Από το βιβλίο:[“ Οι μνήμες μου για την πατρίδα” –Σωκράτης Δ. Αγγελόπουλος] «ιδιωτικής» εκδόσεως παρουσιάζονται αποσπάσματα.
Στο βιβλίο δεν αναφέρεται χρονολογία γραφής του, έχει γραφεί όμως μετά την ανάσυρση οστών-σκελετών από την τρύπα –βάραθρο “του φονιά” της ΦΕΝΕΟΥ που έγινε το 1991 και στην οποίαν επιχείρηση πρωτοστάτησε ο συγγραφέας , όπως γράφτηκε το βιβλίο προτού του έτους 2003 που εκδόθηκε το βιβλίο : «Βαλτέτσι 1944 – Μαρτυρία–( Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ,2003) του Κώστα. Άθ. Σαραντόπουλου και που στο οποίο υπάρχει απόσπασμα-αναφορά από το εν λόγω βιβλίο, έτσι εκτιμάται να έχει γραφεί περί του έτους 1996.
Τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται είναι μόνο αυτά τα ειδικότερα που αφορούν, το τι έζησε ο ίδιος ο συγγραφέας επί κατοχής ως πρωταγωνιστής νέος στα δρώμενα, όσο και αυτά των δεινοπαθημάτων από την κομμουνιστική κατοχή-λαίλαπα της οικογένεια του, των συγχωριανών του ,από το Βρούτσι Αργολίδος και σχετικά πάμπολλα άλλα συγκλονιστικά, που αφορούν την Αργολιδο-Κορινθία!
Οι αναφερόμενες μικρές ιστορίες των αγνώστων γεγονότων και των ονομάτων πρωταγωνιστών σ΄ αυτά είναι πληθώρα στο βιβλίο και σκοπός της παρουσίας τους εδώ είναι τόσο η δικαίωση των νεκρών Ελλήνων όσο και να βοηθήσει τους ιστορικούς να συνθέσουν αυτές τις μικρές ιστορίες ώστε να μην διαγραφεί-ταφεί παραποιούμενη και η Μεγάλη Ιερά Ιστορία μας.
Τόσο οι υπέρμετρες λογοτεχνικές περιγραφές και εκτιμήσεις όσο και επί των γεγονότων, παραποιήσεις, αποκρίψεις, υποκειμενισμούς, λάθη σε ημερομηνίες και …του συγγραφέως ,δεν απαξιώνουν το γραφτό πόνημα του ως “Ντοκουμέντο”, δεδομένου και ότι η Αργολιδο-Κορινθία υστερεί σε αξιόλογη βιβλιογραφία περί της αιματοβαμμένης εκείνης ιστορικής περιόδου!
Η ψηφιακή επιμέλεια ,κάποιες σημειώσεις υπογραμμίσεις και υπομνηματισμοί στα αποσπάσματα του εν λόγω βιβλίου, υπ΄ εμού!
Κατωτέρω:
Σελ.224
Ο Εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. στο Μερκούρι μας διαφωτίσαν να έχουμε μεγάλο μίσος διά την εκμεταλλεύτρια πατρίδα. Μας εδίδαξαν τον βασανισμόν του μάρτυρος. Ο Χαρίλης αιώνιος φοιτητής γυμνασίου, πρώτα προδότης και χαφιές των ιταλών. Τώρα χαφιές των κομμουνιστών. Δικτάτορας του χωριού, στο σχολείο, δέρνει δύο απλές γυναίκες από το Καπαρέλι.
Ένα βράδυ μετά την διαφώτησιν και την διάλυσιν της συγκεντρώσεως του λαού στο χωριό μας στο Βρούτσι Αργολίδος. Μας είπαν οι ινστρούχτορες μας ανακοίνωσαν: «Ο Εφεδρικός ΕΛΑΣ θα παραμείνη και το πρωϊ πριν φωτίσει να είστε απέξω από το σχολείο, θα έχετε πάρη τροφή και νερό, διότι έχουμε μια αποστολή να εκτελέσουμε». Δεν είχε χαράξει και ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, οι νέοι του χωριού Βρουτσίου είχαν καθήσει εις φάλαγγα κατ΄ άνδρα και ύστερα από αρκετή διαδρομή εφθάσαμε εις το χωριό Μερκούρι. Μας έβαλαν και τραγουδάγαμε «Θα φύγω Μαριώ μου μην κλαις». Στο Μερκούρι κατάφθασαν και όλα τα εφεδρικά ΕΛΑΣ όλων των γύρω χωριών Καρυά, Κρύα Βρύση Μάζι, Άγιος Στέφανος, Φρέγγαινα, Κυβέρι, Ελληνικό, Κεφαλάρι, Βρούτσι, Χούνι κ.λ.π. Επί συνεχείς ώρες μας βομβάρδιζαν με τους γεμάτους μίσος και φανατισμόν λόγους τους, Υπέρ τους δέκα διαφωτιστάς εμίλησαν δια τον αγώνα που κάνουμε. Από τους διαφωτιστάς που εγνώριζα ήταν ο Απ. Λαδάς, Ο Λάμπης από Ναύπλιο, ο Μίνος ο (Μαύρος Ψευδώνυμο) Ανάργυρος Αντωνίου, Γεωργ. Σπανός, Λιάς Αγγελής αρτοποιός, και άλλοι άγνωστοι. Πύρ και χάλαζα ανεμειγμένα εξήρχοντο από τα στόματά των, δια το κατεστημένο. Δια την εκμετάλλευσιν του λαού από την άδικον πατρίδα, ως εξής:……………………………..!
Σελ.225
………………………………………………………….!
Όταν τελείωσαν τις μεγάλες εις διάρκειαν ομιλίες τους οι καθοδηγητές μας αμέσως μας παρουσίασαν δύο κρατούμενους , κλέφτες γανωτίδες το επάγγελμα που γανώνουν τα χαλκώματα ήτοι τα μαγειρικά σκεύη. Οι γανωτίδες αυτοί ήταν κάτοικοι Αχλοδοκάμπου η δουλειά τους ήταν πάντα γυρολόγοι γυρνούσαν τα χωριά και τις καλύβες των τσοπάνων και γάνωναν τα μαγειρικά σκεύη του κάθε νοικοκυριού με κασσίτερο (καλάϊ)……..Οι γανωτίδες γύριζαν νηστικοί μα δουλειά δεν εύρισκαν. Τους έκοψε η πείνα τους, εσκεύθηκαν από την πείνα τους να πάνε στα ερημικά καλύβια της περιοχής όπου εγνώριζαν νύχτα να τα διαρρήξουν και ίσως έβρουν τρόφιμα κάτι να φάνε. Το πρώτο βράδυ διέρρηξαν δύο καλύβια, δεν βρήκαν τρόφιμα, επειχείρησαν και το δεύτερο βράδυ για να ανοίξουν άλλο αγροτόσπιτο. Αλλά δυστυχώς για αυτούς το δεύτερο βράδυ εφύλαγαν παιδιά του χωριού και συνέλαβον τους διαρρήκτες. Αυτούς τους κλέφτες μας τους παρουσίασαν οι ινστρούχτορες εις όλους εμάς τον εφεδρικόν ΕΛΑΣ. Επαίνεσαν τα παιδιά δια το κατορθωμά τους, μας έβαλαν στη σειρά δια να εκπαιδευθούμε εις την τιμωρία του μάρτυρος. Η τιμωρία αυτή εγίνετο ως εξής: Ετύλιγαν τα πόδια του τιμωρουμένου με την αορτήν (λουρίδα) του όπλου τα κρατούσαν δύο, τα εσήκωναν ψηλά και κτυπούσαν τα πέλματα με ρόπαλα, τον ειδικό τρόπον της τιμωρίας αυτόν ονόμαζαν μαρτύρα. Ο πόνος ήταν αφόρητος, ώστε ο υποβαλλόμενος εις την τιμωρίαν αυτήν εμαρτυρούσε και παραδεχόταν τα πάντα ότι είχε κάμει και δεν είχε κάμει.. Οι διαφωτιστές δεν ήταν αξιωματικοί δια να γυμνάσουν τον εφεδρικόν ΕΛΑΣ ήταν όμως ινστρούχτορες δάσκαλοι ήξεραν να μαθαίνουν τους εκπεδευομένους των να εκδικούνται και να τιμωρούν, διαυτό ενάλλασαν τους νεοφώτιστους να γίνονται τιμωροί δια να εκπαιδεύονται κανονικά στον μαρτύρα. ……..
Ο Ινστρούχτορες κατόπιν της διδασκαλίας αυτής του μάρτυρος όπου έκαμαν εις τον Εφεδρικόν ΕΛΑΣ επεσύρθησαν δια να φάνε διαφορετικά με την ησυχία τους. Οι νεοφώτιστοι εσυνέχιζον την τιμωρίαν. Ο Δημ Καπετάνος ένας νέος από αυτούς τους οποίους εσυνέλαβαν τους κρατουμένους δεν άντεξε σηκώθηκε και φώναξε: «Δεν είναι ανθρώπινον αυτό να γίνεται, να βασανίζονται έτσι οι άνθρωποι. Ας τους εκτελέσουμε καλλίτερα, μην τους βασανίζεται. Δώστε μου ένα όπλο και θα τους εκτελέσω εγώ» Σπρώχνει τους δέροντας και τους παίρνει το όπλο και ξετυλίγονται τα πόδια των κρατουμένων, αλλά αυτοί έμεναν κάτω παράλυτοι. Οι δέροντες μονιασμένοι ξέσπασαν σε κλωτσιές στην κοιλιά, στο κεφάλι, στο κορμί, όπου τους έπερνε, εβαπτίζονταν τώρα στο νόημα του αγώνος πως θα εκδικηθούν την άδικον πατρίδα μας. Εκεί είδα και εκατάλαβα πως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του τέτοια θηριωδία.
……………………………………………..
Εις το τέλος εσφύριξαν και συγκεντρωθήκαμε όλοι κατά χωρά, και μας είπαν: «Σήμερα τελειώσαμε, θα πάτε στα σπίτια σας, όταν σας χρειαστούμε θα σας καλέσουμε να πάρτε όπλα για τη λευτεριά, τους ζυγούς λύσατε». Τα παιδιά εχώρισαν κατά χωριά και επορεύθησαν προς τας εστίας των. ……………………………….. Όπως πηγαίναμε προς το χωριό μας, οι φίλοι, Ιωάννης Ταραντίλης, Βασ. Μητσάκος, Γεωργ. Γκολφίνος, Γεωργ. Ταραντίλης, Αντ. Ταραντίλης εμείναμε πίσω να συζητήσωμε. Τι γνώμη επεκομίσαμε από τις
Σελ.226
διδαχές των ινστρουχτόρων. ………………..Εφθάσαμε στο χωριό μας, νύχτα. Η μάνα με υποδέχθη και είχε έτοιμο φαγητό μου. Εγώ δεν ήθελα να φάω, με δάκρυα στα μάτια της είπα. «Μάνα μας περιμένουν πολλά κακά…..» Η μάνα μου με παρηγόρησε: «Μην κλαις παιδί μου κάτι θα γίνη, δεν θα χαθή η Ελλάδα……..» Και με πίεσε να φάω. Οι προαισθήσεις μου όμως δεν με ξεγέλασαν. Αργότερα η μάνα μου εσφάγη από αυτούς καθώς και ο πατέρας μου.
Ο Αποστόλης Λαδάς ινστρούχτωρ με διαφωτίζει διά τας σφαγές.
Στο χωριό μας συνήθως και τακτικά όσοι ινστρούχτορες επερνούσαν από το χωριό έτρωγαν στο δικό μας σπίτι του Δημ. Αγγελοπούλου πατέρα μου………….μου έλεγαν…: «….Και τότε με μαχαίρι θα σφάξουμε όλους τους προδότες και τους αντιδραστικούς»… ..«Όλος ο κόσμος θα γίνη κομμουνισμός. ….» ………………………………………………
……………………………………………………………………………………………….!
Εις το δικό μας το χωριό Βρούτσι, ένας νέος ο Χαρίλης Βασιλόπουλος ένας αχαΐρευτος
Σελ.227
αιώνιος φοιτητής του γυμνασίου, που ήθελε η μάνα του να τον σπουδάση, επειδή ο ετεροθαλής αδερφός του Θανάσης από άλλη μάνα είχε γίνη δάσκαλος και έχαιρε εκτιμήσεως στο χωριό, δι΄ αυτό η μάνα του επέμενε να σπουδάση ο γιός της να γίνη μεγάλος άνθρωπος στην κοινωνία. ………………..Είχε πρόβλημα με τις γυναίκες, τις μεν κοινές εξεβίαζε δια να αποσπά χρήματα τις δε χωριατοπούλες σαγίνευε ότι θα γίνη μεγάλος άνθρωπος και θα τους αλλάξη την ζωή. Έγινε 28 χρονών και το γυμνάσιο δεν το είχε τελειώση εν τω μεταξύ παντρεύτηκε. Ήρθε και η κατοχή εσυνεργάσθη με την ιταλική καραμπινερία, επρόδωσε όλα τα όπλα τους. Ήξερε ακριβώς τι όπλα είχαν, οι χωρικοί τα είχαν κρύψει, μα τώρα δεν μπορούν να κάμουν διαφορετικά τα παράδιδαν. Ο Χαρίλης ήταν ένας άνθρωπος πολύ εγωϊστής και εριστικός τύπος, όλα γύρο του τα μισούσε του έπταιαν. Τον καταδότην εις τους ιταλούς όπου κατέδιδεν τα όπλα του χωριού μας κανείς μας ποτέ δεν εγνώριζαμε.
