Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

(076)Άγνωστα ΕΜΦΥΛΙΑΚΑ(1943-1949) στο ΣΤΕΦΑΝΙ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ!



Η Φωτογραφία απεικονίζει  Σταφανιώπουλα περί το 1930 όταν πήγαιναν στο Δημοτικό Σχολείο. Σ'αυτήν απεικονίζονται οι περισσότεροι νέοι που το 1944 ήσαν από 18 έως 25 ετών και πρωταγωνιστές στα δρώμενα του χωριού, δυστυχώς από τα παιχνίδια θανάτου που τους έβαλαν να παίξουν, μερικοί απ'αυτούς τότε αφαιρέθηκαν αδίκως από την "φωτογραφία της ζωής"  !
-----------------------------------
Παρατίθενται-αποτυπώνονται κατωτέρω συγκεντρωτικά τα πλείστα άγνωστα και  γνωστά εμφυλιακά περιστατικά  που συνέβησαν στο Στεφάνι Κορινθίας στην περίοδο 1943-1949.
Ερευνώντας γενικώς την χρονική αυτή περίοδο, ας είναι επιτρεπτό να καταθέσω ότι, αυτοί καθ΄ αυτοί οι Σταφανιώτες δεν είχαν καμία κύρια ευθύνη για τα φρικτά που συνέβησαν στο χωριό εκτός ελαχίστων ατόμων, δυό ή τριών.
Δεν κρίνω και δεν αναφέρομαι σε γεγονότα που προξένησαν Στεφανιώτες από άδικες , ανήθικες ατομικές συμπεριφορές τους στην έννοια του μέτρου διότι τέτοιες συμπεριφορές είχαν , έχουν και θα έχουν οι άνθρωποι σε ομαλές και όχι μόνο στις ταραχώδεις κοινωνικά περιόδους αλλά, κατακρίνω τέτοιες συμπεριφορές όταν γίνονται συλλογικές, ευρύτερα κοινωνικώς αποδεκτές και που την χρονική περίοδο τότε  η αναμόχλευση και έκφραση αυτή των παθών έγινε επίσημη εξουσιαστική ιδεολογία με τον καθοδηγητικό ρόλο του  ΚΚΕ.
Σε όλες τις περιπτώσεις που πρωτοστάτησαν Στεφανιώτες εδέχθησαν πίεση και σύγχυση από μη Στεφανιώτες, από αφιονισμένους κομμουνιστές, πιστά ανδρείκελα του αρχισυμμορίτη της Αργολιδοκορινθίας «Στάθη» και από τα συνειδητά εκτελεστικά όργανα-μαχαιροβγάλτες τους και οι οποίοι την ιδεολογία των σφαγών "ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΩΝ" την έκαναν πράξη και ήθελαν να την επιβάλουν ως τρόπο ζωής σε ένα υποτίθεται εφαρμόσιμο καθεστωτικό τους σύστημα.
Οφείλω επ΄ ευκαιρία να αναφέρω χωρίς να μέμφθω, τους σημερινούς συγχωριανούς μου ότι, μάλλον τους ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «ΚΑΤΣΙΚΟΖΟΥΠΗΔΕΣ», από την σκωπτική άποψη και αντίδραση και μόνο, που έχουν για την καταγραφή των ιστορικών γεγονότων του χωριού.
Τελικός  και μόνο σκοπός μου για τη καταγραφή αυτή είναι η δικαίωση των νεκρών ΕΛΛΗΝΩΝ  όπως και το «Όχι στην Λήθη -Ναι στον Πόνο της Ιστορίας»

Στο βιβλίο «ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ» -1992 του ΕΛΑΣίτη του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, Γιάννη Κουρούμαλη αναφέρονται (σελ. 55-56) σχετικά με το Στεφάνι Κορινθίας τα εξής:

[Σελ. 55
Το Στεφάνι είναι ένα ορεινό χωριό του Δήμου Σολιγίας στην Κορινθία. Όταν πέρασα από κει σχημάτισα κακή εντύπωση και δικαίωνα όσους έλεγαν «κατσικοζούπηδες» τους Αγγελοκαστρίτες και Στεφανιώτες.
Το Νοέμβρη του ΄43 , εξοπλίστηκε μια ομάδα σαμποτέρ μ΄ επικεφαλή τον «Ασκληπιό» (Βαγγέλη Κοντιόγλου, γιατρό από την Αθήνα) με αποστολή να κάνουν σαμποτάζ στο αεροδρόμιο Κουτσοποδίου που φιλοξενούσε γερμανικά αεροπλάνα. Μέχρι να γίνουν οι αναγνωρίσεις περιφέρονταν στα γύρο χωριά.
Οι Στεφανιώτες ειδοποίησαν το τάγμα του «Γρίβα» ότι στο σχολείο τους, εγκαταστάθηκε μια «Εθνικιστική» ομάδα. Ο Γρίβας (Γ. Δροσόπουλος από την Λιβαδειά) κινήθηκε εναντίον τους. Νύχτα κύκλωσαν το σχολείο και όταν ο επικεφαλής φώναξε:
Τομόρι, δυο να ρίξουν χειροβομβίδες από τα παράθυρα.
Άκουσαν οι μέσα που γνώριζαν τον Τομόρι και απάντησαν:
Εμείς είμαστε. Η ομάδα σαμποτέρ του Ασκληπιού.
Έτσι αποφεύχθει το μακελειό.
Τον Ιούνη του ΄44 μετά από εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανών είπαν ότι εξοντώθηκαν όλοι οι αντάρτες. Και επειδή οι άλλοι λόχοι ετοιμάζονταν για
Σελ. 56
την μάχη της σοδειάς στην Στυμφαλία, το 6ο Σύνταγμα διέταξε μια διμοιρία του 1ου λόχου να πραγματοποιήσει εμφάνιση στην περιοχή.
Ξεκίνησε η διμοιρία μ΄ επικεφαλή τον δικηγόρο Δημ. Γκολφινόπουλο από την Λυκοποριά (έφεδρος Ανθυπολοχαγός) και πολιτικό υπεύθυνο και οδηγό τον Αντρέα Λεκουσιώτη από την Νεμέα-στέλεχος του Κ.Κ.Ε.
Φτάσαμε μέχρι τις Λίμνες. Στο γυρισμό ξημερωθήκαμε στην ανηφόρα προς Αγγελόκαστρο. Υπήρχε ένα πηγάδι και βγάλαμε νερό, άλλοι να πιούνε άλλοι να πλυθούνε και να δροσιστούνε. Μετά από λίγο οι πρώτοι ξεκίνησαν.
Ήταν κάποιο ισιωματάκι και μετά πάλι πλαγιά. Στο ισιωματάκι πέσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί από την ενέδρα που μας είχαν στήσει οι Αγγελοκαστρίτες και Σοφικίτες. Πέσαν όλοι κάτω και μερικοί έτρεξαν να καλυφτούν.
Γενικεύτηκε η συμπλοκή. Στο πηγάδι ήταν ακόμα ο Σπύρος Κλουτσινιώτης από την Βάλτσα (εκτελέστηκε στην Κεφαλονιά) έστησε το μυδράλιο κι έριχνε κατ΄ αποκοπή. Τότε ακούστηκε:
-Ντιέρι Κοτίτσα, Ντιέρι. (δηλ. χτύπα).
Ο Κοτίτσας σαν άκουσε μυδράλιο έγινε λαγός.
-Ντιέρι Κοτίτσα ντιέρι, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Ο Κοτίτσας ακόμα τρέχει και ακολούθησαν όλοι οι κατσικοζούπηδες.]

Και εκ των άνω αναφερομένων είναι άξιο να αποσαφηνιστούν πάμπολλα άγνωστα γενόμενα στο Στεφάνι Κορινθίας και η σχέση με αυτά εμπλεκομένων εκεί προσώπων ,στην περίοδο της κατοχής/κατοχικού εμφυλίου.
-1-


Η αναφορά-χαρακτηρισμός ότι έλεγαν τους Στεφανιώτες και Αγγελοκαστρίτες ως «κατσικοζούπηδες» , είναι πρωτάκουστη *(*προσωπικά τον προσδιορισμό  αυτόν τον είχα ξανακούσει χωρίς να δώσω σημασία από ένα γιό ΕΛΑΣίτη από την Δυτική Κορινθία) και φαίνεται είχε διαδοθεί μόνο στους «κόλπους» των ΕΛΑΣιτών, των όχι καταγόμενων από την Ανατολική Κορινθία.
Ο χαρακτηρισμός αφορά μόνο τους Στεφανιώτες και όχι τους Αγγελοκαστρίτες  διότι: Κατά πρώτον: το Στεφάνι δεν είναι Αρβανιτοχώρι όπως είναι το Αγγελόκαστρο και η απόσταση μεταξύ των δύο χωριών είναι μεγάλη, οι δε κάτοικοί τους σχεδόν δεν είχαν καμία σχέση. Κατά δεύτερον : πράγματι μέχρι και σήμερα στο Στεφάνι «Ζούπηδες-Ζουπαίοι» λέγονται οι από το σόι των Παρασκευαίων διότι ένας προγονός τους από τα χρόνια της τουρκοκρατίας κατάγονταν από το χωριό Ζούπενα(σήμερα "Αγιοι Ανάργυροι) της Λακωνίας και ως αγωνιστής ήρθε κατόπιν γαμπρός στο Στεφάνι.
Το μόνο κοινό των δύο χωριών είναι το ότι ασχολούνταν με την κτηνοτροφία. Επομένως ο χαρακτηρισμός  «κατσικοζούπηδες» εμπνεύστηκε μόνο τότε, κυρίως για τους Στεφανιώτες.
Με τα σημερινά συγκριτικά δεδομένα αποσαφηνίζεται ότι τον χαρακτηρισμό τον διέδωσε τότε ο γιατρός ΕΛΑΣίτης «Ασκληπιός» (Βαγγέλης Κοντιόγλου),ακόλουθος του ΑΡΗ, της ομάδας που ήρθαν από τη Ρούμελη *
((* 1/.Ο Ασκληπιός ήταν γιατρός και λεγόταν Κοντιόγλου Βαγγέλης. Είχε έρθει από την Ρούμελη στις 22 Ιούνη του 1943, με την πρώτη αποστολή κι ήταν γενειοφόρος-Από το βιβλίο του Γιάννη Κουρούμαλη.
2/.Ο Εμμ. Βαζαίος στην σελ. 80 του βιβλίου του αναφέρει για το "Ασκληπιό"- τον οποίο ονοματίζει "Ασκληπιάδη": "Κατά το τέλος Σεπτεμβρίου 1943, λαμβάνω εντολή από το Στρατηγείο Μ.Α. να εκτελέσω προσωπικώς 1) αναγνώρισιν εις το Αεροδρόμιον του Άργους......   !Διά την εκπλήρωσιν της σοβαράς ταύτης αποστολής παρέλαβον μετ΄ εμού τον μόνιμον Ανθ/γόν Μαυραγάνην Γ. και τον αντάρτην Ασκληπιάδην. Εγώ και ο Ανθ/γός μεταφιέσθημεν εις χωρικούς, ο δε Ασκληπιάδης φέρων μεγάλην μαύρην γενιάδα, εις ιερέα.....". 
3/. Το ότι ο "Ασκληπιός" έφερε μεγάλη εντυπωσιακή μαύρη γενιάδα επιβεβαιώνεται σήμερα από Στεφανιώτες .
4/.Το ότι οι Στεφανιώτες ειδοποίησαν το τάγμα του "Γρίβα" για την αναφερόμενη επιχείρηση εκτιμώ ότι δεν ισχύει, αυτό μπορεί να έγινε μέσω τρίτων ή τυχαία.))ο οποίος όπως αναφέρει ο Κουρούμαλης στο παραπάνω κείμενο , είχε δράση στο Στεφάνι ως ΕΛΑΣίτης αλλά παράλληλα και ως Διαφωτιστής-Οργανωτής. Ο Στεφανιώτης Βασ. Μιχαλούρος αναφέρει σχετικά:

«….Ενώ το  Χωριό(Στεφάνι) ήταν ΕΑΜοκρατούμενο αυτός (Ο Στ. Καλαράς- Τσελεπής)   ερχότανε και έκανε συγκεντρώσεις επάνω στου παπά μάζευε τα παιδιά ,δέκα παλληκάρια και έκανε (Συγκέντρωση)….. συνέχεια το έκανε! ήταν ένας Γιατρός εδώ ονόματι Ασκληπιός και έκανε οργανώσεις και δεν μαζευότανε ο κόσμος (γιατί αυτός – Στ. Καλαράς –“Τσελεπής”) έκανε άλλη οργάνωση τσει πάνω!..» *(*Βλ. Ανάρτηση 059)

O «Ασκληπιός» τότε είχε έδρα στο Στεφάνι περί τον ένα μήνα.Το επεισόδιο στο σχολείο του χωριού επιβεβαιώνεται από θυμίσεις Στεφανιωτών και μάλιστα λέγεται ότι "έπεσαν" και κάποιοι πυροβολισμοί.Σε μια συγκέντρωση «Διαφώτισης» ο "Ασκληπιός" είχε τραβήξει το πιστόλι του και είχε απειλήσει τον Γκρούτση Δημήτριο (ή Μπουρδούλια), μετέπειτα Φρούραρχο του χωριού, γιατί κάτι του είπε που δεν συμφωνούσε λεγοντάς του «Ποιος είσαι εσύ;»
Εκτιμάται ότι ο «Ασκληπιός» γνωρίζοντας τους Στεφανιώτες θα είχε αρνητική εντύπωση ως προς την δεκτικότητα των κομμουνιστικών ιδεών του ,από τους Στεφανιώτες και ιδιαιτέρως από τους κτηνοτρόφους «Ζουπαίους-Παρασκευαίους» που πράγματι είχαν και έχουν μια σκωπτική αντίδραση σε νεοτερισμούς! Έτσι οι Στεφανιώτες, οι κτηνοτρόφοι , οι κατσικοτρέφοντες ,οι σκωπτικοί “Ζουπαίοι” χαρακτηρίστηκαν : «ΚΑΤΣΙΚΟΖΟΥΠΗΔΕΣ».
-2-

Στο ανωτέρω κείμενο από το βιβλίο του Γ. Κουρούμαλη αναφέρεται επίσης ότι τον Ιούνιο του ΄44 διμοιρία μ΄ επικεφαλή τον δικηγόρο Δημ. Γκολφινόπουλο από την Λυκοποριά και πολιτικό υπεύθυνο και οδηγό τον Αντρέα Λεκουσιώτη από την Νεμέα-στέλεχος του Κ.Κ.Ε πέρασε από την περιοχή και από το Στεφάνι.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει τις μαρτυρίες των Στεφανιωτών γιά την εμπλοκή ατόμων της διμοιρίας αυτής και ειδικότερα του Αντρέα Λεκουσιώτη (ή Δυοβουνιώτη ) στην εκτέλεση στο Στεφάνι του ηγουμένου της Μονής «Αγίου Δημητρίου» Θεοστήρικτου(Θεοφάνη) Ριζόγιαννη και άλλων διαδραματισμένων εκεί.

Ο Θεοστήρικτος(Θεοφάνης) Δημ. Ριζόγιαννης γεννηθείς το 1878 είχε μεταναστεύσει νέος στην Αίγυπτο στην Αλεξάνδρεια, όπου τον είχε καλέσει ένας θείος του Αναστάσιος Ριζόγιαννης για συνεργασία και βοήθεια, σε ένα εστιατόριο-ξενοδοχείο που είχε. Εκεί φτυαρίζοντας τις λίρες μαζί με ένα Αιγύπτιο σ΄ ένα αποθηκευτικό χώρο που τις είχαν, νευρίασε με τον Αιγύπτιο και του «κοπανάει μία» με το φτυάρι στο κεφάλι και τον φονεύει.
Έκτοτε για να μην διωχθεί από τις εκεί αρχές αλλά και καταδιωκόμενος από τις Ερινύες του ,φεύγει από την Αίγυπτο και πηγαίνει στο «Άγιο Όρος» *(*Ίσως πήγε και στην Αμερική, όπως μου είπε ο μεγαλύτερος αδερφός μου) όπου γίνεται παπάς. Εκεί παρέμεινε περί του ενός έτους και μετά φεύγει και αρχές της δεκαετίας 1920 έρχεται στο Μοναστήρι του Στεφανίου «Άγιος Δημήτριος». Το οποίον τότε μοναστήρι δεν είχε πολλούς καλογέρους .
Το βιογραφικό του ηγούμενου μου το εξιστορούσε και ο πατήρ μου που τον είχε μπάρμπα *(*Ο παππούς του πατρός μου Γεώργιος και ο πατήρ του ηγουμένου Δημήτριος ήσαν αδέρφια) είχαν δε στενές προσωπικές σχέσεις, ως συγγενείς.
Ο Στεφανιώτης Βασ. Μιχαλούρος αναφέρει για τον Ηγούμενο:

«Ο Ηγούμενος πήγε κάτου *(*σ.σ εννοεί στην Αίγυπτο) σκότωσε ένα αράπη και φεύγει απ΄εκεί και πήγε στα Ιεροσόλυμα *(*σ.σ. Ενδέχεται να πήγε και στα Ιεροσόλυμα) και απ΄ εκεί έρχεται παπάς εδώ *(*στο μοναστήρι). Με τις προμήθειες αυτός σε λίγα χρόνια γίνεται εκατομμυριούχος. Εν τω μεταξύ ο Γρηγόριος δεν του κάνει την όρεξη-χάρη να υπογράφει τα χαρτιά ενώ ο άλλος ο Μπαλάφας ο Χρυσόστομος τα υπέγραφε όλα «δικαιολογημένα». *[*σ.σ. Οι καλόγεροι Γρηγόριος και Χρυσόστομος (ή Τζουντζούλιας) ήσαν από το Στεφάνι , Μπαλάφας το επώνυμο και των δύο, με κάποια συγγένεια μεταξύ των.]

