πείνας άρχισε να πλανιέται πάνω από τους
κατοίκους, αυτοί περικύκλωσαν εξαγριωμένοι το σαράι του Αλή με το σύνθημα «Ψωμί
ή θάνατος». Ο τελευταίος υποχρεώθηκε να ανακρούσει πρύμναν, κρέμασε μπροστά
τους έναν Αλβανό τζοχανταραίο, που είχε πυροβολήσει ενάντια στο πλήθος και
υποσχέθηκε να λύσει το πρόβλημα εάν έπαυαν την πολιορκία. Τωόντι, σε λίγο
κατέφθασαν 2.000φορτώματα σταριού που πουλήθηκαν σε χαμηλές τιμές και ξανάρχισε
ο εφοδιασμός από την Θεσσαλία.»
08-07-13
Σωτήρης Ριζόγιαννης
========================================================================
Υ.Γ. :(1) Σχετική περί "Κοινωνικής ληστείας" και η "ανάρτηση" ( 051)Υ.Γ. :(2) {Η σημερινή τραγωδία της «Κοινωνικής ληστείας» εν Ελλάδι = «Μίμηση πράξεων αχρείων»- Τουρκοαλβανοεβραίων!Ε! κ Παπούλια;}
Υ.Γ. :(3)