Ήταν χειμώνας και ο Θανάσης ο δάσκαλος ο αδερφός του Χαρίλη Βασιλόπουλου εβάπτιζε την κορούλα του. Ανάδοχος ήταν ο Κων. Μήτσουλας ο οποίος είχεν εστιατόριον στο Άργος. Μετά την βάπτισιν έγινε τραπέζι και γλέντι πέραν του μεσονυκτίου στο χωριό. Ο καιρός έβρεχε χειμώνας και είχε ομίχλες το χωριό είναι ψηλά στο βουνό. Ο κουμπάρος Κ. Μήτσουλας στο κέφι του , έβγαλε ένα πιστόλι από την μέση του τα μεσάνυχτα και πυροβολούσε επανηλειμένως. Δεν πέρασαν δύο ημέρες και η ιταλική καραμπινιερία εζήτησε το Κ. Μήτσουλα να παραδώση το πιστόλι του, ο Μήτσουλας αρνήθηκε, μα αυτοί του είπαν και τον τύπο του πιστολιού (μπραουνίκ ενιάσφαιρο) επειδή έτρωγαν στο εστιατόριον του οι ιταλοί του είπαν δεν θέλουμε να μεταχειρηστούμε βία σε εσένα που σε γνωρίζουμε. Ο Μήτσουλας αναγκάστηκε και παρέδωσε το πιστόλι του. Όμως το μυαλό του και η σκέψις του Μήτσουλα επήγε αλλού στο Δημ. Ταραντίλη που τα είχε βάλει με το αδερφό του δάσκαλου τον Χαρίλη Βασιλόπουλο που είχε ατιμάσει την κόρη του και ήταν στα σπαθιά. Όταν το Σάββατο κατέβη από το χωριό στην αγορά του Άργους ο Δημ. Ταραντίλης, τότε ο Μήτσουλας τον συνάντησε και τον έβρισε. Τον είπε προδότη ανάξιο μα λέγεται έλληνας. Ο Δημ. Ταραντίλης αρνήθηκε την κατηγορία ευθαρσώς. Ο Μήτσουλας ύστερα προβληματίστηκε. Εις την στρατιωτικήν ιταλικήν διοίκησιν Άργους διερμηνεύς ήταν ο Πέτρος ο Τσιρίκος σπουδαστής πανεπιστημίου, εμιλούσε απταίστως τα ιταλικά. Ο Μήτσουλας κατέφυγε στον Πέτρο τον Τσιρίκο, γνώριζε το ήθος του και του είπε, «Πέτρο θέλω να μου ειπής την αλήθεια, ήρθε από το Βρούτσι ο Δημ. Ταραντίλης και πρόδωσε το πιστόλι μου;» και ο Πέτρος του είπε. «Μην αδικείς τον άνθρωπον. Αυτός που πρόδωσε το πιστόλι σου και όλα τα όπλα του χωριού του είναι ο Βασιλόπουλος».
Έτσι εμάθαμε ποιος ήταν ο προδότης. Αργότερα δυστυχώς όμως εξ αιτίας τούτο απήχθη ο Πέτρος Τσιρίκος από την Ο.Π.Λ.Α. εβασανίσθη και εσφάγη ο υπέροχος αυτός νέος. Διότι τότε ο Χαρίλης πάλι ως τυχοδιωκτικό στοιχείο είχε εισχωρήσει και είχε γίνη πιστό μέλος του Κ.Κ.Ε. και μπορούσε να εξαφανίζη ανθρώπους που δεν ήθελε να ζούν. Εμπήκε στην αυλή του κόμματος ο Χαρίλης, εδοκιμάσθη εις όλα, έσφαξε με τα χέρια του και τέλος εμπήκε στο κάστρο του κόμματος και έγινε πραγματικός κομμουνιστής. Ενωρίτερον εις το ελληνικό εθνικό αντάρτικο Φαρμακά, Κρύας Βρύσης, ο Χαρίλης εζήτησε να γίνει μέλος της οργανώσεως και το πρότεινε εις τον αδερφόν μου Παναγιώτην, αλλά όλοι οι οργανωμένοι και αντάρτες του Φαρμακά απέφυγον διότι εγνώριζαν την προστυχιά του. Αργότερα επεκράτησε το Ε.Α.Μ. των κομμουνιστών. Ο Χαρίλης άεργος ήταν, εμπήκε εις την οργάνωσιν του Ε.Α.Μ. και έγινε ενεργόν μέλος εις την οργάνωσι και διαφωτιστής του Ε.Α.Μ. Ήταν άθεος εις τας κατ΄ ιδίαν συνομιλίας έλεγε δεν υπάρχει θεός ένα χάος είναι και τίποτα άλλο. Χάος ήτανε στο μυαλό του. Ήταν Μάιος 1944 επερνούσα τα προβατά μας από τον μοναδικό κεντρικό δρόμον του χωριού όπου είναι η εκκλησία και δίπλα το σχολείο. Άκουσα κλάματα και φωνές λαχταριστές οιμωγές μέσα στο σχολείο. Ερώτησα τι συμβαίνει, μου είπαν και έμαθα και είδα να βγαίνει ο Χαρίλης Βασιλόπουλος από το σχολείο με ανασκουμπωμένα τα μανίκια και των δυό χεριών του έως τους αγκώνας του, ιδροκοπημένος και εξαγριωμένος. Τα μαλλιά της κεφαλής οι τρίχες του είχαν σηκωθή όρθιες από την αγριάδα την μανίαν και την οργή του προσπαθούσε με το χειρομάντυλον του να δέση τις δέση και τις κατεβάσει να σταθούν πίσω. Είχεν έκφρασιν Διαβόλου. Εβασάνιζε απανθρώπως δύο αθώες γυναίκες από το ορεινό χωριό Καπαρέλι οι οποίες τίποτα δεν είχαν κάμει απλώς η τύχη τους τις έφερε για πειραματόζωα του Χαρίλη να τις βασανίση και να διδάξη τους νεαρούς τα αγαθά του κόμματος. Την αυτήν ημέραν πέρασε ένας αντάρτης οπλισμένος από το χωριό μα και επήγε στο σχολείο, που ήταν κέντρο του Ε.Α.Μ. και γραφεία. Είδε τον Χαρίλη που εβασάνιζε τις γυναίκες, εκατάλαβε ότι χωρίς αιτία τις δέρνει και τις βασανίζει. Δεν μπορούσε να επέμβη, η πολιτική οργάνωσις του κόμματος είχε πολύ μεγάλες εξουσίες από τους απλούς στρατιώτες αντάρτες του Ε.Α.Μ.
Ο αντάρτης αυτός κατευθύνθη στην εκκλησία του χωριού μας Αγίου Αθανασίου, άναψε το κερί του έκαμε μετάνοιες κάτω και είπε: Παναγιά μου σώσε τον λαόν σου από αυτούς τους κακούργους».
Σελ.228
Και έφυγεν ασφαλώς δεν ήταν κομμουνιστής ας ήταν στον ΕΛΑΣ αντάρτης, ποιος ξέρει τι είχαν ειδεί τα μάτια του. Αυτό έκαμε μεγάλην εντύπωσιν στις γυναίκες του χωριού που είδαν τον ένοπλον αντάρτη να κάμη μετάνοιες και να παρακαλιέται να σώση ο θεός την Ελλάδα. Το βράδυ οι δικτατορίσκοι του χωριού έπρεπε να τακτοποιήσουν σκοπιές να φάνε να ξεκουραστούν στο δάσος αυτοί, δια να μην πάθουν τίποτα ήσαν το χρυσάφι του κόμματος. Τότε οι χωρικοί έτρεξαν και πήγαν να περιποιηθούν τις γυναίκες τους έφεραν φαγί να φάνε. Την άλλην ημέραν μόλις εκατέβη από το βουνό ο Χαρίλης επήρε τις γυναίκες αυτές και τις πήγε έξω από το χωριό στην θέσιν Αλουπόβρυση, στο ποιμνιοστάσιο του Ευάγγελου Γκολφίνου και άρχισε ο Ξυλοδαρμός. Είχε πάρει και τον γιό του ιερέως του χωριού Κων. Μαντέση τον Τάσο, δια να τον εκπαιδεύση εις τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς, επειδή ο παππάς ήταν αντικομμουνιστής, δια να τον μπλέξη το παιδί του στο κόμμα. Το Χαρίλη δεν τον ικανοποίησε η ζωστήρα του που τις έδερνε, και έβγαλε μία φούρκα από το μανδρί (στύλο ξύλινο που στηρίζει την σκεπή του στάβλου) τόσο ξύλο έδωσε στις γυναίκες όπου ταρτάλιασε τις γυναίκες. Έμειναν κάτω σαν πεθαμένες και τις άφησε, ήρθε στο χωριό να φάη. Από τις βίγλες οι σκοποί ειδοποίησαν ότι στη Χούνη στο πιο κάτω χωριό, επέρασαν δύο αυτοκίνητα, ασφαλώς γερμανικά θα ήταν. Αμέσως ο Χαρίλης και του κόμματος οι άνθρωποι διέταξαν εναλλαγή στις σκοπιές και αυτοί ετράβηξαν στο βουνό δια την ασφάλειάν τους.
Τότε ο Γρηγόρης ο Ταραντίλης, Γενικός υπεύθυνος του χωριού, έτρεξε στο σπίτι του να πάρη κάτι και να φύγη. Η σύζυγός του Αλεξάνδρα μια καλοκάγαθη γυναίκα είπε: «Γιατί φεύγετε, τι κρέμασες την πιστόλα σου στη μέση να βασανίζετε τους ανθρώπους. Να κάτσης εδώ να υπερασπιστής το χωριό». Οι χωρικοί εσκέφθησαν να πάνε να πάρουν ταρταρταλιασμένες γυναίκες από το ξύλο που τους είχε δώσει ο Χαρίλης. Δια να μην χαρακτηριστούν όμως ως αντιδραστικοί προδότες, είπανε στην Αλεξάνδρα τη γυναίκα του Γρ. Ταραντίλη γενικού υπεύθυνου θα τις φέρουμε στο σπίτι σου τις γυναίκες, η οποία εδέχθη. Έκαμαν φορεία κουβέρτες στα ξύλα, και τις έφεραν στο χωριό στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Έτρεξαν οι γειτόνισσες να τις περιποιηθούν και πρώτη η μάνα μου Χριστίνα τις πότισε από ένα ποτήρι βούτυρο, δια να διαλυθούν τα σκοτωμένα αίματα. Τους έκοψαν βεντούζες να έβγουν τα μαυρισμένα αίματα. Τους έβρασαν τραχανά να φάνε που κάνει καλό σε τέτοιες περιπτώσεις.
Οι άνθρωποι του κόμματος είχαν αποφασίσει τότε να κάμουν στρατόπεδο κρατουμένων το χωριό μας και σφαγείο να κάμουν στις απότομες ρεματιές του χωριού μας. Αλλά τα δύο αυτοκίνητα που φάνηκαν από τη Χούνη, τους έβαλαν σε ανησυχία, διότι από την Χούνη οι γερμανοί έφτανα στη Καρυά και από την άλλην πλευράν άμα εκίναγαν έφθαναν πάλι τα γερμανικά αυτοκίνητα στην Λυρκεία Καπαρέλι Νεοχώρι. Γίνονταν τανάλια φοβήθηκαν ότι θα τους γίνονταν περικύκλωσις, καίτι το χωριό μας δεν είχε αμαξόδρομο για να έλθουν τα αυτοκίνητα γερμανικά. Αυτό όμως ήταν που εδίστασε τους ανθρώπους του κόμματος και δεν έκαμαν στρατόπεδο και σφαγείο στο χωριό μας για να ειδούμε τρομακτικά πράγματα από τις σφαγές που θα έκαμαν και εγλύτωσαν και την σφαγή τους οι δύο κρατούμενες γυναίκες από το Καπαρέλι.
Ακτιδικών συνέδριον στα Κιόγκια διά εκκαθάρησιν όλων των αντιδραστικών ελλήνων.