Το μοναστήρι είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία από πολύ παλιά, στο χωριό αλλά και σε όλη την Αργολιδο-Κορινθία. Ενδεικτικά δε περί της διαχειρίσεως αυτής από τον ηγούμενο,  αναφέρεται η πώληση των «Αλκυονίδων νήσων ή Καλάνησα » στον Κορινθιακό κόλπο *(*Εκεί ήταν το επίκεντρο του μεγάλου σεισμού του 1981) που ήταν περιουσία της μονής και η διάθεση των χρημάτων για την ανακαίνιση και επιδότηση της «Ιερατικής Σχολής Κορίνθου».
-3-

Ο Ηγούμενος είχε ανέκαθεν στενές προσωπικές σχέσεις με τον «Δαμασκηνό».
Ο “Δυοβουνιώτης” –Ανδρέας Λεκουσιώτης ήξερε και είχε περάσει αρκετές φορές από το Στεφάνι ως υπεύθυνος συντεταγμένου σώματος «ανταρτών» και ήξερε “πρόσωπα και πράγματα” εκεί ! Κάποτε μάλιστα καταμαρτυρείται ότι συνάντησε στο δρόμο τον Ηγούμενο που πήγαινε με ένα άλογο στην Κόρινθο και τον απείλησε : «Παπά μην έχεις πολλά “Πάρε -Δώσε“ με τον Δαμασκηνό γιατί θα «Φας το κεφάλι σου». *(* Ο «Δυοβουνίωτης» εφονέυθη από παρακρατικούς στην Αθήνα την 19-7-1946 κατά ανάλογο τρόπο με τον ηγούμενο, με σφαίρες στο κεφάλι έξω από την πόρτα του σπιτιού του.)
Τον Ιούνιο του ΄44 από την διμοιρία του ΕΛΑΣ  με την σύνθεση που αναφέρει ο Γιαν. Κουρούμαλης στο βιβλίο του, εγκαθίστανται να ξημερωθούν στο Στεφάνι εκτελώντας συγχρόνως και το παράλληλο έργο της εξόντωσης «αντιδραστικών»!
Άτομα από την διμοιρία, συλλαμβάνουν τον Αθ. Παν. Καφαντάρη (ή Βαρελά), τον Γιάννη Γκρούτση(ή Σπανό) και την Αικ. Μπαλάφα(ή Μπερτζώκω- αδερφή του "Ντάκου) οι οποίοι ήσαν και μάρτυρες στο ότι εκτελέσθη ο ηγούμενος από άντρες της διμοιρίας, διότι στο βραδινό καταυλισμό τους είχαν μαζί κρατούμενους.
Ο Ηγούμενος εκτελέστηκε ξημερώματα Παρασκευής 23 Ιουνίου 1944 με δύο σφαίρες στο κεφάλι όταν άνοιξε την πόρτα εισόδου στο προαύλιο του μοναστηριού. Λέγεται ότι στην αρχή πήγαν δύο «αντάρτες» από την διμοιρία του Δυοβουνιώτη, (περί του ενός km μακριά από τον καταυλισμό της διμοιρία), στην τοποθεσία Μαστρογιάννη, οι οποίοι γύρισαν άπραγοι, αναλαμβάνοντας δε άλλοι δύο πήγαν και εκτέλεσαν τελικά τον ηγούμενο, αλλά όμως σήμερα φαίνεται ότι σχεδιάστηκε και στήθηκε ευρύτερη επιχείρηση(Περικύκλωση μονής ,συμμετοχή εντοπίων κλπ)
Για την φόνο του ηγουμένου μηνύθηκαν και παραπέμφθηκαν ως κατηγορούμενοι στην Κόρινθο βάση σχετικής δικαστικής απόφασης το Μάρτιο του 1948  οι : Γεωργ. Α. Πιτσίκος (ή Καρκαβίνης), Κων/νος Βλάχος, Αν. Ι. Δήμας(ή καπετάν Αχιλλέας), Δ.Ι. Κατεμής(ή καπετάν Κανάρης), Γεώργιος Μελέτης(ή Αργείτης ή Τσέκας) κάτοικοι Λιμνών, οι Αντων. Κωστ. Παπαντωνίου(ή Κακαράπης), Θεοφ. Θ. Καφαντάρης, Σπυρ. Σιαμούρης κάτοικοι Στεφανίου, ο Ευαγγ. Χ. Χριστόπουλος ο αδερφός του Σπυρ. Χ. Χριστόπουλος ,Νικ. Φρούσιος κάτοικοι Νεμέας, και ο Άγγελος Π. Νικολαϊδης κάτοικος Κορυδαλού Κοκκινιάς. Από αυτούς απαλλαγέντων των περισσοτέρων παραπέμφθηκαν στο κακουργιοδικείο  Ναυπλίου μόνο ο Σπυρ. Χ. Χριστόπουλος και ο Άγγελος Π. Νικολαϊδης. Εμπλοκή στον φόνο αναφέρονται από μαρτυρίες εντοπίων ότι είχαν και ο   Δημ. Δήμας(ή Λιάβας) και ο Μιχ. Μελέτης(ή Γιαν-αργίτ) από το Χωριό Λίμνες.
Ο Στεφανιώτης Βασ. Μιχαλούρου μαρτυρεί σχετικά:

{Εκείνο το βράδυ ήταν ο Λόχος του Δυοβουνιώτη, εδώ που είναι το σπίτι του…….
 Είχανε πάρει (συλλάβει) τον Βαρελά(Αθ. Καφαντάρη) τον Σπανό (Γιάννη Γκρούτση) και την Μπερτζιώκω(Αικ. Μπαλάφα) .Πήγανε δύο τσει κάτου (στο μοναστήρι) και γυρίσανε. Δεν θέλανε να τον σκοτώσουνε; …..και βουτάνε τα όπλα δύο άλλοι και πάνε τσει κάτου…τσαβ! Προς το πρωϊ. Μόλις έπεσε η ντουφεκιά ο μπάρμπα Διοφάνης(Θεοφάνης Καφαντάρης), δεν τον πήγαινε, ήταν πέρα στου «Βρακά» και μόλις έπεσε η ντουφεκιά είπε: «Έπεσε το μανάρι» ! Το ήξερε!
Οι αντάρτες τον εκτελέσανε ότι συνεργαζότανε με τους Γερμανούς. Τώρα δεν ξέρω αυτό το σημείωμα αφήσανε όταν τον εκτελέσανε: «Εκτελέστηκε διότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς» ,αλλά δεν ήταν αυτό τώρα….!}
-4-



Οι εμπλακέντες στο φόνο Λιμιάτες γνώριζαν τα των Στεφανιωτών. Μετά την «παγανιά» των Γερμανών τέλος Μαϊου 1944, ήρθαν στο χωριό οι Λιμιάτες ΕΛΑΣίτες ,Γεωργ.Πιτσίκος (ή Καρκαβίνης), Δημ. Κατεμής (ή Καπετάν Κανάρης), Παν. Κατεμής *(*Εφονεύθη στα Δεκεμβριανά), και ο Μιχ. Μελέτης (ή Γιαν-αργίτ)  για να εξετάσουν(!!!) τα γενόμενα, κατευθυνόμενοι στο σπίτι του Γρηγορίου Μιχαλούρου που η γυναίκα του ήταν η Παναγούλα Γιώργα από το χωριό Λίμνες και είχε στενή συγγενική σχέση με τους Κατεμαίους ,τους είχε ανιψιούς.
Κατά την είσοδό τους στο χωριό εκδιώκονται σχεδόν βίαια από τον Γιάννη Γκρούτση (ή Σπανό) και τον Κώστα Γκρούτση (ή Τσαποκώστα) που ήταν αδερφός του Φρούραρχου στο χωριό του Δημ. Γκρούτση ή (Μπουρδούλια).
Ο Βασ. Μιχαλούρος μαρτυρεί σχετικά:

«Αφού έληξε η σφαγή (σ.σ.Από τους Γερμανο-ταγματασφαλίτες) κατεβαίνουν από πάνω από τη Ζήρια αντάρτες  για να ξαναφτιάξουν τις οργανώσεις .Σκοτώσανε αυτοί (σ.σ. Γερμανοί-Ταγματασφαλίτες) και είχαν σμπαραλιάσει όλες οι οργανώσεις και τώρα είπανε οι αντάρτες «εμείς κτυπάμε την αντίδραση!» Τσαι σκοτώνε τους Κριτσεπαίους, σκοτώνε την Θειά-Κατέρω, σκοτώνε την Μπερτζώκω ,γινόντουσαν κάθε μέρα (τέτοια)

Ο «Σπανός» συνελήφθηκε και οδηγήθηκε στο Σοφικό , για ανάκριση. Εκεί απελευθερώθηκε μετά την επέμβαση του Ευάγγελου Χριστόπουλου(ή Σαμαρτζής) από την Νεμέα, που ήταν στέλεχος του ΕΑΜ-ΚΚΕ και έφτιαχνε σαμάρια στο Στεφάνι, είχε νυμφευθεί Στεφανιώτισα και είχε ενεργό συμμετοχή στα του Στεφανίου, (ο αδερφός του  Σπυρ. Χρ. Χριστόπουλος ήταν  ΕΛΑΣίτης στη Διμοιρία του Δυοβουνιώτη) και ο οποίος μαζί με την μαυροφορεμένη αδερφή της γυναίκας του «Σπανού»(Σελιώτη Σταμάτα)  που πρόσφατα ο αδερφός τους Αγγελής είχε εκτελεσθεί από τους Γερμανούς στις Λίμνες, μετέβησαν στο Σοφικό και βρήκαν γι΄αυτό τον λόγο τον συμπατριώτη του Νεμεάτη, Τμηματάρχη του ΕΑΜ, Παν. Ι. Καριώτη(ή Καραπάνο).
Ο Αθ. Παν. Καφαντάρης (ή Βαρελάς) είχε συλληφθεί διότι ο αδερφός του Γεώργιος Παν. Καφαντάρης(ή Αξίας) μαζί με τον Αναστ. Αθ. Μπούρα (ή Παπατάση) είχαν γράψει το σύνθημα "Ζήτω ο Βασιλεύς" στον τοίχο κεντρικής βρύσης στη είσοδο του χωριού,*(* Ο «Αξίας» και ο «Παπατάσης» για να αποφύγουν κατόπιν όποια δίωξη πήγαν και κατετάγησαν στον ΕΛΑΣ! Ο "Αξίας" αρχές της "επταετίας" το 1967 πρωτοστάτησε και έβγαλε τα απωθημένα του, "στρατολόγησε" τους πλείστους των κατοίκων του Στεφανίου και στην πλαγιά του βουνού 'Τραχώνι" ακριβώς πάνω από το χωριό, επί εκτάσεως 300 Χ 100 μέτρων, με μεγάλες πέτρες που συσσωρεύτηκαν ως ξερολιθιές -τείχους και που ασβεστώθηκαν, σχημάτισε μία κορώνα και το "ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ"! ) και επειδή εκείνη την ημέρα είχαν εξαφανιστεί αυτοί, συνέλαβαν τον «βαρελά», τον οποίον απελευθέρωσαν μαζί και τον «Σπανό» κατόπιν από το Σοφικό.
Η συλληφθείσα εκείνη την ημέρα «Μπερτζιώκω»(Αικ. Μπαλάφα) 75 ετών εσφαγιάσθη στο δρόμο για το Σοφικό ,ήταν αδερφή του «Ντάκου»(Δημ. Μπαλάφα) .

Η «Μπερτζιώκω» είχε παντρευτεί Λιμνιάτη ,κάποιο Καραμάνο που έφυγε στην Αμερική και την εγκατέλειψε *(*Ίσως υπήρχε συγγένεια με: Αναστάσιος Γεωργ. Καραμάνος ή "Κουκούμης".  Ετών 35. Κάτοικος Λιμνών Άργους, εκτελέστηκε 2/4/1948  όπισθεν Σανατορίου Σωτηρία/Γουδί–ΦΕΚ 43/9-5-1948) και αυτή γύρισε στην οικογένεια της στο Στεφάνι, λόγω δε αυτού ήξερε τα αρβανίτικα και στο δρόμο προς το Σοφικό άκουσε τους συνοδούς της που μιλούσαν αρβανίτικα ότι θα την σφάξουν, και αυτά τα είπε στους άλλους  δύο συλληφθέντες ευχόμενη καλή τους τύχη.
-5-


Εκ των αμέσως κατωτέρω αναφερομένων γεγονότων φαίνεται, πιά ήταν η αφορμή για την σύλληψη της «Μπερτζιώκου» και σφαγής της, πέραν ότι ήταν αδερφή του "Ντάκου".
Στην "παγαγιά" των Γερμανοτσολιάδων την 25-05-1944 ένα οπλισμένο τμήμα των, με αρχηγό τον  μον. Λοχαγό Γεωρ. Τρίκκα από το Μπερμπάτι(Πρόσυμνα) εισήλθε μέσα στο χωριό, συγκεντρώνει τους κατοίκους στην εκκλησία και συλλαμβάνουν βάση κατάστασης που είχαν και στήνουν στο τοίχο για εκτέλεση τους: Παν. Κων. Πάστρα(ή Παγάνα), τον Κωστ. Ζούζα(ή Ξενή), τον Βασ. Μπαλάφα(ή Λέγκα),τον Γεωργ. Γκρούτση(ή Πλάκα), τον Σταύρο Αν. Μαντζαγρή τον Βασ. Σελιώτη(ή Κουτσουκέλα) και άλλους …! *(* Ο «Παγάνας» ήταν στέλεχος στο ΕΑΜ , στο σπίτι του είχε ό, τι όπλα είχε η οργάνωση, ήταν «Εθνικόφρων», όπως και οι υπόλοιποι συλληφθέντες).
Την τελευταία στιγμή τρέχει η γιαγιά μου Σοφία Γεωρ. Καραντούνια(ή Μπέλμπω) και βρίσκει τον ταγματασφαλίτη Λοχαγό Γεωρ. Τρίκκα, με τον οποίον ήσαν από το ίδιο χωριό και γνωρίζονταν, ίσως είχαν και κάποια συγγενική σχέση ,συζητούν ιδιαιτέρως και η εκτέλεση ματαιώνεται.
Φεύγοντας οι Γερμανοτσολιάδες από το χωριό, παίρνουν μαζί τους τον Παν. Κων. Πάστρα(ή Παγάνα) για περεταίρω εξακρίβωση και ανάκρισή και τον μεταφέρουν στις Λίμνες. Εκεί μετέβησαν για υπεράσπισή η Σοφία Γ. Καραντούνια(ή Μπέλμπω), η Αικ. Καραντούνια(μακρινή συγγένεια με την Μπέλμπω από το άνδρα της) και η Αικ. Μπαλάφα(ή Μπερτζώκω) και ο «Παγάνας» απελευθερώθηκε.
Την αναφερόμενη ημέρα που η συντεταγμένη Διμοιρία του ΕΛΑΣ με αρχηγό τον «Δυοβουνιώτη» έκανε συλλήψεις και…, αντικαθιστώντας την ΟΠΛΑ *(* Εάν ήταν Στρατιωτικός Διοικητής προερχόμενος από τον Ταχτικό Στρατό δεν θα άφηνε  να γίνουν αυτές οι εγκληματικές αυθαιρεσίες από τους Καπεταναίους και Πολιτικούς Καθοδηγητές των συντεταγμένων υποτίθεται στρατιωτικών σωμάτων του ΕΛΑΣ και βεβαίως τέτοιες ενέργειες εννοείται ουδεμία επιβαλλόμενη γραπτή αναφορά-έκθεση δινόταν στην Διοίκηση του Συντάγματος. Γι΄ αυτό πάμπολλους πρώην αξιωματικούς του ταχτικού Στρατού τους εξόντωσαν «μπαμπέσικα», γιατί κατ΄ουσία ο αγώνας και ο σκοπός του ΚΚΕ που ήλεγχε πλήρως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήταν αντικαθεστωτικός και όχι απελευθερωτικός με τις τραγικότατες εμφυλιακές συνέπειες, που και γενικότερα γνωρίζουμε σήμερα!),άνδρες της έψαξαν να βρούν και την «Μπέλμπω» η οποία όμως εγκαίρως είχε φύγει από το χωριό  κατευθυνόμενη στο στανοτόπι της οικογενείας της στην  Αγιά-Τριάδα, την κατέδωσαν και την ακολούθησαν, γλύτωσε γιατί κρύφτηκε σε μια «πατουλιά» και δεν την είδαν οι αντάρτες που πήγαν μέχρι την Αγια-Τριάδα, περί 7 χιλ. από το χωριό.
Επίσης έψαξαν να βρούν και την την Αικ. Καραντούνια που είχε και αυτή υπερασπίσει τον «Παγάνα», η οποία όμως ήταν στο Χωριό Εξαμίλια, όπου ήταν παντρεμένη με κάποιον με επώνυμο Γκότσης. Δεν την ξέχασαν όμως, και όταν ήρθε αργότερα στο Στεφάνι πάλι, παρ΄ ότι  ο φρούραρχος Μήτσιος Μπούρας(ή Ξύδης)*((*Ο «Ξύδης» ή είχε αντικαταστήσει στο πόστο του φρουράρχου, το καλοκαίρι του ΄44 τον Δημ. Νικ. Γκρούτση ή Μπουρδούλια) ή ήταν  αντι-φρούραρχος. Η γυναίκα του ήταν από το Αγιονόρι από τους Σκουρταίους που οι αδερφοί της είχαν φονευθή κατά την «Παγανιά» των Γερμανοτσολιάδων)) την προειδοποίησε ότι: «οι χήρες του Αγιονορίου θέλουν το κακό σου, γύρνα πίσω» δεν τον άκουσε και τον Αύγουστο του ΄44 την έσφαξαν και αυτή στο Σοφικό.
-6-


Ο αδερφός της «Μπερζιώκος», ο «Ντάκος» πρόσφατα  τέλος Μαϊου ,είχε εκτελεσθεί στις Λίμνες λίγο πριν  την «παγανιά» , όταν ενώ ήταν για ανάκριση στην Γκούρα και εκεί βρήκε τον καπετάνιο από την Κλένια "Τόμπρο" (Γιάννη Ρεκλείτη)που είχαν κάποια συγγενική σχέση και ο οποίος φρόντισε και τον απελευθέρωσε αφού του είχε πει: «κάθισε εδώ και μην γυρνάς στο χωριό γιατί κινδυνεύεις » δεν δέκτικε και γύρισε στο χωριό και μετά από περίπου μιά εβδομάδα τον ανέλαβαν οι μαχαιροβγάλτες των Λιμνών που τον έσφαξαν σε μέρος βόρεια  του χωριού τους,(Όχι στο Βελατούρι!) μαζί με δύο γυναίκες και άλλον έναν άνδρα .Εννοείται το πτώμα του ή τα οστά του δεν βρέθηκαν)!

