(088) Βιβλίο ΔΗΜ. Κ. ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ !(Περί της ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ και ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ 1943-44 στην Αργολιδο-Κορινθία!)

Το βιβλίο «ΤΑ ΔΥΟ ΟΧΙ -1940-1945» του Κορινθίου ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ, εκδόθηκε το 1984 από την ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. , την τότε επιχειρηματική προπαγανδιστική ναυαρχίδα του ΚΚΕ , στον Περισσό !

Η «ιστοριογραφία» του βιβλίου εντάσσεται στην των κομμουνιστών(αριστερών).

Ο Συγγραφέας όπως αναφέρει στο βιβλίο έγινε μέλος του ΚΚΕ την 17-08-1944, άργησε φαίνεται γιατί έπρεπε να μυηθεί πλήρως, στις σφαγές Ελλήνων, για τις οποίες και αυτός, δεν αναφέρει τίποτα, ενώ εμμέσως απορρέει ότι είχε εμπλακεί σ΄ αυτές.

Αναφέρει ο συγγραφέας ότι είχε φυλακιστεί μετά την κατοχή μόνο με μια λέξη «ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΣ»  και κάποιες φωτογραφίες του από τις φυλακές. Όπως οι πλείστοι τότε κομμουνιστές έτσι και αυτός δεν αναφέρει γιατί  φυλακίστηκε, για τους νουν έχουσι όμως είναι εύκολο να εννοηθεί και μόνο από τ΄ ότι είχε φίλους τους σκληρούς ΟΠΛΑτζίδες-μαχαιροβγάλτες της Αργολιδο-Κορινθίας (Βλ. Βόλγα , Κούρο και…) και τους οποίους  χαρακτηρίζει Ήρωες (αν είναι δυνατόν!!!).

 Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο ΕΛΑΣ στην Αργολιδο-Κορινθία ήταν πηγή απ΄ όπου κυρίως διαλέχτηκαν οι ΟΠΛΑτζίδες, όπως και «καταφύγιο» των. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1944 στο νομό ,η ΟΠΛΑ δεν είχε συγκροτηθεί σε ανεξάρτητο σώμα και οι ανάλογες αποστολές και ενέργειες γίνονταν από άνδρες του ΕΛΑΣ

Κατωτέρω τα κυριότερα αποσπάσματα του βιβλίου που αναφέρονται σε γεγονότα και ονόματα από την Γερμανική και Κομμουνιστική κατοχή στην Αργολιδο-Κορινθία (Στην “ανάρτηση” 084 , έχει αποτυπωθεί το απόσπασμα εκ του ίδιου βιβλίου που αφορά τον πόλεμο του΄40)

Η ψηφιακή επιμέλεια , κάποιες υπογραμμίσεις , υπομνηματισμοί  και σημειώσεις  υπ΄ εμού! (Η Ορθογραφία του συγγραφέως!)

Ο ΜΩΡΙΑΣ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΙΖΕΙ

ΤΗ ΜΑΥΡΗ

ΧΙΤΛΕΡΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ

ΚΑΤΟΧΗ

Σελ.30

……………………………………………………………………………………

          Στις 3 ή 5 του Μάη 1941, μπροστά στο σπίτι μας (Λεωφ. Βας. Σοφίας 48, Κόρινθος) σταμάτησαν δύο γερμανικά αυτοκίνητα και κατέβηκε ένας Αξιωματικός γερμανός φορτωμένος με παράσημα, καθώς και μερικοί στρατιώτες συνοδείας.

         Τη σκηνή αυτή την παρακολούθησα με κάθε λεπτομέρεια μέσα από το τζάμι του σπιτιού μας.

        Όταν οι αξιωματικοί και στρατιώτες γερμανοί, που είχαν επιτάξει το μισό σπίτι μας και την αυλή μας, αντίκρισαν τον αξιωματικό αυτό που κατέβηκε από το αυτοκίνητο με κατεύθυνση να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας, πάγωσαν , νέκρωσαν , και σε στάση προσοχής χαιρέτισαν, και τούτο διότι ο αξιωματικός αυτός ήταν Συνταγματάρχης των περίφημων για την κτηνωδία τους ΕΣ-ΕΣ, δηλαδή ο φόβος και ο τρόμος για κάθε μη αξιωματικό, και στρατιώτη που δεν ήταν στα ΕΣ-ΕΣ.

          Ο αξιωματικός αυτός προχώρησε, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας, επήγα και του άνοιξα, με χαιρέτησε στρατιωτικά, μου έδωσε το χέρι του και τότε είδα έκλπηκτος πως ο αξιωματικός

Σελ.31

αυτός δεν ήταν άλλος παρά ο πρώην φίλος μας ο Γερμανός Ζωγράφος Αρχαίων Αγγείων.

      Δεν χρειάστηκε να του πω «πέρασε μέσα», διότι είχε ήδη προχωρήσει-περάσει μέσα στο σπίτι, χαιρέτισε-ασπάστηκε τη μάνα μας, φίλησε τον πρώην φίλο του και αδελφό μου Ανδρέα, που εργάζονταν μαζί στην Αμερικανική Αρχαιολογική σχολή της Αρχαίας Κορίνθου, ο αδερφός μου ως συγκολλητής αρχαιοτήτων κι αυτός ως ζωγράφος Αγγείων.

   Καθήσαμε στο τραπέζι εγώ, τ΄ αδέλφια μου, Ανδρέας, Γιάννης, Αγγελική και Σπύρος.

      Του πρόσφερε η μάνα μας, Αικατερίνη, γλυκό σταφύλι με αμύγδαλο, νερό και δίχως πολλές περιστροφές μας είπε-πρότεινε:

       Επειδή σας εκτιμώ… μα και ακόμα στο σπίτι σας έχω πιεί ένα ποτήρι νερό, θα σας δώσω μια άδεια, καθώς κι ένα αυτοκίνητο, και υπό την προστασία μου… θα αγοράζετε από την ύπαιθρο τρόφιμα και θα τα μεταπουλάτε… για να τα περάσετε καλά, μα και ακόμα να γίνετε και πλούσιοι…

         Σας πληροφορώ ότι, μέχρι που ο Αδόλφος Χίτλερ καταλάβει όλο τον κόσμο και εγκαθιδρύσουμε τη Νέα τάξη στον κόσμο, θα υπάρχει ανωμαλία, πείνα, όπως και στ΄ άλλα κράτη που μέχρι σήμερα έχουμε καταλάβει.

     Δεν πρόκανε ο Λίγδας να τελειώσει τη φράση του και του απάντησα σταράτα, εκφράζοντας συνάμα όλων των αδερφών μου τη γνώμη και περισσότερο της μάνας μας.

       Σ΄ ευχαριστούμε πάρα πολύ για την πρότασή σου, αλλά μην ξεχνάς ότι εσύ είσαι γερμανός κατακτητής και εμείς Έλληνες απόγονοι του εικοσιένα και θα σας πολεμήσουμε.

         Και πέστε στους γερμανούς που κάθονται στο σπίτι μας να μην κοιτάνε τα κουνέλια και τα κατσικάκια.

          Ο Λίγδας με αποκάλεσε Κομμουνιστή, εθύμωσε, βρόντηξε το χέρι του, και η μάνα μας του είπε:

          Άκου παιδί μου

        Εγώ σαν γυναίκα και σαν άντρας που είμαι σ΄ αυτό το σπίτι, μάθε ότι: όταν ήρθε ο Χιώτης να πάρει τα παιδιά μου να τα γράψει στην Ε.Ο.Ν. του Μεταξά τον κυνήγησα με το φουρνόξυλο.

          Θα σε παρακαλέσω λοιπόν, και σε ευχαριστώ για την πρότασή σου… να μας δόσεις μόνο ένα χαρτί που να λέει, να περνάει η χήρα με τα παιδιά της από το (Καδρόνη) μπλόκο που έχουνε οι στρατιώτες στο δρόμο, για να πηγαίνουμε να καλλιεργούμε τα χτήματά μας, όσο για τα΄ άλλα έχει ο Θεός..

Σελ. 32

Μα η πρόταση αυτή(του Λίγδα)

Έπεσε στο κενό

Γιατί εμείς τραβήξαμε(οι τρεις)

Για την πατρίδα στο βουνό

Και αργότερα…

Εμάς τους πατριώτες!

Μας είπανε προδότες

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ…

Σελ. 33

Ο Ανδρέας, Δημήτρης και Σπύρος ανεβήκαμε στο βουνό και από τις τάξεις του χιλιοδοξασμένου στρατού του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ πολεμήσαμε για τη λευτεριά της πατρίδας μας.

Την αδερφή μας Αγγελική (Τζέκου) και τον ανάπηρο αδερφό μου Γιάννη τους έπιασαν οι Γερμανοτσολιάδες και μέχρι της απελευθέρωσης τους είχανε φυλακισμένους στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας.

Μα οι φασίστες κατακτητές κι οι συνεργάτες τους, λακέδες που παρίσταναν την «Ελληνική» κυβέρνηση, πέσαν έξω στους υπολογισμούς.

Διότι ο ελληνικός λαός με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν είναι από κείνους που τα βάζουν εύκολα κάτω.

Και όσο οι φασίστες κατακτητές, βλέπουν πως τα εξοντωτικά τους σχέδια, η πείνα, η ληστεία δεν κάμπτουν τον περήφανο ελληνικό λαό, αρχίζουν τις συλλήψεις, τους τουφεκισμούς, τους εμπρησμούς, τα βασανιστήρια και την καταναγκαστική εργασία.

………………………………………………………………………….

Σελ. 40

Στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας πραγματοποιούνται τον Ιούνιο και Ιούλιο του 1941, πολλές συναντήσεις, μικροσυσκέψεις από τα ντόπια μέλη του ΚΚΕ, αλλά δίχως πρακτικά αποτελέσματα.

Η ανάλογη θετική δουλειά μπορούμε να πούμε ότι αρχίζει από τον Αύγουστο του 1941 όταν κατεβαίνει στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας ο δραπέτης εξόριστος Μήτσος Κονδύλης από τα Ολύμπια.

Κατά το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη του 1941 πραγματοποείται σε μια καλύβα του πευκοδάσους της Μονής Φανερωμένης Κορινθίας μια σύσκεψη που πήραν μέρος οι: Ρεκλείτης Γιάννης(Τόμπρος) από τις Κλένιες Κορινθίας, στέλεχος του ΚΚΕ, Σπύρος Τσετσέκος από τα Φύχτια Άργους, στέλεχος του ΚΚΕ. Μάρας Κώστας από το Χέλι Άργους, στέλεχος του ΚΚΕ, Ζαρογιάννης Κώστας, τραπεζοϋπάλληλος, και δύο άλλοι από τη Νεμέα και Λουτράκι Κορινθίας.

Στη σύσκεψη αυτή αντάλαξαν γνώμες για τη διεθνή κατάσταση

Σελ. 41

και ιδιαίτερα πως διαμορφώνονται τα πράγματα στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας, και ετάχθησαν ανεπιφύλακτα με τη Νέα ηγεσία του ΚΚΕ.

        Παρόμοια σύσκεψη πραγματοποιείται και το Νοέμβρη του 1941 στην ορεινή τοποθεσία Ρωμέικα Φυχτίου Άργους και πήραν μέρος σ΄ αυτήν εκτός από τον Κώστα, Σπύρο και Βαγγέλη Τσετσέκο , και οι : Μήτσος Κονδύλης από τα Ολύμπια, Γιάννης Ρεκλείτης (Τόμπρος), Βασίλης Λάσκας από το Λουτράκι και άλλοι πολλοί κομμουνιστές.

     Μετά από τις παραπάνω συσκέψεις, οι έμπειροι κομμουνιστές, Κώστας Μάρας, Γιάννης Ρεκλείτης, Βασίλης Λάσκας και οι αδερφοί Τσετσέκου έρχισαν μεθοδικά να έρχονται σε επαφή με όλους τους ντόπιους κομμουνιστές που για την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολλοί για το Νομό Αργολιδο-Κορινθίας όπως και ονομαστικά θα αναφέρουμε μερικούς πιο κάτω και με άλλους εξωκομματικούς πατριώτες για την οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης και αργότερα Εαμικών Οργανώσεων.

      Λάσκας Παντελής(Πελοπίδας) από το Λουτράκι, μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Λάσκας Πέτρος από το Λουτράκι, μέλος του ΚΚΕ από το 1926. Λάσκας Βασίλης από το Λουτράκι, μέλος του ΚΚΕ από το 1928. Μελέτης Βασίλης από την Περαχώρα Κορινθίας, μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. από το 1938. Μακρής Κώστας από την Γονούσα Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ από το 1936. Γλυκοφρύδης Μενέλαος από το Λουτράκι, μέλος του ΚΚΕ από το 1930. Καρυώτης Πάνος από την Νέα Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ από το 1935 Φρούσας Ανδρέας από τη Νεμέα Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ από τη 1935. Πανούσης Γιάννης από τα Χασάναγα Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ. Μιχαλόπουλος από το Βασιλικό Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ από το 1928. Σκούπας Γιάννης από το Αγιονόρι, μέλος του ΚΚΕ. Μπενέκος Αποστόλης από την Νεμέα, μέλος του ΚΚΕ. Μπενέκος Νικόλαος από την Νεμέα, μέλος του ΚΚΕ. Κόλιας Ιωάννης, γιατρός από τα΄ Αθήκια Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ. Τζαναβάρας Παύλος από τ΄Αθήκια Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ. Μικρός Σωτήρης από τα΄ Αθήκια Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ . Λεκουσο(ιώ)της Ανδρέας από την Νεμέα Κορινθίας, μέλος του ΚΚΕ. Χατζηνικόλας Μενέλαος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ από το 1934. Μανιατέας Θεόδωρος από την Κόρινθο, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ ,στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας στις εκλογές του 1935. Δούτης Αναστάσιος, δικηγόρος από την Κόρινθο, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ ,στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας στις εκλογές του 1935.

Σελ. 42

Μιχαλάκος Γεώργιος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Μιχαλάκος Ανδρέας από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Λυμπέρης Γιώργος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Σταθόπουλος Γεώργιος (Χοτζας) από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Ξενάκης Γεώργιος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Καλυβίτης Κώστας από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Σκαντειρόπουλος Αντώνης από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Φόρτης Θανάσης από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Λογοθέτης Παύλος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Παστίας Νικόλαος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Σαρμακόπουλος Δημήτριος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Λογοθέτης Νικόλαος από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Τζέκος Ανδρέας από την Κόρινθο , μέλος του ΚΚΕ. Τζέκος Αριστείδης από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Λέκκας Βαγγέλης δικηγόρος, από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Κυριάκος Γιάννης από την Κόρινθο, μέλος του ΚΚΕ. Τσερώνης Στάθης από την Κόρινθο, μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Ο.Κ.Ν.Ε.) . Ράλλης Βασίλης (Γέρακας) από την Κόρινθο, μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. (ποτέ δεν υπήρξε χωροφύλακας, όπως τον παρουσιάζουν μερικοί αντιστασιακοί στα βιβλία που έγραψαν). Δούκας Διονύσης από την Κόρινθο, μέλος της   Ο.Κ.Ν.Ε. Λαζανάς Λάκης από την Κόρινθο, μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. Πατρίκιος Κώστας από την Κόρινθο, μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. Καλαμπάκης Αλέκος από την Κόρινθο, μέλος της   Ο.Κ.Ν.Ε. Σάμιος Γεώργιος από την Κόρινθο, μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. Γαϊτάνος Βαγγέλης από την Κόρινθο, μέλος της  Ο.Κ.Ν.Ε.  Ασλάνης Σωκράτης από την Κόρινθο, μέλος Ο.Κ.Ν.Ε.  Καβουρτζής Θάνος από την Κόρινθο, μέλος της  Ο.Κ.Ν.Ε. Λαζανάς Θάνος από την Κόρινθο, μέλος της   Ο.Κ.Ν.Ε. Τσετσέκος Σπύρος από τα Φύχτια Άργους, μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Τσετσέκος  Κώστας από τα Φύχτια Άργους, μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Τσετσέκος Βαγγέλης από τα Φύχτια Άργους, μέλος του ΚΚΕ, από το 1932. Σπύρου από το Λέχαιο, μέλος του ΚΚΕ και γραμματέας το 1942 του υποακτιδικού Γραφείου της Βόχας. Όμηρος, μέλος του ΚΚΕ από το Λέχαιο.

          Τον Ιανουάριο του 1942 πραγματοποιείται στο Αγροτικό σπίτι του Γιάννη Ρεκλείτη που βρίσκεται στη θέση Γκα ανάμεσα Χιλιομόδι- Κόρινθο μια σύσκεψη που πήραν μέρος σ΄ αυτήν οι: Μάρας Κώστας, Ρεκλείτης Γιάννης, Τζέκος Ανδρέας, Καρυώτης Πάνος και άλλοι δύο, και αποφασίζουν α) να βρούν τα κατάλληλα πρόσωπα και να συντονίσουν τις προσπάθειές τους, για την Οργάνωση της Εαμικής Εθνικής Αλλλεγγύης, β) του εργατικού ΕΑΜ

Σελ.43

γ) Την δημιουργία ΕΑΜΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ. Την σύσκεψη απασχόλησε και η πρώτη ένοπλη σύγκρουση των κτηνοτρόφων αδερφών Χανιάδων που σε συμπλοκή με τους Ιταλούς σκότωσαν τον προδότη αγροφύλακα οδηγό τους και τραυμάτισαν δύο Ιταλούς και τελικά τους έτρεψαν σε φυγή.

       Από τον Ιανουάριο του 1942 μέχρι το Νοέμβρη του ιδίου χρόνου, παρά την τρομοκρατία και τις συνεχείς συλλήψεις των Ιταλών πραγματοποιούνται στο Νομό Αργολιδο-Κορινθίας απανωτές βασικές και καθοριστικές συσκέψεις όπως στο χωριό Λέχαιο, στο Ναύπλιο, Παλαιά Επίδαυρο, Λιγουριό, Νεμέα, στο χωριό Γονούσα Κορινθίας και στα Φύχτια Άργους με τους αδερφούς Τσετσέκους.

        Στην Κορινθία, και ιδιαίτερα στην ύπαιθρο με προβάδισμα τη Βόχα, Φύχτια, Λουτράκι και Νεμέα, το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα εξελίσσεται ραγδαία, κατακτά με αλματώδικα βήματα το χρόνο που έχασε και μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη του 1943 παρά το γεγονός ότι οι Ιταλοί καραμπινιέροι συλλαμβάνουν από την πρωτοπόρα Βόχα πολλές δεκάδες πρωτοπόρων αγωνιστών, ξέφυγαν ο Αργύρης Ευσταθίου και ο Σπύρου από το Λέχαιο. Στην Κόρινθο συγκροτείται απ΄ όλα τα κοινωνικά στρώματα η πρώτη ελλειπής ΕΑΜΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ που αποτελούν οι: Παναγιώτης Τόμπρος αλευροβιομήχανος, Χρήστος Βλάσσης, συμβολαιογράφος, Κώστας Κούτρας, Διευθυντής Αγροτικής Τραπέζης, Μιχαλάκης Θεοδώρου, Μεγαλοκτηματίας, Μίλτος Αγγελόπουλος, καθηγητής, Τάκης Πετρίδης, πολιτευτής και ο γνωστός στην Κορινθία Ηλιόπουλος. Αργότερα η επιτροπή συμπληρώθηκε και από άλλους και άρχισε η οργανωμένη σ΄ όλη την Κορινθία ΕΑΜΙΚΗ δράση, και η προετοιμασία για το γιορτασμό της Επετείου της 25^ης Μαρτίου 1821, καθώς και η ένοπλη δράση κατά των κατακτητών και των ντόπιων προδοτών.