Τον Απρίλιον 1944 οι ακτιδικοί οι ανώτεροι διοικητικοί πολιτικοί άνδρες του ΚΚΕ όλοι αυτοί άνθρωποι του κόμματος που είχαν την εξουσίαν στα χέρια τους και την ζωήν των ελλήνων πολιτών, έκαναν γενικόν συνέδριον στα Κιόγκια Στυμφαλίας, ορεινής Κορινθίας, διά τα προβλήματα του Κομμουνιστικού αγώνος. Να πάρουν αποφάσεις διά την επιτυχίαν του σκοπού των. Εις την συζήτησιν ενεπτύχθη το θέμα της αντιδράσεως του λαού προς τον κομμουνιστικό αγώνα. Η ψυχρότης αυτή του λαού αποδόθηκε εις τα αντιδραστικά στοιχεία, όπου διαστρέφουν τον λαό. Η απέχθεια του Λαού όμως οφείλετο εις την απάνθρωπον συμπεριφοράν του κόμματος εις τους ιδίους ανθρώπους του κόμματος. Τας ευθύνας του κόμματος τας μετατόπιζαν εις ανθρώπους του λαού. Γνώριζαν πολύ καλά αυτοί, ότι ο κομμουνισμός επικρατεί μόνον δια της τρομοκρατίας και είπαν: «ήρθε η ώρα της εφαρμογής του προγράμματός μας. Γενική σφαγή σε κάθε ύποπτον και ιδίως εις όποιον ήταν οργανωμένος εις άλλην αντίστασιν εκτός του ΕΑΜ κονδυλοφόρους (εννοούσαν τους μορφωμένους) που πάντα είναι αντίθετοι στο σκοπό μας, θα μας βγάλουν μπροστά». Ελέχθησαν τρομαχτικά πράγματα από τους ανθρώπους του κόμματος είπαν: «Δεν θα διστάσουμε να σφάξουμε και τα αδέρφια μας, προκειμένου περί της επιτυχίας του σκοπού μας. Δεν θα διστάσουμε να σφάξουμε και το 90% του λαού δια να επικρατήση το κόμμα. Θα ξεπαστρέψουμε την αντίδραση μέχρις εβδόμης γενεάς. Έλεγαν οι ινστρούχτορες εάν δεν σφάξουμε με τα χέρια μας δεν θα πετύχη ο σκοπός μας». Π.χ. το χωριό μας είχε 350 κατοίκους θα εκαθαρίζετο μέχρι εβδόμης γενεάς. Τι σήμα ήταν αυτό το μέχρις εβδόμης γενεάς που εστερνήθηκαν και νεοδιαφωτισμένοι άνθρωποι και το διαλαλούσαν, εάν ήξεραν τι έλεγαν, αυτό εσήμαινε εξελληνισμός, ξεπάστρεμα της Ελλάδος. Και τι σήμα ήταν αυτό να σφάζουν οι ινστρούχτορες οι δάσκαλοι του κόμματος το λαό. Υπήρξαν και συνετές φωνές οι οποίοι αντέδρασαν με τον τρόπον τους, προσπάθησαν όσο μπορούσαν
Σελ.229
να μην εφαρμοσθή η ακατανόητος και τρομερή απόφασις των αχτιδικών της γενοκτονίας των ελλήνων. Και είπαν: «Πόσα πράγματα καταφέραμε δια της πειθούς, πόσες επιτυχίες έχομε; Καταφέραμε να οργανώσουμε όλο τον λαό στο ΕΑΜ της υπαίθρου και των πόλεων ακόμη. Αν εφαρμοσθή η απόφασις αυτή θα έχη άσχημα αποτελέσματα στον αγώνα μας, θα έχουμε μεγαλυτέραν αντίδραση, πολύ άσχημα θα φανή στο λαό η εφαρμογή της αποφάσεως αυτής προσέξατε!»
Οι σκληροί επέμεναν και έλεγον ότι: «Με την βίαν έχομε όλες αυτές τις επιτυχίες καταφέρει. Βιαίως και διά πυρός και σιδήρου διελύσαμε όλα τα άλλα αντάρτικα και όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Με τις σφαγές θα διαλύσουμε και την παθητικήν αντίδρασιν του λαού θα τρομοκρατηθή ο λαός και δεν θα αντιδράση πλέον και θα υπακούνε τυφλά. Θα τους εξαφανίσουμε όλους τους μπροστάρηδες αυτούς που έχουν επιρροή και τους ακολουθεί ο λαός». Οι προτάσεις όμως των μετριπαθών έφεραν σε δίλλημα τους σκληρούς του κόμματος, να μην αποφασισθή η παρανοϊκή απόφασις αυτή. Αλλά κακιά μοίρα τότε ήταν που ήρθε στην Πελοπόννησο η εγκληματική μορφή του αδιστάχτου εγκληματία του μεγάλου φονιά Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος έδωσε διαταγή: «Φωτιά και τσεκούρι στον αντιδραστικό Μωριά. Σφάχτε κόφτε καινούργιο δικό μας κόσμο φτιάχτε». Έτσι δεν εισακούσθησαν οι μετριοπαθείς. Αλλά είχαν τουλάχιστον ανασταλτικό φραγμό προσωρινά στους σκληρούς του κόμματος και οι σφαγές εγένεντο επιλεκτικές στην αρχή και αργότερα ομαδικές οι σφαγές.
Αυτό δυσαρέστησε τους σκληρούς του κόμματος π.χ. ο αχτιδικός Κουνέλης από το Σχοινοχώρι στα δικά μας τα χωριά να παραπονεθή αργότερα και να ειπή: « Εγώ τους είπα από τον Απρίλη, να καθαρίσουμε όλους τους αντιδραστικούς, να ξεβρομίση ο τόπος». Μην νομίση ο αναγνώστης ότι οι ακτιδικοί ήταν μορφωμένοι ανθρώποι, επειδή κατείχαν θέσεις σοβαρές στο κόμμα. Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς ήταν τελείως ντουβάρια, αλλά ήταν πραγματικοί κομμουνιστές, ίσον αδίστακτοι άνθρωποι. Στο συνέδριον στα Κιόγκα οι αχτιδικοί υπεχρεώθησαν όλοι οι μετριοπαθείς να κάμουν (λίστες) καταλόγους σφαγής των αντιδραστικών οι οποίοι έπρεπε να τους γνωρίζει το κόμμα εις δεδομένην στιγμήν να εξαφανισθούν. Εκεί απεφασίσθη ποίοι θα σφαγούν πρώτα και ποιοι αργότερα. Αχτιδικοί όπου δεν παρουσίασαν λίστες σφαγής υποχρεώθησαν να εύρουν θύματα οπωσδήποτε και να κάμουν λίστες σφαγής, διότι αλλιώς θα χαρακτηριστούν ως αντιδραστικοί και προδότες οι ίδιοι: « Πως θα επικρατήσουμε αν δεν σφάξουμε». Επίσης ετονίσθη διά τις δολοφονίες να φροντίζουν να εκτίθονται ΕΑΜικά μέλη του αγώνος. 1ον θα προφυλάσσονται τα κομματικά μέλη και 2ον θα εκτίθονται τα μη κομματικά μέλη και θα γίνονται πιστοί φίλοι και υποστηριχτές του κόμματος, διότι εις αντίθετη περίπτωσιν θα δώσουν λόγο των πράξεών των. Οι κομμουνιστές απεφάσισαν εν ονόματι δήθεν της ελευθερίας, να απαλλαγούν όλων των πολιτικών των αντιπάλων. Έτσι επερίμεναν οι φανατισμένοι πότε θα έρθη η ώρα να σφάξουν με μανία τους αντιδραστικούς που δεν πίστευαν στο κόμμα.
……………………………………………………………………………………..
………………………………………………………………………………………
*((*σ.σ. Το ακτιδικό συνέδριο στα Κιόγκια έγινε τέλος Απριλίου 1944 για να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Πελοποννησιακής Κομματικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έγινε 19 Απριλίου 1944, στην Στρέζοβα-Δάφνη Καλαβρύτων με 8 αντιπροσώπους από το νομό Αργολιδο-Κορινθίας με αρχηγό τον Στάθη-Τρυαντάφυλλο. Βλ. "ανάρτηση":(083)-“ΑΡΓΟΛΙΔΟ-ΚΟΡΙΝΘΙΑ 1943-1944/ΚΚΕ:"Λεπίδι λεπίδι στην αντίδραση"/Θ.ΖΕΓΓΟΣ και τα μορφωμένα πιστά ανδρείκελά του!”))
*((*σ.σ. Το ακτιδικό συνέδριο στα Κιόγκια έγινε τέλος Απριλίου 1944 για να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Πελοποννησιακής Κομματικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έγινε 19 Απριλίου 1944, στην Στρέζοβα-Δάφνη Καλαβρύτων με 8 αντιπροσώπους από το νομό Αργολιδο-Κορινθίας με αρχηγό τον Στάθη-Τρυαντάφυλλο. Βλ. "ανάρτηση":(083)-“ΑΡΓΟΛΙΔΟ-ΚΟΡΙΝΘΙΑ 1943-1944/ΚΚΕ:"Λεπίδι λεπίδι στην αντίδραση"/Θ.ΖΕΓΓΟΣ και τα μορφωμένα πιστά ανδρείκελά του!”))
Σελ. 236
Τάκης Σχοινοχωρίτης από Ηράκλειο Νεμέας.
Ο Τάκης Σχοινοχωρίτης από το Ηράκλειον Νεμέας, ήταν εκ των πρώτων που ενετάχθη εις την οργάνωσιν του ελληνικού εθνικού αντάρτικου Φαρμακά και βοήθησε ποικιλοτρόπως τον αγώνα. Στις 26-7-1943 Της Αγίας Παρασκευής είχαν πανηγύρι στο Ηράκλειον χωριό του Τάκη Σχοινοχωρίτη και γλέντι. Στο πανηγύρι είχαν πάει και Νεμεάτες, εκ των οποίων ήταν ορισμένοι κομμουνιστές και έκαναν παρατήρησιν στο Τάκη Σχοινοχωρίτη: «Γιατί ενισχύεις τους προδότες αντάρτες του Φαρμακά». Ο Τάκης Σχοινοχωρίτης δεν ήταν από τους ανθρώπους που χαρίζονται, και τους έβαλε στην θέση τους. «Προδότες είσθε εσείς και πράκτορες της Κομίντερ προδίδετε την πατρίδα μας, δουλεύτε για ξένους. Είσθε άθεοι εχθροί της πίστεως μας. Δεν αγωνίζεσθε αλλά ξεγελάτε τον κόσμο, θέλετε μόνον να αρπάξετε την εξουσίαν, και να παραδώσετε την Ελλάδα στο σιδηρούν παραπέτασμα. Αντίθετα από εσάς και τίποτε περισσότερο ». Έκτοτε ο Τάκης Σχοινοχωρίτης εγράφη στη μαύρη λίστα της εξαφανίσεως. Το 1944 το κομμουνιστικόν ΕΑΜ είχε επικρατήσει στην Πελοπόνησσον. Είχαν αρχίσει τις εκκαθαρίσεις των προγραφών δια τις σφαγές των αντιφρονούντων όπου είχαν γραφή εις την μαύρη Λίστα. Οι φίλοι του Τάκη από την Νεμέας, τον ειδοποίησαν ότι: «Έχουν πάρει απόφασι δια την σφαγήν σου. Λάβε τα μέτρα σου». Τότε ο Τάκης Σχινοχωρίτης παίρνει το γιό του τον Κώστα 15 χρονών παιδί και τρέχει στην Κόρινθο, δια να μην τον συλλάβουν. Στην Κόρινθο βρίσκει άλλους κατατρεγμένους από την ορεινήν Κορινθία, μαθαίνει τρομερά πράγματα ότι σφάζουν γυναίκες σφάζουν παιδάκια ξεπαστρέβουν μέχρι γάτας τις οικογένειες. Οι κομμουνιστές δεν αρκούνται να σφάξουν τον αρχηγό της οικογενείας ή μονάχα άνδρες. Σφάζουνε τους πάντες τα νήπια μέχρι και τις γάτες. Ανησυχήσας ο Τάκης Σχοινοχωρίτης δια την οικογένειά του. Στέλνει το φίλο του Νίκο Αλατζάκη, με το φορτηγό του αυτοκίνητο από την Κόρινθο, να πάη στο Ηράκλειο Νεμέας να πάρη όλους τους δικούς του, να τους φέρει στην Κόρινθο, να γλυτώσουν.
Ο Αλατζάκης έφτασε με το αυτοκίνητό του στο Ηράκλειο Νεμέας και είπε στην οικογένεια του Σχοινοχωρίτη ποία ήταν η αποστολή του: «Εμπάτε στο αυτοκίνητό μου, αφήστε όλα και ελάτε να φύγουμε αμέσως το γρηγορότερο. Μην καθυστερείτε. Ο Τάκης μου είπε κινδυνεύετε από στιγμή σε στιγμή να σας συλλάβουν και σας πάρουν». Ο γέρος Κώστας Σχοινοχωρίτης πατέρας του Τάκη αντέδρασε: «Δεν ερχόμαστε Όταν έρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν θα τους ειπούμε. Ο Τάκης αν σας φταίη πιάστε τον. Εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά αν φταίη αυτός πιάστε τον και τιμωρήστε τον. Θα κάτσουμε να φυλάξουμε το νοικοκυριό μας τα ζωντανά μας. Εγώ γέρος είμαι ότι θέλει ας γίνη για μένα. Τα κοριτσάκια με την μάνα τους τι κακό μπορούν να κάνουν σαυτούς αυτά τα αθώα κοριτσάκια». Ο γέρο Κώστας Σχοινοχωρίτης δεν άκουσε. Δεν είχε γνώσιν πως ενεργούν οι κομμουνιστές.