Ο Ηγούμενος ήξερε ότι ήταν προς εκτέλεση, είχε ειδοποιηθεί περί αυτού από την προηγούμενη ημέρα να φύγει και από τον υπεύθυνο του ΚΚΕ του Στεφανίου  Αντων. Παπαντωνίου(ή Κακαράπη) .*(*Ο “Κακαράπης” είχε κάνει 3 χρόνια φυλακή προπολεμικά –πριν το 1936- στην Ακροναυπλία, λόγω ότι είχε σκοτώσει τον πεθερό του πετώντας του  μια πέτρα όταν τσακώνονταν για κτηματική διαφορά. Στην φυλακή «ασπάστηκε» την κομμουνιστική ιδεολογία και συνδέθηκε προσωπικά με πολλούς κομμουνιστές και γι΄ αυτό ανέλαβε υπεύθυνος του ΚΚΕ στο Στεφάνι. Δεν «ασπάστηκε» την ιδεολογία των σφαγών «αντιδραστικών» και γι΄ αυτό όταν του ζητήθηκε από τον «Στάθη» η περιβόητη λίστα «αντιδραστικών» του χωριού δεν αρνήθηκε να την στείλει αλλά, συνέταξε τέτοια λίστα βάζοντας πρώτο –πρώτο το όνομα του. Αυτές οι λίστες τελικά στην ανατολική Κορινθία λόγω της σχεδόν καθολικής αντίδρασης των υπευθύνων δεν είχαν ισχύ).
Περιρρέει η απορία πως και γιατί τα χαράματα εκείνης της ημέρας του Ιουνίου του ΄44 που εκτελέστηκε ο ηγούμενος, αυτός άνοιξε την αυλόπορτα του μοναστηριού, το οποίον κατά κάποιο τρόπο ήταν φρούριο. Η μία εκδοχή είναι ότι ετοιμαζότανε να φύγει. Όμως πρωί –πρωί ενώ ήξερε ότι υπήρχαν αντάρτες από την προηγούμενη ημέρα στο χωριό; Εάν ήταν έτσι θα το «έσκαγε» στα σκοτάδια της νύχτας. Η άλλη εκδοχή είναι αυτό που λέγεται περισσότερο ότι, του φώναξε να ανοίξει την πόρτα για κάποιο λόγο μια γυναίκα, γνωστή του Σταφανιώτισα και αυτή λένε ότι, ήταν η Ανδριάνα Παπαντωνίου(το γένος Μπούρα)που μιμήθηκε την φωνή ή έμοιαζε η φωνή με της αδερφή του ,ή ίδια η αδερφή του Αικ. Χρ. Ρούτσιου (ή Τρακοσιάρα).Ίσως υπό την εντολή και απειλή των δύο εκτελεστών.
Ένας από τους αδερφούς του Ηγούμενου ήταν ο Αναστάσιος Δημ. Ριζόγιαννης (ή Γκαμελέν) γεννηθείς το 1892 .Ένας άλλος αδερφός τους, ο Γιάννης Δ. Ριζόγιαννης(1901-1944) κάτοικος Κορίνθου είχε φονευθεί  πρόσφατα τον Μάϊο του 1944 μαζί με τον έφηβο γιό του Κώστα,κάτω από το Νεκροταφείο Κορίνθου στο ρέμα έξω από το σπίτι του, από γερμανικό βομβαρδισμό. Ο «Γκαμελέν» ήταν λέγεται στέλεχος και αυτός του ΕΑΜ στο Στεφάνι. Τέλος Μαΐου του ΄44 καλείται για ανάκριση-"δίκη" και αφήνεται ελεύθερος στο Σοφικό άγνωστο γιατί, ίσως για την υπόθεση του Αγγελή Σελιώτη σχετικά με την κατωτέρω μαρτυρία *(*Βλ. περισσότερα στην “ανάρτηση” 069)
-7-

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΗΜ.Αθ. ΜΠΑΛΑΦΑ (ή Τζιμάρας-Γεννηθέντος το 1935)
«Τον πήρανε(Οι αντάρτες) τον Γκαμελέν(Αναστ.Ριζόγιαννης του Δημητρίου) και τον Μπαρμπ' Αγγελή (που σκοτώσανε οι Γερμανοί) και νομίζω  κάποιον άλλονε μπορεί να είχανε!(Τους πήγανε στο Σοφικό για ανάκριση) Και πήγε ο Σπανός (Ιωάννης Γκρούτσης) μετά ,με τον γαμπρό του Μελέτη (Ευάγγελο Χριστόπουλο από Νεμέα) γιά να μην χαλάσουν τον Μπαρμπ΄Αγγελή !
Ο Μπάρμπ' Αγγελής!
Ήρθανε  κάτι Λιμνιάτικά(στο χωριό)  και είχανε γράψει “Ψωμί Λευτεριά” με κόκκινα γράμματα !Ο Μπάρμπ' Αγγελής ήτανε ζόρικος και βγαίνει έξω (από το σπίτι) και σταράτα τους λέει: «Ρε παιδιά τι κάνουτε δώ, όταν θα ρθούνε τώρα  οι Γερμανοί και τα δούνε θα μας κάψουν το χωργιό  θα μας σκοτώσουν όλους! Αν θέλουτε να γράψουτε, γράφτε σιαπέρα(έξω από το χωριό) σε μιά μάντρα απάνου». Τα απείλησε τους είπε Παναγίες ,Χριστούς κ.τ.λπ.! Και απ' εκεί τον απειλήσανε τον Μπάρμπ' Αγγελή!
Τον πήρανε τον Μπαρμ' Αγγελή, ενώ ήτανε δημοκρατικός και τον πήγανε απάνου στο αντάρτικο να τον σκοτώσουνε -σφάψουνε γιατί φοβέρισε κείνα κει τα Λιμνιάτικα τα οποία ήσαν αριστερά! Δύο ήσαν, ο ένας ήταν ο Τσέκας(Μελέτης Γεώργ. το επώνημο) και ο άλλος Κατεμής νομίζω ,πηγαίνανε στο σπίτι του Τσιμπουράκη!
Αφού πήγε ο Σπανός απάνου(Στο Σοφικό) και τους πήρε ,τον Γκαμελέν και τον Μπαρμ'Αγγελή ,και ήρθανε εδώ στ' Αϊνόρι σε μιά εκκλησία στον Αγιο Νικόλα; δεν ξέρω πως την λένε, και εκεί λέει ο Μπαρμπ'Αγγελής:
-«Να φύγουμε τώρα να φύγουμε»!
-«Που θα πάς τώρα» του λέει ο Σπανός !
-«Θα πάω κάτου στον φίλο μου τον “Ρόκα”»!
-«Πάμε σιαπάνου» του λέει ο Σπανός στα “Γούπατα” πούχανε τα γίδια ,στην Στρούγκα!
Ο Γερο-Γκαμελέν ήταν μεγάλος τους είπε εγώ δεν φεύγω απο' δω την εκκλησία και έπεσε μες στα στάργια (και έτσι) όταν περάσανε πέρα(προς τις Λίμνες οι Γερμανοτσολιάδες) δεν τον είδαν !

Περί τα μέσα Ιουνίου του  ΄44 ο «Γκαμελέν» επειδή είχε ένα ψιλικατζίδικο  στο χωριό πηγαινορχότανε στην Κόρινθο για ψώνια. Εκεί συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς ως στέλεχος του ΕΑΜ και ως πληροφοριοδότης των ανταρτών. Φυλακίζεται και ήταν προς εκτέλεση στο «Περιβόλι του Νέγρη», μαζί με άλλους.
Η γυναίκα του Αλεξάνδρα ειδοποιεί τον αδερφό του ηγούμενο, ο οποίος μεταβαίνει στην Κόρινθο και με το κύρος και την ισχύ που είχε, κυρίως λόγω των ιδιαιτέρων σχέσεων με το Δαμασκηνό, απευθύνεται στον Δοσίλογο-Αρχισυνεργάτη των Γερμανών, Φαρμακοποιό Βασ. Πανούση, απειλώντας ότι εάν δεν φροντίσει να απελευθερωθεί ο αδερφός του θα «του κάψει» όλη την Κόρινθο.
Ο «Γκαμελέν» τελικά απελευθερώνεται τελευταία ώρα προτού την εκτέλεση όλων των υπολοίπων μελλοθανάτων. Αυτό δεν το συγχώρεσαν οι ΕΑΜίτες, ήταν ένας από τους λόγους που εκτελέσθη ο Ηγούμενος μετά από λίγες ημέρες.
-8-

Περί της εκτελέσεως του Ηγουμένου αναφέρονται και στο βιβλίο του ΚΟΣΜΑ ΕΜΜ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ-1964. «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ 1941-1945» :
Σελ. 866
[Οι κομμουνισταί εδολοφόνησαν τον ηγούμενον της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου.*(*σ. σ. Λάθος αποτύπωση της οναμασίας της Μονής ) (Στεφανίου Κλεωνών) Θεοστήρικτον Ριζόγιαννην. Εις το πτώμα του είχαν αφήσει σημείωμα οι δολοφόνοι κομμουνισταί, όπου έγραψαν: «Έτσι σκοτώνονται οι προδότες….» Το σημείωμα όμως, ουδένα έπεισεν. Ο γύρο πληθυσμός εγνώριζε πολύ καλά τον γέρο-ηγούμενον Θεοστήρικτον διά τα εθνικά και χριστιανικά του φρονήματα. Οι κομμουνισταί ευρήκαν την εξής πρόφασιν: Υπό των Γερμανών είχε συλληφθή και φυλακισθή ο αδερφός του Αναστάσιος Ριζόγιαννης, ο Μητροπολίτης, δε, Κορινθίας κατόρθωσε με το αρχιερατικόν του κύρος να τον σώση από τους Γερμανούς και να αποφυλακισθή. Αυτό όμως παρουσιάσθη ως προδοσία υπό των δολοφόνων κομμουνιστών. Πας όστις έσωζε την ζωήν Ελλήνων, με οιποιδήποτε τρόπον, από τους κατακτητάς Ιταλογερμανούς, ήτο κατ  αυτούς, να λιγοστεύουν με κάθε τρόπον οι Έλληνες. Και ό,τι δεν έπραξαν εδώ οι Γερμανοί, το συνεπλήρωσαν οι προδότες και δολοφόνοι Κομμουνισταί: Εδολοφόνησαν άλλους Έλληνας, αδερφόν του διασωθέντος ηγούμενου Θεοστήρικτου Ριζόγιαννην.]

Μετά την εκτέλεση του Ηγούμενου  εμμέσως απειλήθηκαν οι οικείοι του να μην το θάψουν. Παρά ταύτα ετάφη δίπλα στον τοίχο του βορείου τμήματος του Μοναστηριού.*
*(Την δεκαετία το 1980 το μοναστήρι γκρεμίστηκε εκ θεμελίων και στην θέση του ανεγέρθη καινούργιο, τότε έγινε εκταφή των οστών του ηγουμένου και μεταφορά τους σε οστεοφυλάκιο του μοναστηριού. Κατά την εκταφή απεκαλύφθη μια άλλη ιστορία. Είχε διαδοθεί στο χωριό ότι ο ηγούμενος είχε έναν νεαρό υπηρέτη και ότι τον είχε σκοτώσει και εξαφανίσει, όμως κατά το άνοιγμα του τάφου του, βρέθηκαν πρώτα τα οστά άλλου ανθρώπου και από κάτω τα οστά του ηγουμένου. Τα οστά είναι ενός νέου από τις Λίμνες με το όνομα Βασ. Οικονόμου (ή Τσίδης) ο οποίος ήταν αντάρτης στο Δ.Σ.Ε. και τον οποίον εφόνευσε Στεφανιώτης, ο Μ.Γ.Μ.! αντάρτης και αυτός στο Δ.Σ.Ε., για άγνωστο λόγο, που με τη συνέργεια άλλων συγγενών του Στεφανιωτών ετάφη εκεί ως το “απίθανο” μέρος για να αποκαλυφθεί το έγκλημα!)
Ο «Γκαμελέν» μετά τον φόνο του Ηγούμενου εγκαταστάθηκε για έλεγχο και φροντίδα του  μοναστηριού εκεί, με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του τον Αθανάσιο(ή Γιαγκούλα-18 ετών) και τον Μήτσο (ή παπαμήτσο-Έγινε μετά παπάς-19 ετών).
Από το μοναστήρι πήραν ένα δίκαννο ένα πιστόλι και ένα ρολόι τσέπης του ηγούμενου, δεν βρήκαν τις πολλές λίρες που λέγεται ότι είχε κρυμμένες ο Ηγούμενος!
Το Μοναστήρι του Στεφανίου στη κατοχή όπως τα περισσότερα μοναστήρια γενικώς  ήταν και αυτό  κέντρο συγκέντρωσης «ανταρτών» και συμπεραίνεται ότι αυτό γινόταν υπό την ανοχή και συγκατάθεση του Ηγουμένου, που εάν πρόδιδε θα του είχαν «πάρει το κεφάλι» πολύ νωρίτερα. Λέγεται δε ότι κατά την «παγανιά» είχε κρύψει εκεί κάποιους αντάρτες!
-9-

Ο Τζαναβάρας Γεώργιος στα απομνημονεύματά του  για το μοναστήρι *(*Βλ. “ανάρτηση” 064 στην σελ.113)  αναφέρει :

«…Είχαμε κανονίσει όλα τα συμβούλια της ΕΠΟΝ του Δήμου *(*σ.σ.Δήμος Κλεωνών) για μια γενική συνέλευση. Για πιο ασφάλεια από άλλους Γερμανούς , κανονίσαμε να μαζευτούμε στο μοναστήρι του Στεφανιού. Συγκεντρωθήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα που διέθετε το μοναστήρι και εκεί με διάφορες ομιλίες των υπευθύνων κάθε χωριού θα γινότανε ανάλυσης της δραστηριότητας των οργανώσεων…».

Στο Μοναστήρι είχε έδρα κάποιο διάστημα και ο Δημητριάδης Φωκίων, μεγαλοστέλεχος του ΕΑΜ στην ανατολική Αργολιδοκορινθία. Καθηγητής αγγλικών. Κορίνθιος, γεννηθέντος στην Μ. Ασία το 1885, "Ακροναυπλίωτης", τον οποίον εφόνευσαν οι Γερμανοί στην Αγνάντα το 1944. Ο Μιχαλούρος Βασ. σε μαρτυρία του αναφέρει:

{«Ήταν εδώ στο μοναστήρι ένα μεγάλο στέλεχος, ευγενέστατος άνθρωπος, κομμουνιστής, ο Δημητριάδης, ήταν Ακροναυπλιώτης και γλωσσάς, με πολλές γλώσσες και μορφωμένος , τον κρεμάσανε οι Γερμανοί μαζί με άλλους στην Δήμαινα. Είχαν φέρει οι οργανώσεις μια κοπέλα από την Κορινθία στο μοναστήρι, για «κλάδεμα» και αυτός την κουβέντιασε και τους είπε : «μην την χαλάτε γιατί θα μας ωφελήσει». Την έσωσε την κοπέλα!
Για να «σπάσουμε» το μοναστήρι *(*Εννοείται την κυριαρχία του μοναστηριού) έρχεται ο «Κουτσέλας» (Θεόδ.Θεοφ. Καφαντάρης) από του Βρακά (τοποθεσία) με 200 πρόβατα και άλλους λέει-παίρνει και άλλους «Μπαταλιά» (μαζί), εμένανε με κανα 50ριά(πρόβατα) και τον Τζιμοκάβουρα(Δημ. Παπαδόπουλος) με κάνα 60ριά πρόβατα και τον «Τύφλα» του «Γάλλου» το παιδί (του Πάστρα Ευάγγ.) και πέφτουμε ,τα απολύσαμε μες το Μοναστηριακό Λιβάδι. Είχαμε τα πρόβατα κάτου στο ρέμα σε μια συκιά και έρχεται από πάνω (Από το Μοναστήρι) ο Δημητριάδης και  λέει : «Δυσφημείτε τον αγώνα μας, θα γίνουν αυτά εν καιρώ όχι τώρα. Δυσφημείτε τον αγώνα μας… Δυσφημείτε τον αγώνα μας! Εκεί ύστερα βγαίνει ο ηγούμενος και πλακώνονται με τον «Κουτσέλα» με τις πέτρες …}

Οι Καφανταραίοι είχαν διαφορές και προστριβές με τον Ηγούμενο λόγω του Λιβαδιού πέριξ του Μοναστηριού και κυριότητάς του, όπως και ο Αθ. Ευθ. Παπαντωνίου(ή Καθηγητής-ήταν υπεύθυνος της ΕΤΑ του χωριού μαζί με τον Σταμάτη Βλάχο) που επιπλέον με αυτόν είχε αλληλοκτυπηθεί, για την διαχείριση του νερού πηγής κοντά στην περιοχή και που ό «Καθηγητής» το ήθελε για την κίνηση του νερόμυλου που είχε στο ρέμα του «Ταξιάρχη» και ο Ηγούμενος για χρήση αναγκών του μοναστηριού-πότισμα περιβολιών κλπ.

Το Μάρτιο του 1944 ομάδα της ΟΠΛΑ με αρχηγό τον Παν. Τσόχλα (ή Βόλγα) συγκεντρώνουν στο μοναστήρι του Στεφανίου περί τους 10 Στεφανιώτες νέους, φίλους μεταξύ τους και περίπου συνομήλικους που ήσαν πρωταγωνιστές στα γενόμενα «αντίστασης» του χωριού σύμφωνα και με την μαρτυρία του Βασ. Μιχαλούρου :
«Ήταν Μάρτιος μήνας  ήρθε ο Πέτρος *(* Π. Πάστρας ¨-Οπαδός¨ του Καλαρά!) στο σπίτι μας και λέει του Μπάρμπα Γρηγόρη *(*Γρ. Μιχαλούρο-Πατέρας του μαρτυρώντος) "Μας είπαν θα πάμε να γκρεμίσουμε μια γέφυρα εδώ στο Καλένζι αλλά δεν ξέρω μην φουσκίσουμε καμιά πατουλιά!" Ε! την άλλη μέρα τους συλλάβανε *(*σ.σ Η ΟΠΛΑ που συνέλαβε τα Στεφανιώπουλα και τα συγκέντρωσε στο Μοναστήρι)»

Συνέλαβαν: Τον Γεώργ  Γρ. Μιχαλούρο(ή Φαρμάκης-Εστάλλη στο ΕΛΑΣ και Φονεύθηκε 24-12-1944 στα Δεκεμβριανά) , τον Πέτρο Π. Πάστρα (ή Πρασάς-εσφαγιάσθη 28-7-1944), τον Νικ. Ε. Μπαλάφα(ή Στρέψος), Κωστ.  Αν. Μπαλάφα(ή Κοτσίκος-, για μικρό χρονικό διάστημα  ντύθηκε τσολιάς στην Κόρινθο αλλά έφυγε μετά την επέμβαση των οικείων του, εφονεύθη το 12-2-1949 ως αντάρτης κοντά στις Μυκήνες),
-10-

τον Αναστ.Αν. Παπαντωνίου(ή Κουναβάς –εστάλλη  στον ΕΛΑΣ μετά την «παγανιά», δεν πήγε στα Δεκεμβριανά) ,τον Παν. Παπαντωνίου(ή Μποκοτάκης- εστάλλη  στον ΕΛΑΣ μετά την «παγανιά»)  , τον Αγγελή Σελιώτη,(ή Κουρελιάς-Φονεύθηκε 25-5-1944 από τους Γερμανούς στις Λίμνες κατά την «Παγανιά») , τον Αθ. Μιχ. Μιχαλούρο(ή Ασίκη- εστάλλη  στον ΕΛΑΣ μετά την «παγανιά», μετά έγινε «Χίτης»-Εθνικός Στρατός, εκτός χωριού), τον Γεώργιο Μαντζαγρή(ή Ρόκας- Φονεύθηκε 25-5-1944 από τους Γερμανούς στις Λίμνες κατά την «Παγανιά», και Χρήστο Παυλ. Μπούρα(ή Τσιμπουράκης- Εστάλλει στο ΕΛΑΣ και τραυματίστηκε 24-12-1944 στα Δεκεμβριανά), για ανάκριση και ίσως για σφαγή γιατί δεν προσχωρούσαν στον ΕΑΜ και…!
Δεν θα γλίτωναν την εκτέλεση τα Στεφανιώπουλα, εάν δεν ερχόταν εσπευσμένα σύνδεσμος από το χωριό Κλένια σταλμένος από τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Τόμπρο (Ιωανν. Ρεκλείτης) ζητώντας να αφεθούν ελεύθερα τα Στεφανιωτόπουλα, όπως και έγινε!
Το αποτέλεσμα είχε σχέση με την συμφωνία μεταξύ ΕΑΜ και ΕΒΑΜ που σύναψαν οι Καλλαράς(ή Τσελεπής) και Ιωανν. Ρεκλείτης(ή Τόμπρος) και που αναφέρεται στην σελ. 20 του βιβλίου Καλλαρά. *(*Βλ. ανάρτηση 059). Ο «Βόλγας» λέγεται ότι τότε μονολόγησε: «Μας λένε να σφάξουμε και μετά αναιρούν!».*(*Ο καλόγερος Γρηγόριος(Γεώργιος) Μπαλάφας(1873--10/12/1960) , γνώριζε τον Παν. Τσόχλα (ή Βόλγας) διότι ο Ηγούμενος τον είχε διώξει από την δεκαετία του 1920 και είχε εγκατασταθεί στην περιοχή της Σολυγείας, από όπου ήταν ο «Βόλγας»(Χωριό Κυράς την Βρύση) και ο οποίος καλόγερος ήρθε πάλι στο μοναστήρι στο Στεφάνι αμέσως μετά τον φόνο του Ηγουμένου).
Από την ανωτέρω ομάδα των 10 νέων, οι περισσότεροι είχαν βιάσει ομαδικά μες την εκκλησία του Αϊ-Γιάννη στην άκρη του χωριού ,μια γυναίκα που είχε έρθει το 1943 ή άρχες του 1944, στο χωριό μαζί με κάποιον Νεμεάτη με επώνυμο Μολάχας ως μικροπωλητές ή για άλλο λόγο. Οι περισσότεροι από τους βιαστές εφονεύθησαν ή τραυματίστηκαν κατόπιν.