        Εδώ θα πρέπει να δούμε ότι: αν στην Πελοπόννησο υπήρχε ως ένα χρονικό διάστημα μια σχετική καθυστέρηση της ανάπτυξης ευθυγράμμισης του Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος με την υπόλοιπη Ελλάδα, οφείλεται και στο γεγονός ότι ο Μωριάς δεν έχει τους όγκους, τους συνεχόμενους ορεινούς όγκους της ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά και το πιο πυκνό συγκοινωνιακό δίκτυο, και την πυκνότερη εχθρική Κατοχή απ΄ όλη την Ελλάδα εκτός της Κρήτης, και τούτο διότι καθημερινά περίμεναν οι κατακτητές συμμαχικές αποβάσεις.

     Άλλοι βασικοί, και καθοριστικοί σταθμοί, στην προπαρασκευαστική αυτή φάση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ είναι –στάθηκαν οι σύντομες αποφασιστικές ενέργειες και οι αλλεπάλληλες ολομέλειες της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που οι αποφάσεις τους έχουνε συνοπτικώς ως παρακάτω:

…………………………………………………………………………………….!

Σελ. 48

       Στο Λουτράκι ένας χωροφύλακας με πιάνει, και μαζί με το γάιδαρό μου, που τον είχα φορτωμένο με ξύλα, με πάει στο αστυνομικό τμήμα, και μαζί με άλλους δύο χωροφύλακες άρχισαν να με κτυπάνε για να τους πω που βρήκα τα ιταλικά άρβυλα που φορούσα.

         Με έσπασαν δε κυριολεκτικά στο ξύλο όταν τόλμησα να τους πω:

      -Τι είσαστε μωρέ; Ιταλοί ή Γερμανοί; Και σας ενδιαφέρει που βρήκα εγώ τα ιταλικά άρβυλα.

      Τελικά, μου έβγαλαν τα άρβυλα που είχα δώσει 10 οκάδες σταφίδα σε μαυρογορίτες για να τα πάρω, και αιμόφυρτο με άφησαν να φύγω.

     Παρά την τρομοκρατία, τις ομαδικές συλλήψεις και τις συχνές εκτελέσεις που  οι κατακτητές πραγματοποιούν ο λαός απτόητος ανεβάζει καθημερινά τον οργανωμένο αγώνα, όλο και πιο πολύ, με καθημερινές παρουσιάσεις επιτροπών, υπομνήματά, και με ογκώδεις συγκεντρώσεις μπροστά στη Νομαρχία, διεκδικώντας μαχητικά τη λύση των αιτημάτων τους, και πολλές φορές το πετυχαίνει.

……………………………………………………………………………………

Σελ. 58

Οι Χανιάδες

Στο νομό Κορινθίας

Το ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ του 1941

          Οι κτηνοτρόφοι αδερφοί Χανιάδες που βόσκαγαν ακόμα τα γίδια τους στην Τζήρια και στο Χελμό, και δεν τα είχαν κατεβάσει ακόμα στο χειμαδιό, μη μπορώντας να υποφέρουν τις καθημερινές ληστρικές επιδρομές των Ιταλών και των συνεργατών τους στα κοπάδια τους, κτύπησαν τους Ιταλούς και σκότωσαν τον οδηγό τους αγροφύλακα.

          Ύστερα από το γεγονός αυτό, οι Χανιάδες έπιασαν τις απάτητες κορυφές της Τζήριας , του Χελμού και του Αρτεμισίου. Αργότερα τους ακολούθησαν και άλλοι.

          Η ηρωική πράξη των Χανιάδων, συγκίνησε την πλειοψηφία του Κορινθιακού λαού, αλλά και προσέκρουσε σε μερικούς που ήθελαν την ησυχία τους… να μην χαλάσουν τα συνοικέσια… με τους Ιταλούς, γιαυτό με τον τρόπο τους ζήτησαν από τους κατακτητές να κυνηγήσουν τους «Ληστές» να τους επικηρύξουν. Κάτω από την καθημερινή αφόρητη πίεση των Ιταλών, μα και τ΄ αργύρια της προδοσίας των 10 εκατομμυρίων δραχμών, και προπαντός, τα 10 τσουβάλια αλεύρι, έκαναν μερικούς, και πολλές φορές να προδώσουν τις κρυψώνες των Πατριωτών Χανιάδων. Ετσι, που οι καταδιωκόμενοι έρχονταν σε συχνές συγκρούσεις με τους Ιταλούς και τους Χωροφύλακες.

       Στις 10 Μαϊου το 1942 οι Χανιάδες δίνουν σκληρή μάχη με τους καραμπινιέρους και ο Θεόδωρος Χανιάς τραυματίζεται βαρειά, αλλά θεριό ανήμερο δεν πιάνεται, κρύβεται ξανά-οι εχθροί λυσάξανε μα και μαζί τους οι συνεργάτες τους χωροφύλακες.

         Σε λίγες μέρες, οι Ιταλοί, οδηγούμενοι από τους προδότες έπιασαν βαριά λαβωμένο μέσα στη κρυψώνα του τον Θ. Χανιά μαζί με τους συντρόφους του, τον οδήγησαν στη Τρίπολη και ύστερα από σύντομη διαδικασία οι κατακτητές τον κατεδίκασαν σε θάνατο και τον εκτέλεσαν στις 23 Μαϊου 1942 μαζί με τους Πατριώτες Κ. Αθανασούλια και κ. Ντόνιο.

Σελ. 59

Η ομάδα

Περαχώρας- Λουτρακίου

          Στο τέλος Μαρτίου του 1942 σχηματίζεται στα Γεράνια-πάνω στη Περαχώρα μια ένοπλη ομάδα από καταδιωκόμενους αντιφασίστες Λουτρακιώτες Περαχωρίτες που την αποτελούν οι: Παντελής Λάσκας στέλεχος του ΚΚΕ από το 1924(τον κατοπινό ήρωα Πελοπίδα) πρώτο καπετάνιο του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, που μετά την απελευθέρωση διώκεται από το «παρακράτος» και ανεβαίνει ξανά στο βουνό στο ΔΣΕ και πέφτει στις επάλξεις του πιστεύω του, για μια Ελλάδα Λεύτερη και δημοκρατική, Βασίλης Μελέτης, Ηλίας Σπυρογιαννάκης στελέχη και οι δύο της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας (Ο.Κ.Ν.Ε.) όπου κατόπιν προδοσίας συλλαμβάνονται από τους Ιταλούς και εκτελούνται στο Λουτράκι στις 6 Απριλίου το 1943, Κώστας Μπεκιάρης, Γιώργης Μπεκιάρης, Μήτσος Μπεκιάρης, Τάσος Αντωνίου, Γιώργος Μπολέμης, Κ. Ζερβός, Νίκος Γραμματικός, Χρήστος Ζερβός, Νίκος Λάσκας στέλεχος του ΚΚΕ από το 1928, που μόλις εκείνες τις ημέρες είχε δραπετεύσει από το στρατόπεδο κρατουμένων του Άη Στράτη.

    Η ομάδα στην αρχή, έκανε προσπάθειες να φτιάξει πολιτικές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις αλλά την πρωτομαγιά του 1942 υποχρεώνεται να συγκρουστεί πάνω στα Γεράνια αριστερά από το χωριό Μπίσσια με απόσπασμα χωροφυλάκων που είχε πιάσει και μετέφερε να παραδώσει στους Ιταλούς τα μέλη της ομάδας, Νίκο Γραμματικό, και Μπεκιάρη. Στη σύγκρουση αυτή με τους χωροφύλακες, απελευθερώνονται οι κρατούμενοι, σκοτώνονται 4 χωροφύλακες, αλλά μένει νεκρός ο Βασίλης Λάσκας.

        Ύστερα από την σύγκρουση αυτή οι Ιταλοί, και οι συνεργάτες τους χωροφύλακες άρχισαν την καταδίωξη της ομάδας μέρα και νύκτα και συνάμα απαγόρευσαν στους κατοίκους των χωριών Περαχώρας, Μπίσια, Σχίνου, και στους Λουτρακιώτες να βγαίνουν έξω προς Γεράνια δίχως να τους γίνει εξονυχιστική έρευνα για ανεύρευση μεταφοράς τροφίμων.

          Η ομάδα, ήταν αδύνατο να σταθεί από επισιτιστική άποψη, και ένα τμήμα της με επικεφαλής τον Παντελή Λάσκα έφυγε για Ρούμελη και πήγε στον Άρη, και αποτέλεσε έναν από τους πρώτους πυρήνες του χιλιοδοξασμένου στρατού ΕΛΑΣ.

          Από την Οικογένεια Λάσκα εκτός από τον Παντελή, και  Βασίλη

Σελ.50

που είδαμε πάρα πάνω που έπεσαν μαχόμενοι για τη λευτεριά της πατρίδας μας, ο τρίτος αδερφός Πέτρος Λάσκας μέλος του ΚΚΕ από το 1926, συλλαμβάνεται από τους δικτάτορες της 4^ης Αυγούστου και με την κατάρευση του μετώπου οι Έλληνες… τον παραδίνουν στους Γερμανούς και εκτελείται, τον Ιούνιο του 1943 στο Κούρνοβο μαζί με τους 108 πατριώτες.

        Τέλος η αδερφή τους Μαρίνα Λάσκα πιάνεται στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των ταγματασφαλιτών τον Ιούνιο του 1944 και εκτελείται.

ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1942

         Δέκα Ιταλοί και συνεργάτες τους στη Κόρινθο, κοπυλατόντας όλο παραλιακά μια νύκτα, έφτασαν στα περιβόλια τα Μαυραγανέικα που ήσαν την εποχή εκείνη ένα μέρος τους, κάτω από την εκκλησία της Αγίας Σωτήρας, και αφού εποβιβάστηκαν άρχισαν να βγάζουν τις άψητες ακόμα πατάτες που είχαμε φυτέψει, σ΄ ένα κομμάτι γης, που μας είχαμε παραχωρήσει και βοηθήσει οι θείοι μας Μαυραγανέοι.

        Η ληστεία αυτή γινότανε πολύ τακτικά, όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε άλλους περιβολαρέους.

   Δεν ήταν όμως δυνατόν, να πιστέψει κανείς ‘ότι, οι κλέφτες ερχόντουσαν από την θάλασσα.

        Πολλές φορές είχα φυλάξει κρυμένος μέσα στις κουνουπίτσες με μια προστογιομή καραμπίνα, αλλά οι κλέφτες δεν ερχόντουσαν. Εκείνη την νύκτα μόλις τους αντελήφθηκα έριξα στο ψαχνό. Οι Ιταλοί ανταπέδωσαν με καταιγιστικά πυρά, μπήκαν στις βάρκες και έφυγαν.

      Την άλλη μέρα, η Ιταλική Διοίκηση μας, κάλεσε σε ανάκριση ποιος πυροβόλησε τους κλέφτες αλλά δεν μπόρεσαν να βρούνε άκρη.

   Τέτοιον είδους επεισόδια την εποχή εκείνη εγίνοντο σχεδόν καθημερινά στα περιβόλια, και προπαντός, στα κτήματα της Αρχαίας Κορίνθου.

          Οι αγρότες υπερασπίζονταν με κάθε τρόπο το βιό τους.

Σελ. 74-75

….24 Μαρτίου 1942

          Στην Κόρινθο, παραμονή της επετείου της επανάστασης του 1821, τα μέλη της Τοπικής Οργάνωσης, Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαίων Ελλάδος (Ο.Κ.Ν.Ε.) που την αποτελούν οι φλογεροί νεολαίοι, Λαζανάς Θάνος, δικηγόρος γραμματέας της Ο.Κ.Ν.Ε. Κορινθίας τον κρέμασαν οι Γερμανοτσολιάδες στα πεύκα του χωριού Αγίων Θεοδώρων Κορινθίας, μαζί με άλλους αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης. Σάμιος Γιώργος, Δικηγόρος μέλος του γραφείου Ο.Κ.Ν.Ε. τον κρέμασαν οι Γερμανοτσολιάδες στα πεύκα του χωριού Άγιοι Θεόδωροι. Ράλλης Βασίλης, καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ που για την αντιστασιακή του δράση καταδικάστηκε το 1946 σε θάνατο από τα δικαστήρια του σκότους και του μίσους και το 1948 η ξενόδουλη ¨Ελληνική κυβέρνηση» τον εκτέλεσε μαζί με άλλους αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης. Δούκας Διονύσης, Καπετάνιος του 5^ου λόχου του 2^ου τάγματος του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδοκορινθίας, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Πατρίκιος Κώστας, Λογοτέχνης, καθοδηγητής της ΕΠΟΝ, Ναυπλίου συνελήφθη από τους Γερμανοτσολιάδες και εκτελέστηκε. Καβουρζής Θανάσης, Μέλος του γραφείου της Ο.Κ.Ν.Ε. Τσερώνης Στάθης, Φοιτητής Νομικής, σύνδεσμος ΚΚΕ με ΟΚΝΕ καθοδηγητής της ΕΠΟΝ Φενατού Κορινθίας, Καλαμπόκης Αλέκος, Καθοδηγητής ΕΑΜΙΚΗΣ, μαθητικής νεολαίας, μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Κορινθίας. Γαϊτάνος Βαγγέλης, Ασλάνης Σωκράτης και άλλοι, βγάζουν με τον πολύγραφο που είχουν εκατοντάδες προκηρύξεις και καλούν , όλο το λαό ν΄ αντιταχθεί με όλα τα μέσα στους κατακτητές και τους συνεργάτες.

        Αγρότες ούτε σπυρί σταφίδα και στάρι στους κατακτητές και στους Δουλοκράτος.

        Δυναμώστε την αλληλεγγύη με τους πεινασμένους αδερφούς, που μάχονται στις πόλεις και στα χωριά, κλείστε τ΄ αυτιά σας στις σειρήνες της «Νέας τάξης», απομονώστε, εξοντώστε όλους τους συνεργάτες των κατακτητών.

Εμπρός ενωμένοι για την λευτεριά της πατρίδας μας. Ζήτω η 25 Μάρτη 1821-1942.

Ζήτω το Ε.Α.Μ.

         

Σελ. 82-83

Στην Πελοπόννησο κατά το 1943, και όταν όλα έδειχναν ότι το τέλος του πολέμου πλησιάζει, εκτός των οργανώσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που άρχισαν αμέσως από το 1941 τον αγώνα για την επιβίωση του λαού, και κατά των κατακτητών-εμφανίστηκαν με προτροπή και εδώ Άγγλων πρακτόρων, και με την ενίσχυση οπλισμού και χιλιάδων λιρών, πολλές αντιεαμικές και βασιλομεταξικές «Αντιστασιακές οργανώσεις» τύπου σαλονιού, μα και ένοπλοι πατριώτες και ομάδες, που δεν μπόρεσαν όμως να κρατηθούν γιατί τους έλλειπε η λαϊκή βάση και αυτοδιαλύθηκαν ή προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ, όπως ο αρχηγός του αντάρτικου συγκροτήματος του ΕΣ Κορινθίας (Φαρμακά), Ταγματάρχης Μανώλης Βαζαίος-Ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Διοικητής του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδοκοριθίας και οι διαλεκτοί αξιωματικοί, Παναγιώτης Γκέρκης, Νίκος Τσαβέλας, Σταύρος Ηλιόπουλος, Μιλτιάδης Στεργιόπουλος, Γεώργιος Μαυραγάνης, Ντίνος Στεργιόπουλος, Νικολόπουλος, και ο Καραγιαννάκος, καθώς  και οι οπλίτες Παναγιώτης Στεργιόπουλος, καπετάνιος Διμοιρίας του ΕΛΑΣ, Ανδρέας Μαυραγάνης, μέλος του γραφείου του φρουραρχείου Τρικάλων Κορινθίας, Δημήτρης Μαυραγάνης, ομαδάρχης της ανταρτοεπονίτικης ομάδας του παλαιού 2^ου Τάγματος (Γρίβα) του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Κορινθίας και άλλοι.

    Άλλες αντιεαμικές «αντιστασιακές» οργανώσεις και ένοπλα τμήματα, ήταν στην Αχαϊα . Ο «Μωριάς» με έντονη αντιεαμική δράση η οργάνωση ΕΚΕΠ (Εθνικό Κόμμα των Ελλήνων Πατριωτών) με έντονο Αντιεμικό χαρακτήρα και δράση, η ΕΟΒ (Εθνική Οργάνωση Βασιλοφρόνων) η Ε.Κ. (Εθνική Κίνηση) του Α. Παπανδρέου, ο ΕΔΕΣ, σε όλους σχεδόν τους Νομούς Πελοποννήσου, η «Εθνική Φάλαγξ» και το Β.Α.Μ. (Βασιλικό Απελευθερωτικά Μέτωπο).

      Το 1943, εμφανίζεται στην Κορινθία, αλλά με έδρα την Καλαμάτα και με αρχηγό τον Συνταγματάρχη Ζαλαχώρη το Ε.Α.Μ.Ε. (Εθνικό Μέτωπο Ελλάδος) που στην Κόρινθο , στελέχη ήσαν ο βιομήχανος Παπαλεονάρδος, ο δικηγόρος Παπαδόπουλος, ο Νίκος Φράγκος και άλλοι αντικομμουνιστές που επί των ημερών της δράσης των παρουσιάστηκε το άτιμο φαινόμενο να στέλνονται από ποιους; Γράμματα στους Γερμανο-ιταλούς δήμιους που υπόδειχναν τους αγωνιστές Εαμίτες και άλλους πατριώτες που πάλευαν για την λευτεριά μας.

       Στην Κόρινθο το Β.Α.Μ. (Βασιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με τους αντιεαματικούς αξιωματικούς Κοντοστάνο, Μαυρίδη, τον φαρμακοποιό Πανούση και τον τρομοκράτη Κοτίτσα και άλλους.

   Επικεφαλής δε του Αντιεαμικού αγώνα στην Κορινθία ήταν ο Ταγματάρχης Κοντοστάνος, ο φαρμακοποιός Πανούσης, ο οδοντίατρος Παπαπάνος, ο χημικός Πλαστηρόπουλος και άλλοι Κορίνθιοι  που πρωτοστάτησαν και δημιούργησαν τα τάγματα Ασφαλείας που μαζί με τους Γερμανούς, έκαψαν τα χωριά Ψάρι, Καλιάνη, Κλιμέντι, Κέσαρη και άλλα, και στο χωριό Λαύκα έκλεισαν μέσα σε ένα σπίτι 11 πατριώτες, τους κάρφωσα πόρτες, παράθυρα και τους έκαψαν ζωντανούς.

       Στο δε Καλιάνι έκαψαν ζωντανά μπροστά στη μάνα τους, τα 2 παιδιά 5 και 7 χρονών του ΟΘΩΝΑ ΓΚΑΒΕΤΣΟΥ.

Σελ.90

Οικογένειες Λάσκα και Τσετσέκου τιμάνε

την Αργολίδα-Κορινθία

     Πέτρος Λάσκας μέλος του ΚΚΕ από το 1926. Η Κατάρευση του Μετώπου τον βρίσκει φυλακισμένο στην Ακροναυπλία. Τον παραδίδουν στους Γερμανούς, και τον Ιούνιο του 1943 τον εκτελούν στο Κούρνοβο μαζί μ΄ άλλους 108 ήρωες.

     Βασίλης Λάσκας μέλος του ΚΚΕ από το 1928. Η κατάρευση του Μετώπου τον βρίσκει φυλακισμένο στη Κέρκυρα. Δραπετεύει και ανεβαίνει στο βουνό. Το Μάιο του 1942 πέφτει ηρωϊκά μαχόμενος σε μια συμπλοκή με τους συνεργάτες των κατακτητών χωροφύλακες.