Εις τις 25-5-1944 ξημέρωνε της Αναλήψεως και η γυναίκα του Τάκη Γεωργία 42 χρόνων ετοίμαζε τα κοριτσάκια της να τα πάη στην εκκλησία να τα κοινωνήση την Κωνσταντίνα 11 χρονών και την Αναστασία 9 χρονών. Έξαφνα εμπήκαν στο σπίτι τους ένοπλοι, συνέλαβον την μάνα με τα κοριτσάκια και το γέρο Κώστα Σχοινοχωρίτη, και αμέσως τους οδήγησαν προς τα ορεινά χωριά της Κορινθίας. Πίσω οι κομμουνιστές το νοικοκυριό του Τάκη Σχοινοχωρίτη το λεηλάτησαν τα λάδια, σιτηρά, ρούχα, ζώα, τα πάντα. Δεν άφησαν τίποτα, έκαψαν τα σπίτια τις αποθήκες, να μην μείνη τίποτα όρθιο. Την δε οικογένεια του Τάκη Σχοινοχωρίτη οδήγησαν προς την ορεινήν Κορινθίαν και κατέληξεν στο στρατόπεδο το μοναστήρι Αγίου Γεωργίου Φενεού. Οι αισχροί της ΟΠΛΑ επανηλειμένως εβίασαν τα αθώα μικρά κοριτσάκια 9 και 11 χρονών. Το απόγευμα στας 13-6-1944 ειδοποίησαν ονομαστικώς, όσοι ακούσουν το ονόματά τους, να είναι έτοιμοι διότι νύχτα θα φύγετε από το μοναστήρι θα πάμε στο στρατόπεδον της ταξιαρχίας (στρατόπεδον της ταξιαρχίας εννοούσαν την τρύπα του Φενεού). Η Γεωργία γυναίκα του Τάκη Σχοινοχωρίτη κατάλαβε ότι ήλθε το τέλος πιά της ζωής τους. Δεν είχε να αφήση τίποτα άλλο σημείον ότι θα πεθάνουν, επείρε δύο μικρά πετραδάκια και τα έδωσε στο μοναχό Λεώντο και του είπε: «Κάποτε θα έρθη ο άντρας μου εδώ ο Τάκης Σχοινοχωρίτης να μας αναζητήση. Δώστου τις δύο πετρούλες για να μας θυμάτε».
Εις τις 25-5-1944 ξημέρωνε της Αναλήψεως και η γυναίκα του Τάκη Γεωργία 42 χρόνων ετοίμαζε τα κοριτσάκια της να τα πάη στην εκκλησία να τα κοινωνήση την Κωνσταντίνα 11 χρονών και την Αναστασία 9 χρονών. Έξαφνα εμπήκαν στο σπίτι τους ένοπλοι, συνέλαβον την μάνα με τα κοριτσάκια και το γέρο Κώστα Σχοινοχωρίτη, και αμέσως τους οδήγησαν προς τα ορεινά χωριά της Κορινθίας. Πίσω οι κομμουνιστές το νοικοκυριό του Τάκη Σχοινοχωρίτη το λεηλάτησαν τα λάδια, σιτηρά, ρούχα, ζώα, τα πάντα. Δεν άφησαν τίποτα, έκαψαν τα σπίτια τις αποθήκες, να μην μείνη τίποτα όρθιο. Την δε οικογένεια του Τάκη Σχοινοχωρίτη οδήγησαν προς την ορεινήν Κορινθίαν και κατέληξεν στο στρατόπεδο το μοναστήρι Αγίου Γεωργίου Φενεού. Οι αισχροί της ΟΠΛΑ επανηλειμένως εβίασαν τα αθώα μικρά κοριτσάκια 9 και 11 χρονών. Το απόγευμα στας 13-6-1944 ειδοποίησαν ονομαστικώς, όσοι ακούσουν το ονόματά τους, να είναι έτοιμοι διότι νύχτα θα φύγετε από το μοναστήρι θα πάμε στο στρατόπεδον της ταξιαρχίας (στρατόπεδον της ταξιαρχίας εννοούσαν την τρύπα του Φενεού). Η Γεωργία γυναίκα του Τάκη Σχοινοχωρίτη κατάλαβε ότι ήλθε το τέλος πιά της ζωής τους. Δεν είχε να αφήση τίποτα άλλο σημείον ότι θα πεθάνουν, επείρε δύο μικρά πετραδάκια και τα έδωσε στο μοναχό Λεώντο και του είπε: «Κάποτε θα έρθη ο άντρας μου εδώ ο Τάκης Σχοινοχωρίτης να μας αναζητήση. Δώστου τις δύο πετρούλες για να μας θυμάτε».
14-6-1944 ένα κοπάδι ανθρώπων δεμένων μετά τα μεσάνυχτα ανέβαιναν τον ανήφορο δια το Κακοβούνι την τρύπαν του φονιά. Ο Κώστας Σχοινοχωρίτης γέρος, βαρύς και εύσωμος δεν μπορούσε να ακολουθήση έτσι εσφάγη στο δρόμο. Το κοπάδι τους άλλους κρατουμένους τους οδήγησαν στην τρύπα τους έσφαξαν, έσφαξαν και τα κοριτσιάκια και τους έριξαν όλους μέσα στην τρύπα. Όταν αργότερα αλλάξαν τα πράγματα. Ο Τάκης Σχυνοχωρίτης με 37 άλλους ανταρτοδιοκώμενους έτρεξαν στου Φενεού στο μοναστήρι, το στρατόπεδο της φρίκης να μάθουν για τους ανθρώπους τους. Εκεί έδωσε στον Τάκη Σχοινοχωρίτη , ο μοναχός Λεώντιος τις δύο πετρούλες, δια τον αποχαιρετισμόν της γυναίκας και των κοριτσιών του δια την άλλην ζωή και του έδωσε πληροφορίες ότι εσφάγησαν εις τις 14-5-1944.
Σελ.237
Αθανάσιος Ρεκουνιώτης με την παρησία του σώζει το χωριό του και την περιφέρεια.
Ο Αθανάσιος Ρεκουνιώτης ή Κυριακόπουλος από τα Καλύβια Φενεού Γκούρας έφεδρος αξιωματικός.
Ένα παλικάρι δύο μέτρα, υψηλός με αθλητικό σώμα, ένας ήρωας του αλβανικού πολέμου με παράσημα στα στήθη του. Με το τέλος του πολέμου εγύρισε στο σπίτι του στις αγροτικές δουλειές του. Το χωριό τον εξέλεξε πρόεδρο της κοινότητος. Ήταν τότε 50 χρονών. Ο γερμανικός στρατός καίγοντας και καταστρέφοντας τα Καλάβρυτα , κατευθύνθη προς τον του Φενεού που έδρευε το 6ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ…………….!
Έφτασαν στα στα Καλύβια που ήταν το κέντρον του ΕΛΑΣ έτημοι να κάψουν το χωριό και σκοτώσουν όσους ανθρώπους εύρουν μπροστά τους. Οι αντάρτες είχαν εξαφανισθή………………………………………………………..! Ο Αθαν. Ρεκουνιώτης εσυστήθη εις τον Γερμανόν διοικητή είπε: «Είμαι Έλλην αξιωματικός. Τώρα είμαι πρόεδρος της κοινότητος …………….σκοτώστε εμένα, παρά τόσους αθώους στο χωριό μας , δια την ευθύνη άλλων» …………..τα λόγια συνετάραξαν τον διοικητή, ο οποίος δεν προέβη εις καμίαν εκδίκησιν, φόνους ή εμπρησμούς τίποτα απ΄ όλα αυτά απολύτως. Μόνον το σχολείον έκαψαν που ήταν διοικητήριον των ανταρτών και έδρα της ΟΠΛΑ. Οι κομμουνιστές δυσαρεστήθηκαν…………..!Αμέσως κηρύττουν κοινοτικές εκλογές και βγάλουν τους δικούς τους υποψηφίους, και απαγορεύουν στον Ρουκουνιώτη να θέση υποψηφιότητα. Ο Αθ. Ρεκουνιώτης με την ντομπροσύνη που τον τον διακρίνει, τους λέγει: «Γιατί δεν θα θέσω υποψηφιότητα και μόνο ο λαός εάν δεν με θέλει, δεν θα με ψηφίση». …………Οι κομουνιστές και τι δεν εμεταχειρίσθησαν και τι δεν έκαμαν τα μέλη του κόμματος, δια να έβγη πρόεδρος ο Ρεκουνιώτης. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ένα δυνατό ράπισμα δια τους κομμουνιστάς. Ο Ρεκουνιώτης εβγήκε παμψηφί τον εψήφισαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού. 31-5-1944 πάλι πρόεδρος ο Αθ. Ρεκουνιώτης ή Κυριακόπουλος. Οι κομμουνιστές ελύσαξαν πλέον δεν κράτησαν ούτε προσχήματα ούτε δικαιολογίες.
Το ίδιο βράδυ των εκλογών, οπλισμένοι τον εσυνέλαβαν εντός του κοινοτικού γραφείου τον έδεσαν, τον οδήγησαν τον ανέβασαν στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού. Εκεί του στήνουν ψεύτικες κατηγορίες όπου τις ανέτρεπε όλες. Δεμένον και ξυπόλυτον τον δέρνουν. Αυτό το λιοντάρι αν ήταν λυτός θα τους κόλαγε όλους στον τοίχο. Εις τας 3-6-1944 νύχτα ένα κοπάδι άνθρωποι μαζί με τον Αθανάσιο Ρεπουνιώτη τον ανήφορον οδηγήθηκαν στο Κακοβούνι, στου Φονιά την τρύπα. Όταν τον πλησίασαν στην τρύπα ο Αθ. Ρεκουνιώτης κατάλαβε το τέλος του, παρ΄ ότι ήταν δεμένος με μια κουτουλιά επέταξε κάτω ένα συνοδό του και εστράφη προς τον άλλο. Τρίτος αντάρτης του κατάφερε αλλεπάλληλες μαχαιριές στις πλάτες του, οπότε έπεσε κάτω το παληκάρι. Αυτοί του έκοψαν το κεφάλι και τον έριξαν στην τρύπα.
Σελ.238
Στη Νεμέα οι Γερμανοί συγκεντρώνουν το λαό της Νεμέας. Γιάννης Τομαράς γιατρός σώζει τους κομμουνιστάς. Κομμουνιστές καλούν τον γιατρό και τον σφάζουν στο Φενεό. Σφάζουν τον Κων. Σωτηρόπουλο. Στη Νεμέα. Συλλαμβάνουν 50 Νεμεάτες έσφαξαν μερικούς στο Τάτσι τους άλλους έσφαξαν στου Φενεού την τρύπα.
Γενάρης 1944. Οι Γερμανοί κάμουν έφοδον στην Νεμέα, και συγκεντρώνουν τους κατοίκους της Νεμέας εις το οικόπεδον του Πανουτσόπουλου. Ζητούν από τον πρόεδρο της Νεμέας τον γιατρό Ιωάννη Τομαρά, να τους υποδείξη τους οργανωμένους στο ΕΑΜ. Ως εκ της θέσεως του επαγγέλματος του, οι γερμανοί δείχνουν κάποιο σεβασμό προς αυτόν.Ο γιατρός περνάει μπροστά από τους κατοίκους αλλά και τους κομμουνιστάς μα κανέναν δεν δείχνει δεν μαρτυράει. Όταν πέρασε μπροστά από τον Νικόλαο Χριστούλια παλαιό κομμουνιστή, αποφυλακισμένο της Ακροναυπλίας που φορούσε στρατιωτικά για να επιβάλλεται στους συμπολίτες του. Ο Χριστούλιας εκέρωσε από το φόβο του έγινε κατακίτρινος. Οι γερμανοί αμέσως τον υποπτεύθηκαν, είπαν στο γιατρό: «Αυτός είναι κομμουνιστής φαίνεται από το προσωπό του, που έχασε το χρώμα του». Μα ο γιατρός τους βεβαίωσε, είπε είναι άνθρωπος βιοπαλαιστής και φτωχός από την εργασία και την φτώχεια του είναι κίτρινος. Έτσι οι γερμανοί μέσα στη φωλιά των διακεκριμένων εις όλην επαρχίαν κομμουνιστών αυτούς που οργάνωναν τον λαό, δεν έγινε καμιά σύλληψις από τους γερμανούς. Δεν πέρασαν όμως πολλές ημέρες και οι γερμανοί πάλι συνέλαβαν νεμεάτες και τους οδήγησαν στην Κόρινθο. Τότε οι οργανωμένοι και συγγενείς των κρατουμένων επήγαν πάλι στο γιατρό Ιωαν. Τομαρά και του είπαν να πάη πάλι στη Κόρινθο μήπως σώση τους κρατουμένους. Μα οι γερμανοί τώρα δεν τον έλαβαν υπόψιν τους καθόλου, αφού και πρώτα τους είχε κοροϊδέψει. Οι κομμουνιστές ξέρουν πολύ καλά ότι ο γιατρός δεν είναι κομμουνιστής και ότι τον σέβονται οι Νεμεάτες, έχει επιρροή στη Νεμέα, δι΄ αυτό πρέπει να φύγη από τη μέση. Του στέλνουν κατηγορία ότι δεν ηθέλησε δήθεν να ελευθερώση τους κρατουμένους νεμεάτες της Κορίνθου. Λες και αυτός ήταν που τους κατακρατούσε.