Ο Ηγούμενος ήταν ο δεύτερος εκτελεσθείς από τους «αντάρτες» κατά χρονική σειρά στο χωριό .Ο πρώτος ήταν ο Δημ. Μπαλάφας (ή Ντάκος) λίγο πριν την «παγανιά» των Γερμανοτσιολιάδων τον Μάϊο του ’44 και μετά τρίτη στη σειρά η αδερφή του «Ντάκου» η Αικατερίνη Μπαλάφα (η Μπερτζώκω) τέλος Ιουνίου ΄44.

Ο «Ντάκος» είχε πολλά παιδιά πάνω από δέκα , ένα κορίτσι η Ελένη , είχε παντρευτεί στο χωριό Αγ. Βασίλειο τον Κουκέλη Λευτέρη, αυτός λέγεται ότι συνεργαζότανε με τους Ιταλούς και ότι μέσω αυτού ότι «πρόδιδε» και ο «Ντάκος». Ο Στεφανιώτης Ναπολέων Πούλος στα απομνημονεύματα του αναφέρει: «Γιατί ο Ντάκος έγινε ρουφιάνος» *(*βλ. ανάρτηση 033).Ο Βασ. Μιχαλούρος και που το επιβεβαιώνει ως μάρτυρας και ο αδερφός του Κώστας μαρτυρούν:
-11-

«Φύλαγα τα πρόβατα και βλέπω μια ομάδα από αντάρτες να κατεβαίνουν από τον «Αγ. Κωσταντίνο» προς την «Καργιά». Ερχόσανε από τον Αϊ Βασίλη και είχαν τον Λευτέρη Κουκέλη και τον “Χαρίλαο” και τραγουδούσανε «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους με όπλα .…..»! Τους σκοτώσανε αυτούς!»

Ο «Χαρίλαος» ήταν συνεργάτης ,ρουφιάνος και πλατσικολόγος των Ιταλών με «δικαιοδοσία» και το Στεφάνι, μαζί με έναν «Κωστάκη» *(*Περισσότερα γι΄ αυτούς και για τα διαδραματισμένα στο Στεφάνι πριν το φούντωμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αναφέρει ο Ναπολέων Πούλος-βλ. ανάρτηση 033- Προσθέτοντας εδώ μόνο την αναφορά που υπάρχει στο βιβλίο του ΚΟΣΜΑ ΕΜΜ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ-1964. «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ 1941-1945 Σελ. 645-646
[Καθ΄όλον το διάστημα του έτους 1941 ο Κουβελάκης………..Αρχίζει να οργανώνει τα διάφορα χωριά της περιοχής Αργολίδος και Ερμιονίδος με επικεφαλής θαραρραλέους Πατριώτες. Οι πρωτοπόροι αυτοί εθνικισταί εις τα διάφορα χωριά της Αργολίδος και Ερμιονίδος εβοήθησαν τον αγώνα. Είχαν ιδικάς των ομάδας ετοίμους προς δράσιν και με αυτοθισίαν των εκράτησαν υψηλά το εθνικόν φρόνημα των κατοίκων από την προπαγάνδα των Ιταλογερμανών και των Κομμουνιστών. Μεταξύ αυτών ήσαν και οι εξής:…..15) Εις Στεφάνιον ο Παναγιώτης Πάστρας*(*σ.σ. ο "Παγάνας"), Αναστάσιος Ριζόγιαννης(*σ.σ.ή ο πατήρ μου ή ο "Γκαμελέν" και ο Παν. Μπαλάφας(*σ.σ. ή "Ντάβλιαρης"-πρωταγωνιστής κατόπιν ως ΕΑΜίτης στα δρώμενα του Στεφανίου)].
       
 Ο «Χαρίλαος» λέγεται ότι καταγόταν από την Ήπειρο, εσφαγιάσθη στις Λίμνες μαζί με τον Λευτέρη Κουκέλη τον Φεβρουάριο του 1944. *(*Για τον φόνο του Λευτέρη Κουκέλη καταδικάστηκε το 1948 ως φυσικός αυτουργός ο Γεώργιος Δημ. Πάστρας(ή Χοντράκος ή Γκουμάκος) αδερφός της μητέρας μου, ο οποίος ήταν δάσκαλος στον Αγ. Βασίλειο και στέλεχος εκεί του ΕΑΜ μάλλον και του ΚΚΕ. Πέραν ότι ο "Χοντράκος" δεν ήταν ΟΠΛΑτζής και  από τις ανωτέρω μαρτυρίες των Μιχαλουραίων, η φυσική αυτουργία  τουλάχιστον δεν ευσταθεί διότι οι Μιχαλουραίοι  ως Σταφανιώτες θα τον γνώριζαν εάν ήταν με τους ΟΠΛΑτζίδες που μετέφεραν τον Λευτέρη Κουκέλη στις Λίμνες.
Ο «Γκουμάκος» θα πρέπει να δικάστηκε και ως φυσικός αυτουργός και για τους φόνους των Μπαρλαίων από τον Αγ. Βασίλειο .Tον δικηγόρο Τάσο(Αναστάσιο) Μπαρλιά, ο Θωμαϊδης Διον. που ως Τομεάρχης τότε του ΕΑΜ της περιοχής του Δήμου Κλεωνών αναφέρει στο βιβλίο του ότι τον εφόνευσε ο ίδιος  ο Παν. Τόγιας (ή Αετός),  στο σπίτι του στον Αγ. Βασίλειο και χωρίς την έγκριση της οργάνωσης ΕΑΜ του Δήμου.(βλ. ανάρτηση 067).Έτσι εκτιμάτε ότι ο "Αετός" θα πρέπει να πήρε απευθείας εντολή από τον "Στάθη" γιατί, ο Τάσ. Μπαρλιάς ως δικηγόρος πρώην πολιτευτής και στέλεχος του ΕΒΑΜ είχε μεγάλη επιρροή στους κατοίκους της περιοχής. Επίσης το ζεύγος Βασ.Αν. Μπαρλιά και Ελένη Βασ. Μπαρλιά με άλλους, συνελήφθησαν από την ομάδα της ΟΠΛΑ του «Βόλγα» τον Αύγουστο του ΄44 και εσφάγησαν στη τρύπα Ζαρακά στο Σοφικό στις 14/8/1944.
Ο Γεώργιος Δ. Πάστρας φυλακίστηκε από το 1948 έως το 1960 που αποφυλακίστηκε , δεχόμενος ως άδικη την ποινή του και λόγω αυτού δεν υπέγραψε «Δήλωση μετανοίας». Ίσως ήταν από τα μοναδικά στελέχη του ΕΑΜ της περιοχής Δήμου Κλεωνών-πέραν από τους φονευθέντες- που την «πλήρωσε» με πολυετή φυλάκιση, ενδεικτικά ο Γιάννης Ρεκλείτης (ή Τόμπρος) υπέγραψε δήλωση μετανοίας και αποφυλακίστηκε αρχές της δεκαετίας του 1950).

Τέλος Ιουνίου ή αρχές Ιουλίου την 18χρονη κόρη του «Ντάκου» την Βασίλω την βιάζει ο Αθ. Μ. Μιχαλούρος(ή Ασίκης) στην τοποθεσία του Στεφανίου, «Στραγκολίμνα»
Μετά τον βιασμό αυτό της «Ντακοπούλας» στέλνονται στον ΕΛΑΣ από την τριανδρία του Στεφανίου 5 Στεφανιώτες ,σύμφωνα και με την μαρτυρία του Βασ. Μιχαλούρου(ή Πανάγος):
«Πρώτος γραμματέας (στο χωριό) ο Κιαμπούρης(Ιωανν. Μπαλάφας υπεύθυνος του ΕΑΜ-ΚΚΕ), ο Κακαράπης (Αντ. Παπαντωνίου-υπεύθυνος του ΕΑΜ-ΚΚΕ) και ο Χάλαρης(Ανδρέας Σελιώτης –στέλεχος ΕΑΜ-ΚΚΕ - Πολιτοφυλακής), φτιάξανε τριανδρία. Μαζευτήκανε οι χωριανοί και λένε τώρα: Πρέπει να στείλουμε πέντε παιδιά (στο αντάρτικο) και στέλνουμε πέντε παιδιά, ήταν: Ο Ασίκης (Αθαν. Μιχ. Μιχαλούρος – ο βιαστής) .Ήταν ο αδελφός μου ο Γιώρης (Γεώργιος Γρ. Μιχαλούρος)- Ήταν ο Κοτσίκος  (Κώστας Μπαλάφας), ο Μποκοτάκης (Παναγ. Παπαντωνίου). και ο Κουναβάς (Αναστ. Παπαντωνίου)
-12-

Οι εναπομείναντες της οικογενείας του «Ντάκου» μαζί με την οικογένεια του Παν. Πάστρα (ή Κριτσέπη) που είχαν συγγενική σχέση, διότι η γυναίκα του «Κριτσέπη» η Σουσάνα ήταν αδερφή του «Ντάκου», κατήγγειλαν  τον βιασμό στην «οργάνωση», όμως η οργάνωση είχε φροντίσει και είχε στείλει τον βιαστή στον ΕΛΑΣ! Ο Βασ. Μιχαλούρος μαρτυρεί:

{Ο «Ασίκης» είχε «τραβήξει» την Βασίλω που ήμαστε ίσια (18 ετών), δεν του καθότανε και…..! Αυτοί ,οι Μπαλαφαίοι(Του «Ντάκου») και τούτοι δώ οι Κριτσεπαίοι.(Παστραίοι) θέλανε να διαμαρτυρηθούνε στους αντάρτες ότι, εδώ ο Ασίκης … τάδε… πέσανε σε μπλόφα για τη δουλειά αυτή, ήταν παγίδα, αλλιώς δεν μαζευόσανε (κατά την σύλληψή τους). Πήγε αντάρτης ο Ασίκης για να γλυτώσει…!}

Τέλος Ιουλίου ομάδα της ΟΠΛΑ από της Λίμνες *(*Το χωριό Λίμνες διοικητικά στην οργάνωση του ΕΑΜ δεν είχε καμία σχέση με το Στεφάνι, που ανήκε σε άλλο Δήμο) καλεί τα μέλη των άνω οικογενειών για ανάκριση δήθεν, σχετικά με τον βιασμό της «Ντακοπούλας».
Ο Δημ. Αθ. Μπαλάφας(ή Τζιμάρας) σε μαρτυρία του λέει:

Εκείνη την μέρα, ήμουνα με τον πατέρα μου στο σπίτι και είδε από το παράθυρο να περνάει από κάτου στο δρόμο ο Θανάσης(Πάστρας) και του είπε :
-«Που πας ;»
-«Πάω στη γωνιά *(*Τοποθεσία που είχαν τα γίδια), να πάρω τον Γιώρη,(αδερφός).... , μας θέλουν για ανάκριση οι αντάρτες, για τον βιασμό της «Ντακοπούλας».
-«Μην πας, θα σας σκοτώσουν» του λέει ο πατέρας μου.
-«Δεν έχουμε να φοβηθούμε γιατί εμείς δεν κάναμε τίποτα» του είπε και πήγε να ειδοποιήσει τον αδερφό του.

Οι ΟΠΛΑτζίδες συγκεντρώνουν και παίρνουν για ανάκριση δήθεν για το γεγονός του βιασμού, 6 άτομα από την οικογένεια του «Κριτσέπη» τον Παναν.Γ. Πάστρα(ή Κριτσέπη) ετών 64, τους γιούς του, Γεώργιο Π. Πάστρα ετών 24, Αθανάσιο Π. Πάστρα ετών 22, τον Πέτρο Π. Πάστρα ετών 20, την γυναίκα του Γεωργίου την Χρυσάνθη  ετών 24 ,καταγωγή από Μυκήνες το γένος Σκάζα και έγκυο 8 μηνών, και την γυναίκα του Θανάση την Μαρία Π. Πάστρα, έγκυο 9 μηνών και αυτή. Και 4 άτομα από την οικογένεια του «Ντάκου», την βιασθείσα Βασική Δ. Μπαλάφα ετών 18 ,την αδερφή της Αθανασία .Δ. Μπαλάφα ετών 22, τον αδερφό της Βασίλειο Δ. Μπαλάφα ετών 16 και την μητέρα τους Αικατ. Δ. Μπαλάφα ετών 47.
Οι συλληφθέντες οδηγούνται στις Λίμνες και σφάζονται στη τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» την 28/07/1944 εκτός του Πέτρου Π. Πάστρα που εστάλλει για άγνωστο λόγο στην Σολυγεία και προς το χωριό Ρητό ενώ προσπάθησε να τους ξεφύγει εφονεύθη.
-13-

Την γυναίκα του Μαρία ,ο Θανάσης Πάστρας την είχε «κλέψει»,  ήταν κόρη του Παν. Κων. Πάστρα (ή Παγάνα) ο οποίος δεν ήθελε αυτή την σχέση και γι΄ αυτό δεν είχε καλές οικογενειακές σχέσεις με τους «Κριτσεπαίους». Λέγεται ότι ο «Παγάνας» γι΄ αυτό τον λόγο «φρόντισε» και ως στέλεχος που ήταν του ΕΑΜ να σφαγιασθεί η οικογένεια. Αυτή η εκδοχή είναι τουλάχιστον κακόβουλη. Όπως κακοβουλία είναι και η εκδοχή ότι υπέγραψαν για την σύλληψη κατ΄ουσίαν άσχετα άτομα, διότι εάν πράγματι υπέγραψαν κάτι, θα ήταν επιβεβαίωση ως απορρέει και εκ των ανωτέρω ότι, ήταν αληθής και προς έρευνα-ανάκριση η καταγγελία των «Κριτσεπαίων» και «Ντακαίων» για τον βιασμό της «Ντακοπούλας» και όχι για την σφαγή τους ,που ήταν η πρώτη φρικώδεις ομαδική σφαγή Στεφανιωτών και ώς εκ τούτου δεν πίστευε κανείς τέτοιο αποτέλεσμα.
Στην υπόθεση σκοτεινός είναι ο ρόλος της "Τριανδρίας" του Στεφανίου και άλλων. Δηλαδή πως στέλνουν τον βιαστή στον ΕΛΑΣ και μετά αφήνουν να συλληφθούν τα μέλη των οικογενειών για ανάκριση περί του βιασμού; Τ΄ ότι  συνελήφθησαν από την ΟΠΛΑ των Λιμνών και όχι από την ΟΠΛΑ του Σοφικού που ήταν η δικαιοδοσία της, ερμηνεύεται πως ότι, άνθρωποι από τις Λίμνες ήθελαν κυρίως την εξολόθρευση των δύο οικογενειών.
Οι "Κριτσεπαίοι" είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της "Αντιδραστικής" οικογένειας. Δεν θέλαν τον κομμουνισμό, ήσαν από τους προκρίτους του χωριού, τα δε μέλη της οικογένειας  λέγουν ότι ήταν αυταρχικά στους κατοίκους. Ο "Κριτσέπης" ήταν αγροφύλακας τότε και εκβίαζε αυτός και τα παιδιά του, τους κατοίκους για διάφορες ζημιές που έκαναν τα «ζωντανά» τους και…! Ο Καλλαράς Στ.(Τσελεπής) αναφέρει στο βιβλίο του ότι τα αγόρια ήσαν οπαδοί του -ΕΒΑΜ -, γνώριζαν δε για τα όπλα που είχε στο μοναστήρι της φανερωμένης Χιλιομοδίου. Ο Πέτρος λέγεται ότι στο Χωριό Αθίκια σε ένα πανηγύρι που είχε πάει με Στεφανιώτες φίλους του πρόσφατα και για την «σειρά» του χορού, είχε ξυλοκοπήσει άγρια κάποιους Αθικιώτες. Και ίσως γι΄ αυτό οδηγήθηκε και φονεύθηκε προς το γειτονικό χωριό των Αθικίων Ρητό. Επίσης λέγεται ότι σε μέρος στο στανοτόπι των «κριτσεπαίων» στην τοποθεσία «Γωνιά» είχε δει μια Στεφανιώτισα, η «Καλή», κατόπιν σκελετό ή πτώμα σκοτωμένου "αντάρτη"! Η οικογένεια δηλ. ήταν καθ΄ όλα «ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ» , για ένα κομμουνιστικό καθεστώς.