   Μαρίνα Λάσκα ακολουθεί το παράδειγμα των αδερφών της. Ανεβαίνει στο βουνό. Και πολεμάει τους κατακτητές. Συλαμβάνεται από τους Γερμανούς και εκτελείται τον Ιούνιο του 1944.

   Παντελής Λάσκας (Πελοπίδας) μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Καπετάνιος του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδος-Κορινθίας. Με την απελευθέρωση διώκεται από το ¨παρακράτος» και ανεβαίνει ξανά στο βουνό στο ΔΣΕ. Πέφτει στις επάλξεις του Πιστεύω του για την Ελλάδα Λεύτερη και Δημοκρατική.

          Βαγγέλης Τσετσέκος μέλος του ΚΚΕ από το 1932. Η κατάρευση του Μετώπου τον βρίσκει εξόριστο στη Ανάφη όπου κατορθώνει μαζί με άλλους Κομμουνιστές και δραπετεύει και φτάνει στο χωριό του Φίχτια Άργους. Εκεί τον περίμεναν τ΄ αδέλφια του Σπύρος και Κώστας που και αυτοί είχαν δραπετεύσει και άρχισαν την Κομματική δουλειά και αργότερα οργάνωσαν προς τιμή τους το ΕΑΜ Αργολίδος. Μετά την Απελευθέρωση διώκεται από το «παρακράτος» και ανεβαίνει ξανά στο βουνό και από τις τάξεις του ΔΣΕ πολεμά για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη και Δημοκρατική. Συλλαμβάνεται και εκτελείται το 1948.

          Κώστας Τσετσέκος μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Η κατάρευση του Μετώπου τον βρίσκει εξόριστο στον Αη Στράτη όπου δραπετεύει και φτάνει στο χωριό του Φίχτια Άργους και αρχίζει την Κομματική δουλειά. Μετά την Απελευθέρωση συλλαμβάνεται από την «Δημοκρατική Πολιτεία» με την κατηγορία της ανατροπής του Πολιτεύματος… και καταδικάζεται από το Στρατοδικείο Κορίνθου σε  θάνατο και εκτελείται στις 19-1-1948.

          Σπύρος Τσετσέκος μέλος του ΚΚΕ από το 1924. Η κατάρευση του Μετώπου τον βρίσκει εξόριστο στον Αη Στράτη. Δραπετεύει και φτάνει στην Αθήνα και κατόπιν εντολής του ΚΚΕ κατεβαίνει

Σελ.91

στην Αργολίδα και μαζί με τ΄αδέρφια του και τα άλλα στελέχη του ΚΚΕ και άλλους πατριώτες εμψυχώνουν το λαό στις δύσκολες αυτές μέρες που περνά κι  αργότερα -στήνουν τις ΕΑΜικές οργανώσεις στην Αργολίδα. Ο Σπύρος Τσετσέκος ως μέλος της Ακτιδικής επιτροπής του ΚΚΕ Νέας Κίου, Μύλων, και Αχλαδόκαμπου αναπτύσει μεγάλη δραστηριότητα. Το ΕΑΜ Αργολίδος του αναθέτει την οργάνωση, συγκρότηση των μονάδων του εφεδρικού ΕΛΑΣ Αργολίδος.

   Και σ΄ αυτό τον τομέα ο έμπειρος Κομμουνιστής όχι μόνον ανταποκρίνεται, αλλά και με το μειλίχιο ύφος του, και με την πειθώ του κατακτά την Αργολίδα. Τα οργανωτικά αχνάρια του Σπύρου Τσετσέκου νακολουθεί κι ο ανήσυχος, δραστήριος γιος του Δημήτρης Σ. Τσετσέκος που οργανώνει το ΕΑΜ-Νέων του χωριού Φύχτια, κι  αργότερα τη θρυλική ΕΠΟΝ.

      Ο Δημήτρης Τσετσέκος γρήγορα εξελίσεται σε Νεολαϊστικό στέλεχος, αλλά και παράλληλα άμεσος βοηθός κι έμπιστος σύνδεσμος του πατέρα του και των θείων του.

     Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας η ξενόδουλη «δημοκρατική πολιτεία» το παρακράτος…κυνηγά μέρα νύχτα το Σπύρο Τσετσέκο καθώς και το γιο του Δημήτρη για να τους εξοντώσει, ο διωγμός είναι άγριος, αλλεπάληλες δολοφονικές επιθέσεις δέχονται από τους Χήτες και Σούρληδες και τέλος συλλαμβάνονται για την γνωστή κατηγορία… περί ανατροπής του πολιτεύματος και δικάζονται απ΄ το έκτατο Στρατοδικείο Κορίνθου ο Σπύρος Τσετσέκος σε θάνατο και εκτελείται στις 21-2-1949. Το φλογερό επαναστάτη Δημήτρη Τσετσέκο, που με τα βασανιστήρια προσπαθούν να τον φέρουν αντιμέτωπο με τον πατέρα του και τον θείο του, δεν το πετυχαίνουν, και τελικά τον δικάζουν σε 20 χρόνια φυλάκιση. Ο Δημήτρης Τσετσέκος στέλνεται σε διάφορες φυλακές και τελικά στο νησί του θανάτου, τη Γιούρα, για εξόντωση.

(Φωτογραφία από το εν λόγω βιβλίο)

        Βαρύ το τίμημα που έδωσαν σε αίμα οι κάτοικοι του χωριού Φίχτια Άργους, για μια Ελλάδα  λεύτερη και δημοκρατική. Αθανασόπουλος Δ., Βασιλόπουλος Αθ., Δουρούκας Ανδ., Δαυόπουλος Παν., Τσένος Χρ., Σκουτέρης Παν., Σχοινάς Ελ., Σχοινάς Ν., Μπαβελής Γ., Τσετσέκος Σπ., του Β., Ορφανός Δ., Τασόπουλος Γ., Τασόπουλος Αρ., Τασόπουλος Χαρ., Τασόπουλος Παν., Σχοινάς Δ., Σκουτέρης Δ., Τσιράκης Χρ., Μπαβελής ή Μούτης, Μπαβελής Γεωργ., Μπέντζος Γ., Ορφανός Νεοκ., Μαργελός Χρ., Σχοινά Βασιλική, Ζαβίτσα Κωσταντίνα και άλλοι.

Σελ.95

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΩΝ

ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

         Ενώ από το Μάρτη του 1943 ήμουν δραστήριο μέλος του ΕΑΜ ΝΕΩΝ και αργότερα της θρυλικής ΕΠΟΝ, ξαφνικά βρέθηκα να είμαι αντάρτης του Ε.Σ.(Ελληνικού Στρατού), που είχε την έδρα του στο ελατόβουνο σου Σαϊτά Κορινθίας.

      Το ποιος μ΄ έστειλε εκεί, πως έγινα προσωπικός φρουρός του Αρχηγού του Ε.Σ. Ταγματάρχη Βαζαίου, που είχε την έδρα του στο ελατόβουνο του Φαρμακά, το πώς συναντήθηκα με το συγκρότημα του ΕΛΑΣ(Γρίβα) Αποστόλη, Τσέκου, Ράλλη, γιατί επέστρεψα στου Φαρμακά, και στις 17 Αυγούστου 1944 έγινα μέλος του τιμημένου ΚΚΕ που μέχρι σήμερα είμαι.

          Είναι μια ιστορία που έχει αρκετό ενδιαφέρον και που γρήγορα θα την μάθετε.

      Κατά τις 10 του Ιούνη 1943 ξεκίνησα φορτωμένος με 4 όπλα εγγλέζικα και με αρκετά φυσίγγια από το κτήμα μας, που είναι στην αγροτική περιφέρεια κρητικά Αρχαίας Κορίνθου, και ύστερα από πολυήμερες ταλαιπωρίες, έφτασα δια μέσου των μαντριών Μυγδαλέζας πάνω στην Κορυφή του ελατόβουνου Σαϊτά, που στους πρόποδές του βρίσκεται το χωριό Γκιώζα  Φεναιού Κορινθίας.

       Ψηλά σ΄ ένα ξέφωτο κοντά σε μια βρύση περίπου 20 αντάρτες, οι περισσότεροι απ΄ αυτούς ήσαν αξιωματικοί. Τους έδωσα τα όπλα και τα φυσίγγια και κράτησα για τον εαυτό μου το αυτόματο Στάγερ, που το είχα φέρει από την Αθήνα όταν με τον πόλεμο του ΄40 υπηρετούσα εκεί ως εθελοντής.

         Κράτησα δε και ένα Γκόλτς, περίστροφο που φορούσα στη ζώνη μου.

   Για το Γκόλτς μου παρ΄ ολίγο μια μέρα να σκοτώσω έναν ανθυπολοχαγό, που θέλησε με ύπουλο τρόπο να μου το πάρει.

      Μια μέρα κατέβηκα με αποστολή κάτω στο χωριό Γκιόζα και εκεί άκουσα ότι πέρα στο χωριό Γκούρα είναι οι αντάρτες που ήρθαν από την Ρούμελη και ενώθηκαν με τους Κορνθίους του Αγρονόμου Κιάτου Κορινθίας (Γρίβα) και του αρχικομμουνιστή Τζέκου.

Σελ. 96

     Με τρόπο ρώτησα και έμαθα πολλά για τους Ρουμελιώτες αντάρτες, αλλά δεν έδειξα ότι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, με ενδιαφέρουν.

     Μια νύκτα που πρέπει να ήταν 20 Ιουλίου του 1943, εγκαταλείψαμε το ελατόβουνο του Σαϊτά και ύστερα από πολλές προφυλάξεις φθάσαμε στο ελατόβουνο του Φαρμακά που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Νεμέα Κορινθίας, και που εκεί επάνω ήταν η έδρα του συγκροτήματος του Ε.Σ. του Ταγματάρχη Βαζαίου Μαυραγάνη, όπως έλεγαν την εποχή εκείνη όλοι στην ορεινή Κορινθία.

      Εκεί μας υποδέχτηκαν πάνω από 70 αντάρτες, οι περισσότεροι αξιωματικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα ήρωα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, Διοικητή του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας, Ταγματάρχη Μανώλη Βαζαίο.

         Ο Αρχηγός, όπως τον αποκαλούσαμε όλοι, με πήρε μαζί του, μου έδωσε το ψευδώνυμο «Αστραπή» και από εκείνη την ημέρα ήμουν προσωπική φρουρά του, και ο εμπιστευτικός σύνδεσμος μεταξύ Φαρμακά-Κορίνθου, και των χωριών Σκοτεινή, Πλατάνι, Άγιος Νικόλας και Τάτση.

       Στου Φαρμακά βρήκα τον αδερφό μου Ανδρέα και εγνώρισα εκεί τον Παναγιώτη Στεργιόπουλο του Ηλία τον Γκιούλη και τον Γκέρκη.

       Μια μέρα, πήγαμε με έναν υπολοχαγό που ήταν από την Τρίπολη στο χωριό Καλύβια, Άγιος Νικόλαος, και παραλάβαμε δύο Άγγλους αξιωματικούς και τους οδηγήσαμε πάνω στο λημέρι στον Αρχηγό.

       Ο ένας από τους αξιωματικούς ήταν ο Άγγλος ταγματάρχης Τζέιμς που είχε πέσει κάπου στον Ταΰγετο με αλεξίπτωτο και τώρα ακολουθούσε το συγκρότημα του ΕΛΑΣ Κορινθίας. Ο άλλος πρέπει να ήταν Έλληνας στην καταγωγή. Αφού πέρασαν σχεδόν όλοι, οι αξιωματικοί του Ε.Σ. Φαρμακά και χαιρέτησαν τους Άγγλους. Ο Αρχηγός και οι Άγγλοι τραβήχτηκαν παράμετρα, και κάτω από ένα μεγάλο έλατο παρουσία και άλλων αξιωματικών άρχισαν την συζήτηση με θέμα: Την ενοποίηση των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ και Ε.Σ. που πρότεινε ο ΕΛΑΣ στον Αρχηγό του Ε.Σ. ,Ταγματάρχη Βαζαίο και που σκόπιμα ανέλαβε να μεσολαβήσει ο Τζέιμς για να

Σελ.97

προλάβει και ν΄ αποκλείσει την προσωπική συνάντηση που ήταν και επιθυμία του Βαζαίου με τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ.

          Η απάντηση του Βαζαίου προς την ηγεσία του ΕΛΑΣ Κορινθίας, αντισυνταγματάρχη Ι. Σέρβου, Αγησίλαο, Λέγκα Απόστολο, Δασόπουλο Γεώργιο (Τσεκούρα), Ράλλη Βασίλη (Γέρακα), Τσέκο Ανδρέα (Τσεκούρα) και άλλων,  όχι μόνο δόθηκε γραπτή και ήταν θετική, αλλά ο Βαζαίος επιθυμούσε και προσωπική συνάντηση με τους ηγέτες του ΕΛΑΣ, που όμως ποτέ δεν έγινε, διότι ο πανούργος πράκτορας της Αγγλικής Αποστολής Τζέιμς είχε άλλες εντολής-άλλα σχέδια.

       Να ματαιώσει κάθε ενότητα των δυνάμεων του Βαζαίου με τον ΕΛΑΣ και να ενώσει πάνω στο Φαρμακά που ήταν και το τελευταίο στρατόπεδο του Ε.Σ.  όλα τα υπολείμματα του Ε.Σ. , Βρετάκου Καραχάλιου, και άλλα. Να τα εξοπλίσει από τις ρίψεις και τέλος να τα ρίξει κατά του ΕΛΑΣ, Κορινθίας, που δεν ξεπερνούσε τους 80 άνδρες, και να τον όπως πίστευε.

         Προ της 15 Αυγούστου άρχισαν να έρχονται στο Αρχηγείο Φαρμακά, όπως το έλεγαν τελευταία δεκάδες αξιωματικοί από το Ναύπλιο, Άργος, Τρίπολη, Μεγαλόπολη και αντάρτες και αξιωματικοί από τα βιαίως διαλυθέντα από τον ΕΛΑΣ, τμήματα του Ε.Σ. που πολλοί αρχηγοί των προκειμένου να διαλύσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έφτασαν και στην εσχάτη προδοσία, να συνεργάζονται, να έρχονται ανοικτά σε επαφή με τους Γερμανο-Ιταλούς, και συν΄μα, να σφάζουν και να βασανίζουν ΕΑΜΙΤΕΣ και ΕΛΑΣΙΤΕΣ, που φορές έπιαναν και ομάδες ολόκληρες με μπαμπεσιά.

       Μια μέρα, στις 18 Αυγούστου 1943, μια ομάδα από τέτοιου είδους «αντάρτες» εν αγνοία του Βαζαίου, και για να τον φέρουν σε αντίθεση με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κατέβηκαν κρυφά στο χωριό Σκοτεινή για να σκοτώσουν τον παλιό κομμουνιστή Γιάννη Τόμπρο καθοδηγητή. Ο Τόμπρος όμως είχε ειδοποιηθεί και έφυγε. Βρήκαν όμως έξω από την Σκοτεινή έναν του ΕΛΑΣ  και τον εξαφάνισαν, και απείλησαν ότι όποιος χωριάτης βοηθάει τους κομμουνιστές θα τον σκοτώσουν.

          Ύστερα από το γεγονός αυτό, και άλλα που έγιναν κατά των μελών οπαδών και στελεχών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τα πράγματα οξύνοντο, όπου στις 31 Αυγούστου 1943, ο ΕΛΑΣ, συντάχτηκε έξω από το χωριό Σκοτεινή και έστειλε στο Βαζαίο με τον δήθεν

Σελ.98

πάντα πρόθυμο Τζέιμς, τελεσίγραφο, που καλούσε τον Βαζαίο να διαχωρίσει τις ευθύνες του από τους εγκληματίες, και αν πραγματικά θέλει να πολεμήσει για την λευτεριά της πατρίδας, δεν έχει παρά να έρθει ν΄ αναλάβει την Διοίκηση του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Κορινθίας. Και το τελεσίγραφο κατέληγε: Εάν δεν διαχωρίσετε τη θέση σας εντός τριών ημερών, τότε θα βαδίσουμε εναντίον σας δίχως άλλη προειδοποίηση.

          Ο Βαζαίος που πραγματικά δεν ήθελε την συγκρότηση, μήνυσε στον ΕΛΑΣ, με τον μαφιόζο Τζέιμς ότι: επιθυμεί τελεσίδικα να συναντηθεί και θα περιμένει στις 2 του Σεμπτέμβρη 1943, και ώρα 3μ.μ., αντιπροσωπεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στον Άγιο Νικόλαο.

          Το μήνυμα του Βαζαίου, ποτέ δεν έφτασε στον ΕΛΑΣ όπως ακριβώς το διατύπωσε ο Βαζαίος. Έφτασε διαφορετικά, ανάποδα. Διατυπώθηκε από το Τζέιμς στον ΕΛΑΣ όπως εξυπηρετούσε τα σχέδια του πανούργου Άγγλου.

       Στις 2 Σεπτέμβρη, και ώρα 2 μεσημβρινή, ξεκινήσαμε απ΄το λημέρι και στις 3 το απόγευμα φθάσαμε υπό βροχή στον Άγιο Νικόλαο, και βρήκαμε τον Άγγλο Ταγματάρχη Τζέιμς να μας περιμένει με δύο άλλους.

    Ο Τζέιμς, δίχως περιστροφές ανακοίνωσε στο Βαζαίο ότι οι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ, δεν δέχονται καμία συνάντηση μαζί σας, παρά μόνον την άνευ όρων παράδοσή σας.

Ο Βαζαίος που ήθελε πραγματικά μια συνάντηση με τους ηγέτες του ΕΛΑΣ, όταν άκουσε την απάντηση που δεν ήταν στην πραγματικότητα απάντηση του ΕΛΑΣ , αλλά απάντηση του πολυμήχανου Τζέιμς, έπεσε από τα σύννεφα. Σκεπτικός ανέβηκε στο μουλάρι και αμίλητοι φθάσαμε στο λημέρι.

Την άλλη μέρα το πρωί μάζεψε όλους τους αξιωματικούς και οπλίτες, πλην των τριών φυλακίων: Πλατανιού, Παναγιάς και Αγίου Νικολάου, και τους ανακοίνωσε τους… όρους του ΕΛΑΣ. Και προτού μιλήσει κανείς πήρε την απόφασή του, που ήταν Μολών Λαβέ.

Ο ΕΛΑΣ δεν περίμενε άλλο, στις 8 Σεπτέμβρη του 1943, και στις 5 τα ξημερώματα, αθέατος υπό βροχή και ομίχλη ανέβηκε από δύο μεριές επάνω στο λημέρι, και με λίγους πυροβολισμούς στον αέρα διέλυσε το φυλάκιο του Αγίου Νικολάου και αιφνιδιαστικά έφθασε εκατό μέτρα από την καλύβα

Σελ. 99

του  Βαζαίου και σταμάτησε ζητώντας από το Βαζαίο, με ένα σύνδεσμο που έστειλε συνεννόηση.

          Τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά διαλύθηκαν, Ο Βαζαίος έμεινε μόνο με τους αξιωματικούς Μαυραγάνη, Τσαβέλα, Γκέρκη, Μηλτιάδη και Ντίνο Στεργιόπουλο και με δύο τρεις ακόμα.

        Εγώ, ο Παναγιώτης ο Στεργιόπουλος ο Γκιούλης και μερικοί άλλοι, φθάσαμε από άλλο δρόμο στον ΕΛΑΣ.