Εις τας 2-5-1944 τον καλούν οι Εαμίτες να πάη στο Μάζι χωριό της Νεμέας, για να προσφέρη τις υπηρεσίες του στον αγώνα, ο οποίος και πράγματι επήγε. Οι φίλοι του εκεί του είπαν: «Γιατρέ τώρα σε θέλουν να τους θεραπεύσεις, σε έχουν ανάγκη να τους εξυπηρετήσης, αλλά σε πρώτη στιγμή θα σε σφάξουν, δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη αυτοί. Σε πρώτη ευκαιρία να φύγεις». Μα ο γιατρός δεν τους άκουσε, πίστευε στην αθωοτητά του. Αφού έσωσε τους κομμουνιστάς της Νεμέας με το να ειπή ψέματα στους γερμανούς όπου τον επίστεψαν οι γερμανοί τότε. Μετά από ορισμένες ημέρες τον οδήγησαν εις τα ορεινά χωριά της Κορινθίας τέλος κατέληξε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Φενεού. Έκτοτε εχάθηκαν τα ίχνη του γιατρού, οι δικοί του δεν ήξεραν τι απέγινε ο γιατρός. Αργότερα όταν ξέφυγεν από τους σφαγείς ένας κρατούμενος και εσώθη από το στόμιον της τρύπας του Φενεού, ο Βασ. Δωρής. Έμαθαν από αυτόν τον Βασ. Δωρή ότι ήταν μαζί κρατούμενοι στο μοναστήρι του Φενεού, ότι το γιατρό τον έδερναν αλύπητα, τον βασάνιζαν, και ότι μαζί οδηγήθηκαν κοντά στην τρύπα, εκεί ο Βασ. Δωρής εκατάφερε να λυθή και τους εδραπέτευσεν οι κρατούμενοι εσφάγησαν μαζί με το γιατρό …… στην τρύπα του Φενεού.*((* σ.σ “Εκεί ηύραμε και άλλους γνωστούς, τον βαλκανιονίκην ιατρόν Πετρόπουλον, τον συγχωριανόν μας Γεωργ. Καπετάνον, τον εκ Νεμέας ιατρόν Τομαράν και πολλούς άλλους πάσης ηλικίας και φύλλου” βλ. “ανάρτηση”: (082) -Η απόδραση του ΒΑΣ. ΔΩΡΗ από τους σφαγείς κομμουνιστές στο χείλος του ΒΑΡΑΘΡΟΥ-ΤΡΥΠΑΣ στην ΦΕΝΕΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ))
Ο Κώστας Σωτηρόπουλος από την Νεμέα ένα δυνατό παλικάρι, από το 1941 όπου εβγήκε αντάρτης ο Κουβελάκης και το ελληνικό αντάρτικο Φαρμακά, ο Κ. Σωτηρόπουλος συνέτρεξε το ελληνικό αντάρτικο. Ήταν έμπορος τυροκομικών και οινοποιίας . Είχε κρύψει άγγλους της Σ.Α. στο χτήμα του, έξωθεν της Νεμέας με ασύρματο όπου έστελναν πληροφορίες πολύτιμες δια τον συμμαχικό αγώνα. Όταν οι κομμουνιστές εδιέλυσαν το ελληνικό αντάρτικο Φαρμακά, ο Κωστ. Σωτηρόπουλος εμπήκε εις τον κατάλογον εξαφανίσεως από τους κομμουνιστάς.O Kωστ. Σωτηρόπουλος και τώρα προσφέρει εις τον αγώνα του ΕΑΜ ότι και να του εζητούσαν. Τα τυροκομικά του προϊόντα διοχετεύονταν εις τον ΕΛΑΣ. Παρ΄ όλα αυτά οι κομμουνιστές θέλουν την την εξαφάνησιν του. Εις τις 25-7-1944 οι κομμουνιστές στέλνουν οπλισμένους στην αγροικίαν του χτηματός του, δια να τον συλλάβουν. Ο ίδιος έλειπε. Τότε συλλαμβάνουν την γυναίκα του Ακριβή και τα δυό παιδιά του, τον σωτήριο 6 χρονών και το Νίκο 4 χρονών και το αβάπτιστο 6 μηνών. Το μαθαίνει ο Κωστ. Σωτηρόπουλος και τρέχει και βγαίνει μπροστά τους, όπως πήγαιναν τους κρατουμένους και τους φωνάζει : «Άλτ, που πάτε τις γυναίκες με τα παιδιά βρε κακούργοι». Οι οπλισμένοι εφοβήθηκαν και ετράπηκαν εις φυγήν, εξαφανήσθηκαν.
Τότε ο Κώστας λέγει στις γυναίκες να πάρετε τα παιδιά και να πάτε στο χωριό Φύχτια. Και αυτός πηγαίνει στην Νεμέα, να ζητήση εξηγήσεις από τους υπευθύνους του κόμματος γιατί γίνονται αυτά τα παράνομα στην Νεμέα, να ζητήση εξηγήσεις από τους υπευθύνους του κόμματος γιατί γίνονται αυτά τα παράνομα πράγματα. Τότε οι 4 οπλισμένοι επήραν και άλλους μαζί τους και του καρτέρι εμπρός. Του προτείνουν τα όπλα, τον συλλαμβάνουν και τον δένουν. Και τους ρωτά: « Τι δεν έχω προσφέρει στον αγώνα σας, δουλειά, προϊόντα δεν επήρατε εσείς! Τι άλλο θέλετε;» «Είσαι όργανο της Ινζελς-Σέρβις που μάχεται τον αγώνα μας, γιαυτό είσαι προδότης», «τους άγγλους και την Ιντζελς- Σέρβις εσείς τους έχετε συνεργάτες και σας γέμισαν λίρες και όπλα». Μα αυτοί τώρα δεμένο το δέρνουν το παλικάρι, αν και δεμένος αντιστεκόταν, τότε τον ετήληξαν το λαιμό με σύρμα και τον έπνιξαν, τον σφάζανε σαν γουρούνι. Μα αίμα δεν έβγαλε είχε πεθάνει από τον πνιγμό και τις κακοποιήσεις. Του έβγαλαν τα χρυσά δόντια και τα επήραν. Θεία δικαιοσύνη όσοι νεμεάτες τον σφάξανε όλοι τους επήγαν από κακό θάνατο. Την άλλην ημέρα μετά την σφαγήν του έτρεξε
Σελ.239
η γυναίκα του Ακριβή, και τον βρίσκει σφαγμένον, και ένα σημείωμα επάνω του που έγραφε «Όποιος τον πάρει και τον θάψη τον ίδιο θάνατο θα έχη». Η οργάνωσις Νεμέας στέλνει οργανωμένους και την εμποδίζουν να θάψη τον άνδρα της. Την χτυπούν. Η Ακριβή καταφεύγει στο Άργος και ζητά ενίσχυσιν από τα τάγματα ασφαλείας. Οι της Νεμέας οργανωμένοι τότε εξαφανίσθηκαν. Η γυναίκα του άνοιξε τάφο στο παρεκκλήσι της Αγίας Κυριακής, έθαψε τον άνδρα της χωρίς παπά και ψάλτη.
Τον Οκτώβριο 1944 όταν είχαν κάπως καταλαγιάσει τα πράγματα, οι κομμουνιστές της Νεμέας κατηγόρησαν την Ακριβή την γυναίκα του Κων. Σωτηρόπουλου ότι πούλησε το κρασί της, που είχαν οι δεξαμενές της. Έστησαν λαϊκό δικαστήριο να την δικάσουν την Ακριβή. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου απήγγειλε το κατηγορητήριον: « Αυτή η συναγωνίστρια αντί να δώση το κρασί της στο Λαϊκό στρατό μας το πούλησε να κερδίση χρήματα». Την καταδίκην της θα την βγάλης εσύ λαέ». Τότε μία συναγωνίστρια εφώναξε δυνατά «θάνατοε θάνατος, θάνατος στην προδότρια».
Και ακολούθησαν και άλλοι νεμεάτες του αυτού φρονήματος την επανάληψιν το θάνατος θάνατος. Αμέσως όμως παρουσιάσθησαν πολλοί νεμεάτες και εμαρτύρησαν, ότι το κρασί δεν το πούλησε αλλά το πήρε η ΕΤΑ και το είπε ο Λαϊκός στρατός. Εμείς με τα ζώα μας τα άλογα και τα μουλάρια μας το φορτώσαμε και το μεταφέραμε επάνω στο αντάρτικο το κρασί έτσι δεν εδικάσθη διά το κρασί η χήρα γυναίκα του Κωστ. Σωτηροπούλου.
30-6-1944 οι κομμουνιστές επήραν 50 νεμεάτες κρατουμένους άνδρες και γυναίκες δια μιάν απλήν ανάκρισιν. Μεταξύ των κρατουμένων γυναικών ήταν και η Ελένη Παπαπάνου. Επήραν και την γυναίκα του γραμματέως της κοινότητος Τάκη Στιμαγκιώτη με την κόρη του 15 χρονών. Ο Τάκης Στιμαγκιώτης έλειπε, όταν γύρισε και έμαθε τι έγινε, δεν εκρύφθη ως έπρεπε για να γλυτώση αυτός τουλάχιστον, αλλά έτρεξε αμέσως αυθορμήτως και παρουσιάσθη μόνος του δια να ελευθερώσουν την γυναίκα του και την κόρη του. Έμειναν πίσω του τα 5 παιδιά που είχε ορφανά και έρμα. Τους 50 νεμεάτες κρατούμενους τους μετέφεραν στο Τάτσι εκεί έσφαξαν μερικούς. *{{* σ.σ. Και από αυτή την αναφορά συνάγεται ότι το χωριό Τάτσι-Εξοχή Άργους ήταν από τα κέντρα συγκεντρώσεως μεγαλοστελεχών ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ και ένα από τα κέντρα σφαγών της Αργολίδος....{Μετ΄ αυτόν προσήλθε έτερος μάρτυς της κατηγορίας……..ονομάζεται Ορέστης Ιωαν. Γεωργίτσας εγεννήθη και κατοικεί εν Ψάρι-κορινθίας ,είναι ετών 25, ….. κατέθεσεν …..ότι: Γνωρίζω μόνον τον Φρούσιον ή Γραβιάν. Όταν μου έκαψαν οι Γερμανοί το σπήτι μου στη Νεμέα πήγα στα κουνάδια μου στο Τάτσι. Με ζήτησε ο Γραβιάς να πάμε να ενταφιάσουμε μερικούς σκοτωμένους και δια της βίας πήγα και ανοίξαμε τους τάφους. Σε λίγο έφερε 11 κρατουμένους, από το Μαλαδρένι συνοδευομένους από ένα Λιλή και διέταξε τους Αν. Βενιζέλον και ένα Γιάννη να τους σφάξουν, αφού προηγουμένως του έγδυνε. Ο Γραβιάς έβγαζε τις αποφάσεις των εκτελέσεων και έμενε σχεδόν μονίμως στο Τάτσι. Δεν εγνώριζα προηγουμένως τον Γραβιάν. (( Από την “ανάρτηση”: (085) ΔΙΚΗ ΛΙΜΝΩΝ ΑΡΓΟΥΣ--1945-Α΄Μέρος!!!"..τρόχισαν τα μαχαίρια τους"!!!ΠΑΠΑΣ:"Θάνατος μέχρι τα στερνοπαίδια"!!!)) }}
Κώστας Ηλιόπουλος από Σιβίστα Γκούρας.