Τον Ιούλιο που έγινε αυτή η ομαδική δολοφονία έχει σχέση με το γενικότερο «Πογκρόμ» της οικογενειακής ευθύνης που είχε εξαπολύσει ο Θεοδ. Ζέγγος ή «Στάθης» ή «Τριαντάφυλλος» στην Αργολιδο-Κορινθία αλλά και γενικότερα οι πάτρωνες του της Πελοποννήσου, Νικ. Μπελογιάννης και Αχ. Μπλάνας, βάση του δόγματος της οικογενειακής ευθύνης: «Όποιον πάρει ο χάρος! Εξολόθρευση των οικογενειών ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΩΝ μέχρι και της γάτας τους ακόμα».
-14-

Η οικογένεια του «Ντάκου» είχε περί τα 1000 γίδια. Τους τα πήραν όλα οι «αντάρτες». Τα περισσότερα τα έστειλαν προς την Γκούρα και μερικά ίσως προς το Σοφικό. Με την παρέμβαση ίσως του Τόμπρου επεστράφησαν μερικά (περί τα 50!) γίδια σε ένα επιζώντα γιό του «Ντάκου», τον Θανάση. Επίσης «πλιάτσικο» έγινε και στην οικογένεια των «Κριτσεπαίων».

Το «Αμόκ αίματοσταγίας» για τους αντιδραστικούς συνεχίστηκε στο Στεφάνι και τον Αύγουστο του ΄44. Περί της 10/08/1944 ομάδα της ΟΠΛΑ από το Σοφικό τώρα και όχι από την ΟΠΛΑ λιμνών ,περί τα 10 άτομα με αρχηγό τον  Γεωργ. Σούλα (ή Μπαρμπατάση) συλλαμβάνει στο Στεφάνι για «Ανάκριση» όσους από το σόι των Ριζογιαναίων βρήκε και άλλους.
Για την σύλληψη αυτή των «αντιδραστικών» Ριζογιανναίων, μερικοί διέδωσαν το αντιφατικό και παράλογο ότι τους συνέλαβαν ως υπεύθυνους για τον θάνατο των «Κριτσεπαίων». Σχετικά ο από τους ηθικούς αυτουργούς ο Ευάγγελος Χριστόπουλος από την Νεμέα στέλεχος του ΕΑΜ-ΚΚΕ, συμπατριώτης του «Καραπάνου» παρακολουθούσε, αμέτοχος τις συλλήψεις, και μετά έλεγε: «Πάνε-ξεχάστε τώρα τους Ριζογιανναίους, θα φάμε τα γουρούνια τους(Τα οικόσιτα γουρούνια που έτρεφαν οι Ριζογιανναίοι)».
Ό έτερος από τους κύριους ηθικούς αυτουργούς για την σύλληψη ήταν και ο  εκ Αγίου Βασιλείου στέλεχος του ΕΑΜ-ΚΚΕ ο Γιώργιος Χαρ. Καραντάσης, ο οποίος είχε κάποια συγγένεια με τους «Κριτσεπαίους», και «δήθεν» δεν ήθελε την εξολόθρευσή τους, , ο οποίος βέβαια δεν θα πήγε στις Λίμνες να ρωτήσει τους εκεί μαχαιροβγάλτες ΟΠΛΑτζίδες και τον «Γκαβό» που είχε την έδρα του εκεί, ποιός ευθύνεται για την σφαγή και γιατί άστραψαν τα μαχαίρια της ΟΠΛΑ Λιμνών και όχι της «δικιάς» του ΟΠΛΑ του Σοφικού!!! *(*Γιώργιος Χαρ. Καραντάσης ,τσαγκάρης. Γεννήθηκε στον Άγιο Βασίλειο το 1914. Στέλεχος ΕΑΜ-ΚΚΕ !!!. Το 1946 συνελήφθη στο Στεφάνι και κάηκε ημιθανής από παρακρατικούς και χήρες στον Άγιο Βασίλειο)
Οι συλληφθέντες Ριζογιανναίοι ήσαν, ο Παν. Ε. Ριζόγιαννης ,η γυναίκα του Ελένη(Το γένος Μπαλάφα-αδερφή του Γέρο "κλαδά"), ο γιός του Γεωργ. Παν. Ριζόγιαννης, ο Όθων Ε. Ριζόγιαννης η γυναίκα του Παναγ. Οθ. Ριζόγιαννη(ή Βικτόρια) και η κουνιάδα του Γεωργία Καραντούνια (ή Στρέψενα- κατόπιν συζ. του Νικ. Ε. Μπαλάφα), η Αλεξάνδρα Αν. Ριζόγιαννη (Σύζυγος Αν. Δ. Ριζόγιαννη-Γκαμελέν) ,τους γιούς της Δημ. Αν Ριζόγιαννη(ή κατόπιν Παπαμήτσου. Αυτόν τον συνέλαβαν από το μοναστήρι που είχε εγκατασταθεί μετά την δολοφονία του Ηγουμένου) και Αθ. Αν. Ριζόγιαννη (ή Γιαγκούλα) και την μητέρα μου Σοφία Αν. Ριζόγιαννη (Το γένος Δημ. Πάστρα).
Ο Αν. Ε. Ριζόγιαννης (Πατήρ μου ή Πιπιλιάρης-λέγεται ότι ήταν υπεύθυνος του εφεδρικού ΕΛΑΣ , λόγω ότι είχε πολεμήσει στην Βόρειο Ήπειρο) συνελήφθην και από τον χώρο συγκέντρωσης του Σχολείου του χωριού ,προφασίστηκε ότι θα ήθελε να φέρει από το σπίτι μέλι σε αυτούς, λόγο ότι πρόσφατα είχε τρυγήσει τα μελίσσια του. Πήρε άδεια από τον καπετάνιο «Μπαρμπατάση» *(* Σούλας Κων/νος του Χρήστου από το Βέλο Κορινθίας με καταγωγή από την Ρούμελη ,γεννηθέντος το 1905, φονεύθηκε από παρακρατικούς στην περιοχή Σολυγεία το 1945 όπου κρυβόταν!)και με συνοδό στάλθηκε να το φέρει το μέλι.
-15-

Ο συνοδός αποσπάστηκε της προσοχής όταν έπιασε κουβέντα με κάποιους κοντά στο σπίτι και ο πατέρας μου το «έσκασε». Μαζί με τον Αν. Δημ. Ριζόγιαννη(ή Γκαμελέν), φεύγουν μέσα από το χωριό και μεταβαίνουν στην δασωμένη τοποθεσία «Μπούρα Ράχη» και κρύβονται. Οι «αντάρτες» τους έψαξαν εκεί κοντά, μετά από πληροφορίες που τους έδωσαν ντόπιοι που τους είδαν (ό Δημ. Αν. Μπαλάφας ή «Πουλής»….!) αλλά δεν τους βρήκαν και κατόπιν κατέφυγαν στο Χιλιομόδι.
Μαζί με τους Ριζογιανναίους συλλαμβάνουν εκείνη την ημέρα τον Ευαγγ. Χρ. Γκρούτση((ή Ξεστελής- πρώτος ξάδερφος του φρουράρχου του χωριού Δημ. Γκρούτση (ή Μπουρδούλια)) που λέγεται ότι τον συνέλαβαν διότι καταφερόταν κατά των «ανταρτών» και «ζήταγε» όπλα να τους αντιμετωπίσει .Ο «Τσελεπής» τον αναφέρει ως «οπαδό» του .
Επίσης συλλαμβάνουν την Αικ. Καραντούνια, διότι είχε παντρευτεί κάποιον από το Χωριό Εξαμίλια με επώνυμο Γκότσης, που λένε ότι πρόδιδε στους Γερμανούς *(*Ο οποίος σκοτώθηκε από ατύχημα ,όταν τον κτύπησε στον δρόμο κάποιο Γερμανικό όχημα) όπως επίσης, ως ανωτέρω αναφέρθηκε ότι, αυτή είχε υπερασπιστεί μαζί με την «Μπερτζώκω» και την «Μπέλμπω» στις Λίμνες τον Παν. Κ. Πάστρα(ή Παγάνα) που τον είχαν για ανάκριση οι Γερμανοτσολιάδες μετά την «Παγανιά» των και με τον οποίον λένε ότι είχε και ερωτικές σχέσεις.
Οι περισσότεροι συλληφθέντες αφού εδάρησαν στο σχολείο για να μαρτυρήσουν που είναι ο «Γκαμελέν» και ο «Πιπιλιάρης» ,οδηγήθηκαν για τον τόπο του μαρτυρίου στο Σοφικό. Η 14χρονη θυγατέρα του «Γκαμελέν» η Τούλα χωρίς να την έχουνε συλλάβει ακολούθησε κλαίγοντας τους «αντάρτες» με την ξυπόλυτη μάνα της να εκλιπαρεί: «Μην μου πειράξετε το κορίτσι». Περί τα 5 χιλ. από το χωριό στη θέση «Φραντζή» κοντά στο χωριό Αγιονόρι, ένας συνοδός κτύπησε την Τούλα σοβαρά στην μύτη και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω και να μεταφερθεί στο χωριό Αγ. Βασίλειο για θεραπεία. Στην τοποθεσία αυτή απελευθέρωσαν και την μητέρα μου, όταν έμαθαν ότι είναι αδερφή του Γεωρ. Δ. Πάστρα (ή Γκουμάκος ή Χοντράκος) μέλος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ Αγ. Βασιλείου.
Στο Σοφικό οι συλληφθέντες οδηγούνται στον χώρο συγκέντρωσης που ήταν το Μοναστήρι «Κοιμήσεως της Θεοτόκου» περί τα 5χιλ. έξω από το χωριό. Η μονή ήταν σαν μικρό στρατόπεδο , με ψηλή μάντρα γύρο –γύρο και κάποια κτίρια.
Μέχρι της 14/8/1944 εκεί συγκεντρώθηκαν ξυλοκοπηθήκαν και ανακρίθηκαν περισσότερα από 100 άτομα υπό την «αρχηγία» του Τομεάρχη του ΕΑΜ «Καραπάνου» *(*Βλ. περισσότερα ανάρτηση 068).
Οι Ριζογιαναίοι ανακρίθηκαν. Ο Όθων Ριζόγιαννης, υπεστήριξε με σθένος ότι οι Ριζογιανναίοι ανήκαν στο ΕΑΜ ότι «είναι» κομμουνισταί, επικαλέστηκε την σχέση των με τον Δημητριάδη Φωκίωνα, με το υπεύθυνο του ΚΚΕ Χιλιομοδίου Χαρ. Λαζαρίδη που του είχε βαπτίσει τον γιό του Γεωρ. Ριζόγιαννη, κάποιον  ονόματη «Κώνστας»*{{*Κώστας Κώνστας στέλεχος ΕΑΜ-ΚΚΕ Κορίνθου και κατόπιν Καπετάνιος Λόχου στον ΕΛΑΣ-βλ. σελ.42 βιβλίου Γ. Κουρούμαλη  ή πιθανότατα, ο της αναφοράς : {{Ό Ταγματάρχης διαχειρίσεως Γεώργιος Κώνστας, που διέμενε στο Ναύπλιο και πιάστηκε εκεί από τους Ιταλούς στις 6 Δεκεμβρίου 1941 για αντιστασιακή δράση διότι «ηγούνταν «ανατρεπτικής κινήσεως κατά των Ιταλών» και κλείστηκε στις φυλακές της Τρίπολης, γράφει σε άρθρο του «Η ζωή μου στο αντάρτικο 1943-1944»:
«Σαν βγήκα στις 18 Γενάρη 1942  (…) Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας επέμενε να πάω «να υποβάλω τα σέβη μου στο στρατηγό τον Ιταλό και να τον ευχαριστήσω για την απόλυσή μου», και ακόμα «να δηλώσω πως θα είμαι από τους πιο έμπιστους φίλους των Ιταλών, κάνοντας, 'οτι εξυπηρετεί τον ιταλικό στρατό κατοχής»(…) Όπως ήταν φυσικό, τις συμβουλές αυτές του πιο πάνω συνταγματάρχου!!! Τις απέρρριψα ασυζητητί.»]] -Βιβλίο: Εθνικιστική «αντίδραση» και Τάγματα Ασφαλείας-ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ }} και ίσως και άλλων, όπως και το ότι ο ίδιος ήταν μέλος του
-16-

Λαϊκού δικαστηρίου στο Στεφάνι μαζί με τον Γεωργ. Μπαλάφα (ή Γέρο-Κλαδάς) και με πρόεδρο τον Διοφάνη Καφαντάρη και εμμέσως τους «απείλησε»…και ζήτησε την άμεση απελευθέρωσή τους. Οι νεαροί Ριζογιανναίοι κρατούμενοι, υπόσχονταν να καταταγούν αμέσως στον ΕΛΑΣ. «Είμαστε μαζί σας. Μαζί θα φάμε την αντίδραση», φώναζε ο Αθανάσιος Αναστ. Ριζόγιαννης, ενώ η μητέρα του Αλεξάνδρα, λέγεται ότι φώναζε: «μη σκοτώσετε τα παιδιά μου, κι εγώ μαζί μ’αυτά θάρθω ανταρτοπούλα»!
Στο Σοφικό σύμφωνα με την μαρτυρία του Βασ. Μιχαλούρου μετέβησαν από το Στεφάνι για την υπεράσπιση των συλληφθέντων, η «Τριανδρία» του Στεφανίου «Κακαράπης», «Κιαμπούρης», και «Χάλαρης». Λέγεται ότι μπορεί να βοήθησε για την απελευθέρωση και ο αδερφός της μητρός μου, στέλεχος του ΕΑΜ -ΚΚΕ Αγίου Βασιλείου Γεωρ. Δ. Πάστρας(ή Γκουμάκος)!
Επίσης εκεί μετέβηκε κατά μαρτυρία του Βασ. Μιχαλούρου, ο αδερφός του ο Γεωργ. Γ. Μιχαλούρος (ή Φαρμάκης) που τότε ήταν ΕΛΑΣίτης, για την απελευθέρωση της Αικ. Καραντούνια την οποία είχε Νουνά όπως επίσης, γιατί η αδερφή της μητέρας του Ελένη, που ήσαν Λιμιάτισες, είχε παντρευτεί τον αδερφό της Νουνάς του, τον Δημ. Μιχ. Καραντούνια(ή Σουγλάκος) .Εκεί στο μοναστήρι ο «Φαρμάκης βρήκε τον πρώτο εξάδερφο του, τον Λιμνιάτη ΕΛΑΣίτη Παν. Κατεμή *(*Φονεύθηκε στα Δεκεμβριανά) ο οποίος του είπε : «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την σώσω, την έχουν κατηγορήσει για πολλά».
Την 14/8/1944 περί το απόγευμα απελευθερώνονται μαζί με όποιους άλλους και οι Ριζογιανναίοι. Το μοναστήρι καθ΄ όλη την ημέρα καθαρίστηκε και ασβεστώθηκε από ΕΠΟΝίτησες από το  Σοφικό, ενόψει της εορτής του 15αύγουστου , και το βράδυ οι κρατούμενοι σφάζονται, οι μισοί που δεν μπορούσαν να περπατήσουν από το ξυλοκόπημα σε ένα ασβεστοκάμινο έξω από το μοναστήρι, περί τα 15 μέτρα και οι υπόλοιπη οδηγούνται και σφάζονται περί τα 3 χιλ., μακρύτερα στο βάραθρο-τρύπα ΖΑΡΑΚΑ.
Στου Ζάρακα εσφάγησαν και οι Στεφανιώτες η Αικ. Καραντούνια και ο Ευάγγ. Χρ. Γκρούτσης.
Αρχές του 1945 ανασύρθηκαν από το βάραθρο του Ζαρακά οι σφαγιασμένοι Αικ. Καραντούνια και Ευαγγ. Γκρούτσης. *(*Τραγική ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί ότι, ένας που φρόντισε για το έργο αυτό ήταν ο Μιχαήλ Δημ. Καραντούνιας (ή Σωκράτης)ανιψιός της Αικ. Καραντούνια, νεαρός (γεννηθείς το 1924) πρωταγωνιστής ΕΑΜίτης και κομμουνιστής τότε, αλλά και τα κατοπινά χρόνια, και που λέγεται ότι ή θεία του έκανε «πολλά» για να μεγαλώσει αυτός και τα άλλα 5 αδέρφια του από την φτώχεια της κατοχής, διότι ήσαν ορφανοί από πατέρα από το 1938).Τα πτώματα σε σαπουνοποιημένη-μουμιοποιημένη κατάσταση μεταφέρθηκαν και ετάφησαν την ίδια μέρα στο Στεφάνι.
-17-

Ο Αν. Ε. Ριζόγιαννης (πατήρ μου) ,μετά την φυγή του από τους «αντάρτες» καταφεύγει στο Χιλιομόδι στο σπίτι των Καλλαραίων(ή «Παναγιωταραίων») στην αδερφή του Μαρία που είχε παντρευτεί το 1938 τον Χρήστο Παν. Καλλαρά(ή Αφεντάκης)  που τον αδερφό του Νίκο τον είχαν πάρει οι αντάρτες για σφαγή δύο φορές και γλύτωσε. Εκεί όπως μου είχε πεί ο «Αφεντάκης» ο πατήρ μου απειλούσε ότι, εάν πειράξουν κάποιο από τους συλληφθέντες Ριζογιανναίους, θα πάρει ένα πολυβόλο θα βγεί στο βουνό και θα τους «κανονίσει» τους «αντάρτες»! *(*Οπωσδήποτε ο πατήρ μου θα είχε πιέσεις για να ενταχθεί στα Τάγματα Ασφαλείας, δεν το έκανε όμως.)
Αφού έκατσε λίγες ημέρες εκεί, μετά κατέφυγε στην Κόρινθο , όπου συλλαμβάνεται σε μπλόκο από τους Γερμανούς *(*σ.σ Εκτιμώ ότι "καρφώθηκε" από ΕΑΜίτες) και ενώ ήταν για εκτέλεση αυτοκτονεί ο Γερμανός που θα επικύρωνε την απόφαση και αφού αναβλήθηκε η εκτέλεση και μετά από φυλάκιση ,περί του ενός μηνός εκτιμώ ,δηλ. περί μέσα Σεπτεμβρίου, απελευθερώνεται και μαζί με την μητέρα μου καταφεύγουν στην Αθήνα μέχρι τέλος Ιανουαρίου 1945 ή μέχρι την συμφωνία της Βάρκιζας 12-2-1945. απ΄όπου κατόπιν επέστρεψαν στο Στεφάνι. *(*βλ. περισσότερα στα απομνημονεύματά του  πατρός μου για τον εμφύλιο ,στην ανάρτηση 046).
Ο «Γκαμελέν»- Αν. Δ. Ριζόγιαννης καταφεύγει και αυτός μετά την φυγή του μαζί με το πατέρα μου προς το Χιλιομόδι , και μετά την απελευθέρωση των Ριζογιανναίων από το Σοφικό παίρνει τον γιό του Αθ. Αν. Ριζόγιαννη (ή Γιαγκούλα) και τον γιό του αδερφού του πατρός μου Γεωργ. Παν. Ριζόγιαννη(ή Ρόκο), για να γλυτώσουν τελικά από το «κυνηγητό» και την πίεση των «ανταρτών» και κατατάσσονται στον ΕΛΑΣ. Εκεί ο «Γκαμελέν έκανε τον μάγειρα στο Σύνταγμα. Έφυγαν από τον ΕΛΑΣ περί αρχές Οκτωβρίου όταν το 6ο Σύνταγμα εισήλθε στην Κόρινθο (8-10-44).