      Η Συνεννόηση με τον ΕΛΑΣ έγινε αμέσως και εκεί έμαθαν και ο ΕΛΑΣ και ο Βαζαίος, το βρώμικο παιχνίδι του Τζέμς.

    Σε λίγες μέρες ο Βαζαίος ανέλαβε την Διοίκηση του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, και το οδήγησε σε λαμπρές ηρωικές νίκες που συνέβαλαν αποφασιστικά για την γρήγορη λευτεριά της πατρίδας μας.

    Μερικοί από τους αξιωματικούς που εγκατέλειψαν τον Βαζαίο, ξαναγύρισαν σ΄ αυτόν , στον ΕΛΑΣ. Άλλοι από αυτούς, που κατέβηκαν στις πόλεις, όπως ο Ταγματάρχης Κοντοστάνος, Μαυρίδης και άλλοι, δημιούργησαν μαζί με τους Γερμανούς τα Τάγματα Ασφαλείας στην Κόρινθο. Πολλοί αξιωματικοί την ίδια μέρα της διάλυσης του Φαρμακά, πέρασαν στο συνεχόμενο βουνό Αρτεμίσιο, και με την βοήθεια της Αγγλικής Αποστολής σε όπλα και λίρα, δημιούργησαν νέο συγκρότημα του Ε.Σ.

          Στις 20 περίπου του Σεπτέμβρη το 1943, έξω από το χωριό Στέρνα ή Καριά, ο Ε.Σ. σκότωσε έναν ΕΛΑΣίτη σύνδεσμο, και τον λήστεψε. Πήραν μια γραφομηχανή που έφερνε από το Άργος.

          Την άλλη μέρα άνοιξε φονική μάχη. Σείστηκε όλο το Αρτεμίσιο, και τέλος διαλύσαμε μια ρίψη που θα γινότανε εκείνες τις μέρες για ενίσχυση του Ε.Σ.

         Στη μάχη αυτή, ένα τμήμα του ΕΛΑΣ έπιασε κοντά στους άλλους και τον αδερφό μου Ανδρέα, που ως αγγλομαθής ακολουθούσε τους Εγγλέζους της Αποστολής Αρτεμισία.

          Τον παρέλαβα και τον άφησα να φύγει για την Κόρινθο, διότι ήταν άρρωστος με πυρετό. Μόλις έγινε καλά ανέβηκε στο βουνό και κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ- μέλος του Γραφείου του Φρουραρχείου Τρικάλων Κορινθίας.

Σελ. 126-127

Ύστερα από τις αλλεπάλληλες επιτυχείς συγκρούσεις μάχες, που έδωσε κατά των Γερμανοτσολιάδων , στις περιοχές Αργολίδα Ερμιόνη, Τροιζηνία, Παλαιά και Νέα Επίδαυρο, ο 5^ος λόχος του 2^ου Τάγματος του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας καθώς και εκείνες του Ηρωικού ΕΛΑΝ, έφεραν τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους σε δύσκολη θέση, έτσι, που στις 26 του Μάη του 1944, ισχυρές χιτλεροφασιστικές δυνάμεις και ταγματασφαλίτες, αποβιβάστηκαν στου Γαλατά, Ερμιόνη, Κρανίδι, Κοιλάδα και άλλες φάλαγγες ανέβηκαν, σε ένα είδος χτένισμα της περιοχής από το Ναύπλιο, Άργος και Κόρινθο, με κατεύθυνση-στόχο, όλες οι φάλαγγες στα χωριά Δίδυμα, Κοσλιάκη, Τραχιά, για να κυκλώσουν και εξοντώσουν τον 5^ο Λόχο.

          Μα ο 5^ος Λόχος ειδοποιηθείς εγκατέλειψε εγκαίρως την περιοχή και πέρασε στην ορεινή Κοριπιά.

       Οι γερμανοί και οι συνεργάτες τους κατέστρεψαν τα πάντα όπου πέρασαν, και στις 29 του Μάη 1944 αποσύρθηκαν από την περιοχή.

        Στις 2 ή 5 Ιούνη του 1944, το 3^ο τάγμα του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδοκορινθίας κατέβηκε στις ως άνω περιοχές να αποκαταστήσει την τάξη.

       Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες, Ράλληδες μαθαίνοντας το κατέβασμα του 3^ου τάγματος στην περιοχή, εξεστράτευσαν με μεγαλύτερες δυνάμεις και αιφνιδιαστικά εξόντωσαν το Λιμενικό φυλάκιο του ΕΛΑΝ στην Ερμιόνη, και πολλά στελέχη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

      Το ΕΛΑσίτικο τάγμα καθώς και 3 ανεξάρτητες μαχητικές ομάδες με ομαδάρχες τους Ήρωες Παναγιώτη Τσόχλα(Βόλγα), 

(Φωτογραφία από το εν λόγω βιβλίο)

*((* σ.σ. Και τους βάζανε το μαχαίρι εδώ…, Ρε Παναγιώτη ,…είπα του Βόλγα,-Παναγιώτης Τσόχλας- εγώ έλεγα ότι τους κόβανε το κεφάλι …..μικρή εγώ! Μου λέει εδώ έχει η καρδιά μια αρτηρία (σ.σ. Η καρωτίδα στη κάθε πλευρά του λαιμού), και βάζανε το δίκοπο μαχαίρι και το στρίβανε έτσι (σ.σ. περιστροφικά ,ώστε να κόβεται με σιγουριά η καρωτίδα)…..!Πρώτα τρώγανε το ξύλο της αρκούδας να μην μπορούν να κουνηθούνε, πολύ ξύλο! Μου το είπε ο ίδιος ο Παναγιώτης! Ήμουν τόσο δαιμόνιο που τ΄ άπερνα όλα χαμπάρι… !Έλα ρε Παναγιώτη του λέω να πιείς καφέ…. ήταν πολύ καλό παιδί αλλά ήταν ένας Σοφικίτης ,που τον λέγαν Τόγια …ο Χαράλαμπος Τόγιας μεγάλος εγκληματίας …. εξαφανίστηκε αυτός στο παραπέτασμα… !Έτσι μας έμαθε ο Μπάμπης , έλεγε…! Τους έκανε όλους κακούργους…!

          Μού ΄λεγε ο πρώτος ξάδερφος του Βόλγα, ο Παναγιώτης Πιπίνης, από το Καλαμάκι … «είχαμε πάει προς την Αγνάντα… είχαμε πιάσει πάρα πολλούς και κουραστήκαμε πάρα πολύ να σφάζουμε….! Τους είχαμε βγάλει σ΄ ένα βουνό και από κάτου ήταν θάλασσα… ήτανε γκρεμός… και τους δίναμε μια σπρωξιά και παγαίνανε στα βράχια κάτω στη θάλασσα και γελούσαμε που τους βλέπαμε που τους ρίχναμε στο γκρεμό….» αλλού πατσιές αλλού πόδια , αλλού χέρια κλπ.

(Πηγή: Προσωπική Μαρτυρία Μ.Γ.Π-Ιούλιος 2014)))

  Κούρο, *(* «Το βράδυ μας είπε ο Γκαβός να πάμε να τους εκτελέσωμε με μαχαίρι. Τους πήγαμε στον τόπο της εκτελέσεως και τους εξετελέσαμε όλους εγώ με τον Χαύτα. Τον Μπέκα τον πήγε στην εκκλησία ο Γκαβός και έμαθα ότι τον σκότωσε ο Παπαψωμάς. Τους οδηγήσαμε εγώ, ο Μπαλάσης, ο Λέκκας, ο Δημάκης, ο Καραντουμάνης, ο Χ. Οικονόμου, ο Μπουγιωτάκης και άλλοι. Είχαμε εντολή όσοι δεν μπορούσαν να προχωρήσουν να τους σκοτώσουμε στο δρόμο. Εγώ εσκότωσα ένα καθ΄ οδόν με το μαχαίρι. Μόλις φθάσαμε στ΄ αμπέλια 4 εξ αυτών τους φέραμε στο Αγιονόρι, τους άλλους τους σφάξαμε όλους μέσα σ΄ ένα χαντάκι και γυρίσαμε το πρωϊ στο χωριό και ο Παπαρρήγας έκανε τας λεηλασίας των σπιτιών των εκτελεσθέντων. Ο Πήττας δεν έλαβε μέρος στην εκτέλεσι. Ο Δημάκης έλαβε μέρος.»- (σ.σ Από την απολογία στην δίκη Λιμνών του Δ. Κούρου-βλ. “ανάρτηση” 087) Μήτσο και Ταρούση και μαχητές τον ήρωα Γιάννη Σχοινά (σ.σ ή «Τίγρη»-βλέπε σημείωση στην επόμενη σελίδα) και άλλους, αφού συγκρούστηκαν πολλές φορές με τους χιτλερικούς κατόρθωσαν οι περισσότερες δυνάμεις των να μπούνε στα σκάφη της 3^ης μοίρας του ΕΛΑΝ και να μεταφερθούνε στις απέναντι ακτές της Κυνουρίας.

      Σ΄ αυτή τη σκληρή μάχη, κάπου κοντά στο χωριό Λίμνες Αργολίδος έμεινε σε αφασία τραυματισμένος ο ήρωας ομαδάρχης Ταρούσης.

    Επί 10 ώρες τον έτρωγαν τα κοράκια. Σήμερα ζει σε αναπηρικό καρότσι, δίχως καμιά σύνταξη από την πολιτεία.

Σελ. 131

       Στις 27 Ιουλίου 1943 ο ΕΛΑΣ Κορινθίας σκοτώνει στο χωριό Κούτση Νεμέας τον προδότη Γράτσο.

Σελ. 134- 135

ΚΟΡΙΝΘΙΑ

Το 2^ο Παλαιό Τάγμα του ΕΛΑΣ(ΓΡΙΒΑ)

    Στις 25 του Οκτώβρη 1943, το 2^ο Παλαιό τάγμα(Γρίβα) Γιώργη Αγρονόμου Κιάτου Κορινθίας δύναμη 65 ανδρών, του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας με σημαιοφόρο τον (Γεναίο) από το χωριό Στέρνες Αργολίδας , Σαλπιχτή τον (Θαλασσινό) από τα χωριά της Βόχας. Στρατιωτικό τον (Γρίβα) Πολιτικό τον Λέγκα Αποστόλη, Ρουμελιώτη δικηγόρο, καπετάνιο τον Ανδρέα Τζέκο, Διαφωτιστή τον Ράλλη Βασίλη(Γέρακα) και με εμπροσθοφυλακή την ανταρτοεπονίτικη ομάδα του Δημήτρη Μαυραγάνη, με βοηθό ομαδάρχη τον Κώστα Κούτρα, οπλοπολυβολητή τον Σταμάτη Λούρη κατεβαίνει-μπαίνει για πρώτη φορά στην επικίνδυνη επαρχία Ναυπλίου- Ερμιόνη-Τροιζηνία και ο λαός πανηγυρίζει.

      Πιάνονται οι προδότες και καταδικάζονται σε θάνατο, ένας εξ αυτών τουφεκίζεται στο χωριό Λίμνες.

        Πιάνονται και όλοι οι ζωοκλέφτες και καταδικάζονται σε θάνατο μ΄ αναστολή.

        Δεκάδες νέοι ζητάνε να καταταγούν στον ΕΛΑΣ. Πρώτος από τους πρώτους ο Σπύρος Κολεβέντης, που γρήγορα έγινε ο ατρόμητος οπλοπολυβολητής. Όλοι οι νέοι γίνονται δεκτοί και η ορκωμοσία γίνεται ομαδική στο χωριό Χέλι. Εκεί ακολουθεί γλέντι και χορός, Πρώτος ο Γρίβας, *(* σ.σ. ή Γεώργιος Δασόπουλος από την Λιβαδειά-Πρώην Αγρονόμος στο Κιάτο. Τον Απρίλιο του 1945 , ως παράνομος, αναφέρεται να έχει συγκροτήσει τρομοκρατική συμμορία 30 ανδρών, επίσης γι΄ αυτόν: «Ο δάσκαλος Ιωάννης Μπεξής, διακοπές των Χριστουγέννων ήρθε στο χωριό του, το Κεφαλόβρυσον Άργους, να περάσει τις εορτές με τους δικούς του, αφού είναι και οι διακοπές των σχολείων. Στο καφενείο του χωριού συναντήθη με τον καπετάν Γρίβα, ο οποίος ήταν αρχηγός ομάδος ανταρτών του ΕΛΑΣ, χαιρετήθησαν και οι δυό τους, διότι ήταν και οι δυό τους, διότι ήταν και οι δύο αξιωματικοί εις τον πόλεμον της Αλβανίας. Ο καπετάν Γρίβας λαλίστατος τώρα, διά τον αγώνα κατά των κατακτητών, δια την απελευθέρωσιν της πατρίδος, και για την νέαν τάξιν πραγμάτων, οπού θα φέρει ο κομμουνιστικός αγώνας. Οι χωρικοί τον ήκουον και κανείς δεν αντέλεγεν. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός δάσκαλος Ιωάννης Μπεξής τον εγνώριζεν πολύ καλά και ποιόν άνθρωπος ήτανε, μα τώρα με την ψευτοπαληκαριά του και ψευτοφιλιπατρία του καπετάν Γρίβα δεν άντεξε ο δάσκαλος Μπεξής και του απαντά: «Πρέπει να ντρέπεσαι συναγωνιστή Γρίβα, να ομιλής για πολέμους και ελευθερία. Εσύ είσαι ο κομμουνιστής που ελιποτάχτησες στον πόλεμο της Αλβανίας, εδραπέτευσες και εκρύφθης, δια να μην πολεμήσης, διότι τα αφεντικά σου οι ρώσοι ήταν σύμμαχοι του Χίτλερ. Που το βρίσκεις τώρα τόσο θράσος και έρχεσαι και μας μηλάς ένας λιποτάχτης, φυγοπόλεμος, ποιόν δημοκρατικόν στρατό ισχυρίζεσαι ότι θα διευθύνεις ένας δειλός, φυγάς, μικρόψυχος.» Ο καπετάν Γρίβας εφημώθη δεν μπόρεσε να αρθρώση λέξιν.

       Δεν πέρασαν όμως πολλές ημέρες και να σου άνδρες οπλισμένοι της ΟΠΛΑ ήρθαν και συνέλαβον τον δάσκαλο Ιωάννη Μπεξή έφεδρο αξιωματικό του  ελληνικού στρατού, τον οποίον οδήγησαν στο χωριό Μπουγάτι Αργολίδος. Εκεί δέσμιος υπέστη τα πάνδεινα ο περίφανος έφεδρος αξιωματικός Ιωάννης Μπεξής από τον λιποτάχτη του ελληνικού στρατού Καπετάν Γρίβα. Τι βάσανα εμεταχειρίσθη και του έκανε ο λιποτάχτης ο καπετάν Γρίβας. Τέλος τον έσφαξαν μαζί με άλλους κρατούμενους που είχαν φέρει από άλλα χωριά και τους έριξαν στην τρύπα του Μπουγιατιού την 8-1-1944. Ο δάσκαλος Ιωάννης Μπεξής είχε γεννηθή το 1918 όταν τον έσφαξαν ήταν ακριβώς 26 χρονών.»

(Πηγή: Από το βιβλίο:“ Οι μνήμες μου για την πατρίδα” –Σωκράτης Δ. Αγγελόπουλος-Σελ.441-βλέπε σχετική «ανάρτηση» -086))

ο Τσεκούρας, ο Γέρακας *(*σ.σ. Δημήτρης Ράλλης από την Κόρινθο, παλαιό στέλεχος της ΟΚΝΕ), ο Μωριάς, *(*σ.σ. Μωριάς= Γιάννης Αδαμόπουλος. Μια αναφορά περί αυτού από την “ανάρτηση” 041: {{ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ στο βιβλίο του | "ΜΟΝΙΜΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΟΝ Ε.Λ.Α.Σ.- ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ Ή ΕΞ ΑΝΑΓΚΗΣ"- εκδόσεις Αλφειός- γράφει γιά την ομάδα των ανταρτών που ήλθε στα βουνά της Κορινθίας στην αρχή του αντάρτικου (1943):

"Στο τμήμα αυτό που πήγε στην Κορινθία  ήταν και ο Μωριάς (Γιάννης Αδαμόπουλος από την Κουνινά Αιγίου) *(*σ.σ εφονεύθη στον 3^ο γύρο σε συμπλοκή μετά σώματος χωροφυλάκων στη θέση Παναγιά του όρους Κλοκός της Αχαΐας. ) ,ο Οδυσσέας (Θαν. Κρητικός από Δουμενά), ο Θεοτόκης (Κωνσταντακόπουλος Θεοτ. Από τους Σαβανούς Καλαβρύτων, διετής της σχολής Ευελπίδων), Κλαδούχος Νίκος από την Στρέζοβα Καλαβρύτων, Δημ. Βουρτιάνης από Μαζέικα Καλαβρύτων κ. ά."

Από το ίδιο βιβλίο:

Ο ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ:

"΄Ηρθαν αυτοί ορισμένοι. Ήταν ένας από  δώ από την Κουνινά, ένας αντάρτης τόσος (κοντός), δεν σου γέμιζε το μάτι, Μωριάς το ψευδώνυμο, (Γιάννης Αδαμόπουλος τα πραγματικά του στοιχεία), ο οποίος με το που ήρθε , τραβάει την κάμα, ήτανε φαίνεται ο σφαγιάς του τμήματος αυτουνού, και πήγε να σφάξει το Βαζαίο-- (εις αντάρτης με ηπείλησεν διά μαχαίρας στηρίξας αυτήν εις το στήθος μου, αλλ΄ αφωπλίσθη αστραπιαίως από τον γενναίον Ανθ/γόν Στεργιόπουλον Μιλτιαδην -Από το βιβλίο του Βαζαίου Εμμ. σελ.20).-- Μόλις είδα  γω – κρατούσα μια αραβίδα στο χέρι , μάνλιχερ – κοπανάω μία με την αραβίδα στο χέρι, του΄ φυγε το μαχαίρι και έμεινε, φοβήθηκε. Είναι ίδιον αυτών που είναι θρασείς να φοβούνται. «Πάρε το μαχαίρι σου» Και του΄ πα: «Εσύ θα λύσεις με τα μαχαίρια τη διαφορά μας» - κάτι τέτοιο είπα."}}

  ο Σουλιώτης,*[[*σ.σ. Νίκος Παπαγιαννάκης από την Κρήτη, εφονεύθη στη μάχη στα Κιώνια Στυμφαλίας) ο Νοταράς, ο Αστραπής *(*σ.σ. Το ψευδώνυμο του συγγραφέα =Δημ. Μαυραγάνης), ο Γεναίος, ο Λευτεριάς, *(*σ.σ. Γεώργιος Λέκκας από την Μιδέα Άργους ,ΟΠΛΑτζής στέλεχος του ΕΛΑΝ Αργολιδοσαρωνικού και…  κρεμάστηκε από τους Γερμανούς στις Σπέτσες τον Ιούνιο του 1944) ο Θαλασσινός, ο Τομόρης *(*σ.σ. αντάρτης που είχε έρθει από την Ρούμελη μαζί με άλλους, την 22-06-1944), ο Αποστόλης, ο Δαναός,*(*σ.σ. Κων. Β. Καφαντάρης από το χωριό Αγ. Βασίλειος Κορινθίας. Η κατωτέρω φωτογραφία είναι από το εν λόγω βιβλίο του Δ. Μαυραγάνη .