Ο Κώστας Ηλιόπουλος από την Σιβίστα Γκούρας. Εις της Αλβανίας τον πόλεμο έδειξεν ανδρεία και η πατρίς ένεκα τούτο τον ετίμησε τον προήγαγε εις ανθυπολοχαγόν. Μετά την πτώσιν και κατοχή της Ελλάδος από τους ιταλογερμανούς ήρθε στο χωριό του και ασχολήθηκε με τα χτηματά του, δια να επιζήσουν. Το 1942 εφάνηκε το εθνικό ελληνικό αντάρτικο Φενεού. Το οποίο συνέτρεξε ο Κ. Ηλιόπουλος. Το 1943 οι κομμουνιστές με τον ΕΛΑΣ επετέθησαν και διέλυσαν το ελληνικό αντάρτικο. Οι καπετανέοι εσυλάμβανον όσους είχαν βοηθήσει το ελληνικό αντάρτικο Φενεού. Έκαμαν δίκες παρωδίας και τους δίκαζαν σε θάνατο. Ο Γεώργιος Ηλιόπουλος αδερφός του Κωστ. Ηλιοπούλου διότι είχε συντρέξει το πρώτο ελληνικό αντάρτικο, εκινδύνευε τον έσχατον των κινδύνων και εκτός των άλλων είχε και αδερφό τον Δημήτρη Ηλιόπουλο στην αστυνομία πόλεων Αθηνών έτσι δεν θα την γλύτωνε ο Γεώργιος Ηλιόπουλος και κατέφυγεν στην Κόρινθο, δια να σωθή. Ύστερα από αυτά ο Κώστας Ηλιόπουλος που έμενε στο χωριό εχαρακτηρίσθη αντιδραστικός. Όμως λέγει στους ινστρούχτορες και καπετανέους εγώ θα δουλέψω με όλη μου την καρδιά και δύναμιν στον αγώνα σας. Οι ινστρούχτορες δια να είναι εκτιθέμενος το έκαμαν φρούραρχο Σιβίστας. Μάρτιος 1944 γίνεται Λαϊκό Δικαστήριο στο χωριό. Οι κομμουνιστές θέλουν κάποιον να δικάσουν αθώον εις θάνατον. Του Κώστα εγείρετε η συνείδησις και τους απαντά: «Δεν υπογράφω, δεν μπορούμε να δικάζουμε εις θάνατον αδίκως αθώους» Δεν έκαμε το θέλημα των ανθρώπων του κόμματος. Αμέσως του αφήρεσαν το αξίωμα του Φρουράρχου και χαρακτηρίζεται αντιδραστικός. Οπότε εκινδύνευεν η ζωή του. Καλόν θα ήτανε να εγκαταλείψη τα πάντα να τρέξει στην Κόρινθο για να σωθή από την σφαγήν όπου τον ανέμενε. Κατά κακιά σύμπωσιν οι γερμανοί κάμουν επιδρομήν στης Γκούρας τα χωριά και συλλαμβάνουν τον γενικόν υπεύθυνον του ΕΑΜ της Σιβίστας τον Τάκη Φέτση τον μεταφέρουν στην Κόρινθο. Εκεί ανακρινόμενος από τους γερμανούς εμαρτύρησε ότι Φρούραρχος του χωριού Σιβίστας είναι ο Κώστας Ηλιόπουλος. Έτσι ο Κώστας Ηλιόπουλος εκινδύνευε και από τους γερμανούς τώρα, ως φρούραρχος των κομμουνιστών να συλληφθή από αυτούς, και ας μην ήτανε κομμουνιστής. Αυτός ήταν και ο λόγος όπου οι κομμουνιστές έδιδον κομμουνιστικά αξιώματα σε όσους δεν πίστευαν στο κόμμα να είναι εκτεθεμένοι οι άπιστοι του κόμματος και στους γερμανούς. Ο δρόμος δια την καταφυγήν του Κωστ. Ηλιόπουλου στην Κόρινθο του εφράγη. Τον Ιούλιον του 1944 οι κομμουνιστές συλλαμβάνουν 27 ανθρώπους στην περιοχή αυτήν όπου τους έσφαξαν και τους 27. Ο Κώστας λέγει στους ανθρώπους του κόμματος που κρατούσαν τις ζωές των πολιτών στα χέρια τους: «Θέλω να δουλέψω δια τον αγώνα αυτόν με όλην μου την δύναμιν.» Αυτοί όμως δεν το δέχονται. Άνθρωποι που γνώριζαν καλά τα πράγματα τον συνεβούλεψαν τον Κωστ. Ηλιόπουλο: «Πάρε την γυναίκα σου Κώστα και φύγε το ταχύτερον θα σε σφάξουν». Είς τις 14-7-1944 επήγαν σπίτι του και τον εζήτησαν όπως πάντα έκαμαν δια μίαν απλή μικρή ανάκρισι. Δεν τον βρίσκουν εκεί, όταν όμως το έμαθε ο Κ. Ηλιόπουλος αντί να φύγη να …..
*(*σ.σ. Από το βιβλίο "ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ" του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΡΟΥΜΑΛΗ στη σελ. 74-Βλ. "ανάρτηση" 077- αναφέρεται η παρακάτω αναφορά για τον Χαρ. Φλέκα που δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω σχετικά.Το μόνο που μπορεί να δεχτεί κανείς απ΄ αυτήν είναι να μην του έδεσε ίσως σφιχτά τα χέρια ο Βλάσης Οικονομόπουλος για να παίξει με την ζωή του !!!
ΜΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Ο Βλάσης Οικονομόπουλος από τα Καλύβια του Φενεού Κορινθίας μου είχε εκμυστηρευτεί μια παρατυπία του, που όχι ότι είχε τύψεις αλλά το θεωρούσε καύχημα του.
Όταν ήταν στη φρουρά του στρατοπέδου στον Άγιο Γεώργιο Φενεού έγιναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανών κι υποχρεώθηκαν να εκκαθαρίσουν το στρατόπεδο για να μετακινηθούν.
Ήταν του Αϊ-Λιός του 1944. Στους μελλοθάνατους ήταν κι ένας κοντοχωριανός του Βλάση. Ο Χαρ. Φλέκας από τη Συβίστρα. Ο Βλάσης δεν είχε πειστεί για την ενοχή του Χαράλαμπου. Το είπε στον Κώστα Γλυκό που ήταν επικεφαλής της φρουράς αλλά δεν έλαβε απάντηση.
Τότε αποφάσισε μόνος του, τη νύχτα, έλυσε τον κρατούμενο και τον συμβούλεψε να πάει στο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Όχι στους γερμανούς.
Ο Χαράλαμπος άκουσε το Βλάση και σε τρεις μέρες είχε παρουσιαστεί στην έδρα του Συντάγματος που ήταν στο χωριό Γκιόζα(Μάτι).
Οι αρμόδιοι τον άκουσαν και τελικά του έδωσαν εργασία στη διαχείριση του Συντάγματος, που έμεινε μέχρι την παράδοση των όπλων με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, χωρίς να δώσει την παραμικρή αφορμή.
Ο Βλάσης Οικονομόπουλος εκτελέστηκε στην Ακροναυπλία με την πρώτη εκτέλεση κατοχικών μαζί με τους Αποστολάκη Νίκο, Σεραφείμ Γκιόκα, Παν. Τσόχλα, Αντώνη Τομαρά, Νικήτα Σαναρτζή, Κώστα Γλυκό. Βελεστίνο Γιάννη. Λιακουσιώτη Περίανδρο και δύο ακόμα. Σύνολο έντεκα.
Ο Φλέκας από το 1946 προσελήφθη σαν σωφρονιστικός υπάλληλος (φύλακας φυλακών). Από αφορμή αυτήν την πρόσληψη έγινε η συζήτηση με τον Βλάση.
Είχα επιμελώς παρακολουθήσει τη συμπεριφορά του Χαράλαμπου που ήταν τυπική και ευγενική προς τους πολιτικούς κρατούμενους.
Όταν το 1950 γύρισα από τα Γιούρα για λίγο πήγα και στη φυλακή Κορίνθου (Μαχαίρα). Συνάντησα και το φύλακα Χαράλαμπο Φλέκα, που σε πρώτη ευκαιρία τον ρώτησα εάν είναι «λάθρα βιών». Μου απάντησε ναι. Τη ζωή μου την χρωστάω στο Βλάση Οικονομόπουλο που δυστυχώς σήμερα δε ζει.)
*(* σ.σ. Έχει αποτυπωθεί λάθος μήνας στην περιπέτεια του Βασ. Δωρή,αντί 9-10/6/1944 που αναφέρεται, η σωστή είναι 9-10/7/1944 , επίσης όπως και ότι δεν έφθασε μετά εφτά ημέρες στο χωριό του Δούκα, αλλά την επομένη μετά την δραπέτευση του……! --βλ. μαρτυρία του ιδίου Βασ. Δωρή στην “ανάρτηση” 082)
09-03-16
Αετίων Σωτήριος Ριζόγιαννης
Υ.Γ/ 1
Σχετικά με τα αναφερόμενα στο ανωτέρω βιβλίο κυρίως στις τελευταίες παρατιθέμενες σελίδες για τα γεγονότα της ευρύτερης περιοχής των χωριών Καπαρέλλι - Κεφαλόβρυσο –Δούκα –-Βρούτσι- Εξοχή (Τάτσι) …παρατίθενται κάποια αποσπάσματα, για συγκριτική μελέτη, από άρθρο του Σ. Καλύβα στο βιβλίο επιμέλειας Mark Mazower με τίτλο “Μετά τον Πόλεμο“ εκδόσεις ΑΕΞΑΝΔΡΕΙΑ -2003”
----------------------------------------------------------------------------------
Το Μαλαδρένι και η γερμανική τρομοκρατία
Το χωριό Μαλαδρένι, ………………Το σχετικό εύπορο αυτό ημιορεινό χωριό με 883 κατοίκους το 1940 σύμφωνα με μια Γερμανική στρατιωτική έκθεση, λεηλατήθηκε αδιακρίτως από μια ομάδα δεκαέξι Γερμανικών στρατιωτών οι οποίοι, συν τοις άλλοις, ξυλοκόπησαν μια γυναίκα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί. ………………………………!
Το ΕΑΜ εμφανίστηκε στο Μαλανδρένι τον Αύγουστο του 1943, όταν ένα στέλεχος του ΚΚΕ από τη Νεμέα επισκέφτηκε κρυφά το χωριό και συνέπηξε τοπική επιτροπή, αποτελούμενη από δύο δασκάλους, ένα γιατρό, ένα φοιτητή και ένα αγρότη, κανείς εκ των οποίων δεν ήταν κομμουνιστής. Όλοι όμως ήταν εξίσου ενθουσιώδεις στην προοπτική να συμβάλουν στην αντίσταση κατά του κατακτητή……………………… ! Ο πρόεδρος της κοινότητας του διπλανού χωριού Στέρνα που είχε λάβει χρήματα από τους Ιταλούς για τη συμμετοχή του χωριού του στην κατασκευή ενός δρόμου, αλλά είχε αρνηθεί να πληρώσει τους εργάτες, απειλήθηκε από μέλη του ΕΑΜ και αναγκάστηκε τελικά να τους πληρώσει τους εργάτες. Όταν τρεις νέοι έκλεψαν χρήματα από ένα βοσκό, το ΕΑΜ φρόντισε να βρεθούν. Όπως εξηγεί στα απομνημονεύματά του ο Γιάννης Νάσης, ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ Μαλαδρενίου, «Θα ήταν επιτυχία για την οργάνωση αν καταφέρνανε και βρίσκαμε τους κλέφτες» Πράγματι, οι ένοχοι βρέθηκαν και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν τα χρήματα που είχαν κλέψει. ……………………………………!Όταν μια μονάδα του ΕΛΑΣ επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Μαλαδρένι, ο επικεφαλής ρώτησε τους χωρικούς αν αναμεσά τους βρίσκονται «προδότες ή κλέφτες». Χωρίς δεύτερη σκέψη, η σύζυγος του βοσκού κατονόμασε τους τρεις νέους. Ο επικεφαλής του ΕΛΑΣ ζήτησε να του παραδοθούν προκειμένου να τιμωρηθούν , αλλά ο Νάσης κατόρθωσε να τους σώσει και το ζήτημα έληξε εκεί.. ……………………………!
Στην διάρκεια των τελευταίων μηνών του 1943, η τοπική οργάνωση εξασθένησε σε κάποιο βαθμό, καθώς οι δύο δάσκαλοι μετατέθηκαν αλλού. Τον Ιανουάριο του 1944 έγινε μια αναδιοργάνωση την ίδια περίοδο, σχηματίστηκε ένας μυστικός πενταμελής πυρήνας του ΚΚΕ. Οι ίδιοι άνθρωποι στελέχωσαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Οι προύχοντες του χωριού αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επιτροπή του ΕΑΜ, φοβούμενοι αντίποινα των Γερμανών που στάθμευαν στο Άργος και επισκέπτονταν συχνά το Μαλαδρένι. Ο Νάσης αναφέρει πως τους προειδοποίησε: «Είτε το θέλουμε είτε όχι η οργάνωση θα γίνει. Εάν την οργάνωση την κάνετε πρώτα εσείς, πρώτα θα ασφαλίσετε τα δικά σας κεφάλια και ύστερα των άλλων. Εάν άλλοι κάνουν την οργάνωση οι πρώτοι που θα κινδυνέψουν θα είσθε εσείς». …….Ο Νάσης θυμάται ότι την εποχή εκείνη η συμμετοχή ήταν καθολική: «Το χωριό τώρα ήταν μελίσσι. Άλλοι οργανωμένοι, άλλοι στην Λαϊκή Δικαιοσύνη, άλλοι στην ασφάλεια (παρατηρητήρια, φυλάκια, μεταφορές), επιμελητεία) Εντούτοις , τα σπέρματα του διχασμού είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται. Ασήμαντες διαφωνίες που συνδέονταν με την υποχρεωτική εργασία και τις επιτάξεις επρόκειτο να μεγεθυνθούν δυσανάλογα μέσα στους επόμενους μήνες.
………..Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που συνέλαβε το ΕΑΜ κατηγορήθηκε ότι είχε καταγγείλει στους Ιταλούς αρκετούς συγχωριανούς του που έκρυβαν όπλα εντούτοις όπως αποδείχτηκε , ο άνθρωπος αυτός είχε κατηγορηθεί άδικα από τον συνέταιρό του στο κτήμα ,ο οποίος ήθελε να κρατήσει τη σοδειά αποκλειστικά για τον εαυτό του*. Μερικά άτομα που είχαν ξυλοκοπηθεί από τους ιταλούς επειδή αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους άρχισαν να εξεγείρονται κατά του κοινοτάρχη, τον οποίο κατηγορούσαν για σχέσεις με τους Ιταλούς επειδή αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους άρχισαν να εξεγείρονται κατά του κοινοτάρχη, τον οποίο τον κατηγορούσαν για σχέσεις με τους Ιταλούς και τον οποίο επίσης αντιπαθούσαν για διάφορούς προσωπικούς λόγους. Ο υπεύθυνος του ΕΑΜ στο χωριό συσκέφθηκε με τον επικεφαλής του ΕΛΑΣ σχετικά με την υπόθεση αυτή και του έγινε σαφές ότι μόνο προδότες θα εκτελούνταν, όχι κοινοτάρχες. Οι εχθροί του κοινοτάρχη ωστόσο εξακολούθησαν να συνωμοτούν εναντίον του και κατά την διάρκεια του Απριλίου του 1944 παρέκαμψαν την τοπική επιτροπή του ΕΑΜ στέλνοντας μια ανώνυμη καταγγελία στην περιφερειακή επιτροπή. Υπέδειξαν αρκετά άτομα, συμπεριλαμβανομένου του κοινοτάρχη, τα οποία κατηγόρησαν για συνεργάτες των Γερμανών. Η περιφερειακή επιτροπή διεξήγαγε ανακρίσεις που έδειξαν ότι οι καταγγελίες αυτές είχαν γίνει στην πραγματικότητα ,όπως επισημαίνει ο Νάσης για «λάδια, αρνιά και τέτοια, για πράγματα συνηθισμένα και αστεία»*. Ουδείς συνελήφθη.