Συνοπτικά, με χρονολογική σειρά και τοποθεσία οι εκτελεσθέντες-σφαγιασθέντες «αντιδραστικοί» του Στεφανίου είναι:

1) Δημ. Αθ. Μπαλάφας( ή Ντάκος).Ετών 50. Κτηνοτρόφος. Εφαγιάσθη περί την 20/05/1944 στις Λίμνες Άργους.
2) Θεοστήρικτος(Θεοφάνης) Ριζόγιαννης. Ετών 66 .Ηγούμενος μονής «Αγ. Δημήτριου» Στεφανίου. Εκτελέστηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής 23/06/1944 στην αυλόπορτα της μονής.
3) Αικ. Μπαλάφα(ή Μπερτζιώκω). Ετών 76.Οικοκυρά. Εσφαγιάσθη  23 ή 24 Ιουνίου 1944, στο δρόμο οδηγούμενη από το Στεφάνι προς το Σοφικό
4) Παν. Γ. Πάστρας(ή Κριτσέπης). Ετών 64. Κτηνοτρόφος. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
5) Γεωρ. Π. Πάστρας. Ετών 24. Κτηνοτρόφος. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
6) Αθαν. Π. Πάστρας. Ετών 22. Κτηνοτρόφος. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
-18-
  
7) Πέτρος Π. Πάστρας (ή Πρασάς). Ετών 20.Κτηνοτρόφος. Εφονεύθη τέλος Ιουνίου 1944 σε περιοχή Ρητού Σολιγείας.
8) Χρυσάνθη Γωργ. Πάστρα. (συζ. Γεωργ. Πάστρα)Ετών 26.Οικοκυρά. Εσφαγιάσθη μετά του 8 μηνών εμβρύου της, την 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
9) Μαρία Π. Πάστρα(συζ. Αθαν. Πάστρα). Οικοκυρά. Ετών 20. Εσφαγιάσθη μετά του 9μηνών εμβρύου της, την 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
10) Αικ. Δημ. Μπαλάφα ( συζ. Δ. Μπαλάφα). Οικοκυρά. Ετών 47. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
11) Αθανασία Δημ. Μπαλάφα. Ετών 22.Οικοκυρά. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
12) Βασιλική Δημ. Μπαλάφα. Οικοκυρά. Ετών 18. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
13) Βασίλειος Δημ. Μπαλάφας. Ετών 30. Κτηνοτρόφος. Εσφαγιάσθη 28/07/1944 στην τοποθεσία «Βελατούρι» ή «Βιγλατούρι» Λιμνών-Άργους.
14) Αικ. Καραντούνια. Οικοκυρά.Ετών 38.Εσφαγιάσθη 14/08/1944 στη τρύπα-βάραθρο Ζαρακά Σοφικού.
15) Ευάγγ. Χρ. Γκρούτσης. Κτηνοτρόφος. Ετών 47.Εσφαγιάσθη 14/08/1944 στη τρύπα-βάραθρο Ζαρακά Σοφικού.

Ο Σταύρος Καλλαράς στο βιβλίο του *(* Βλ. ανάρτηση 059) ως “Αρχηγός” της οργάνωσης EBAM της περιοχής αναφέρει σχετικά για το Στεφάνι και τους Στεφανιώτες:

ΣΕΛ. 61: Τα ονόματατων αδικοσκοτωμένων είναι τα κάτωθι:
Στεφάνι
1.   Ευάγγελος Χρ. Γκρούτσης, ένθερμος υποστηρικτής μας (πρώτος εξάδελφός μου της μητέρας μου)
2.     Δημήτριος Α. Μπαλάφας (Πρώτος εξάδελφος της μητέρας μου)
3.     Αικατερίνη Α. Μπαλάφα, Αδελφή Δημ.
4.     Μπαλάφα Α. Σύζυγος Δημητρίου
5.     Μπαλάφα Β. Δ. Τέκνα Δημητρίου
6.     Μπαλάφα Β. Δ.
7.     Μπαλάφα Α. Δ.
8.     Παναγιώτης Γ. Πάστρας
9.   Πέτρος Π. Πάστρας (Συγγενής μας, η σύζυγος Παν. Πάστρα, πρώτη εξαδέλφη της μητέρας μου)
10.    Γ.Π. Πάστρας
11.    Χ.Γ. Πάστρα, σύζυγος του Γ. (έγκυος)
12.   Ανδρέας Π. Πάστρας *(*σ.σ. Λάθος αποτύπωση του Συγ/φέα στο μικρό όνομα, το σωστό είναι Γεώργιος)
13.    Μ. Α. Πάστρας, σύζυγος του Ανδρέα*(*σ.σ.του Αθανασίου) (έγκυος)
14.    Πέτρος Π. Πάστρα
15.  Θεοστήρικτος Ριζόγιαννης, Ηγούμενος στο Μοναστήρι "Άγιος Δημήτριος" Στεφανίου.
-19-

ΣΕΛ.19«…..Πλαισιωμένοι από δυναμικά στελέχη κι  εμψυχωμένους πατριώτες της περιφέρειάς μας …………..Τους αδελφούς Απόστολο, Νίκο, Δημήτριο και Σπύρο Ευαγ. Μπαλάφα, Βαγγέλη Χρ. Γκρούτση, Πέτρο και Ανδρέα*(*σ.σ. Γεώργιο) Π. Πάστρα ή Κριτσέπη, Βασίλη Θεοφ.  Καφαντάρη, Γεώργιο Γρ. Μιχαλούρο κ.ά... από Στεφάνι.


ΣΕΛ. 28-29 «….και πρωί χαράματα, έτρεξα στο Αγιονόρι και συνέχεια στο Στεφάνι, όπου με πληροφόρησαν ότι ο Τζαναβάρας βρίσκεται εκεί και πρόκειται να τον μεταφέρουν στις Λίμνες… Ανήσυχος παρεκάλεσα να μου επιτρέψουν ¨να τον ιδώ , διότι ο νέος αυτός είναι οργανωμένος και εργάζεται με ζήλο στον αγώνα κλπ.¨ Έτρεξε ο νεαρός Σωτήρης Χρ. Κατσίγιαννης στο μέρος που τον είχαν κρατούμενο και τον έφεραν συνοδεία 2 οπλισμένοι… Ήταν πολύ ταραγμένος και ανήσυχος ο Τζαναβάρας, παρόλο που εγώ προσπαθούσα να τον ηρεμήσω… Διεμαρτύρετο για τη σύλληψή του και εξηγούσε σε όλους ότι: ……..……………”Αυτά τα είπα και σ΄ αυτούς που με συλλάβανε, στο Χιλιομόδι, τα είπα στην Κλένια και στο Αγιονόρι, στους υπευθύνους που με παρουσίασαν κι εδώ στο Στεφάνι που είμαι κρατούμενος”…»
      …………….
Δυστυχώς εγώ δεν είχα αξίωμα στο ΕΑΜ, για να επιβάλω την θελησή μου, παρά την συνεργασία μας τόσο καιρό…Στο Στεφάνι, που σχεδόν οι περισσότεροι είναι απ΄ αρχής οπαδοί μας και πολλοί συγγενείς μου, φοβόντουσαν να αντιταχθούν στην εντολή που είχαν λάβει, ¨όπως μεταφερθεί ο Τζαναβάρας στις Λίμνες¨… Βιαστικοί να φύγουν οι οπλισμένοι με τον Τζαναβάρα, εγώ αφού τον διαβεβαίωσα ότι θα τον συναντήσω στις Λίμνες, μαζί με τον Διπλό, τον αποχαιρέτησα, κρύβοντας την ανησυχία μου για την ζωή του…»

Σελ.60 «…Προσωπικά εγώ δεν κατήγγειλα κανένα, καίτοι είχα ατράνταχτα στοιχεία της ενοχής των και σοβαρά και ευϋπόληπτα πρόσωπα ως μάρτυρες, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι: ΄Το σφάλειν είναι ανθρώπινο, αλλά το συγχωρείν είναι Θείον¨…Συγχώρεσα τους πάντες και βοήθησα, οπ’ ότε μου δόθηκε η ευκαιρία και αυτούς ακόμα που με είχαν κατηγορήσει και συκοφαντήσει… Δυστυχώς όμως ευρέθησαν δύο πρόσωπα, ένας από το Στεφάνι 40 περίπου ετών τότε που με κατήγγειλε στο Υπουργείο Παιδείας*(* σ.σ. Εκτιμώ ότι ήταν ο Στεφανιώτης Αθ. Παπαντωνίου ή “Καθηγητής”, γεννηθείς το 1905 που επειδή είχε σπουδάσει μαθηματικός είχε σχέση με το Υπ. Παιδείας) και ένα νεαρό παιδί 16 περίπου ετών, που με κατήγγειλε στην Εισαγγελία, αλλά και που οι δύο αυτοί με κατήγγειλαν καθ΄ υπόδειξη άλλων…»

Ο Διον. Θωμαϊδης (ή Διπλός) στο βιβλίο του *(* Βλ. ανάρτηση 067) ως Τμηματάρχης του ΕΑΜ της περιοχής Δήμου Κλεωνών, μέχρι τον Μάϊο του 1944 αναφέρει σχετικά για τον Στ. Καλαρά ,το Στεφάνι και τους Στεφανιώτες:

ΣΕΛ.137 : «…Δεν είναι ντροπή να πώ ότι, χωρίς τον Καλλαρά, ήταν αδύνατο να κινηθώ στον τομέα Κλεωνών, που οι Γερμανοί όργωναν την περιοχή. Κι  εγώ, ολότελα ξένος στα πρόσωπα και πράγματα.Πολλές φορές σκέφτηκα τον αείμνηστο Σωκράτη, που μου σύστησε τον  Άνθρωπο αυτόν. Πότε-πότε όμως, τον Καλλαρά τον βασάνιζε μια ιδέα και μου την εξωτερίκευε, λέγοντας:
-20-

-Φοβάμαι, ρε Διπλέ, μήπως φύγεις καμμιά φορά κι αλλάξουν τα πράγματα. Ιδέα φευγαλέα…
 ……………Γρήγορα αναχτούσε το κέφι του. Κι έτρεχε μαζί μου στον Κοντόσταυλο, στον Άγιο Βασίλη, στο Στεφάνι, για να φτιάξουμε τα τοπικά γραφεία της οργάνωσης και, ύστερα ,στη συγκρότηση της τομεακής Κλεωνών.
Την επιτυχία μου σ΄ αυτή την προσπάθεια- καθώς έχω πει – τη χρωστώ κατά ένα μεγάλο μέρος , στους συγγενικούς του δεσμούς, που είχε με πολλές οικογένειες, όλων αυτών των χωριών, ο Σταύρος Καλλαράς…»

Ο Αναστ. Ε. Ριζόγιαννης(πατήρ μου) στα απομνημονεύματά του αναφέρει:

"Μετά την παντριά έμέναμε εις το χωργιό ,δουλεύαμε αγροτική ζωή και κτηνοτροφία ,μαζί με τα αδέλφια μου. Κατά το 1944 εις το χωργιό μας εδημιουργήθηκε αντάρτικο ,δηλαδή ΕΑΜ ,το οποίο είχε σκοπό να εξοντώσει τα στρατεύματα κατοχής ιταλούς και γερμανούς ,αλλά αυτοί όχι μόνον δεν ενδιαφέροντο να εξοντώσουν ιταλούς και γερμανούς ,αλλά ήθελαν να εξοντώσουν Έλληνες εθνικόφρονες και έτσι εγένετο ,όσοι δεν υπακούουν εις τας διαταγάς των τους εκτελούσαν εις τις ρεματιές και σπηλιές και πηγάδια .Μετά λοιπόν απού το αντάρτικο, οι αντάρτες ήλθαν και συνέλαβαν όλην την οικογένεια των Ριζογιαννέουνε ,δηλαδή αδέλφια νιφάδες και λ.π. ,αλλά εγώ αντιλήφθηκα την εκτέλεσιν και τους διέφυγα χωρίς να με πάρουν είδηση Και με την φυγή την ιδικήν μου τις οικογένειες των αδελφών μου τους πήγαν μέχρι το Σοφικόν ,τους ανέκριναν και τους απέλυσαν. ΄Αλλους  17 Στεφανιότες τους εκτέλεσαν διότι τους εθεώρησαν αντιδραστικούς".

Το ότι αναφέρει ο πατήρ μου: «17 Στεφανιότες τους εκτέλεσαν διότι τους εθεώρησαν αντιδραστικούς»  και όχι 15 φονευθέντες Στεφανιώτες ως ανωτέρω αριθμούνται ,εξηγείται ή ότι εννοεί τα δύο βρέφη-έμβρυα στις κοιλίες των μητρών των *(*Λέγεται ότι το ένα βρέφος κατά την σφαγή της μητρός του το έβγαλαν ζωντανό από την κοιλιά της και το βάπτισαν σφαζοντάς το αμέσως, «αντιδραστικό») ή αριθμεί  και τον φονευθέντα στην Στιμάγκα αρχάς ανοίξεως του 1944,  Χρηστ. Παντ. Μικρό κάτοικο Αρχ. Κορίνθου με καταγωγή από Αθίκια και ο οποίος είχε νυμφευθεί Στεφανιώτισα (Αδερφή του Παν. Παπαντωνίου ή Μποκοτάκη) και ο οποίος έρχονταν συχνά στο Στεφάνι, ως ενεργός οπαδός του Στ. Καλαρά(ΕΒΑΜ), και λέγεται ότι είχε κρυμμένα όπλα της οργάνωσης στην περιοχή Στεφανίου.
Επίσης ίσως να αριθμεί ο πατήρ μου, κάποιον από το χωριό Αθίκια ή τα γειτονικά χωριά με επώνυμο ή παρατσούκλι «Λαθούρης» ή αλλιώς ονομαζόμενος, ο οποίος εφονεύθη στη περιοχή του Στεφανίου.
Ο «Λαθούρης»! *(*Μιά κόρη του-Ίσως ζει σήμερα- είχε παντρευτεί  ένα γιατρό με το επώνυμο "Βλάσης" με καταγωγή από ένα χωριό της "πεδινής" Σολυγείας)
Αρχάς Αυγούστου του ΄44 από το Στεφάνι περνά η ομάδα της ΟΠΛΑ Σοφικού με αρχηγό τον «Βόλγα» με προορισμό τον Αγ. Βασίλειο όπου εκεί ,συνέλαβαν τους Άγιο-Βασιλειώτες που τους έσφαξαν κατόπιν στις 14/8/1944 στο Σοφικό και έκαψαν μερικά σπίτια. Μαζί τους είχαν και τον «Λαθούρη», που τον είχαν συλλάβει κατά την διαδρομή τους και τον παραδίδουν στην οργάνωση του χωριού και δη στον «Κιαμπούρη» για εκτέλεση, άγνωστο για ποιό λόγο *
-21-

(*Το ότι δεν τον εκτέλεσαν οι της ομάδας της ΟΠΛΑ αλλά τον παρέδωσαν γι΄αυτό στην «οργάνωση» Στεφανίου εκτιμάται ότι το έκαναν για μύηση των Στεφανιωτών στον «αγώνα» τους!). Ο της «τριανδρίας» Στεφανίου «Κιαμπούρης» είπε: «Εγώ δεν μπορώ να το κάνω» και τον παραδίδει στον έτερο της «τριανδρίας» τον «Χάλαρη» για τα περεταίρω. Ο «Χάλαρης» μαζί με τον Σπύρο Γ. Μπαλάφα(ή Κλαδάς) *(* Είχε ψηφιστεί από τους νέους υπεύθυνος της ΕΠΟΝ από τον Ιούνιο του ΄44 -πρίν ήταν υπεύθυνος ο ΕΛΑΣίτης, Γεωρ. Γρ. Μιχαλούρου ή Φαρμάκης), και μαζί με άλλους δύο- τρεις νέους ,τον μεταφέρουν στην θέση  «Ρέμα Αϊτόβουνου» περί 4 χιλ. δυτικά του χωριού, προς τον Άγιο-Βασίλη. Εκεί διστάσαντες οι άλλοι, ό «Κλαδάς» ως πιο “ψύχραιμος” και πιο σωματώδης με μια μεγάλη πέτρα εφόνευσε τον κρατούμενο –«Λαθούρη».Ο "Κλαδάς" τουλάχιστον, κατόπιν πρέπει να πήγε στο Άγιο- Βασίλη στην ομάδα του "Βόλγα"που εκεί έκαψαν τα σπίτια των "Μπαρλαίων" και έκαναν συλλήψεις! *[* σ.σ. Οφείλω να παραθέσω το κατωτέρω μήνυμα ευχαριστώντας τον πατριώτη, Κώστα Σ. Μπαλάφα :
( 21-01-2016)
Καλησπέρα Σωτήρη, καλή χρονιά και ελπίζω να είσαι καλά!

Μπαίνω συχνά στο blog σου πολύ συχνά, αφενός γιατί μου αρέσει η ιστορία πολύ, αφετέρου γιατί είσαι μοναδική πηγή συγκεντρωμένων πληροφοριών για την περιοχή μας που δεν υπάρχουν αλλού και γι' αυτό αξίζεις συγχαρητηρίων!
Μπαίνοντας σήμερα στο εδάφιο 076 είδα ότι αναφέρεσαι στον πατέρα μου (Σπύρος Μπαλάφας - Κλαδάς) και θέλω να σου επισημάνω ότι οι πληροφορίες σου για την σφαγή του Λαθούρη δεν είναι σωστές.
Το συγκεκριμένο περιστατικό μου το έχει περιγράψει ο πατέρας μου (και στα αδέλφια μου) σε ανύποπτο χρόνο και παρακάτω σου περιγράφω την δική του μαρτυρία :

1. Πράγματι οι της ΟΠΛΑ που περνούσαν τότε ζήτησαν νέους από την ΕΠΟΝ για να τους μυήσουν στο σφάξιμο αφού είχαν κρατούμενο που έπρεπε να εκτελεστεί και όχι να αναλάβει η οργάνωση του χωριού την εκτέλεση.
Το θέμα ετέθη (από τον Χάλαρη) στην ΕΠΟΝ και όλοι πάγωσαν. Τότε ο πατέρας μου είπε "Μην φοβόσαστε ρε, θα πάμε και θα δω εγώ τι θα κάνουμε, εσείς δεν θα κάνετε τίποτα". Άλλωστε ήταν ο υπεύθυνος και ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ΕΠΟΝ, 21 χρονών τότε.