Περί του “Δαναού” υπάρχουν στο ιστοχώρο αυτό οι αναφορές:

Α) “Ανάρτηση ”  059:  «Πάει ο Βόλγας και καίει δύο σπίτια Μπαρλέϊκα στον Άιβασίλη και παίρνει και κρατούμενους από τις οικογένειες τις οποίες εκτελέσανε και βγαίνει εδώ στον Αγιάννη! Ξέρεις που; Εδώ που έρχεσαι από Αγιοβασίλη! Ανάβει ένα ψυχοκέρι και φωνάζει τα ονόματα λέει :"τάδε τάδε ..μήπως είναι κανένας που δεν άκουσε το ονομά του;" λέει ο Βόλγας ! «Είμαι εγώ συναγωνιστή!» λέει ο Ταγαράς ο Παναγιώτης ,ο οποίος ήταν Μαραγκός και είχε και μια γυναίκα μοδίστρα. Και λέει ο Γιανναδούλας με τον Δαναό: «Συναγωνιστή είμαστε εμείς υπεύθυνοι»!

Ρε παιδί μου ο άνθρωπος δεν είχε κάνει τίποτα τον πήραν, τον σκοτώσαν. Δηλ. θέλω να σου πώ μπαίνανε στη οργάνωση και εάν του είχε δώσει ένα σκαμπίλι του Δαναού …;» (Πηγή: Προσωπική συνέντευξη του Σταφανιώτη Βασ. Γρ. Μιχαλούρου ,τον Αύγουστο 2013)

Β) “Ανάρτηση ”  059: Η Απόφαση αρ. 21,22 και 23/1948--7 Οκτωβρίου 1948 που φαίνεται ότι ο «Δαναός» είχε δικαστεί για τις σφαγές στο Σοφικό Κορινθίας, όπως υπ΄ όψη μου, είναι και άλλη απόφαση με κατηγορούμενο και τον «Δαναό» για σφαγές στην ευρύτερη περιοχή Επιδαύρου Αργολίδος!

κατηγορούμενοι για φόνους:

1) Σπυρίδων Ανδρέου Τόγιας

2)Δημήτριος Στέφ. Πέρρας

3)Παναγιώτης Ιω Καρυώτης

4)Κων/νος Βασιλ. Καφαντάρης

5)Αθανάσιος Νικολ. Κύβελος

6) Βασίλειος Ψαλίδας ή Φαρμακάς

7)Σωτήριος Μιχ. Πιπίνης

8) Αναστάσιος Μιχ.Γκιώνης. Π α ρ ό ν τ ε ς

9)Παναγιώτης Σταμ.Τσόχλας ή Βόλγας

10) Κων/νος Σούλας ή Μπαρμπατάσης

11) Χαράλαμπος Τόγιας ή Αετός

                   α π ό ν τ ε ς

 (Στο τέλος της “ανάρτησης” αυτής παρατίθεται ως σημείωση ,μια αυτοβιογραφία του αδερφού του «Δαναού», Νίκου Καφαντάρη)]]

ο Παλαμάς, ο Τίγρης *(* σ.σ. Θα πρέπει να ήταν ο Γιάννης Σχοινάς από τις Μυκήνες που ο συγγραφέας τον αναφέρει έτσι παραπάνω στην σελ. 127  και όχι ο Περίανδρος Λιακουσιώτης από το Βασιλικό Κορινθίας που είχε το ίδιο ψευδώνυμο , «Τίγρης», και ο οποίος δικάστηκε και εκτελέστηκε στο Ναύπλιο την 19ην Φεβρουαρίου 1948. Περί του ΟΠΛΑτζή, γι΄ αυτόν τον «Ήρωα» Γιάννη Σχοινά, ο οποίος δικάστηκε μόνο για ένα φόνο στο Σοφικό Κορινθίας, και απελευθερώθηκε αρχές της δεκαετίας του ΄50, υπάρχει και μια καταπληκτική αναφορά για την δράση του στα Δίδυμα Αργολίδος, η : {{Σαν τέλειωσε η παράσταση , είταν φανερό πως και το έργο είχε αρέσει και μεις τα είχαμε καταφέρει καλά. Όταν φεύγαμε από το σχολείο φορτωμένοι με κάτι παλιές βαλίτσες με τις φορεσιές μας, με σταμάτησε ο αντάρτης Τίγρης. Το πρόσωπό του είταν αλλοιωμένο, λες και κάποιος βίαιος σπασμός το είχε αλλιωτέψει, τα μάτια του είσαν θολά.

          «Όταν σε έβλεπα με κείνα τα μαύρα κουρέλια και να κλαις, νόμιζα πως έβλεπα την πατρίδα μας την σκλαβωμένη Ελλάδα» είπε βραχνά και ένας κόμπος στο λαιμό του του έκοψε τη φωνή.

          Έκανε να φύγει, κοντοστάθηκε και σαν να μου εμπιστευόταν τη μοίρα του, με σταθερή φωνή είπε:

«Με λένε Γιάννη, Γιάννη Σχοινά».

(Σελ.74)

Με δύο λόγια, η σκέψη ότι μπορεί να γίνονταν εκτελέσεις στο χωριό μου μου είταν αποκρουστική. Οι λογισμοί μου μονομαχούσαν και πότε υπερείχε η μια πλευρά και πότε η άλλη. Και εγώ ανάμεσά τους δεχόμουν τα χτυπήματα από τις δύο πλευρές.

          Οι σκέψεις μου όλον εκείνο τον καιρό είσαν εφιαλτικές, ώσπου ήρθε και η χαριστική βολή όταν μια μέρα ο Νίκος Πετράκης μου εμπιστεύτηκε πως εκτελεστής είταν ο Τίγρης. Τώρα το μυαλό μου σταμάτησε. Δεν μπορούσε να το χωρέσει πως αυτός ο άνθρωπος που προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω σ΄ ένα τεντωμένο σχοινί είχε χάσει κιόλας το παιχνίδι από το ξεκίνημά του. Η μοίρα του τον είχε οδηγήσει στο δρόμο που τον πήγαινε στο πουθενά. Κι όταν ο Τίγρης ήρθε στην πόρτα της αυλής μας για να μου φέρει την έκθεσή του, όπως έλεγε, του είπα κοφτά, αλλά όχι απότομα:

«Μην ξαναφέρεις έκθεση. Έχω άλλη δουλειά. Δεν προφταίνω. Προχώρα μόνο σου. Μπορείς».

          Έκανε ένα μορφασμό πόνου και ύστερα είπε:

          «έχεις δίκιο. Κατάλαβα. Σου το είπανε, το έμαθες. ¨όμως εγώ τώρα θα σου πω όσα δε σου είπανε. Πιστεύω πως έκανα ένα πολύ δύσκολο χρέος. Πιστεύω πως όσο περισσότερους προδότες σκοτώνω, τόσο πιο γρήγορα θα  ΄ρθει η λευτεριά στην πατρίδα μου. Σκοτώνω τους προδότες της πατρίδας μου, γιατί μόνο ο θάνατος τους ταιριάζει. Και δε χαλαλίζω σφαίρα για τους προδότες. Με μαχαίρι…»

          Τον άφησα να λέει εκεί έξω στην αυλόπορτα και έτρεξα αλαφιασμένη στο σπίτι, βροντώντας πίσω μου την πόρτα με χέρια παγωμένα. Αργότερα έμαθα πως όταν ο Τίγρης πήγαινε για εκτέλεση κάποιον, φορούσε φουστανέλα κ΄ ένα φέσι κόκκινο με μαύρη φούντα που την έριχνε στο πρόσωπό του.

(Σελ.98)

Πηγή -Βιβλίο: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ-ΓΙΟΝΑ ΜΙΚΕ ΠΑΪΔΟΥΣΗ-Βιβλιόραμα 2008 }}

και άλλοι.

       Και ενώ στις 3 του Νοέμβρη 1943 το τάγμα βρίσκεται στο χωριό Μπερμπάτη και περιμένη να νυχτώσει για να περάσει-διασχίσει το δρόμο Κορίνθου-Άργους και να περάσει στην Ορεινή Κορινθία, νάσου και δίχως να γίνει αντιληπτός απ΄ το φυλάκιο μπουκάρει ένα αυτοκίνητο Γερμανικό με 7 Γερμανούς.

    Σε λίγα λεπτά σκοτώνονται 4 Γερμανοί και πιάνονται 2 αιχμάλωτοι. Ο ένας το΄ σκασε.

    Ο Σουλιώτης γρήγορα φορτώνει στη μούλα Ιταλιάνα το βαρύ πολυβόλο Φίατ, αφού έριξε πρώτα ένα σακάκι στο κεφάλι της, για να μην βλέπει και αρχίζει να κλωτσάει.

         Το τάγμα, παρά τη δύσκολη θέση του, και τους δεκάδες προβολείς των Γερμανών που φωτίζουν τον άσφαλτο και τις εκατοντάδες Γερμανικές περιπόλους, χάρη στην ΕΑΜική οργάνωση και ειδικά στο σύνδεσμο Γέρο Τσέκα από τις Λίμνες, *[[* σ.σ. Γεώργιος Αναστασίου Μελέτης ή Τσέκας από το χωριό Λίμνες……! «Ο Τσέκας έσφαξε όλον τον κάμπο, όσους φέρνανε (στις Λίμνες) ο Τσέκας τους έσφαζε…»(Από την μαρτυρία της χήρας του σφαγιασθέντος εξαδέλφου του Τσέκα, στη “Δίκη Λιμνών”-Bλ. “ανάρτηση” 085 ]] πέρασε από τον κλοιό δίχως να γίνει αντιληπτό από τους Γερμανούς.

Σελ. 143

      Τον Ιούλιο 1944 στη Λαύκα Κορινθίας οι Ταγματασφαλίτες έκαψαν ζωντανά 9 παληκάρια. Αφού τα βασάνισαν, τα έκλεισαν μέσα σε ένα σπίτι, τα έδεσαν χειροπόδαρα και έβαλαν φωτιά. Ανάμεσα στους ήρωες αυτούς ήταν : Ο Κώστας Κατσαρός και ο Βαγγέλης Δημόπουλος από το κάτω Μπέλεση, ο Παναγιώτης Βλάχος και ο γιός του, από το Πλατάνι, ο Γιώργης Οικονόμου και ο Παναγιώτης Καραβίδας από την Σκοτεινή. Αρχηγός των τσολιάδων ήταν ένας ανθυπολοχαγός και ελέγετο ότι ήταν ο Ανθ/γός πυροβολικού Ιωάννης Χριστοδούλου, Αρ. Μητρώου 22644 που ως Διοικητής, λόχου Ταγματασφαλιτών μαζί με τους Γερμανούς στις 1-10 Ιουλίου 1944 έκαψαν τα χωριά Ψάρι και Καλληάνη Κορινθίας, αλλά στη μάχη της Στυμφαλίας (Σοδιάς) που επακολούθησε με το 6^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας εξοντώθηκε μαζί με άλλους 150 Ταγματασφαλίτες και 20 Γερμανούς.

…………………………………………………………

Στις 24 Μαϊου 1944, οι Γερμανοτσολιάδες από Κόρινθο , τ΄  Ανάπλη, τα Εξαμίλια και το Μπερπάτη μπουκάρισαν το χωριό Λίμνη Αργολίδος μαζί με τους Γερμανούς και έσφαξαν(σ.σ Οι Γερμανοί δεν έσφαζαν εκτελούσαν με πυροβόλα όπλα ή κρεμούσαν τους Έλληνες, το σφάξιμο με λεπίδι-μαχαίρι ήταν σήμα κατατεθέν του Κ.Κ.Ε.  !!!) 86 Λιμιάτες, μεταξύ αυτών και 11 γεροντάκια. Τον Στάρφα 85 ετών, τον Μπαστούνη 70 ετών, τον Καραμάνο 85 ετών, τον Λέκκα 65 ετών, τον Γιαννάκη 65 ετών, τον για Καραμάνο 65 ετών, τον Βλάχο 80 ετών, τον Πιτσίκο 75 ετών, τον Ψωμά 80 ετών. Σφάξανε(σ.σ!!!) επίσης και 10 παιδιά 14 ετών και τον μικρό Μιχαλάκη Κουρούση 5 ετών.

         

Σελ. 144

   Τον Ιούλιο του 1944 στο Καλιάνη Κορινθίας οι ταγματασφαλίτες του (Κιτσολιά) έσφαξαν(σ.σ!!!)  4 άνδρες και μια γυναίκα κ΄ έκαψαν μπροστά στα μάτια της μάνας τους τα δυό παιδιά του Αγωνιστή ΟΘΩΝΑ ΓΚΑΒΕΤΣΟΥ ηλικίας 7 και 5 χρονών.

    Τον Μάρτη του 1944 οι Ταγματασφαλίτες του χωριού Αγγελοκάστρου Αργολίδος έσφαξαν(σ.σ!!!)  22 πατριώτες μεταξύ αυτών τον άρρωστο Γιάννη Δάφνη 65 χρόνων και τον τραυματία Χρήστο Δρεμούρα και τους 70 μηντάριδες Σοφία και Νικήτα Δάφνη.

Σελ. 147

          Στις 14 του Οκτώβρη 1943 τμήμα του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας χτύπησε επιτυχώς Γερμανική δύναμη στο δρόμο Ντούσια-Κιόνια-Στυμφαλίας και ύστερα από σκληρή μάχη εξόντωσε 65 Γερμανούς και έκαψε και τα 5 αυτοκίνητα που επέβαιναν.

Σελ. 154-155

ΤΟ 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ

Αργολίδος- Κορινθίας

     Οι μεγάλες συνδυασμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που άρχισαν το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη του 1943-ιανουάριος 1944 στην περιοχή της Β΄ Πελοποννήσου από χιλιάδες γερμανικές δυνάμεις, και που κυρίως εστρέφοντο κατά του 12^ου και 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, ανάγκασαν τον ήρωα Διοικητή του 6^ου Συντάγματος Εμμανουήλ Βαζαίο (η δύναμη του 6^ου Συντάγματος την εποχή εκείνη δεν ξεπερνούσε τους 400 άνδρες κατανεμημένους  σε 4 τάγματα και στο λόχο Διοικήσεως, συν το 11ο Σύνταγμα με 200 άνδρες που συγχωνεύτηκε τον Ιανουάριο του 1944, στην ανασυγκρότηση που έγινε στο χωριό Μπογιάτι Αλέας, από την μια μεριά να έχει τις δυνάμεις του σε διαρκή κίνηση, στο Χελμό-Ζήρεια-Αρτεμίσιο, μέσα στις πιο χειρότερες καιρικές συνθήκες που γνώρισε ποτέ η Κορινθία, και από την άλλη, ν΄ αντιμετωπίζει δυναμικά ακόμα και με θανατικές καταδίκες, την καθημερινή προδοσία των θέσεων του, μα και συνάμα να ενεργεί με τη βοήθεια του λαού της Κορινθίας των οργανώσεων του ΕΑΜ, και με ελάχιστα εκρηκτικά υλικά, το γκρέμισμα όλων των γεφυριών από Νεμέα- Στυμφαλία από Κιάτο-Στυμφαλία από Ξυλόκαστρο-Τρίκαλα και γενικότερα το φράξιμο πολλών θέσεων των αμαξωτών δρόμων που οδηγούσαν στην Ορεινή Κορινθία. Παρά τις δυσκολίες  που αντιμετώπισαν οι δυνάμεις του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ όχι μόνον δεν κυκλώθηκαν αλλά και ομάδες του πέρασαν στα μετόπισθεν, κατέβηκαν στους δρόμους Κορίνθου-Άργους, και Κορίνθου-Πατρών και χτύπησαν γερμανικές φάλαγγες και σαμποτάρισαν σιδηροδρομικές γραμμές και γκρέμισαν και γέφυρες.

   Το τελευταίο γκρέμισμα, φράξιμο δρόμο την περίοδο αυτή πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1944, από δυνάμεις του 2^ου τάγματος (Γρίβα) με υπεύθυνο της αποστολής τον ήρωα Βασίλη Ράλλη μέλος της ΟΚΝΕ, και με την ΑνταρτοΕΠΟΝίτικη ομάδα του Δημήτρη Μαυραγάνη στο δρόμο από Κιάτο προς Σούλι και ακριβώς στη θέση Αρκούδα.

          ……………………………………………………………………………..!

         

Σελ. 156

Διεφθαρμένα παλαιοκομματικά στοιχεία της Κορινθίας, πληρωμένα καθάρματα των Αγγλικών αποστολών, προκειμένου να εξοντώσουν τ6ο Συν/μα του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας δεν δίστασαν (πολλές φορές) και οδήγησαν στις 16 Φλεβάρη 1944, από άγνωστα, απάτητα μονοπάτια γερμανικό τμήμα και έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο στο χωριό Καίσαρι Κορινθίας τον 2^ο λόχο του 1^ου Τάγματος του 6^ου Συν/τος του ΕΛΑΣ Αργολοδο-Κορινθίας. Ο λόχος είχε απώλειες 9 νεκρούς και 18 αιχμαλώτους. Διοικητής του λόχου ήταν ο έφεδρος Ανθυ/γός Στ. Ηλιόπουλος.

Τέτοιου είδους προδοσίες ακόμα και χειρότερες αντιμετώπισε όλος ο ΕΛΑΣ, αλλά και ειδικά το 6^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας και μάλιστα από στοιχεία αξιωματικούς κι αντάρτες που δρούσαν μέσα στις γραμμές του.

Το αποκορύφωμα των προδοσιών αυτών ήταν: α) Η παρ,  ολίγο σύλληψη από τους γερμανούς ολάκαιρου του Αρχηγείου του 6^ου Συν/τος στο χωριό Γκούρα Κορινθίας το Μάρτη του 1944 και β) η παρ΄ ολίγο ομαδική εκτέλεση ολάκερου του 2^ου Τάγματος (Γρίβα), από αντάρτες του ιδίου του Τάγματος μέσα στην αίθουσα του Σχολείου του χωριού Μπογιάτι Αλέας, την ώρα της Συνέλευσης με (Στικ-Μπάμ). Το Στικ-Μπάμ, ήταν εγγλέζικες μεγάλες χειροβομβίδες που σκότωσαν με τη δύναμη των αερίων, και που έμοιαζαν σαν νεροκολοκυθόπουπες. Με δύο από αυτές τις βόμβες εξοντώθηκαν τον Ιανουάριο του 1944 ή το Φεβρουάριο, 2 τάνκς που ανέβαιναν για το χωριό Στιμάγκα Κορινθίας.

……………………………………………….

Σελ. 158

     Στις 1.3.1944 ο 9^ος λόχος του 2^ου Τάγματος και του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας, αφού, κτύπησε στο δημοτικό δρόμο Ναυπλίου-Λυγουριού Γερμανική φάλαγγα αυτοκινήτων, σε συνέχεια κατέστρεψε το δρόμο και αντίναξε όλα τα γεφύρια. Γερμανοί νεκροί 15 και 18 αιχμάλωτοι, πυρπολήθηκαν 4 αυτοκίνητα.

   Την ίδια μέρα ο 5^ος λόχος του ιδίου Τάγματος χτύπησε αιφνιδιαστικά το Γερμανικό φυλάκιο του Αρχαίου, Θεάτρου Επιδαύρου και σχεδόν το εξόντωσε όλο, αφού πρώτα έκαψε και 3 αυτοκίνητα. Σε ενίσχυση του γερμανικού φυλακίου, οι Γερμανοί έστειλαν  δύο υδροπλάνα που πυροβολούσαν και βομβάρδιζαν τον ΕΛΑΣ επί πολλές ώρες.

…………………………………………………………………………..!

      Στις 4-6- Μάρτη 1944 τμήματα του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολίδος- Κορινθίας επιτέθηκαν κατά των 2000 Γερμανών στο δρόμο Καστανιάς-Κιάτου.