………………Στα μέσα Απριλίου του 1944, ένα μέλος των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων που γνώριζε ελληνικά και παρουσιαζόταν με το ελληνικό όνομα Ανέστης άρχισε να επισκέπτεται συχνά το χωριό σε μια προσπάθεια να προσεταιριστεί τους κατοίκους. Η επιτροπή του ΕΑΜ χειρίστηκε τις επαφές αυτές με μεγάλη προσοχή για να μην εκτεθεί το χωριό. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επίσκεψης, μέλη του ΕΑΜ από ένα γειτονικό χωριό ζήτησαν από τα μέλη του ΕΑΜ Μαλαδρενίου να στήσουν ενέδρα στους Γερμανούς. Οι τελευταίοι αρνήθηκαν φοβούμενοι τυχόν αντίποινα των Γερμανών. Ως αποτέλεσμα , δέχτηκαν μομφή από αυτά τα (εκ του ασφαλούς) θερμοκέφαλα μέλη του ΕΑΜ. Στο μεταξύ, ο «Ανέστης» ανακοίνωσε ότι θα επισκεπτόταν το χωριό στο πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου σις 2 Μαϊου. Και πάλι κάποιοι θερμοκέφαλα μέλη του ΕΑΜ από γειτονικά χωριά άρχισαν να πιέζουν για ενέδρα κατά των Γερμανών. Ο Νάσης πήγε να συναντήσει τον Ζέγκο(ή Στάθη) τον γραμματέα της περιφερειακής επιτροπής για να επιχειρηματολογήσει κατά της ενέδρας. Η υποδοχή που του επιφύλαξε ο Ζέγκος ήταν ιδιαζόντως ψυχρή: «Και πως ήρθες ρε σύντροφε;» ρώτησε τον Νάση, «σαν μεσολαβητής των Γερμανών;», «Όχι σύντροφε», απάντησε ο Νάσης, «ήρθα να μετρήσουμε την ωφέλεια [της ενέδρας των Γερμανών] με την ζημιά, γι΄ αυτό ήρθα». «Κι άλλα χωριά κάψανε οι Γερμανοί», του απάντησε ο Ζέγγος, «αλλά τα χωριά αυτά πήγαν όλα αντάρτες». * Ύστερα από τη συζήτηση αυτή ο Νάσης συναντήθηκε και με άλλα στελέχη («τους μεγάλους» όπως τους αποκαλεί) και κατόρθωσε τελικά να αποσπάσει την υπόσχεση του δεύτερου γραμματέα της περιφερειακής επιτροπής ότι δεν θα στηνόταν ενέδρα: «Τις ενέργειες αυτές το χωριό τις ήξερε, μόλις έμαθε πως το ζήτημα τακτοποιήθηκε χάρηκε» θυμάται ο Νάσης. !
Την ημέρα του πανηγυριού όμως, οπλισμένοι αντάρτες κατέφθασαν στο Μαλαδρένι λέγοντας στα μέλη της τοπικής επιτροπής πως ο Ζέγκος είχε παρακάμψει τον δεύτερο γραμματέα και είχε επιτρέψει για την ενέργεια. Χρησιμοποιώντας το εκτεταμένο τηλεφωνικό δίκτυο που είχε εγκαταστήσει το ΕΑΜ, τα μέλη της οργάνωσης Μαλαδρενίου τηλεφώνησαν στον Ζέγκο, ο οποίος επιβεβαίωσε την απόφαση. Η επιτροπή του Μαλανδρενίου ενέδωσε: «Τι να κάνουμε και εμείς μια και ο Στάθης διέτασσε», επισημαίνει ο Νάσης, «τα κουτάβια σταμάτησαν να αλυχτάνε;» * . Οι κάτοικοι πληροφορήθηκαν τις εξελίξεις εγκατέλειψαν το πανηγύρι εν αναμονή των Γερμανικών αντιποίνων και συγκέντρωσαν γρήγορα όσα από τα υπάρχοντα τους μπορούσαν να μεταφέρουν εγκαταλείποντας το χωριό. Ο «Ανέστης», που στο μεταξύ είχε φτάσει μαζί με μερικούς στρατιώτες, είδε τους κατοίκους να φεύγουν, μπήκε σε υποψίες και το έβαλε στα πόδια. Η ενέδρα απέτυχε. Δύο εβδομάδες αργότερα (21 Μαΐου) 1944), οι Γερμανοί επέστρεψαν στο Μαλανδρένι. Οι προθέσεις τους αυτή την φορά ήταν διαφορετικές. Σκότωσαν έναν άνδρα σε γειτονικό χωριό και συνέλαβαν έναν δάσκαλο ο οποίος, ύστερα από πιέσεις, τους έδωσε πληροφορίες για το ΕΑΜ (την ίδια περίπου εποχή δύο νεαροί άνδρες από το Μαλανδρένι είχαν καταταγεί στα Τάγματα Ασφαλείας στο Άργος). λεηλάτησαν μερικά σπίτια χωρίς να καταστρέψουν το Μαλαδρένι. Αυτό το γεγονός εμφανίζεται στα γερμανικά αρχεία ως ένα μάλλον ασήμαντο περιστατικό στην τραγωδία του Μαλαδρενίου.
………Οι ανησυχίες τους εντάθηκαν όταν πλήθος κατοίκων, συμπεριλαμβανομένων οπαδών του ΕΑΜ, αρχίσαν να καταφεύγουν στο Άργος για να γλυτώσουν τη ζωή τους, καθώς πίστευαν πως τα χωριά τους θα αποτελούσαν τον επόμενο στόχο των Γερμανών. Ανάμεσα τους ήταν και ο αδερφός του Νάση, Σπύρος, ένας φοιτητής τόσο φοβισμένος που αποφάσισε να φύγει για το Άργος παρά τις προειδοποιήσεις του αδερφού του. Χρησιμοποιώντας την γνωριμία του με έναν γιατρό κατάφερε να εισαχθεί σε μια κλινική που αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο. Η κομματική ηγεσία αποφάσισε πως έπρεπε να μπει ένα τέλος στην κατάσταση αυτή. Στις 5 ή 7 Ιουνίου, η επαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ συσκέφτηκε και ζήτησε από την οργάνωση του Μαλαδρενίου να εξαναγκάσει όσους είχανε καταφύγει στο Άργος να επιστρέψουν στο χωριό τους, απειλώντας τους με επιβολή κυρώσεων. Στο Μαλαδρένι η απόφαση αυτή προκάλεσε φήμες σύμφωνα σύμφωνα με τις οποίες όσοι είχαν εγκαταλείψει το χωριό θα εκτελούνταν. Αντί να συμβάλουν στην επιστροφή όσων είχαν φύγει, οι φήμες αυτές πυροδότησαν νέο κύμα φυγής. Φοβούμενοι για τη ζωή τους, οι στενοί συγγενείς όσων είχαν ήδη εγκαταλείψει το χωριό διέφυγαν στο γερμανοκρατούμενο Άργος. Μόλις έφτασαν εκεί, προειδοποίησαν τους συγγενείς τους που είχαν φθάσει πριν απ΄ αυτούς να μην επιστρέψουν στο χωριό.
Το απόγευμα της 9ης Ιουνίου , μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών πραγματοποίησαν επιδρομή στο Μαλαδρένι *. Κάποιοι απ΄ αυτούς, ντυμένοι σαν χωρικοί και με οδηγό κάποιον που είχαν διαφύγει της προηγούμενες μέρες, μπήκαν αιφνιδιαστικά στο χωριό. Ο Νάσης πυροβολήθηκε στο πόδι αλλά κατόρθωσε να διαφύγει. Άλλοι κατέφυγαν στο γειτονικό χωριό Δούκα, όπου πραγματοποιούσε σύσκεψη η περιφερειακή οργάνωση του ΚΚΕ. Ο Νάσης αφηγείται:
Την επομένη μέρα τους έμασε ο Στάθης και τους είπε να φύγουν αμέσως και να κατέβουν στο χωριό. Εκεί ο Χρήστος [Δασακλής] δίχως να φανταστεί τα αποτελέσματα του λέει: Πού να πάμε συναγωνιστή; Τον άλλον παραλίγο να τον φάνε. Δεν βλέπεις έχουμε προδότες. Ο Χρήστος είπε μια κουβέντα και κατόπι δεν μπόραγε να την συμμάσει και αρχίζει να λέει ονόματα, όποιο σχεδόν του ερχόταν στο στόμα. Εμπρός λέει ο Στάθης και ετοιμάζει μια ομάδα [ΟΠΛΑ] για το χωριό, να μάσουν τους προδότες και να του πάνε στο Δούκα.*
Την νύχτα της 13ης προς 14ης Ιουνίου 1944 συνελήφθησαν δεκατρία άτομα, κυρίως συγγενείς όσων είχαν καταφύγει στο Άργος. Οι κατοικίες τους λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν. Με τα χέρια τους δεμένα με σύρμα, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στου Δούκα και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αγίου Γεωργίου Φενεού, όπου έξι αφέθηκαν ελεύθεροι και οι υπόλοιποι επτά εκτελέστηκαν. * Η πιο τραγική ατομική ιστορία είναι ίσως εκείνη του Σπύρου Νάση, αδερφού του Γιάννη και της μνηστής του Κικής Καλαντζή. * Η μητέρα και ο αδερφός της είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς με την κατηγορία της υπόθαλψης Βρετανών αξιωματικών που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα κατά τη βρετανική υποχώρηση. Μετά την αποφυλάκισή τους, οι δύο αδερφοί της πήγαν αντάρτες στον ΕΛΑΣ. Η αδερφή της, η Μίνα, που συνεργαζόταν με την ομάδα των Βρετανών στρατιωτικών συνδέσμων, είχε μόλις εκτελεστεί από το ΕΑΜ στο πλαίσιο της εκστρατείας του εναντίον εκείνων που είχε θεωρηθεί πως είχαν υπερβολικά στενές σχέσεις με του Βρετανούς- και ύστερα από καταγγελία του μνηστήρα της, ο οποίος είχε μάθει πως διατηρούσε σχέση με έναν Βρετανό αξιωματικό. Η Κική συνελήφθη προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον Σπύρο Νάση να επιστρέψει από το Άργος όπου είχε καταφύγει. Μερικές μέρες μετά τις εκτελέσεις (η Κική ήταν μεταξύ των εκτελεσθέντων), οι συγγενείς των θυμάτων που είχαν ανακαλύψει τα ίχνη του Σπύρου Νάση και επιθυμούσαν διακαώς εκδίκηση τον κατέδωσαν στους Γερμανούς. Συνελήφθη, στάθηκε σε Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Κόρινθο, και εκτελέστηκε τον Αύγουστο σε αντίποινα. Ο ερευνητής που αγνοεί αυτή τη σύνθετη δυναμική, θα ερμήνευε τους δύο αυτούς φόνους ως εκτελέσεις ενός «αριστερού αντιστασιακού» από τους Γερμανούς και μιάς «δωσίλογου» από το ΕΑΜ. Το μέγεθος του σφάλματος μιας τέτοιας ερμηνείας είναι προφανές.
Ο Γιάννης Νούσης ισχυρίζεται πως προσπάθησε να μεσολαβήσει και να σώσει τους συγχωριανούς του- ένας ισχυρισμός που φαίνεται βάσιμος. Οι προσπάθειες του παρεμποδίστηκαν από το τραυματισμένο του πόδι. Παρά το τραύμα του, μετέβη στο Δούκα για να υποστηρίξει τη θέση του. Συνάντησε τον Ζέγκο, τον Γραβιά και τον Γκαβό. Προσπάθησε να πείσει την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ να αναλάβει δράση: «Ό,τι λάθος κι αν έχουν κάνει». Τους είπε, «προδότες δεν είναι».* Συντάχθηκε μια έκθεση και στάθηκε στην περιφεριακή επιτροπή-αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δυστυχώς εξαιτίας των γεγονότων που είχαν προηγηθεί, ο Νάσης είχε πέσει σε ανυποληψία και είχε χάσει τον έλεγχο των νεαρών μελών του ΕΑΜ στο Μαλανδρένι.