2. Όταν έφτασαν κάπου στον Βρηστό - Μπαμπακιές, οι ΟΠΛΑτζήδες απευθύνθηκαν στους ΕΠΟΝίτες και τον Χάλαρη με τα λόγια :
Παιδιά, αυτός εδώ που τον έχουμε δεμένο είναι προδότης και θέλουμε να τον καθαρίσουμε. Που να τον πάμε να μην είναι εδώ μέσα στον δρόμο και τον βλέπει ο κόσμος;
Ο Χάλαρης έκανε την πάπια και μίλησε ο πατέρας μου όπως είχαν συνεννοηθεί και τους είπε "Θα σας πάω εγώ σε απόμερο μέρος και θα συναντηθούμε με τους άλλους παρακάτω" και εξήγησε στους άλλους που θα τους πήγαινε και ότι όποιοι φτάσουν πρώτοι μετά τον Κασίδη που έβγαινε το μονοπάτι πίσω από το Αϊτόβουνο θα περίμεναν τους άλλους.

3. Τους πήγε μόνος του πίσω από το Αϊτόβουνο (μάλιστα δυσανασχέτησαν γιατί το μονοπάτι ήταν χάλια και έκαναν κύκλο και ο πατέρας μου ορθά κοφτά τους είπε "άμα θέλετε σκοτώστε τον εδώ και γυρίζουμε πίσω, αλλά σκεφτείτε τι θα λέει ο κόσμος που θα τον βλέπει"), συνέχισαν και σταμάτησαν στο πιο απόμερο σημείο.
Ένας τους απευθύνθηκε στον πατέρα μου και του λέει : "θέλεις να τον καθαρίσεις εσύ;"
Η απάντηση του ήταν :  "Εγώ δεν ξέρω να σφάζω, προτιμάω να δω πως το κάνετε, κι άλλωστε για άλλο λόγο είμαι μαζί σας, για να κτυπήσουμε τους Γερμανούς στον Άϊ Βασίλη". (Στο χωριό οι αντάρτες είχαν πει ότι πάνε να κτυπήσουν το φυλάκιο των Γερμανών στον σταθμό του τραίνου στον Άγιο Βασίλη).
Τότε "κάποιο λοβό - κομπλεξικό" κατά την ακριβή έκφραση του μακαρίτη του πατέρα βγήκε από την ομάδα και του είπε "Έλα να μάθεις ρε πως σφάζουμε τους προδότες!, πήγε στον κρατούμενο που στεκόταν πάρα πέρα και του λέει : Μαρτύρα ρε ποιος πρόδωσε τον "τάδε" (δεν θυμάμαι το όνομα).
Τότε γυρνάει ο Λαθούρης, (παλικάρι όπως φάνηκε) και του λέει : Γιατί άμα μαρτυρήσω δεν θα με σφάξετε; Αφού με φέρατε εδώ για σφάξιμο.
Βγάλε τα παπούτσια σου και ξάπλωσε κάτω λέει ο κοντός. Ξαπλώνει και τον καβαλάει στο στήθος και με ένα κοτρόνι που είχε πάρει του δίνει μια στα μηλίγγια. Έγειρε το κεφάλι ο άλλος σχεδόν αναίσθητος και του κόβει τον λαιμό και μετά του δίνει και μια μαχαιριά μέσα από την αριστερή κλείδα προς τα κάτω κατευθείαν στην καρδιά.
Τον άφησαν, πήραν τα παπούτσια του κι έφυγαν, βρήκαν τους άλλους που περίμεναν και η  συνέχεια είναι όπως την περιγράφεις.
Κατά τον πατέρα μου πήγαν όλοι μαζί στον Άϊ Βασίλη, κανείς δεν γύρισε πίσω και εκεί έμαθαν από την πράξη ότι το "πάμε να κτυπήσουμε τους Γερμανούς" ήταν παραμύθι.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω κανένας Στεφανιώτης δεν ήταν παρών στην εκτέλεση εκτός από τον πατέρα μου, άρα δεν μπορεί να έχει γνώση του τι έγινε εκεί.

Σε παρακαλώ πολύ να ανασκευάσεις το κείμενο σου γιατί θίγει την μνήμη του πατέρα μου, ή εναλλακτικά να παραθέσεις και την άποψη του πατέρα μου βάζοντας παράλληλα και το όνομα ή τα ονόματα όσων σε πληροφόρησαν για την άλλη άποψη - ότι τον σκότωσε ο πατέρας μου.
Νομίζω ότι η δεοντολογία της σωστής καταγραφής γεγονότων και έγκυρης πληροφόρησης  το επιβάλει.

Άσχετα με όσα αφορούν τον πατέρα, μια ακόμα επισήμανση :
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι την κόρη του Παγάνα την είχε κλέψει ο Θανάσης του Κριτσέπη (που ήταν και μεγαλύτερος από τον Πέτρο) και όχι ο Πέτρος.
Ήταν πρώτα ξαδέλφια του πατέρα μου (η μάνα του - γιαγιά μου ήταν αδελφή του Κριτσέπη) και ο Θανάσης εκτός από ξάδελφος ήταν και κολλητός του φίλος και αναφερόταν συχνά σ' αυτόν. Θυμάμαι να αναφέρεται στον γάμο του Θανάση.
Άμα έχεις τρόπο τσεκάρισε το και αν ισχύει διόρθωσε το . 

Περιμένοντας τις ενέργειές σου, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Κώστας Μπαλάφας

Και κάτι που ξέχασα :
Κανένας δεν κατηγόρησε τον πατέρα μου μετά, από το κράτος ή το παρακράτος για τον φόνο του Λαθούρη και οι περισσότεροι Χίτες του χωριού σίγουρα δεν τον προστάτευαν.
Όσες φορές τον έψαξαν οι Χίτες στο χωριό κι ευτυχώς τους ξέφευγε ήταν αφενός γιατί τον είχαν καταχωρήσει σαν αριστερό αφετέρου γιατί είχαν μάθει για μια φωτογραφία που είχε βγάλει ο πατέρας στην Κόρινθο με ΕΛΑΣίτες  όταν τους μίλησε ο Σκόμπυ και έψαχναν την φωτογραφία.
Σε μια περίπτωση ο Κοτίτσας είχε κτυπήσει άσχημα τον παππού μου αφού δεν βρήκε τον πατέρα μου.]

Τον "Λαθούρη"τον έθαψαν πρόχειρα στο ρέμα. Με την έλευση του φθινοπώρου –χειμώνα τα νερά του ρέματος εξέβρασαν το μουμιοποιημένο κεφάλι και το μετέφεραν σε άλλο σημείο, όπου το βρήκε ο δεκατετράχρονος Παν. Αθ. Μπαλάφας (ή Τσάταλος), το μετέφερε στο χωριό ,μάλλον ως μακάβριο παιχνίδι, και εκεί ίσως κατόπιν αυτός το πέταξε σε «Γιούρτι» του πατρός μου , ο οποίος το πήρε και το έθαψε για να μην το «μαγαρίζουν» οι γάτες και οι μύγες. Η γυναίκα του φονευθέντος άρχές του 1945, ήρθε και μάζεψε κάποια μέλη –οστά του, από τον τόπο του φόνου.

Όταν όλο το 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ εισήλθε στην Κόρινθο,(8-10-1944) πολλοί Στεφανιώτες νέοι συμμετείχαν στις εκδηλώσεις εκεί. Από τους νέους πού ήσαν στο ΕΛΑΣ ακολούθησαν κατόπιν στα «Δεκεμβριανά» ο Γεωργ. Γρ. Μιχαλούρος(ή Φαρμάκης) ο οποίος ήταν ομαδάρχης στον 10ο Λόχο ,εφονεύθη 24-12-44 στο Μεταξουργείο στην οδό Μ.Αλεξάνδρου ή Θερμοπυλών όταν πήγε να βοηθήσει τον τραυματισμένο έτερο ΕΛΑΣίτη Στεφανιώτη ,τον Χρήστο Παυλ. Μπούρα ή “Τσιμπουράκης” *(*Ο «Φαρμάκης» ήταν δεινός σκοπευτής. Εξιστορούσαν οι Στεφανιώτες ΕΛΑΣίτες που ήταν μαζί του ότι εκτέλεσε με όπλο από μακριά ένα Ταγματάρχη Άγγλο που ήταν συνεπιβάτης σε εν κινήσει μοτοσυκλέτα , στην περιοχή της Ομόνοιας).Άλλος ΕΛΑΣίτης που πήγε στα «Δεκεμβριανά» ήταν ο Κωστ. Αν. Μπαλάφας (ή Κοτσίκος). Οι περισσότεροι άλλοι ΕΛΑΣίτες Στεφανιώτες που  ήσαν τότε, το «έσκασαν» και δεν ακολούθησαν στα Δεκεμβριανά. Επίσης στα Δεκεμβριανά πήγε ο νεαρός Δημ. Ευαγγ. Μπαλάφας που εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ μετά την είσοδο του 6ου Συν. στην Κόρινθο. *(* Άλλων συμμετασχόντων στα Δεκεμβριανά Στεφανιωτών υπό έρευνα!)

Το 1945-46 από το Στεφάνι πέρασε η ομάδα των παρακρατικών του «Μαγγανά» αναζητώντας κυρίως τους Ανδρ. Γωρ. Σελιώτη (ή Χάλαρη) και τον Σπυρ. Γ. Μπαλάφα (ή Κλαδά), τους οποίους δεν τους βρήκαν γιατί είχαν ειδοποιηθεί από τους συγχωριανούς τους και κρυβόντουσαν.
-22-

Τέλος του 1946 κατά την ίδρυση και στελέχωση του Δ.Σ.Ε, στο Στεφάνι κρυβόταν και ετοιμαζόταν για έξοδο στο «αντάρτικο» ο Γεώργιος Χρ. Ρεκλείτης (ή Τόμπρος όπως λεγότανε και αυτός όπως ο ΕΛΑΣίτης αδερφός του Γιάννης) ,ο οποίος ήταν μεγαλοστέλεχος του ΕΑΜ –ΚΚΕ Δήμου Κλεωνών.
Στις 10-11-1946 στην περιοχή του Στεφανίου «Καφανταρέϊκα Γαλάρια» ήταν σε μια εκεί καλύβα με τον Θεοδ. Καφαντάρη, όταν ομάδα ατόμων από το Στεφάνι που από το πρωί είχαν βγεί πράγματι για κυνήγι *(*ίσως για πρόφαση) περικυκλώνει την καλύβα και τους καλούν να παραδοθούν.
Η ομάδα αποτελούνταν από τα άτομα: Παν. Κων. Πάστρα(ή Παγάνα), Κων. Ζούζα(ή Ξενή), Ιωάνν. Βασ. Γκρούτση (ή Σπανός), Αθ. Καφαντάρη (ή Τσαγκάρης), Θεοφ. Βασ. Γκρούτση(ή Κακαρέλος), Παν. Παπαντωνίου(ή Μποκοτάκης) και ο Γεωρ. Αθ. Γκρούτσης(ή Πλάκας).
Με τον Γεωρ. Ρεκλείτη από το χωριό Κλένια ,ήσαν οικείοι οι Στεφανιώτες από την κατοχή, η δεύτερη γυναίκα του «Παγάνα» ήταν από την Κλένια από το σόι των Σκουρταίων  και είχαν κάποια συγγενική σχέση με τον «Τόμπρο».
Δεν τον κακομεταχειρίστηκαν τον «Τόμπρο», μιλήσανε και του είπαν: «θα σε παραδώσουμε στην αστυνομία», δεν δέχτηκε και τους είπε: «Δεν παραδίδομαι  και εγώ φεύγω , κάντε ότι νομίζετε» και άρχισε να απομακρύνεται αργά! Του φώναξαν :«σταμάτα θα σε ντουφεκίσουμε». Δεν σταματούσε και ο Κων. Ζούζας(ή Ξενής-Στενός συγγενής με το Ντόμπρο) τον ντουφεκίζει και τον τραυματίζει στη μέση και στα πόδια! Τότε είπε: «Δεν με τελείωνες καλύτερα *(* Ο «Ξενής» λέγεται ότι το μετάνιωσε κατόπιν , και ότι  από την στενοχώρια του ασπρίσανε σε μια νύχτα τα μαλλιά του)
Τον τραυματισμένο μετέφεραν στο Στεφάνι στο σπίτι του «Παγάνα». Εκεί το περιέθαλψε η γυναίκα του «Παγάνα». Είπε ότι προτιμά να τον παραδώσουν στην αστυνομία  Χιλιομοδίου παρά στην του Αγίου Βασιλείου.
Την ίδια μέρα ή την επομένη τον βάζουν σε ένα άλογο και τον μεταφέρουν στον Αγιο-Βασίλειο. Στην είσοδο του χωριού από το δρόμο του Στεφανίου, στην βρύση, είχαν μαζευτεί οι χήρες του Αγίου Βασιλείου και άλλοι, που τον λιντσάρανε αγρίως ώσπου ο συγχωριανός του από την Κλένια, «χίτης» Γεώργιος Μαρίνος, τον πυροβόλησε στο κεφάλι για να τελείωση δήθεν το μαρτύριο του.
Στο βιβλίο του Δημ. Ρήγα: «Μαρτυρολόγιο» /1998,γράφεται σχετικά:
«ΡΕΚΛΕΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ του Χρήστου, αγρότης
Γεννήθηκε στις Κλένιες το 1919. Ήταν στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Μετά τη Βάρκιζα τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν για την αντιστασιακή του δράση στο Δικαστικό Μέγαρο Κορίνθου, που τον είχαν μετατρέψει σε φυλακή. Αποφυλακίστηκε με το Νόμο «Περί αποσυμφορήσεως» και πήγε στο χωριό του. Τον συνέλαβαν οι παρακρατικοί της περιοχής του και τον σκότωσαν. Συγκεκριμένα τον σκότωσε ο Γεώργης Μαρίνης*(*σ.σ.Μαρίνος) του Χρήστου, στον Άγιο Βασίλη στις 10-11-1946.
«Την 10-11-1946 εις περιφέρειαν χωρίου Στεφανίου Κορίνθου, ετραυματίσθη υπό κυνηγών ο Γεώργιος Ρεκλείτης ή καπετάν Τόμπρος, αποφυλακισθείς των φυλακών, δυνάμει του Νόμου περί αποσυμφορήσεως, όστις υπέκυψεν εις τα τραύματα του και συνελήφθη ο Θεόδωρος Καφαντάρης-Δελτό Συμβάντων». Οι παρακρατικοί δολοφόνοι ονομάζονται εδώ…κυνηγοί!..»
-23-

Ο Θεοδ. Καφαντάρης(ή Κουτσέλας) που ήταν μαζί με τον «Τόμπρο» και «συνελήφθηκε» από τους Στεφανιώτες , μεταφέρθη στο σπίτι του πρώτου εξαδερφού του, Αθ. Καφαντάρη(ή Τσαγκάρη) στο χωριό. Εκεί άγνωστο τι διεμηνύθη μεταξύ των εξαδέρφων και ο Θεόδωρος βγαίνει από το σπίτι  για να φύγει από το χωριό , απομακρυνόμενος  δέχεται μια ντουφεκιά από τον Ιωανν. Παν. Πάστρα (ή Πασαγιάννη) που τον τραυματίζει, όχι σοβαρά. Έκτοτε ο Θεοδ. Καφαντάρης συνελήφθη από την αστυνομία δικάστηκε και φυλακίστηκε -εξορίστηκε και αποφυλακίστηκε αρχές της δεκαετίας του ΄50 και δεν είχε πιά σχέση με το Στεφάνι, σημειώνεται ότι και επί Μεταξά είχε εκτίσει για λίγο χρόνο φυλακή στην Ακροναυπλία ως κομμουνιστής.
Ο Ιωάνν. Παν. Πάστρας(ή Πασαγιάννης), είναι της οικογένειας των «Κριτσεπαίων», μικρότερος από τ΄ άλλα αδέρφια του που σφάξανε(ήταν 16  χρονών τότε), γλύτωσε γιατί η μητέρα του τον έκρυψε σε ένα κασόνι αποθήκευσης σταριού σε άλλο σπίτι και όχι στο δικό τους.

Στον επόμενο γύρο του 1946 εντάχτηκαν-επιστρατεύθηκαν στον Δ.Σ.Ε. οι Στεφανιώτες:  Κωστ. Αν. Μπαλάφας (ή Κοτσίκος,γεννηθείς το 1922, εφονεύθη κοντά στις Μυκήνες 12-2-1949 ), ο Αργύριος Γεωργ. Σελιώτης ,( γεννηθείς το 1924, εφονεύθη το 1949 στην τοποθεσία «Χόβολη» προς τον Χελμό Καλαβρύτων. ήταν αδερφός του «Χάλαρη» και του Αγγελή που φονεύθηκε στις Λίμνες από τους Γερμανούς.), ο Μιχ. Γεωρ . Μπαλάφας (ή Κυριαζής –αδερφός του «Κλαδά») και ο  Δημ. Παπαντωνίου (ή Ντίζας-αδερφός του «Μποκοτάκη»). Αρκετοί άλλοι επιστρατεύθηκαν με το «ζόρι» αλλά έφυγαν-δραπέτευσαν  σχεδόν αμέσως, όπως ο Βασ. Μιχαλούρος (ή Πανάγος), ο Αθ. Αν.Ριζόγιαννης(ή Γιαγκούλας), ο Γεωργ. Μαντζαγρής(ή Φαφλιάρης), ο Μιχ. Παπαντωνίου(ή Χαντζιάρας), ο Αν. Αθ. Μπούρας (ή Παπατάσης)






-24-


Στις 24-12-1947 στο Στεφάνι ομάδα ένστολων, μάλλον της χωροφυλακής, έρχεται στο χωριό και συλλαμβάνει 8 άτομα για να τα στείλει εξορία. Στα άτομα που συνέλαβαν  ήσαν και άτομα χωρίς να είχαν καμία σχέση και ανάμιξη με τα εμφυλιακά ή με τον κομμουνισμό, και μερικοί δε ήσαν και θύματα. Φαίνεται ανεύθυνα απλώς ήθελαν να συμπληρώσουν το ποσοστό ατόμων προς την «εξορία» που είχαν εντολή. Οι Συλληφθέντες ήσαν:

1/  Κατσίγιαννης  Χρ. Σωτήριος(ή Σωτηράκης, τον πατέρα του τον φόνευσαν 25/5/1944, στην «παγανιά» οι Γερμανοί. Είχε ενεργό συμμετοχή  ως ΕΑΜίτης.
2/ Ιωάννης Μπαλάφας(ή Κιαμπούρης, ήταν στο ΕΑΜ-ΚΚΕ και ένας από την «τρανδρία» στο Στεφάνι.
3/  Δημ. Ε. Μπαλάφας (Συμμετείχε μόνο στα Δεκεμβριανά ως ΕΛΑΣίτης)
4/ Χρήστος Ε. Γκρούτσης (ή Μπουζούκος, ήταν γιός του Ευαγγέλου Χρ. Γκρούτση ,που έσφαξαν οι «αντάρτες» την 14-08-1944)
5/ Ιωάννης Αν. Ριζόγιαννης (ή Τσικνιάς, ήταν γιός του «Γκαμελέν», το 1944 ήτο  10 ετών.)
6/  Ιωάννης Βασ. Σελιώτης (ή Σφήνας, )
7/ Χρήστος Νικ. Παπαντωνίου (ή Τζαντζάς, μετά την εξορία πήγε στρατιώτης  στον Γράμμο-Βίτσι)
8/  Γεωργ. Θοφ. Γκρούτσης (Γιός του Θεοφ. Γκρούτση ή «Κακαρέλου»)

Οι συλληφθέντες την 01-01-1948 μεταφέρονται με πλοίο από το λιμάνι των  Κεχριών  ως εξόριστοι, στο ΤΡΙΚΕΡΙ –Μαγνησίας . Περί ένα μήνα πρό του Πάσχα του 1948 μεταφέρονται από το Τρίκερι, στην Μακρόνησο .Το Πάσχα ,02-05-του 1948 βρίσκονται στο Στεφάνι αφού απελευθερώθηκαν.