    Οι απώλειες των Γερμανών ήταν 80 νεκροί, 150 τραυματίες, 22 αιχμάλωτοι. Ο ΕΛΑΣ είχε 6 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Σε αντίποινα οι γερμανοί κάψανε τα χωριά Ντούσια και Καίσαρι και σκότωσαν 21 γυναικόπαιδα.

Σελ. 165

Ομαδική εκτέλεση πατριωτών

Στο περιβόλι Νέγρη Κορίνθου

Στις 21-3-1944

    Γιώργος Παυλόπουλος, Γιάννης Μαυρέας, Κώστας Τριανταφύλλου, Ευθ. Τριανταφύλλου, Τάσος Κ. Κόλλιας, Γιάννης Καραϊσκος, Τέλης Μαλακός, Γεώργιος Πέππας, Παναγ. Πέππας, Νίκος Χαριτωνίδης, Απόστολος Αποστολίδης, Κώστας Καλυβίτης, Δημήτριος Δημητριάδης, Κ. Πλέστης, Παν. Λογοθέτης, Κ. Μουσουρλής, Π. Τζέκος, Σπ. Ευλογημένος, Κώστας Κούης, Γ. Γουρελίμας, Κώστας Καάϊτζης, Κώστας Γεωργούσης, Παν. Μάλαμας,  Κ. Γ. Παπανικολάου, Κ. Αγκιστριώτης, Κ. Δ. Τσιότζιος , Δ. Παπαδόπουλος, Πέτρος Γκρέκας, Χρ. Χαβιάρας, Γεώργιος Μαντζάρης, Κώστας Πατρίκιος, Παντελής Αργεντίνος, Νίκος Δ. Μπεκιάρης, Γιάννης Δαλαμαρίνης, Ανδρέας Γ. Λώλος, Ανδρέας Παναγιάν, Γ. Κουτσουλιέρης, Κων. Σταματόπουλος, Κων. Δουβής, Παν. Δ. Σοφός, Χρ. Καρούλιας, Γεωργ. Σπύρου, Δημήτριος Παπαγιαννόπουλος.

(Φωτογραφία από το εν λόγω βιβλίο)

Σελ. 168-169

Στη μάχη της Γλόγοβας

20-4-1944

Τον Απρίλιο του 1944 οι Γερματσολιάδες εξορμούν σε όλη την Πελοπόννησο, απ΄ όλα τα σημεία με σκοπό να κάψουν τα πάντα και να κυκλώσουν και να εξοντώσουν τον ΕΛΑΣ. Η διοίκηση του 6^ου Συντάγματος μετακινείται καθημερινώς. Ένα επίλεκτο Γερμανικό τάγμα αλεξιπτωτιστών κινείται προς τη Γλόγοβα κατόπιν αποφάσεως των διοικήσεων του 12^ου και του 6^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, το 2^ο Τάγμα του 6^ου και του 2^ου του 12^ου Συντάγματος στήνουν την ενέδρα τους σε σχήμα πετάλου και περιμένουν να μπει η φάλαγγα μέσα στη χαράδρα που ήταν πάνω από 300 μέτρα βάθος. Τον πρώτο πυροβολισμό θα τον έριχνε ο Ηρακλής Τζάθας. Καπετάνιος του 2^ου Τάγματος. Η φάλαγγα μόλις μπαίνει στη χαράδρα που μπροστά της έχει βάλει τον ήρωα Γέρο-Χρήστο που ξέρει ότι έχει στηθεί ενέδρα αλλά προχωρεί, δίχως να δείξει τον παραμικρό φόβο, και αμέσως ακούγεται ο πρώτος πυροβολισμός και τα κροταλίσματα των πολυβόλων του ΕΛΑΣ. Ο εχθρός κάνει προς τα δεξιά , να κυκλώσει τον ΕΛΑΣ αλλά δέχεται τα πυρά της διμοιρίας του 5^ου λόχου του 2^ου Τάγματος του 6^ου Συντάγματος και οπισθοχωρεί. Με αστραπιαία πρωτοβουλία του αείμνηστου διοικητή ήρωα του 5^ου λόχου του 2^ου Τάγματος του 6^ου Συντάγματος εφέδρου υπολοχαγού Λεωνίδα Σπηλιόπουλου (Θανασούλια) από το Λέχαιον Κορινθίας και μαζί η ΑνταρτοΕΠΟΝίτικη μικρή διμοιρία επεμβαίνει και χτυπά από τα νώτα τους Γερμανούς. Η πράξη του αείμνηστου ήρωα(Θανασούλα) προκάλεσε τον έπαινο για όλο τον 5^ο λόχο. Αργά το βράδυ όσοι από τους Γερμανούς έμειναν, έπιασαν το χωριό. Στο κάλεσμα του διοικητή του 5^ου λόχου ποια ομάδα εθελοντικά θα μπεί μέσα στο χωριό να χτυπήσει τους Γερμανούς, η ΑνταρτοΕΠΟΝίτικη έδωσε πρώτη το παρόν, ήρθε σώμα προς σώμα με τους Γερμανούς, παρά τα τροχιοδεικτικά πυρά των Γερμανών. Γερμανοί νεκροί πάνω από 250, πήραμε 17 μυδραλλιοβόλα και πολλά τουφέκια και πυρομαχικά. ΕΛΑΣίτες νεκροί 16 και 18 τραυματίες. Ο 5ος λόχος του 2^ου Τάγματος του 6^ου Συντάγματος είχε δύο νεκρούς και 7 τραυματίες.

Οι ΕΠΟΝίτες στη μάχη αυτή πήραν έπαινο.

Σελ. 178

         Κατά τις 15 Ιουνίου 1944 τμήματα του 1^ου Τάγ/τος του 6^ου Σν/τος του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κορινθίας, πλαισιωμένα και με εφεδροελασίτες έστησαν ενέδρα κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή έξω από την Ακράτα και κτύπησαν μια γερμανική αμαξοστοιχία για να μπορούν οι Γερμανοί να περνάνε ανενόχλητοι έβαζαν μπροστά στη ατμομηχανή μια (κλούβα) εμπορευματισμένη που έβαζαν μέσα 20-30 κρατουμένους αγωνιστές.

          Η σύσκεψη ειδικών που έγινε αποφασίστηκε ότι: Όταν το τραίνο θα φθάσει στο σημείο που ο ΕΛΑΣ θα έχει στήσει την ενέδρα του ο Μηχανοδηγός θα κόψει το καλώδιο που συνδέει τις εμπορευματισμένες εστίες της «Κλούβας» και θα σταματήσει το τραίνο και θα πηδήσει. Στις 9 το πρωί έφτασε το Γερμανικό τραίνο με την «Κλούβα». Σταμάτησε απότομα στο σημείο της ενέδρας, ο Μηχανοδηγός έκοψε το καλώδιο και πήδησε.

          Η μάχη που άρχισε ήταν σκληρή και κράτησε μια ώρα. Πάνω από 40 Γερμανοί εξοντώθηκαν και άλλοι κάηκαν όταν μερικά βαγόνια που μετέφεραν καύσιμα πήραν φωτιά. Στη διάρκεια της μάχης μια ομάδα έκοψε τα συρματοπλέγματα από την ¨Κλούβα» και ελευθέρωσε τους 18 πατριώτες. Ο ΕΛΑΣ πήρε πολλά λάφυρα και 3 μυδραλιοβόλα βαριά, και πολλά όπλα.

     Στις 22 Ιουνίου 1944, άλλη μια «Κλούβα» με 25 πατριώτες τους ελευθέρωσε το 2^ο Τάγμα Αιγιαλείας στον Ψαθόπυργο ύστερα από σκληρή μάχη με τους Γερμανούς.

Σελ. 182

ΤΟ 6^ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ

ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ

Η μάχη της Στυμφαλίας

1-10 Ιούλη 1944

          Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, ταγματασφαλίτες , δύναμης χιλίων ανδρών, προκειμένου να στερήσουν τον πληθυσμό, καθώς και το 6^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ,  από κάθε δυνατότητα εφοδιασμού, ξεκίνησαν από την κόρινθο και έφτασαν στη Νεμέα στις 23-6-1944. Σκοπός του ήταν ν΄ ανέβουν στην Στυμφαλία και να κάψουν τα σιτηρά. Στις 29-6-1944, οι Γερμανοτσολιάδες κινήθηκαν σε τρεις φάλαγγες προς Μάζι- πλατάνι, με τόπο συγκέντρωσης Ψάρι. Η Διοίκηση του 6^ου Συντάγματος παρακολουθεί τους Γερμανοτσολιάδες από κοντά και τοποθετεί και διατάσσει τις δυνάμεις της ανάλογα. Έτσι, ώστε να δώσει το κατάλληλο αιφνιδιαστικό χτύπημα, σε κατάλληλη θέση.

          Η Διοίκηση του 6^ου Συντάγματος, δίνει εντολή του 5^ου λόχου του 2^ου τάγματος, που αποτελείτο από παλιούς εμπειροπόλεμους αντάρτες, να παρακολουθεί από κοντά όλες τις κινήσεις του εχθρού.

          Η διοίκηση του 5^ου λόχου, δίνει εντολή στη Β. Διμοιρία να πιάσει θέση από το Ψάρι. Προκεχωρημένο φυλάκιο, αναλαμβάνει η ΑνταρτοΕΠΟΝίτικη ομάδα και με τους πρώτους ανιχνευτές της, Στολάκη Θανάση από την κόρινθο και του αείμνηστου Οικονόμου Ανδρέα, δίνει την πρώτη αναφορά το απόγευμα στις 30-6-1944

        Οι Γερμανοτσολιάδεςκαίνε το μισό Ψάρι και λεηλατούν τα πάντα. Τα ουρλιάσματά τους ακούγονται πολύ μακριά. Την νύχτα στις 30-6-1944 προς την 1^η Ιουλη 1944, ο εχθρός αφού εγκατέστησε κοντά στο Ψάρι, φυλάκιο-παρατηρητήριο, με 32 επίλεκτους Γερμανούς και με τον μοναδικό ασύρματο, κατέβηκε από το ψάρι στον Κάμπο της Στυμφαλίας. Εκεί κατέλαβε και έκαψε τα χωριά Ντούσια, Καλιάνη και Μπούζι, που βρίσκονται στη δημοσιά, στους πρόποδες της Ζήριας.

          Η Β. Διμοιρία με διμοιρίτη τον Κώστα Κατσαρό, από την Κόρινθο, ζυγώνει πιο κοντά και παρακολουθεί αθέατος, τις κινήσεις του Γερμανικού φυλακείου.

Σελ. 183

      Την 1^η του Ιούλη 1944, ο 7^ος λόχος επιτίθεται αιφνιδιαστικά στο Γερμανικό φυλάκιο και μέσα σε λίγα λεπτά, σκοτώνει 16 Γερμανούς και αιχμαλωτίζει τους άλλους 16 και παίρνει τον ασύρματο.

       Στη μάχη αυτή έπεσαν και 3 αντάρτες οι: Θ. Γιάβης, Γ. Ηλιόπουλος από τα Εξαμίλια και ο Γιάννης Καλαμάτας, από τη Μεσσηνία.

      Το 6^ο Σύνταγμα, με διοικητή του, τον Ταγματάρχη Μανώλη Βαζαίο και πολιτικό τον Μενέλαο Γλυκοφρύδη, έχουν ενεργήσει κατάλληλα και ο κλοιός γύρω από το εχθρικό τάγμα είναι ασφυκτικός.

    Το πρωί 2-7-1944, το εχθρικό τάγμα που δεν έχει πλέον καμμιά επικοινωνία με την 117^η Γερμανική μεραρχία, καταλαβαίνει ότι έχει κυκλωθεί και αμέσως κινείται σε δύο φάλαγγες. Η μια από τη δημοσιά Καλιάνη-Κιόνια-Μπάσι- Λαύκα και η άλλη Καλιάνη-Σούρι-Λαύκα. Μόλις οι εχθρικές δυνάμεις, πλησίασαν τις θέσεις των τμημάτων του ΕΛΑΣ, δέχονται τέτοια καταιγιστικά πυρά, που τα πτώματα του εχθρού στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Η ΑνταρτοΕΠΟΝίτικη ομάδα με ομαδάρχη, τον Δημήτρη Μαυραγάνη και με βοηθό ομαδάρχη, τον ατίθασο, και άφοβο πολεμιστή Κώστα Κούτρα(Μιαούλη), ορμάνε κατά των Γερμανών και παρά τα καταγιαστικά πυρά που δέχεται, που θερίζουν τα καλαμπόκια, περνάει τον κάμπο και πιάνει θέσεις, στην πλαγιά, πάνω από την Λίμνη στα Κιόνια.

     Κάπως αργοπορημένος, αλλά φορτωμένος με ένα κιβωτίδιο σφαίρες και τρία Μάουζερ έρχεται ο Ατρόμητος πολεμιστής, Καρούντζος Γιώργος (φαρμακάς), πήρε έπαινο από τον 5^ον Λόχο. Μόλις η δεύτερη εχθρική φάλαγγα φτάνει στη θέση Κλιδό, αυχένα Σούρη, οι δύο διμοιρίες του 5^ου λόχου και άλλα τμήματα, υποδέχονται τους Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες με ομοβροντίες. Το ξέφωτο γεμίζει με εχθρικά πτώματα.

      Στις τρεις το απόγευμα, τα βαριά πολυβόλα του ΕΛΑΣ, που είναι στημένα πίσω μας, στην Πλαγιά της Ζήριας, άρχισαν να κροταλίζουν και οι σάλπιγγες του Συντάγματος να σαλπίζουν, «…προχωρείτε… προχωρείτε…» και όλοι οι αγρότες και τα γυναικόπαιδα που είναι επάνω ψηλά, στα πολυβόλα, μαζεμένοι να φωνάζουν «…αέρα…αέρα…». Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, προχωρούν μέχρι την παρυφή της λίμνης και εκεί γίνεται μία από τις φονικότερες μάχες, σώμα με σώμα.

      Πάνω από 12 ΕΛΑΣίτες , έπεσαν σ΄ αυτή την έφοδο. Ο Κώστας Κούτρας και ο Κολοβέντης Σπύρος, εν βαδίσματι βάλλοντες, έρχονται σχεδόν στα χέρια με τους Γερμανούς. Οι σάλπιγγες

Σελ. 184

κτυπάνε υποχώρηση. Ο Δημήτρης Ξυνός και ο Δημήτρης Διαμαντής, εξορμούν και έρποντας φτάνουν μέσα στα καλαμπόκια και παρά τους όλμους, που σκάζουν δίπλα τους, παίρνουν από ένα μουλάρι, ένα μιδραλιοβόλο με τις σφαίρες του και τα φέρνουν. Ο ομαδάρχης Δημήτρης Μαυραγάνης φωνάζει. «όχι άλλη εξόρμηση», μα ο κώστας Καφαντάρης (Δαναός), έχει βάλει στόχο ένα Γερμανό, που είναι ανεβασμένος πάνω σε μια Ιτιά, και κάθε τόσο μας ρίχνει, δεν ακούει κανέναν. Έρποντας, φτάνει στις Ιτιές και με μια ριπή με το Μαρσίπ, που πήρε λάφυρο, κατέβασε τον Γερμανό από τη Ιτιά σαν σπουργίτι.

        Στις 12 το βράδυ, η Β. Διμοιρία του 5^ου λόχου, που ήταν κοντά στο μπούζι, καθώς και ο υπόλοιπος 5^ος λόχος με διοικητή τον ήρωα Σπηλιόπουλο Λεωνίδα και με καπετάνιο τον αείμνηστο Διονύση Δούκα, που ήταν στο Ψάρι, διετάχθη από τη διοίκηση του Συντάγματος, να τρέξει να κλείσει ένα κομμάτι της στενωπού Ψάρι-Μύλοι Αλεξόπουλου-Καλιάνη, κοντά στο Μύλο, που λόγω σύγχυσης άφησε αφύλακτο ο Διοικητής του 3^ου τάγματος , ταγματάρχης Μιχόπουλος (ΕΛΑΤΙΑΣ)

          Δυστυχώς, όταν τα τμήματα του 5^ου λόχου έφτασαν εκεί, κατά την 1 τα μεσάνυκτα, οι 400 Γερμανοτσολιάδες είχαν περάσει προτού ακόμα τα τμήματα του 5^ου λόχου πάρουν τη διαταγή.

          Στο σημείο, που η Β. Διμοιρία κόντευε να σμίξει με τον 50 λόχο (Θ΄ άρχιζε παραλίγο, από λάθος παρασύνθημα, μεταξύ τους συμπλοκή) οι Γερμανοί και οι Ταγματασφαλίτες, πήραν τον αποξηραντικό αύλακα, και χωμένοι μέχρι το λαιμό, μέσα στα λασπόνερα και φαγωμένοι από τις βδέλλες, βρήκαν ανενόχλητοι στον Ασπρόκαμπο και στη συνέχεια έφτασαν στη Νεμέα. Μόνο ένας Γερμανός καθυστερημένος, πιάστηκε εκείνη την ώρα.

          Το πρωί στις 3 του Ιούλη 1944, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, που έκαναν την τελική έφοδο, έπεσαν στο κενό. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν φρικτό, πτώματα να τα τρώνε οι βδέλλες και από τη ζέστη του Ιούλη τυμβανισμένα. Το ίδιο φρικτό θέαμα παρουσίαζαν και τα πολλά αλογομούλαρα που τα έκλεψαν από τα χωριά, οι Γερμανοτσολιάδες με πλιάτσικο.

          Ο ΕΛΑΣ βοηθούμενος και από το λαό της περιφερείας, μάζεψε όλα τα διάσπαρτα όπλα και πυροαχικά, πήρε με ευλάβεια τους 21 νεκρούς του, που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι για τη λευτεριά της πατρίδας μας και αποσύρθηκε από το κάμπο.

   Οι πληροφορίες ήρθαν, οι Γερμανοτσολιάδες με μεγάλη μηχανοκίνητες μονάδες θα επανεξορμούσαν για να κάψουν τα πάντα. Ο ΕΛΑΣ και ο Λαός της Κορινθίας τους περίμενε.

         

Σελ.185

Αποτέλεσμα της μάχης αυτής ήταν:

          Γερμανοί νεκροί                               125

          Πνιγμένοι                                          300

          Αιχμάλωτοι                                      56

          Ταγματασφαλίτες νεκροί               32

          Αιχμάλωτοι                                        5

          Τα πυρομαχικά που πάρθηκαν από αυτή τη μάχη έφθασαν να πολεμάει το 6^ο Σύνταγμα για 3 ημέρες συνεχώς.

Σελ. 188

Η μάχη στα Μαζέικα

27-7-1944

     Από αρχές Ιουλίου 1944 οι Γερμανοί και οι Ταγματασφαλίτες άρχισαν τις πιο μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Έτσι ο 5^ος λόχος του 2^ου Ταγ/τος του 6^ου Συν/τος του ΕΛΑΣ Αρλολιδο-Κορινθίας κυκλώνεται από ισχυρή δύναμη Γερμανών και κατόπιν σκληρής μάχης σκοτώνει 42 Γερμανούς και ξεφεύγει από τον κλοιό.

         Ένας ΕΛΑΣίτης νεκρός και ένας τραυματίας ο Κώστας Κούτρας, που ενώ το αίμα του τρέχει ποτάμι αυτός μάχεται όρθιος έως ότου ζαλίζεται και πέφτει. Δίπλα του βρίσκεται ο Μυδραλιοβολιτής της ΑνταρτοΕΠΟΝίτικης ομάδας Σπύρος Κολεβέντης από το χωριό Λίμνες Αργολίδας. Ο Κολεβέντης βλέποντας ότι ο βοηθός Ομαδάρχης Κώστας Κούτρας ζει ακόμα τον φορτώθηκε στον ώμο του, και παρά τα καταιγιστικά πυρά των Γερμανών τον έβγαλε από το κλοιό.