Μια μέρα μετά τις συλλήψεις, έφτασε στο Μαλανδρένι μια ομάδα Γερμανών οδηγούμενη από τους άνδρες του χωριού που είχαν καταφύγει στο Άργος με την ελπίδα πως θα μπορούσαν να σώσουν τους συγγενείς τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν φύγει απ΄ το χωριό, κι έτσι εκείνο που κυρίως κατάφεραν να κάνουν ήταν να λεηλατήσουν και να κάψουν μερικά σπίτια που ανήκαν σε οπαδούς του ΕΑΜ-σκοτώνοντας και ένα δεκατετριάχρονο κορίτσι που κρυβόταν σε ένα από αυτά. Συνέλαβαν έναν κάτοικο, ο αδερφός του οποίου ήταν στέλεχος του ΕΑΜ, τον οδήγησαν στην εκκλησία και τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Τέλος εντόπισαν τέσσερις νεαρούς από το παρακείμενο χωριό Μπόρσα, που φρουρούσαν ένα φυλάκιο, και του φόνευσαν.
Δυστυχώς η ιστορία αυτή δεν τελειώνει εδώ. Στη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου πραγματοποιήθηκαν πολλές νέες συλλήψεις. Δεκαεπτά επιπλέον Μαλαντρινιώτες εκτελέστηκαν στο Φενεό με μαχαίρι. Επρόκειτο κυρίως για άνδρες, ανάμεσα τους και αδέρφια, καθώς και πατεράδες και γιοί. Οι περισσότεροι ήταν στενοί συγγενείς οπαδών του ΕΑΜ και αρκετοί ήταν ξαδέλφια. Πολλά σπίτια πυρπολήθηκαν και λεηλατήθηκαν από μέλη του ΕΑΜ. .Η επιλογή των θυμάτων γινόταν με προχειρότητα καθώς τα μέλη της τοπικής οργάνωσης προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή τους υποδεικνύοντας ολοένα και περισσότερους συγχωριανούς τους σαν προδότες. Με τον ίδιο τρόπο, κάποιοι κάτοικοι γλίτωσαν τη ζωή τους για λόγους καθαρά συμπτωματικούς. Λίγο μετά τη φυγή του Βαγγέλη Κυριακόπουλου στο Άργος, το ΕΑΜ συνέλαβε τις δύο κόρες του. Προκειμένου να τις σώσει, ο Κυριακόπουλος αποφάσισε να παραδοθεί. Μετέβη στον Αγ. Γεώργιο, όπου πήρε σειρά για να εκτελεστεί, όταν συνάντησε τον Κώστα Σερμπέτη, έναν από τους εκτελεστές τον οποίο είχε υποθάλψει στο σπίτι για αρκετό καιρό. Ο Σερμπέτης κατόρθωσε να τον ελευθερώσει, κι έτσι γλίτωσε το θάνατο. Ενδεικτικό της παράλογης αυθαιρεσίας που χαρακτήριζε τη διαδικασία αυτή είναι το ακόλουθο περιστατικό που διηγείται παραστατικά ο Νάσης για έναν νεαρό ονόματι Λιάκο Δασακλή:
Όταν πας για το Μαλαδρένι πριν αφήσεις το δρόμο που πάει για Λυρκεία υπάρχουν κάτι σπιτάκια δεξιά του δρόμου. Αυτά ήταν του Χρήστου του Δασκαλή (Μιργιάλα), πρώτος εξάδερφος του Χρήστου του υπεύθυνου του χωριού. Αυτός το΄ πινε το κρασάκι, αυτός κάνει μια καταγγελία σε βάρος του γιού τουν Λιάκου και ούτε λίγο ούτε πολύ έγραψε πως ο γιός του είχε συνεργασία με τους Γερμανούς και τελείωνε έτσι, εγώ καταγγέλλω το γεγονός και νίπτω τα χέρια μου και ό, τι συμβεί θα είμαι ανεύθυνος, αυτά περίπου έγραφε η καταγγελία. Και την δίνει στον υπεύθυνο του ΕΑΜ που ήταν και πρώτος ξαδερφός του. Ο Χρήστος δεν του τη έχωνε στα μάτια και να τον κυνηγήσει, παρά την έβαλε στην τσέπη και περίμενε εμένα να δώσω λύση. Όταν πήγα στο γραφείο, για να δεις μου λέει, και μου δίνει την καταγγελία. Την διάβασα, που είναι τώρα, τον ρώτησα, ο Λιάς; Στο αμπέλι μου είπε. Όταν περάσει να τον κρατήσεις εδώ, του είπα. Όταν πέρασε ο Λιάκος τον κράτησε εκεί στο γραφείο, πήγα και εγώ. Τον ρώτησα κατ΄ αρχήν τι έχει με το πατέρα του και γιατί μαλώνουν. Πίνει ρε μπάρμπα Γιάννη και δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει. Του δίνει το χαρτί. Για κοίτα εδώ, του λέω, τι γράφει ο πατέρας σου.
Διάβασε το χαρτί και γυρίζει σ΄ εμένα.
Εγώ ρε μπάρμπα Γιάννη, εγώ με τους Γερμανούς;
Δεν το λέω εγώ, ο πατέρας σου το λέει. Στέλνω δύο παιδιά στο σπίτι και φέρνουν τον πατέρα του.
Κάτσε του είπα. Τι έχεις μπάρμπα Χρήστο με τον Λιάκο;
Τι να΄ χω δεν μ΄ ακούει, δεν με λογαριάζει, δεν σέβεται και κάτι τέτοια.
Εσύ δεν γράφεις αυτά που λες, αλλά γράφεις πως έχει συνεργασία με τους Γερμανούς. Άρχισε εκεί να τα χάνει, να τον πάρουν επάνω, να τον φοβερίσουν, να συμμορφωθεί, να πάει ο Λιάς με αυτό το χαρτί και να ξαναδείς Λιά.
Α, μα δεν ντρέπεσαι ρε μπάρμπα Χρήστο. Εμπρός φύγε. Έφυγε. Γυρίζω στον Λιάκο. Άκου εδώ ρε του λέω. Να ακούς τον πατέρα σου, αν μάθω πως δεν τον ακούς, το χαρτί το βάζω στην τσέπη, το στέλνω και σε συμμορφώνουν. Άντε τώρα , φύγε. Και έφυγε, πρέπει να ήταν Μάρτης, ας ήταν και Απρίλης, τον Ιούλη τον Λιάκο τον πήραν απάνω και δεν γύρισε ξανά.*
Μετά το δεύτερο κύμα εκτελέσεων τον Ιούλιο, οι κάτοικοι του Μαλανδρενίου που βρίσκονταν στο Άργος προέτρεψαν τους Γερμανούς να πάνε στο Μαλαδρένι να φυγαδεύσουν όσους κατοίκους είχαν απομείνει, όπως και έγινε. Συγχρόνως πυρπόλησαν κι άλλα δεκατέσσερα σπίτια που ανήκαν σε εαμικές οικογένειες. Για πολλούς από τους κατοίκους αυτούς οι Γερμανοί ήταν τώρα ελευθερωτές που τους είχαν λυτρώσει από το καθεστώς της τρομοκρατίας στο οποίο είχαν αναγκαστεί να ζούν.* Συνολικά, είκοσι τέσσερες κάτοικοι υπήρξαν θύματα της κόκκινης τρομοκρατίας. Μετά την κατάρρευση του ΕΑΜ, τον Φεβρουάριο του 1944 (σ.σ εννοεί 1945) , οι συγγενείς των θυμάτων άρχισαν τα αντίποινα. Παραδόξως, μόνο ένας θάνατος προκλήθηκε στο χωριό-αλλά ήταν φρικτός. Οι χήρες των θυμάτων του ΕΑΜ επιτέθηκαν στη μητέρα του ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ. Την ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου και την ακρωτηρίασαν. Όπως μου είπε ένας πληροφοριοδότης δεξιών πεποιθήσεων:
Άλλη μία, μάνα ενός αντάρτη, αυτή είχε πάει στη Νεμέα, και δεν ξέρω που το μυριστήκανε οι χήρες ότι είχε πάει στη Νεμέα και πήγανε και της στήσανε μπλόκο έξω από το χωριό. Και μόλις γύρισε πίσω αυτή, η μάνα του αντάρτη, την πετάξανε στη λάσπη, της κάνανε πολλά μαρτύρια και την σκοτώσανε εκεί χάμω. Οι χήρες που τους είχανε σκοτώσει τους άνδρες. Βέβαια. Εκδίκηση. Και τι τους έφταιγε τώρα η γυναίκα; Παραδείγματος χάρη να ΄ναι ο γιός μου 25 χρονών 30, να ήτανε αντάρτης, και να΄ ρθούνε να βαρέσουν τη μάνα του, να σκοτώσουνε τη μάνα του. Έφταιγε τίποτα εκείνη, δεν έφταιγε τίποτα. Γινόντουσαν τέτοια.
` Πολλά μέλη του ΕΑΜ συνελήφθησαν στο διάστημα εκείνο. Οκτώ δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο αλλά κανείς δεν εκτελέστηκε: εξέτισαν ποινές κάθειρξης από οκτώ έως δεκαννιά χρόνια. Όπως ανέφερε ένας δεξιός πληροφοριοδότης. « Όλοι αυτοί πήγανε φυλακή. Κάτσανε 5-6 χρόνια, 8, 15, άλλος 20, και γυρίσανε στο χωριό. Αλίμονο από τους σκοτωμένους. Εκείνοι πάνε» . Ορισμένα μέλη του ΕΑΜ κατάφεραν να κρυφτούν και έλαβαν μέρος στην τελευταία φάση του Εμφυλίου πολέμου, το 1947-49. Τέλος, κάποιοι άλλοι άλλαξαν φρόνημα. Ο Νάσης επισημαίνει με πικρία πως μερικοί από τους ίδιους ανθρώπους που επί ΕΑΜ κατέδιδαν τους συγχωριανούς τους σαν συνεργάτες των Γερμανών, τώρα τους κατέδιδαν στους δεξιούς σαν κομμουνιστές.
Πολλά μέλη του ΕΑΜ δικαιολόγησαν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο πλαίσιο της κόκκινης τρομοκρατίας, προβάλλοντας ένα πολιτικό επιχείρημα. Η έφεση που άσκησε ο Κωσταντίνος Γ. Κατσαρός από την Κόρινθο, κατηγορούμενος για εγκλήματα που είχε διαπράξει το ΕΑΜ κατά την διάρκεια της Κατοχής, είναι αντιπροσωπευτική αυτού του επιχειρήματος.
Ίσως να ΄ταν αρχές Μάη ίσως τέλος Απρίλη. Στα Τρόπαια της Αρκαδίας έγινε μια συνδιάσκεψη από τα στελέχη της Πελοποννήσου και πιθανόν με εκπροσώπους της Κ.Ε. του ΚΚΕ [σ.σ. πρόκειται για την σύσκεψη της Στρέζοβας]. Πήραν μέρος κατά κύριο λόγο όλοι οι γραμματείς των Νομαρχιακών επιτροπών και γραμματείς των Περιφερειακών επιτροπών. Αυτά τα ξέρω από διασταυρωμένες πληροφορίες. Όλα τα στελέχη του κινήματος είπαν πως υπάρχει οργανωμένη αντίδραση. Η διαπίστωση αυτή ήταν ολική αλλά και σωστή. Επάρθη απόφαση και εγκρίθη από όλους να χτυπηθεί η αντίδραση. Αυτά στα λόγια είναι εύκολα, στην πράξη όμως πολύ δύσκολο, γιατί σε ένα μέρος η δράση με την αντίδραση σμίγουν, και όταν θελήσεις να τις ξεχωρίσεις δεν μπορείς, όσο και αν είσαι έμπειρος δεν μπορείς. Ή θα πάρεις και αθώους ή θα αφήσεις και ενόχους. (…) Τι έπρεπε να κάνει ο Στάθης; Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Το τι έπρεπε να κάνει του το είχαν πει στα Τρόπαια και έπρεπε να αντιδράσει και αυτό έκανε αλλά έκανε λάθος στο στόχο. Ο στόχος ήταν στο Άργος και στο Ναύπλιο και όχι στο Μαλανδρένι. Αυτός αντί να χτυπήσει το κεφάλι χτύπησε τα πόδια(…) η απόφαση ήταν χτύπημα της αντίδρασης και όχι βάλε σκούπα και δεν ήταν καθόλου σωστό γιατί όταν βοτανίζουμε το χωράφι θα βγούν και σταρόσπιρα. Οι άνθρωποι δεν είναι σπαρτόσπιρα ούτε χορτάρια.
Υ.Γ/ 2
Στην Αργολιδο-Κορινθία η υπέρμετρη σαδιστική μανία του ΚΚΕ μέσω του Στάθη-Τριαντάφυλλου και των πιστών ανδρεικέλων του, ενδεικτικά φαίνεται και από τις φυλακίσεις εγκληματιών της κομμουνιστικής λαίλαπας που ξεπεράσανε σε αριθμό όλους τους άλλους νομούς της Πελοποννήσου. Σύμφωνα με στοιχεία εκείνης της εποχής ως το τέλος της άνοιξης του 1945 οι φυλακισμένοι σ΄ ολόκληρη την Πελοπόννησο φθάναν τους 2605. Αναλυτικά 1.100 ήσαν από την Αργολιδο-Κορινθία, 350 από την Αχαϊα, 170 από την Ηλεία, 600 από την Αρκαδία, 310 από την Λακωνία και 75 από την Μεσσηνία.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ "ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ":http://rozosotiris.blogspot.gr/2016/03/087.html