-25-


      14-01-15                     
Σωτήριος Ριζόγιαννης

ΥΓ/1
Ο Στεφανιώτης Κώστας Σ. Μπαλάφας για τα ανωτέρω:
(30/01/2016)
Σε σχέση με την ανάρτηση 076 πάλι.
Κάποιες μαρτυρίες διαφορετικές και κυρίως συμπληρωματικές σε όσα έχεις δημοσιεύσει.
Άμα θέλεις μπορείς να δημοσιεύσεις κάτι από αυτά, είναι όλα αξιόπιστα.

1. Αυτοί που ήταν για εκτέλεση στην εκκαθαριστική του Μαΐου και τους έσωσε η Μπέλμπω, ήταν το σύνολο 12 κατά το μπάρμπα Γιώργη Γκρούτση (Πλάκα ή Αλή ή Καραγάτση) που ήταν όπως σωστά λες κι αυτός ανάμεσα τους, ονόματα όμως δεν θυμάμαι.

2. Για τον τραυματισμό και σύλληψη του Τόμπρου κάποια πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά με βάση αφήγηση του συμμετέχοντα Γεωργίου Γκρούτση, θείο μου και θετό πατέρα της αδελφής μου, σε μένα :.
          - Δεν ήταν "πρωτοβουλία" των Στεφανιωτών να τον συλλάβουν. Είχε μαθευτεί στον Άι Βασίλη ότι κρύβεται στο Στεφάνι και από την νύχτα ανέβηκε ένας Αξιωματικός της χωροφυλακής στο χωριό (μοίραρχος ή υπομοίραρχος) που έμεινε στο σπίτι του Γεωργίου Γκρούτση, καλέσανε και τους άλλους την νύχτα και οργανώσανε την πρωινή εξόρμηση.
Το κυνήγι ήταν στάχτη στα μάτια του χωριού για να μην υποπτευθούν και πάει κανένας πρώτος και ειδοποιήσει τον Τόμπρο..
- Ο Γ. Γκρούτσης ανέλαβε να τους οδηγήσει και για να μην τους δουν από μακρυά και φύγουν (υπέθεταν ότι μπορεί μαζί με τον Τόμπρο να ήσαν κι άλλοι) έκανε κάποιο ανοιχτό κύκλο γύρω από την ράχη και ο Μοίραρχος άρχισε να τον υποψιάζεται ότι κωλυσιεργεί για να αργήσουν να φτάσουν και του έβαλε τις φωνές
Όταν του εξήγησε γιατί πάνε από αυτή την διαδρομή ο Μοίραρχος του είπε "δείξε μου σε ευθεία από δω που είμαστε, που είναι το γαλάρι (δεν φαινόταν) και πόσο μακριά είναι ακόμα.
Όταν του έδειξε είπε "ακολουθείστε" και το έβαλε στα πόδια τρέχοντας προς τα εκεί (ανησυχούσε πολύ μήπως φτάσουν αργά και έχει φύγει).
Όταν έφτασε στο μαντρί η ομάδα τον βρήκαν στα 50 μέτρα από το μαντρί με το όπλο στραμμένο προς την πόρτα να τους περιμένει
Με νοήματα τους έβαλε να πιάσουν κατάλληλες θέσεις και τότε φώναξε "όποιοι είναι μέσα να βγουν με τα χέρια ψιλά".
Η συνέχεια είναι όπως την περιγράφεις.

3. Το παρατσούκλι του αδελφού του πατέρα μου Μιχάλη ήταν Κυριαζής και όχι Κριεζής *(*σ.σ. Διορθώθηκε) και τον Αργύρη Σελιώτη τον έλεγαν Αβησσυνό παρατσούκλι.
Ο Αβησσυνός ήταν μαζί με τον θείο μου στην ίδια ομάδα μέχρι που σκοτώθηκε, σκοτώθηκε δίπλα του και ο τρόπος που πέθανε έχει ενδιαφέρον, έμμεσα αυτοκτόνησε.
        Τους είχε καθηλώσει ο στρατός με πολυβόλα και αυτόματα σε ένα ρεματάκι, δεν μπορούσαν να σηκώσουν κεφάλι, είχαν μέρες νηστικοί και άυπνοι μέσα σε φοβερό κρύο και χιόνι και ο Αβησσυνός φαίνεται ότι  "έσπασε", δεν άντεχε άλλο.
Τον είδε ο θείος μου κάποια στιγμή να γυρνάει αργά προς τα πίσω για να μην βλέπει τους αντίπαλους και τις σφαίρες που έρχονταν και να σηκώνεται αργά όρθιος.
Σε δευτερόλεπτα έφαγε μια σφαίρα πίσω από το αυτί κι αυτό ήτανε.

4. Ο θείος μου έμεινε μέχρι τις τελευταίες μέρες στον ΔΣ.
Είχε προσπαθήσει να φύγει νωρίτερα αλλά τον πιάσανε και παραλίγο να τον εκτελέσουν για λιποταξία.
Την τελευταία του μέρα εκεί από το τάγμα του είχαν μείνει 40-50 άτομα και ήταν περικυκλωμένοι, η 9η δεν τους άφηνε να πάρουνε ανάσα.
Σε κάποια αλλαγή θέσης έφαγε μια σφαίρα στο μπούτι από τα πλάγια και την πίσω μεριά που ευτυχώς γι' αυτόν δεν βρήκε κόκκαλο και ευτυχώς πάλι βγήκε από την άλλη η σφαίρα, δεν έμεινε μέσα να μολυνθεί και έκανε τόσο κρύο που αιμορράγησε ελάχιστα, πάγωσε το αίμα στην πληγή αμέσως.
Όταν κτυπήθηκε έπεσε κάτω, οι άλλοι άκουσαν το ωχ, τον είδαν να πέφτει και τον ξέγραψαν και συνέχισαν να υποχωρούν και αυτός σύρθηκε σε ένα κοντινό νεροφάγωμα.
       Πέρασαν και οι στρατιώτες κοντά του που κυνηγούσαν τους άλλους χωρίς να τον δουν ή νομίζοντας τον νεκρό και σε λίγο ήταν ολομόναχος, παράτησε το οπλοπολυβόλο του και ξεκίνησε για το Στεφάνι από τον Χελμό.
Όταν έφτασε μετά από 3-4 μέρες νυχτοπερπάτημα (την ημέρα κρυβόταν για να αποφύγει τον στρατό και κυρίως τους Χίτες) πήγε στον Λάκο που ήταν το μαντρί - χειμαδιό της οικογένειας και το βρήκε έρημο.
Στην κατάσταση που ήταν το πρώτο που πέρασε από το μυαλό του ήταν ότι δεν υπάρχει οικογένεια πλέον, θα τους έχουν σκοτώσει όλους οι Χίτες κι εκεί έσπασε κι αυτός κι έκατσε κι έκλαιγε πολλή ώρα μέχρι που ηρέμησε λίγο και θυμήθηκε ότι στα χωριά που περνούσε τόσο καιρό ο στρατός είχε απαγορεύσει να μένουν μακρυά από το χωριό άνθρωποι και ζώα για να μην βρίσκουν υποστήριξη οι αντάρτες και πήρε κουράγιο κι ανέβηκε στο χωριό 3 η ώρα την νύχτα.
Όταν κτύπησε τέτοια ώρα την πόρτα ο πατέρας μου έχασε τουλάχιστον 10 χρόνια ζωή, ήταν σίγουρος ότι ήταν Χίτες!
Την άλλη μέρα μέχρι το μεσημέρι όλο το χωριό ήξερε ότι γύρισε χωρίς να το πει ή να τον έχει δει κανένας γιατί γέμισε το σπίτι ψείρες και η μάνα με την γιαγιά θεώρησαν ότι επιβάλλεται να βράσουν στην αυλή στο λεβέτι όλα τα ρούχα του σπιτιού για να σκοτώσουν τις ψείρες, τόσο τους έκοβε. Και που βρέθηκαν όμως ξαφνικά τόσες ψείρες;
Το βράδυ που γύρισε με τα πρόβατα ο πατέρας μου ήρθε στο σπίτι ο Ξενής (ήταν γείτονας, καλός άνθρωπος και γενικά η οικογένεια μου είχε στενές σχέσεις με αυτούς τους Ζουζαίους) και κανονίσανε με τον πατέρα να φύγουν και οι τρεις  το ίδιο βράδυ ώστε το ξημέρωμα να είναι στο στρατόπεδο Κορίνθου για να παραδοθεί στο στρατό και να αποφύγουν έτσι τους Χίτες που πιθανότατα ήξεραν ήδη για την άφιξη του αντάρτη, όπως και τελικά έγινε.
Προς τιμήν του ο Ξενής, οπλισμένος με την αραβίδα που είχε σαν Χίτης τους πήγε και γύρισε με τον πατέρα μου για να μην πάθει κανένας τίποτα.
Στο στρατόπεδο (στην Ποσειδωνία είχαν οργανώσει στρατόπεδο κρατουμένων σε σκηνές) τράβηξε κάποια ζόρια (έφαγε άγριο ξύλο από έναν Χιλιομοδιώτη λοχία) αλλά έκανε δήλωση, πέρασε στρατοδικείο όπου δήλωσε "βιαίως επιστρατευθής", δεν είχαν τίποτα εναντίον του και καθάρισε.

5. Τα παιδιά του Κριτσέπη που σκοτώθηκαν ήταν ο Γιώργης ο Θανάσης και ο Πέτρος, και ο Γιώργης είχε γυναίκα του την Χρυσάνθη του Σκάζα και ο Θανάσης την Μαρία του Παγάνα. Το τσέκαρα με την μάνα μου που ζει και ευτυχώς θυμάται μερικά πράγματα ακόμα. Στο κείμενο σου τα έχεις λίγο σούπα, αλλού η Μαρία γυναίκα του Γιώργη κι αλλού του Πέτρου κι ο Τσελεπής έβαλε κι έναν Ανδρέα.*(*σ.σ. Διορθώθηκαν τα ονόματα στο κείμενό μου)

6. Κατά τον μπάρμπα-Πασαγιάννη ο πατέρας του είχε προπηλακίσει και διώξει έναν τραυματία αντάρτη που είχε περάσει από την γωνιά και τους είχε ζητήσει ψωμί και κατ' αυτόν ήταν μία από τις αιτίες που χάθηκαν οι δικοί του, η άλλη ήταν το ΕΒΑΜ, για τον Παγάνα δεν μου είπε ποτέ τίποτα.

7. Κατά τον πατέρα μου ο Ντάκος (αυτός μόνο και όχι η οικογένεια του) ήταν ο μόνος από το χωριό που εκτελέστηκε κατά κάποιον τρόπο δίκαια.
Εκτός του ότι ήταν καθίκι σαν χαρακτήρας και όλο το χωριό είχε προβλήματα μαζί του (έλεγαν χαρακτηριστικά ότι όταν πλησίαζαν τα γίδια του Ντάκου κάπου, οι τσοπάνηδες που ήταν εκεί έπρεπε να πάρουν το κοπάδι τους μακριά αλλιώς είχε ξύλο), "είχε κάνει το σπίτι του μπουρδέλο των Ιταλών" κατά την χαρακτηριστική έκφραση του πατέρα.
Επίσης κατά τον πατέρα, από την τριανδρία αυτός που φρόντιζε πιο πολύ να μην πάθει το χωριό συμφορές ήταν ο Κακαράπης.

8. Στην εκκαθαριστική ο πατέρας μου ήταν στο χωριό στο σπίτι και αμφιταλαντευόταν τι να κάνει, μέχρι που γύρισε από κάπου ο Ξινός (γείτονας) τον είδε και του έβαλε τις φωνές " τι κάνεις εδώ γαμώ το Χριστό σου, τράβα γρήγορα και κοίτα που θα κρυφτείς, οι Γερμανοί έφτασαν στην Λαγκάδα, σε λίγο θα είναι εδώ". Κατέβηκε τότε στο ρέμα του Ταξιάρχη που το ήξερε καλά λόγο του χειμαδιού στον Λάκκο και κρύφτηκε σε ένα βαθύ νεροφάγωμα που έπρεπε να ξέρεις από που να κατέβεις και με τις στροφές που έκανε στο βράχο έπρεπε κάποιος να φτάσει στο μισό μέτρο για να τον δει κι έτσι γλύτωσε. 

9. Μετά τα Δεκεμβριανά, αρχές του 45 κάλεσε το ΚΚΕ στην Κόρινθο όλα τα στελέχη του ΕΑΜ από όλη την Κορινθία και πήγε και ο πατέρας μου σαν υπεύθυνος της ΕΠΟΝ χωρίς να ξέρουν τον λόγο της μάζωξης.
Εκεί διαπίστωσαν ότι το αντικείμενο ήταν να δικαιολογηθούν όλοι οι φόνοι της κατοχής, λέγαν ονόματα από κάθε χωριό και οι υπεύθυνοι του χωριού έλεγαν γι' αυτό και γι' αυτό σκοτώθηκαν.
Όταν έφτασαν στο χωριό είπε κάποιος ακτιδικός του ΚΚΕ.
Για τους Παστραίους τι έχουμε, τι θα γράψουμε;
Δεν μίλησε κανένας για λίγο.
Τότε λέει ο πατέρας μου "Έλα ντε, γιατί τους σκοτώσατε;"
Η απάντηση : "Τι ψάχνεις τώρα σύντροφε, έγιναν πολλά που δεν έπρεπε, το θέμα είναι τι θα κάνουμε τώρα".
Δεν ψάχνω τίποτα τους λέει, αλλά από δω και πέρα εμένα μην με μετράτε και σηκώθηκε κει έφυγε και από τότε δεν ξανασχολήθηκε με το ΚΚΕ.

10. Η πιο επικίνδυνη φάση για τον πατέρα μου με τους Χίτες ήταν όταν είχε ανέβει η ομάδα του Κοτίτσα το 47 αποφασισμένοι να τον βρουν και να τον συλλάβουν, μόνο αυτόν από όλο το χωριό και να βρουν όπως σου είπα την φωτογραφία με τους ΕΛΑΣίτες.
Όταν πήγαν στο σπίτι και άρχισαν να ψάχνουν για την φωτογραφία κι έψαχναν παράλληλα κάποιον οδηγό Στεφανιώτη να τους πάει στον πατέρα μου (πήραν τον Άλουπο 17 χρονών τότε), ο παππούς είπε στην μάνα μου να πάρει ένα καλάθι δήθεν ότι πάει για λάχανα και να τρέξει να ειδοποιήσει τον πατέρα που ήταν με τα πρόβατα.
Έτσι και έγινε, ο πατέρας ειδοποιήθηκε, έστειλε την μάνα μου στο μαντρί των Μπλιατσιαίων για να μην την βρουν εκεί, παράτησε το κοπάδι και εξαφανίστηκε..
Ο αδελφός της μάνας μου Μήτσος (Ρουμάνος) που ήταν άντρακλας αλλά μάλλον δεν του έκοβε και πολύ, πήρε μια μαχαίρα που είχαν στο σπίτι και πήγε έστησε καρτέρι στον δρόμο, αν τυχών έχουν πιάσει τον πατέρα να τους τον πάρει.Ευτυχώς και γι' αυτόν δεν τον είχαν πιάσει.
Όταν γύρισαν άπρακτοι στο χωριό ο Κοτίτσας που είχε δει εν το μεταξύ ότι έλλειπε και η μάνα μου, ξέσπασε στον παππού, του έδωσε μια στο κεφάλι με τον υποκόπανο, έπεσε κάτω στην αυλή και τον κτυπούσαν με τους υποκόπανους και κλωτσιές πολύ ώρα, έμεινε καιρό στο κρεβάτι μέχρι να συνέλθει.
Την άλλη μέρα ο πατέρας πήγε στο σπίτι του Παγάνα (ήταν αρχιχίτης τότε στο χωριό) και τον απείλησε ότι αν ξαναπειράξουν την οικογένεια θα καθαρίσει πρώτα αυτόν και μετά θα βγει στο βουνό. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο ή απλά είχαν αρχίσει να ηρεμούν τα πράγματα αλλά ήταν η τελευταία "ενόχληση" από Χίτες, παρότι ο πατέρας ήταν πολύ προσεκτικός και μετά μέχρι το 50.
Κάποτε τέλος της δεκαετίας του 70 είχαν πάει με τον αδελφό μου Γιώργη να πουλήσουν πατάτα στο Σοφικό με το τρακτέρ.
Ο πατέρας μου ρώτησε κάποιον που μπορεί να βρει τον Κοτίτσα κι αυτός του είπε "είναι στο τάδε καφενείο".
Πήγε και βρήκε έναν αλκοολικό που έτρεμαν τα χέρια του, ερείπιο από το ποτό.Κι ενώ είχε στο μυαλό του να του πει δυο λόγια, έκατσε τον κοίταξε λίγη ώρα όσο να πιουν στο όρθιο μια μπύρα και έφυγε, δεν του πήγαινε η καρδιά και η αξιοπρέπεια να τσαμπουκαλέψει το ερείπιο.

11. Μια υπόθεση : Είναι πολύ πιθανό ότι οι Στάθης - Γκαβός αποφάσισαν να αναλάβουν "την δουλειά" στην εξόντωση των Κριτσεπαίων οι Λιμνιάτες για να μην τους αφήσει ο Καραντάσης ζωντανούς αφού ήταν συγγενείς ή να μην τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Από την άλλη μπορεί να το ζήτησε και ο ίδιος ο Καραντάσης να μην ασχοληθεί αυτός.

        ΥΓ/2 Περισσότερα από το βιβλίο του Γιάννη Κουρούμαλη "ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ" που αναφέρεται σε άγνωστα γεγονότα και πρόσωπα του εμφυλίου στην Κορινθία στην επόμενη "ανάρτηση".


ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ "ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ":http://rozosotiris.blogspot.gr/2015/01/076-1943-1949.html