     Ο 5^ος Λόχος σώθηκε α) διότι οι άνδρες του Λόχου ήταν εμπειροπόλεμοι παλαιοί αντάρτες και β) χάρη στην ψυχραιμία του Διοικητή Ανθ/γού Θεοδωρόπουλου Γιάννη(Μπίρμπα) και στην ευστροφία του Καπετάνιου Κομμουνιστή Διονύση Δούκα από την Κόρινθο.

(Φωτ.!!!!)

Σελ. 192

Η μάχη της Λέριζας

          Στις  30 Αυγούστου 1944 ο 5^ος Λόχος βρίσκεται στο χωριό Λιόπεσι-σημερινή Γονούσα- όπου διατάσσεται αμέσως να κινηθεί προς Λέριζα Νεμέας. Διοικητής του είναι ο Ανθ/γός Γιάννης Θεοδωρόπουλος και καπετάνιος ο Διονύσιος Δούκας. Η 2^η διμοιρία υπό την διοίκηση του Γιώργιου Καρούζου και η ανταρτοΕΠΟΝίτικη ομάδα διατάχθηκαν να κατεβούν στον Ασωπό ποταμό να στήσουν ενέδρα-πιθανόν να περνούσαν από εκεί και άλλα τμήματα Γερμανών. Μια φάλαγγα από 40 βαρέως εξοπλισμένων Γερμανών ανεβαίνει προς Λέριζα από εκεί έχει στηθεί ενέδρα από τον υπόλοιπο 5^ο Λόχο και από μία διμοιρία πολυβόλων. Οι Γερμανοί πέφτουν επάνω και συνάμα χτυπιούνται και από πίσω από την προκεχωρημένη Διμοιρία Καρούζου-και ανταρτοΕΠΟΝίτικη Ομάδα Μαυραγάνη. Νεκροί Γερμανοί 25 και αιχμάλωτοι 5. Λάφυρα πολλά όπλα και όλμοι ατομικοί και βλήματα. Τραυματίας ΕΛΑΣίτης ένας, ο Ορφανός Δημήτριος (Λόντος) από το Αίγιο.

Σελ. 198

Η ανατίναξη της γέφυρας του ισθμού της

Κορίνθου

     Στις 2 Οκτωβρίου 1944 οι εθνοπροδότες Ταγματασφαλίτες Κορίνθιοι, έδωσαν στους συνεργάτες τους Γερμανούς αποχαιρετιστήριο γεύμα και τους ευχήθηκαν καλό ταξίδι.

         Στις 3 του Οκτώβρη 1944 οι Ούννοι, αφού ανατίναξαν τη γέφυρα του ισθού κι έφραξαν την διώρυγα ρίχνοντας μέσα αμαξοστοιχίες, ωτομοτρίς, βαγόνια γεμάτα με ζώα και άλλα αντικείμενα, αποσύρθηκαν πήραν το δρόμο για την Αθήνα.

Σελ. 199-200-201-202

Το τελευταίο προπύργιο του κατακτητή και των εθνοπροδοτών στην Πελοπόννησο, η Κόρινθος απελευθερώνεται 8.10.1944

 (Φωτογραφία από το εν λόγω βιβλίο)      

   

   Από το βράδυ 3 του Οκτώβρη 1944, το 6^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Αργολιδο-Κοριθίας, αφού απελευθέρωσε Άργος και Ναύπλιο άρχισε μαζί με το 12^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, να κυκλώνει σε σχήμα πετάλου την Κόρινθο για να μην μπορέσουν να φύγουν οι εθνοπροδότες Ταγματασφαλίτες.

    Κι ενώ ο Μητροπολίτης Κορινθίας Μιχαήλ Κωσταντινίδης, προσπαθεί, έρχεται σε επαφή στο χωριό Χιλιμόδι , με τον ΕΛΑΣ, με σκοπό να του δοθεί ο χρόνος από μέρους ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, να πείσει μαζί με την ΕΑΜική επιτροπή Κορίνθου τους Ταγματασφαλίτες να παραδώσουν τα όπλα. Ο Δουρδούμας, ο Πανούσης, ο Αναγνωστόπουλος, κι ο στρατηγός Αμπατζής και άλλοι προσπαθούν με απάτη να παρουσιάσουν στον υπουργό της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» Π. Κανελόπουλο στην Πάτρα, ότι οι ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των γερμανών είναι πατριώτες εδεσίτες. Αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα και την πόλη της Κορίνθου στον ΕΛΑΣ.

      Οι προσπάθειες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Μητροπολίτη Μιχαήλ καθώς και άλλων προσωπικοτήτων και του λαού της Κορινθίας, συνεχίστηκαν μέρα και νύχτα για να παραδώσουν τα όπλα οι εθνοπροδότες και να μην χυθεί αίμα. Οι ταγματασφαλίτες είναι ανένδοτοι, απορίπτουν όλες τις προτάσεις του ΕΛΑΣ. Ο λαός ξεσηκώνεται εναντίον των εθνοπροδοτών.

       Ο Αναγνωστόπουλος κυρήσει την Κόρινθο ελεύθερη…και διατάσει σημαιοστολισμό. Ο λαός της Κορίνθου κατορθώνει να διώξει μέσα από την πόλη τους ταγματασφαλίτες. Στη συνοικία Τσακόνικα οι γυναίκες κυνηγάνε τους ταγματασφαλίτες με τα φουρνόξυλα που πήγαν να τους πούνε να βάλουν σημαίες. Η χήρα η Μαυραγάναινα τους απαντάει: «Φύγετε προδότες και σε λίγο που θα ΄ρθουν οι αντάρτες, τα παιδιά μου, τότε θα κρεμάσουν τις σημαίες. Τη δικιά σας την έκανα….» Ο ΕΛΑΣ κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην χυθεί αίμα, μα και συνάμα σφίγγει τον κλοιό στην πόλη, και δίνει στους εθνοπροδότες την τελευταία ευκαιρία να παραδοθούν, ειδάλλως θα φέρουν ακέραια την ευθύνη.

         Οι εθνοπροδότες ξέρουν καλά τι έπαθαν οι ταγματασφαλίτες του Αχλαδόκαμπου, του Μελιγαλά, του Πύργου,που θέλησαν να πουν ΟΧΙ τον ΕΛΑΣ, καθώς και οι Άγγλοι αξιωματικοί που «ενδιαφέρονται» για την παράδοση των ταγματασφαλιτών μπαίνουν στην Κόρινθο για να ρυθμίσουν τις λεπτομέρειες παράδοσης των εθνοπροδοτών.

        Το βράδυ ένοπλα τμήματα της εθνικής πολιτοφυλακής καθώς και του ΕΛΑΣ, κατέλαβαν όλα τα δημόσια κτίρια και κατέλυσαν τις αρχές των εθνοπροδοτών.

        Ο λαός της Κορίνθου πανηγυρίζει. Δέκα μέρες έχει που ετοιμάζετε να υποδεχθεί τους ήρωες του ΕΛΑΣ. Όλη τη νύχτα ράβει σημαίες, Ελληνικές-Ρωσικές-Αγγλικές-Αμερικάνικες και τα ξημερώματα είναι σημαιοστολισμένη και ο δρόμος από το παγοποιείο μέχρι το Φλοίσβο είναι στρωμένος με λουλούδια και χαλιά για να περάσει ο λαογέννητος Εθελοντικός Στρατός ο στρατός του ΕΑΜ. Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΕΛΑΣ.

       Στις 10 το πρωί ακριβώς, οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπάνε χαρμόσυνα. Ο λαός της Κορινθίας που κινείται σαν ανθρωποθάλασσα από το Λέχαιο έως το Φλοίσβο ξεσπάει σε θύελλα χειροκροτημάτων, ζητοκραυγών.

       Τα τμήματα του ΕΛΑΣ, συντεταγμένα με το βαρύ και ελαφρύ οπλισμό τους μπαίνουν στην Κόρινθο. Προπορεύονται έφιπποι, ο ταξίαρχος αντισυνταγματάρχης Τσικλητήρας, ο Διοικητής του 6^ου Συντάγματος Μανώλης Βαζαίος και ο καπετάνιος του 6^ου Συντάγματος Πελοπίδας.

          Ο νέος εθνικός στρατός παρελαύνει. Οι ελασίτες είναι οι γεναίοι συνεχιστές του 1821. Κάθε όπλο που υψώνεται στον ώμο κάθε ελευθερωτή, συμβολίζει και έναν νεκρό Γερμανό. Η αυθόρμητη λαϊκή υποδοχή ξεπερνάει τα όρια. Η λέξη «ΑΠΟΘΕΩΣΗ» ίσως σε τούτο τα αφάνταστο να είναι αδύναμη.

          Σε συνέχεια ακολουθούν τμήματα του 12^ου Συντάγματος καθώς και τμήματα του αγγλικού στρατού που αποβιβάστηκαν στην Πάτρα. Τέλος παρελαύνουν οι κάτοικοι των ενδόξων χωριών της Κορινθίας που γίνονται δεκτοί με χειροκροτήματα και ραίνονται με λουλούδια. Μετά την δοξολογία ακολούθησε παρέλαση και από τον εξώστη του ξενοδοχείου «Κόρινθος» άρχισαν οι ομιλίες. Πρώτος μίλησε ο Μιχάλης Θεοδώρου Γραμματέας της Επιτροπής Πόλης του ΕΑΜ Κορίνθου, Δεύτερος ο Γ. Μπέτσος, γυμνασιάρχης της Κορίνθου. Τρίτος ο Ντίνος Γρηγορόπουλος Εθνοσύμβουλος. Τέταρτος ο θρυλικός Διοικητής του 6^ου Συντάγματος Μανώλης Βαζαίος και πέμπτος ο καπετάνιος του Συντάγματος Πελοπίδας. Ακολούθησαν γραμματέας της Ν.Ε. του ΕΑΜ Αργολιδοκορινθίας, Ν.Κ. Μπέτσης (Άραχθος), ο γραμματέας της Ε.Ε. της Ε.Α. Κορινθίας Γ. Καλίρης, ο Λάκης Λαζανάς (Πορφύρης) εκ μέρους του ΚΚΕ και ο Ν. Αντωνίου (Διγενής) εκ μέρους του Α.Κ.Ε. Την δεύτερη μέρα μίλησαν στο λαό κορινθίας ο Βαγγέλης Τασσόπουλος, ως αντιπρόσωπος της Γ.Σ.Ε.Ε., ο Βαγγέλης Λέκκας για τον αγώνα του ΕΑΜ και άλλοι. Στις 14 Οκτωβρίου 1944 ο θρυλικός αρχηγός του ΕΛΑΣ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ  συνοδευόμενος και από τον αρχηγό της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, συνταγματάρχη Παπασταματιάδη και τον Γραμματέα της Π.Ε.- ΕΑΜ Πελοποννήσου  Τάσο Κουλουμπά, μίλησε στον Κορινθιακό λαό. Ο λόγος του Άρη έμεινε ιστορικός. *(* σ.σ. Όλος ο Λόγος του «Άρη» ως σημείωση στο τέλος της  “ανάρτησης” 059.)

      Όσοι ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες παραδόθηκε στάλθηκαν στο στρατόπεδο στις Σπέτσες.

         

 22-03-16

 Αετίων Σωτήριος Ριζόγιαννης

  YΓ/1 Η Κατωτέρα φωτογραφία από το διαδίκτυο όπου απεικονίζονται, στις φυλακές Ακροναυπλίας,  και αναφερόμενοι  ως μεγάλοι αντιστασιακοί και διωχθέντες(κατά πάσα πιθανότητα όμως, όλοι ΟΠΛΑτζίδες!) , οι με την σειρά: Ο ανωτέρω αναφερόμενος φίλος του συγγραφέως  Παν. Τσόχλας (Βόλγας- εκτελεσθείς ΟΠΛΑτζής) από το Καλαμάκι  ,ο Δημήτρη Μαυραγάνης (Συγγραφέας του ανωτέρου βιβλίου) από την Κόρινθο, ο Τάκης Παπαθεοδώρου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΚΝΕ από το Καλαμάκι(!!!), ο Δημήτρης Πίτσας από το Καλαμάκι Κορινθίας (!!!) και ο Σπύρος Τόγιας από το Σοφικό Κορινθίας(!!!).

   

Υ.Γ./2 Παρατίθεται χωρίς σχόλια ,ως προανέφερα σχετικά με το «Δαναό» και την οικογένεια του από ένα «αυτοβιογραφικό» του αδερφού του ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣίτη ΝΙΚΟΥ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ , ο οποίος Νίκος γνώριζε το Δημ. Μαυραγάνη , αφού παραθέτει ένα ποίημα του!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ.

«Γεννήθηκα στο χωριό Αγιος Βασίλειος της Κορινθίας το 1928. Ο πατέρας μου, Βασίλης είχε μεταναστεύσει το 1905 στην Αμερική και το 1912 - με τον πατριωτισμό που τον χαρακτήριζε - ήρθε ξανά στον Πειραιά και ανέβηκε στο Μπιζάνι, για να πολεμήσει. Μάλιστα, μετά τη Μάχη του Σκρα, τιμήθηκε «επ’ ανδραγαθεία» από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά τον πόλεμο, δεν ξαναπήγε στην Αμερική. Ηρθε και εγκαταστάθηκε στον Αγιο Βασίλειο Κορινθίας, όπου έχτισε - μαζί με τον Μήτσο Τσουτσουβή - την Εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Μετά την Απελευθέρωση όμως, η συγχωριανοί του Χίτες, δεν τον άφηναν ούτε να εκκλησιαστεί στο ναό που ο ίδιος έκτισε... Ο πατέρας μου και η μάνα μου Χρυσούλα, - αγροκτηνοτρόφοι - έκαναν έξι παιδιά, σε μια εποχή με συνθήκες πολύ δύσκολες για μια τόσο μεγάλη οικογένεια. Εποχές δύσκολες, αλλά αγνές. Το 1936 πήγα σχολείο. Αργότερα, γράφτηκα και στη νεολαία του Μεταξά, κάτι που ήταν σχεδόν υποχρεωτικό για όλους τους νέους εκείνης της εποχής».

Όμως, παράλληλα με το σχολείο - τις πιο πολλές φορές - ο Νίκος Καφαντάρης, δούλευε στα κτήματα του πατέρα του...

«Σπάνια πηγαίναμε σχολείο. Δίσεκτος καιρός. Τα περισσότερα παιδιά δουλεύαμε στις δουλειές των γονιών μας. Επρεπε να βοηθήσουμε την κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο, δεν μπόρεσα να τελειώσω ούτε το Δημοτικό. Θυμάμαι, πήγαινε ο πατέρας μου στο δάσκαλο για να μάθει για την πρόοδό μου. “Πώς πάει δάσκαλε ο Νίκος;” “Πώς να πάει κύριε Καφαντάρη, είναι πολύ αδύνατος”, η απάντηση: “Ρίχτου ξύλο”, πρότεινε ο πατέρας μου. Μετά από λίγες ημέρες, ξανά τα ίδια: “Πώς πάει δάσκαλε ο Νικόλας;” “Πώς να πάει. Να τον στέλνεις και καμιά φορά στο σχολείο”, απαντούσε ο δάσκαλος. Και ο πατέρας μου, τελείως διαφορετικός: “Τώρα δάσκαλε έχουμε δουλειές, δεν μπορούμε!!!”»

Η έναρξη του πολέμου του ‘40, βρίσκει το Νίκο Καφαντάρη στην πέμπτη Δημοτικού, γιατί είχε μείνει και σε δύο τάξεις.

«Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος», αφηγείται ο ίδιος, «τα σχολεία έκλεισαν. Χαρά εμείς! Η καλύτερή μας. Μικρά παιδιά, βλέπετε, που να καταλάβουμε. Και έρχεται η Κατοχή. Οι Γερμανοί κατακτητές μετέτρεψαν τη ζωή μας σε κόλαση. Περισσότερο βέβαια, για τους κατοίκους τα Αθήνας. Εμείς δεν πεινάσαμε στο χωριό, γιατί είχαμε γάλα, κρέας, λάδι, στάρι. Όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν για τους Αθηναίους από το φθινόπωρο του 1941 έως τον χειμώνα του 1942. Την περίοδο εκείνη, πέθαναν 350.000 άνθρωποι από την πείνα. Τότε ήταν, που άρχισε ο κόσμος να έρχεται στην επαρχία για να σωθεί. Το χωριό μας γέμισε από κόσμο που ζητιάνευε για λίγο φαγητό. Ο πατέρας μου έδινε σε όποιον ζητούσε, με αποτέλεσμα να ξεμένουμε εμείς συνέχεια. Αργότερα, μαλάκωσε λίγο η κατάσταση. Θυμάμαι ακόμη τις μέρες που εμείς θερίζαμε, και πίσω μας αρκετοί Αθηναίοι μάζευαν το στάχυ που έπεφτε και το άλεθαν για να φάνε. Τον Φλεβάρη του 1943 - σε ηλικία 15 ετών - αηδιασμένος από τις καταστροφές και τις ταπεινώσεις που έφεραν στην πατρίδα μας οι κατακτητές, εντάσσομαι στην ΕΠΟΝ, που μόλις τότε είχε δημιουργηθεί. Νωρίτερα, είχαν προσχωρήσει στις αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου».

Αετόπουλο της ΕΠΟΝ λοιπόν, ο Νίκος Καφαντάρης, στα 15 του μόλις χρόνια, χρησιμοποιήθηκε μαζί με άλλους συγχωριανούς του - νέους περισσότερο - ως σύνδεσμος με τα κοντινά χωριά.

«Τον Απρίλη του 1944, κατατάσσομαι στις ένοπλες ομάδες της ΕΠΟΝ, στο 6ο Σύνταγμα Αργολιδοκορινθίας. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο, μαζευόμασταν όλοι και πηγαίναμε σαν σύνδεσμοι για την απελευθέρωση των γύρω χωριών και την άμεση σύνδεσή τους με τηλέφωνα. Στη συνέχεια περνούσαμε στις μαχητικές ομάδες, όχι βέβαια της πρώτης γραμμής αλλά της δεύτερης. Ήμασταν η “σκούπα”, όπως μας αποκαλούσαν, γιατί μετά από κάθε μάχη, μαζεύαμε ό,τι είχε απομείνει (παπούτσια, όπλα, σφαίρες κ.α.). Οι μάχες και τα σαμποτάζ που έγιναν τότε στα χωριά μας, ήταν πολλές. Μάχες που απέδειξαν το μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής του Ελληνα. Εγώ πήρα μέρος στις μάχες της Στυμφαλίας και του Αχλαδόκαμπου και σε μια συμπλοκή στο χωριό Φίχτια της Αργολίδας, απέναντι από τις Μυκήνες. Στις μάχες αυτές, κανένας μας δεν μέτρησε θυσίες, στερήσεις και κακουχίες. Νηστικοί, ψειριασμένοι, αγωνιστήκαμε με πάθος και αυταπάρνηση για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Η πιο βασανιστική, αλλά και ιστορική μάχη σε εκείνα τα μέρη, ήταν αυτή του Αχλαδόκαμπου. Είχαμε στήσει ενέδρα από τις 12 το βράδυ και οι Γερμανοί πέρασαν την άλλη μέρα στις 4 το απόγευμα, με προορισμό την Πάτρα. Δεκαέξη ώρες «λούφα» με την “Καρακάξα”, (έτσι τη λέγαμε) το αναγνωριστικό αεροπλάνο των Γερμανών, να περνά πάνω από τα κεφάλια μας. Ούτε για την “ανάγκη” μας δεν μπορούσαμε να πάμε. Περνάει στις 4 την άλλη μέρα το γερμανικό τανκς αργά, βασανιστικά, εμείς εκεί, να περιμένουμε καρτερικά, υπομονετικά, μιλιά δεν ακουγόταν, κάνει αναγνώριση, κατεβαίνει στους Μύλους και δίνει σήμα ότι το μέρος είναι “καθαρό”. Μόλις ξεκινούν οι Γερμανοί, εκεί στα Λυκάλωνα, τους επιτεθήκαμε. Ήταν ωραία, επιτυχημένη μάχη, που το τέλος της, μας αντάμειψε για την κούραση και την ταλαιπωρία που υποστήκαμε».

Και ήταν 15 ετών παιδιά, έφηβοι, που σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, γνώρισαν το χειρότερο πρόσωπο της ζωής. Διακινδύνευσαν τη ζωή τους με τη θέλησή τους, για τη λευτεριά, την ειρήνη, για τα πανανθρώπινα ιδανικά.

«Οι συνθήκες», λέει σήμερα ο Νίκος Καφαντάρης, «σε διαμορφώνουν, σε διαπλάθουν, σου δίνουν δύναμη να αντιμετωπίσεις όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Άλλωστε, εμείς είχαμε μάθει και από πολύ μικροί να πειθαρχούμε, με την ένταξή μας στη Νεολαία Μεταξά. Τελειώνει κάποτε ο πόλεμος, και έρχεται η απελευθέρωση. Τι πιο φυσικό λοιπόν, στο τέλος του αγώνα να ακούσουν αυτοί οι άνθρωποι έναν καλό λόγο, να αναγνωρίσει η πολιτεία τον αγώνα τους. Όμως, αντί αυτής της αναγνώρισης για την προσφορά τους, αρχίζει το δράμα τους. Ξαφνικά, από ήρωες, γίναμε προδότες. Οι χίτες, το παρακράτος, μας ανταμείβουν με φυλακές, εξορίες, ξύλο, βασανιστήρια, καταδίκες σε θάνατο. Μας κυνήγησαν ανελέητα. Πρώτα, συνέλαβαν τον πατέρα και τον αδελφό μου και μετά εμένα (1945), και ως ανταμοιβή για την αντιστασιακή μου δράση, με πάνε στο δικαστικό μέγαρο Κορίνθου. Δικάζομαι και με στέλνουν φυλακή, γιατί λέει, ήμουν προδότης!!! Άλλους συμπατριώτες μου, τους σκότωσαν, άλλοι πέθαναν από τα βασανιστήρια. Τότε ήταν που ξεσηκώθηκε ο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”, με μεγάλα άρθρα και ρεπορτάζ που αναφέρονταν σε ξεκληρισμούς οικογενειών. Αμέσως, καλεί ο διοικητής του στρατοπέδου όπου με είχαν κλείσει, τον πατέρα μου και του λέει: “Θα διώξω τον μικρό να πάει στο χωριό, γιατί η εφημερίδα φωνάζει…”, «Ομως, ο πατέρας μου του ζητά να με κρατήσει, γιατί αν με στείλουν πίσω, θα με σκοτώσουν οι χίτες».

«Ας σημειωθεί, ότι πίσω στο χωριό, είχε μείνει η μάνα μου με τα τέσσερα μικρότερα αδέλφια μου, έχοντας να φροντίσει και τα ζώα και τα χωράφια. Εν πάση περιπτώσει, ο διοικητής με στέλνει πίσω στο χωριό. Αρχίζει και πάλι το κυνηγητό από τους χίτες. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, συναντώ έναν Αθηναίο που στην Κατοχή του δίναμε φαγητό, και με φυγαδεύει στην Αθήνα. Φιλοξενήθηκα σε διάφορα σπίτια στην Κοκκινιά και στα Ταμπούρια, μέχρι που ο Ζέρβας έδωσε εντολή να δηλωθούν όλοι οι φιλοξενούμενοι στην Αστυνομία. Αυτό φόβισε τον κόσμο και μας έβγαλε έξω. Εγώ την “έβγαλα” για αρκετό διάστημα, κρυμμένος στο νταμάρι της Αμφιάλης, και στο νεκροταφείο της Ανάστασης, μέσα σε ένα οικογενειακό τάφο. Ακολουθούν τα μεγάλα μπλόκα, και τον Σεπτέμβρη του 1947 συλλαμβάνομαι. Πριν τα μπλόκα, το 1946, είχα καταδικαστεί ερήμην, όπως και οι γονείς μου και ο αδελφός μου, για οπλοκατοχή, οπλομεταφορά και οπλοχρησία. Η ποινή ήταν 18 χρόνια. Τη μάνα μου την καταδίκασαν σε 6 χρόνια, ύστερα από παράκληση του δικηγόρου μας. Μετά τη σύλληψή μου, “φιλοξενήθηκα” στις φυλακές της Ακροναυπλίας, της Κορίνθου, της Κέρκυρας. Αρχικά, με στέλνουν στο στρατόπεδο της Κορίνθου και απαλλάσσομαι με βούλευμα, σύμφωνα με το διάταγμα του Σοφούλη. Επιστρέφω στο χωριό μου, όπου με κυνηγούν και πάλι οι Χίτες. Φεύγω για το βουνό, αλλά με πιάνουν έξω από ένα χωριό κοντά στη Νεμέα. Εκεί, προσπαθούν να με πάρουν οι Χίτες οι συγχωριανοί μου, αλλά ευτυχώς, ο διοικητής δεν με δίνει και με φυγαδεύει από το Ηράκλειο προς το χωριό Βόχα και τις φυλακές Κορίνθου. Λίγο αργότερα, με πάνε στα Κρατητήρια της Χωροφυλακής Νεμέας και εκεί αρχίζει το ξύλο... Το κυνηγητό μου όμως, δεν έχει τέλος. Ξεκινούν οι μηνύσεις από τους πατριώτες μου, τους Χίτες. Με κατηγορούν ως εγκληματία, φονιά, προδότη. Περνάω δικαστήριο με στημένους μάρτυρες, στην Ακροναυπλία. Από κει, φεύγω για τις φυλακές της Κέρκυρας. Οι φυλακές της Κέρκυρας θα μου μείνουν αξέχαστες. Εκεί έστειλαν το 1949 όλους τους νέους που είχαν προδώσει, λέει, την πατρίδα. Εκεί μας έκλεισαν σε ένα μπουντρούμι, σκέτο ψυγείο. Κάναμε ανταρσίες, υποχρεώσαμε τον εισαγγελέα να μπει μέσα και να το δει, όπως και τον τοπικό δεσπότη. Προχωρήσαμε σε απεργίες, αλλά δεν καταφέραμε τίποτα. Αργότερα, μας μοίρασαν σε ομάδες και μας έστειλαν στα Γιάννενα, στην Κεφαλονιά, στη Ζάκυνθο και σε ένα νησάκι απέναντι από την Κέρκυρα στο Βίδο. Απολύθηκα τον Μάρτη του 1950, μετά τις εκλογές με τα μέτρα ειρηνεύσεως του Πλαστήρα. Τώρα που τα αφηγούμαι, έρχονται στο νου μου όλες εκείνες οι κορυφαίες στιγμές ηρωϊσμού και αυτοθυσίας των συντρόφων μου, μα και τα βάσανα και το κυνηγητό που υποστήκαμε. Κυνηγητό που συνεχίσθηκε και στα χρόνια της στρατιωτικής μας θητείας στο Μεσολόγγι, στο κέντρο εκπαιδεύσεως που καταταγήκαμε τον Ιούλη του 1950. Ο ίδιος ο διοικητής μας, μας έβριζε με τα χειρότερα λόγια, γιατί υποφέραμε, λέει, από αριστερή πλευρίτιδα. Ημασταν 24 όλοι κι όλοι, δολοφόνοι της πατρίδας, εγκληματίες, προδότες, που μολύναμε το κέντρο εκπαίδευσης. Στην έντονη αντίδρασή μας, ο διοικητής απαντούσε ότι όλα αυτά δεν τα έλεγε ο ίδιος, αλλά ήταν γραμμένα στους φακέλους μας. Εκεί, τότε, αποκαλύφθηκε ποιοι ήταν οι προδότες, οι χαφιέδες της περιοχής μας. Ήταν πραγματικά μεγάλη εμπειρία. Εμπειρία τραυματική, γιατί πολλές φορές, ανάμεσα στους καταδότες ήταν και συγγενείς μας. Από το Μεσολόγγι, μας έστειλαν στην Μακρόνησο. Αυτά που περάσαμε εκεί όλοι οι πατριώτες, είναι γνωστά. Εμείς είχαμε την “τύχη” - αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε τύχη - να βρεθούμε εκεί, όταν τα πράγματα είχαν καταλαγιάσει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μας υπέβαλαν και εμάς σε βασανιστήρια, ιδιαίτερα όταν έφευγε ο διοικητής, ο Σκαλούμπακας, - δήθεν - εν αγνοία του. Από κει έφυγα το 1955. Με έστειλαν σε ένα τάγμα για δυο μήνες και μετά απολύθηκα. Όχι βέβαια ότι ησύχασα. Είχα το κυνηγητό της Ασφάλειας. Δεν μπορούσα να πιάσω πουθενά δουλειά. Και τι δουλειά!! Οικοδόμος!! Μόλις με προσλάμβαναν, πήγαιναν στον εργολάβο, τον εκβίαζαν και με απέλυε. Το 1956 με συνέλαβαν μαζί με άλλους 300 για την προστασία, λέει, του Τίτο, που είχε έρθει τότε στην Αθήνα. Έμεινα δυο μήνες στη φυλακή στου Χατζηκώστα, και στην Καλλιθέα και μετά απολύθηκα. Το κυνηγητό της Ασφάλειας κράτησε μέχρι το 1960. Μετά ησυχάσαμε. Έπιασα δουλειά κανονικά στην οικοδομή και το 1965 παντρεύτηκα και έκανα τρία παιδιά. Το 1967 άρχισε πάλι το κυνηγητό. Με έπιασαν στις 5 Αυγούστου του 1967, για τη συμμετοχή μου σε μια παράνομη οργάνωση στην οποία συμμετείχε και ο Νεφελούδης. Στην Ασφάλεια, ο διοικητής Βασίλης Λάμπρου, μου ζήτησε να κάνω δήλωση και να φύγω. Εγώ φυσικά αρνήθηκα, και με έκλεισαν 47 μέρες στην απομόνωση της Μπουμπουλίνας. Ένα χαρακτηριστικό που θυμάμαι από κει, ήταν ο τρόπος που ήταν κατασκευασμένα τα κελιά. Υπήρχαν κελιά και από τις δυο πλευρές του διαδρόμου, αλλά και στη μέση. Εμείς, για να περνάει η ώρα μας, αλλά και για αν εμψυχώνει ο ένας τον άλλον, τραγουδούσαμε τραγούδια του Θεοδωράκη, έχοντας ως μαέστρο τα μεσαία κελιά. Ο ασφαλίτης που έκοβε βόλτες μέσα στο διάδρομο, νευρίαζε και φώναζε, γιατί λέει, τραγουδούσαμε απαγορευμένα τραγούδια. Εμείς τον δουλεύαμε, λέγοντάς του: “κλείσε μας μέσα”, και ξεσπούσαμε σε γέλια. Κάποια στιγμή, θυμάμαι πως έφεραν εκεί και τον Θεοδωράκη με την παρέα του. Τότε ήταν που έγινε ντόρος και στο εξωτερικό και όλα τα Μέσα Ενημέρωσης μιλούσαν για τα βασανιστήρια της Χούντας στην Ελλάδα. Εμένα, φυσικά, κάθε λίγο και λιγάκι με καλούσε στο γραφείο του ο Λάμπρου και μου ζητούσε να υπογράψω δήλωση. Εγώ βέβαια αρνιόμουν σταθερά κι εκείνος με απειλούσε πως θα πεθάνω στη φυλακή. Σε μια από τις επισκέψεις μου στο γραφείο, ήταν και ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης. Μου την είχαν “στημένη”. Μιλούσαν συνέχεια για την επανάσταση. Εγώ έλεγα πως ήταν δικτατορία, και κάποια στιγμή φωνάζει ο Λάμπρου: “Ποια διαφορά έχει ρε, η δικτατορία του προλεταριάτου σας με τη δικτατορία αυτή;” Παίρνω “ανάποδες” και του απαντώ: “Τολμάς και συγκρίνεις τη δικτατορία με το προλεταριάτο ρε;” Τότε έπεσαν τα πρώτα χαστούκια από τα δύο πρωτοπαλλήκαρα, και δήθεν για να τους επαναφέρει στην τάξη, ο Λάμπρου λέει ειρωνικά: “Σας έχω πει, τέτοια πράγματα δεν θέλω μέσα στο γραφείο μου!!!” Μετά τις 47 μέρες απομόνωσης, με άφησε να φύγω, χωρίς δήλωση. Επέστρεψα λοιπόν στο σπίτι μου, στην Κυψέλη, φυσικά υπό παρακολούθηση. Την τρίτη μέρα της αποφυλάκισής μου, έρχεται ειδοποίηση να πάω στο αστυνομικό παράρτημα της Κυψέλης, “για τακτοποίηση της αλληλογραφίας μου”. Πάω εκεί κι αρχίζουν τα ίδια: “Θα υπογράψεις;” “Όχι”. “Θα υπογράψεις;”. “Δεν υπογράφω. Αν θέλετε, στείλτε με εξορία”. Αρχίζουν οι απειλές του στυλ: “Θα πάρεις στο λαιμό σου τα παιδιά σου ρε” και άλλες παρόμοιες. Αφού δεν έκαναν τίποτα, με άφησαν να φύγω. Ξέχασα να πω, ότι όλο το διάστημα που ήμουν κλεισμένος στην Ασφάλεια, δεν άφησαν ούτε μια φορά τη γυναίκα μου να έρθει να με δει. Της ζητούσαν πάντα στην είσοδο να με πιέσει να υπογράψω τη δήλωση, εκείνη αρνιόταν και αυτοί την έδιωχναν με το μωρό στην αγκαλιά. Μετά από 20 μέρες, με ανακάλεσαν στο τμήμα της Κυψέλης. Πηγαίνω, βρίσκω μέσα στο γραφείο του διοικητή κάποιον, δήθεν μετανοήσαντα αριστερό, να συνομιλεί μαζί του. Έλεγαν και οι δύο “τι καλή που είναι η επανάσταση” και άλλα παρόμοια. Του λέω λοιπόν του διοικητή: “εγώ δεν μπορώ να περιμένω άλλο, θα σηκωθώ να φύγω. Δεν μπορώ να ακούω ανοησίες”. “Μα τι λες”, μου λέει εκείνος, “δεν βλέπεις ο ομοϊδεάτης σου, πάει να βάλει μυαλό;” “Ρε, δεν τα” αφήνεις αυτά”, του λέω, “Σ’ εμένα; Εγώ είμαι παλιά καραβάνα. Άκουσέ με λοιπόν για τελευταία φορά. Άλλη φορά αν θα με χρειαστείτε, θα με πάρεις τηλέφωνο και θα μου πεις “πήγαινε στον Πειραιά, φεύγει το τάδε καράβι για τη Γυάρο. Σου δίνω το λόγο της τιμής μου, πως θα πάω χωρίς δεύτερη κουβέντα”. Από ’κεινη τη μέρα, δεν με ξαναενόχλησαν, με παρακολουθούσαν μόνο διακριτικά».

Εύκολα λέγονται σήμερα όλα αυτά, όταν κανείς τα βλέπει από απόσταση. Όμως, για όσους τα έζησαν, ήταν πολύ δύσκολα. Ήθελε μεγάλη δύναμη, μεγαλείο ψυχής, αλύγιστη επιμονή και υπομονή. Χαρίσματα που διέθετε ο Νίκος ο Καφαντάρης, αλλά και όλοι οι σύντροφοί του, που σήμερα πια, φαντάζουν ήρωες στα μάτια μας. Ο Νίκος Καφαντάρης συμμετείχε και στο Πολυτεχνείο. Έδωσε και κει το παρόν, χωρίς να διστάσει ούτε για μια στιγμή, να σταθεί δίπλα στους αγωνιζόμενους φοιτητές. Σήμερα, συνταξιούχος πια, ζει στο Γαλάτσι - ήρθε εδώ το 1970 - και ασχολείται με τα κοινωνικά προβλήματα της περιοχής. Είναι Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ, και μέσα από κει, προσπαθεί να βοηθήσει όλους του συντρόφους του που αγωνίστηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα. Για μια πατρίδα λεύτερη και δημοκρατική. Το τίμημα γι’ αυτούς ήταν ακριβό. Και ο Νίκος Καφαντάρης το ’νιωσε στο πετσί του.

«Να μην ξανάρθουν άλλες τέτοιες εποχές», λέει, και το βλέμμα του λέει ακόμα περισσότερα. «Ποτέ ξανά Έλληνας να μην χτυπηθεί με Έλληνα».

Κλείνοντας την αφήγησή του, μιλά για τη μάνα του τη Χρυσούλα, που πέθανε το 1996, σε ηλικία 100 ετών:

«Οι εποχές εκείνες ήταν ηρωϊκές. Και πιο ηρωϊκές, οι μανάδες και οι αδελφές μας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εποχή που ήμασταν στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Οι γυναίκες αυτές ήταν υποχρεωμένες να ανεβαίνουν 370 σκαλιά, φορτωμένες με τρόφιμα και ρούχα, για μας. Δεξιά και αριστερά στα σκαλιά ήταν παρατεταγμένοι χίτες, που, για να κάμψουν το ηθικό τους, τις έβριζαν με τον πιο χυδαίο τρόπο, λες και μίλαγαν σε εγκληματίες. Και εκείνες, αγόγγυστα, ανέβαιναν το “σταυρό του μαρτυρίου”, για να δουν τα παιδιά και τα αδέλφια τους. Πώς να μην θεωρείς ηρωΐδες αυτές τις γυναίκες, πώς να μην υποκλίνεσαι μπροστά τους;» 

Η  ΜΑΝΑ*

Ανέβα μάνα μου τα σκαλοπάτια

τ’ Αναπλιού τα μαυρισμένα

και μην ακούς τους βαρβάρους

που σου μιλάν εχθρικά για μένα

Ανέβα μάνα μου, μην τους ακούς,

όπως δεν άκουσες κι αυτούς,

που πήραν όπλα από τους Γερμανούς

Είναι οι ίδιοι...

Δεν φταίνε αυτοί, άλλοι τους βάλανε

να κάθονται ολημερίς στα σκαλοπάτια,

να σε χτυπούν, να σου χαλούν τα πράγματα,

να σου πετούν τα τράστα.

Ανέβα μάνα μου τα σκαλοπάτια

τ’ Αναπλιού τα αιματοβαμμένα

και πίστευε γερόντισσα

σ’ ένα καινούργιο Εικοσιένα.

* Γράφτηκε από τον Δημήτρη Μαυραγάνη, συγκρατούμενου του Νίκου Καφαντάρη, στις φυλακές της Ακροναυπλίας .

ΠΗΓΗ: Η Ιστορία του Γαλατσίου-Μαρτυρίες:  https://archive.is/Qznsb#selection-907.0-1046.1

Διεύθυνση αυτής της "ανάρτησης" : http://rozosotiris.blogspot.gr/2016/03/088-1943-45.html