(104) Ο ΑΛΒΑΝΟΣ «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ» ΘΕΟΔ. ΖΕΓΚΟΣ (ή Ζέγγος ή "Στάθης" ή "Tριαντάφυλλος")

Από τα επώνυμα που βρέθηκαν στα βενετσιάνικα αρχεία και κείμενα του 15-16 αιώνα (Βιβλίο Κώστα Μύρη-«Αρβανίτες») διαβάζουμε:

«ZENGO - ZENGU - Χωριό στη δυτική Αλβανία - ΖΕΓΚΟΣ-πατριδώνυμο, ο οποίος γεννήθηκε στην περιοχή Ζέγκου στην περιοχή Καραποπύκ της Δυτικής Αλβανίας.»

Στο βιβλίο «ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΤΟΥ ΔΑΡΔΑΙΟΥ-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ-ΚΑΡΑΤΟΜΗΘΕΝΤΟΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΧΜΟΥΤ-ΠΑΣΑ ΤΩ 1821/ Τύποις Ι.Βάρτσου….1927» του αλβανoύ Παπά-ΣΠΥΡΟΥ Ν. ΖΕΓΚΟΥ από την Δάρδα Κορυτσάς έχουμε πολλά στοιχεία για την «Φάρα» των «Ζέγκων»

Ο πρώτος  με επίθετο Ζέγκος εκ του οποίου προήλθε, το αυτό επίθετο, των επιγόνων του, ήταν ο παπάς Νικόλαος Ζέγκος , «περί τω 1750.» , που βρισκόταν τότε στο ορεινό χωριό (1030 υψόμετρο) Αρέζα Κορυτσάς μια ώρα απόσταση από την κωμόπολη Δάρδα Κορυτσάς. Λόγω των επιδρομών των μουσουλμάνων αλβανών, με ληστείες και φόνους με σκοπό την εποίκηση του χωριού, (όπως και έγινε), ο παπά-Νικ. Ζέγκος εγκαταλείπει το χωριό με την οικογένεια του και εγκαθιστάται στην Δάρδα.*

*Εκ του βιβλίου ,η Δάρδα: «Κείται Νοτιοανατολικώς της Πόλεως Κορυτσάς 8 ώρας (πεζοπορία!) μακράν εντεύθεν του όρους Μοράβα επί κωνοειδούς λόφου, περικλειομένη εντός ορέων και διαβρεχομένη υπό δύο ποταμίσεων, πηγαζόντων εξ αυτών»

Στη Δάρδα εκ του παπά Νικ. Ζέγκου εξαπλώνεται το γενεαλογικό δένδρο των Ζέγκων με πολλούς άρρενες επιγόνους, που για πολλά χρόνια και κατά «παράδοση» γίνονται παπάδες, όπως ο συγγραφέας του αναφερόμενου βιβλίου παπα-Σπύρος Ναούμ Ζέγκος , ο οποίος ενώ ήταν παπάς σε ενορία της Δάρδας και ως ο ίδιος γράφει: «Ευρεθείς δε και εις την ανάγκην όπως εγκαταλείψω την ιδιαιτέραν μου πατρίδα Δάρδαν, περι τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1921 ήλθον εις Αθήνας και εγκατεστάθην οικογενειακώς εις αυτάς.»(σελ.20), με τα τρία παιδιά του.

Στο  βιβλίο του, ο παπά-Σπ. Ζέγκος, γράφει κυρίως την «ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΤΟΥ ΔΑΡΔΑΙΟΥ-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ….» μιάς και η γιαγιά του Αικατερίνη, ήταν αδερφή του χριστιανού αλβανού «Δαρδαίου» Μητροπολίτου. (1772-1821/κατά κόσμο με επώνυμο Μπότσης –βλ. παράρτημα, περί αυτού), αλλά παραθέτει και επιπρόσθετα στοιχεία για την ιδιαίτερη  πατρίδα του Δάρδα, τους αλβανούς πατριώτες και συγγενείς, του.

Για τους παπάδες Ζέγκους γράφει:

«Ο παπά-Αντώνιος Ζέγκος (όστις κατά το γήρας μετέβη εις Άγιον Όρος, ενδύθη το Μοναχικόν σχήμα, μετωνομασθείς Μακάριος, και μετά τετραετίαν (1888 απεβίωσεν εκεί,-Ο αδερφός τούτου Παπά Γεώργιος Ζέγκου-[…].Ο Αρχιμανδρίτης Κωσταντίνος Ζέγκος, όστις μετά την προσάρτησιν της Θεσσαλίας εγκατεστάθη οικογενειακώς (1885) εις Μέγα Κεσερλή Λαρίσης ένθα και την σήμερον υπάρχει ακμάζουσα η οικογένειά του […].Ο Παπά-Ναούμ Α. Ζέγκου χειροτονηθείς την 13 Νοεμβρίου του 1870 εχρημάτισεν επί 18ετίαν εφημέριος Σινίτσης και έπειτα Δάρδας επί 20ετίαν περίπου. Επί 10ετίαν εχρημάτισε και αρχιερατικός επίτροπος του Αγίου Καστορίας εν Δάρδα, απέθανεν δε την 10 Απριλίου του 1910.- Ο Παπά Ιωάννης Α. Ζέγκου χειροτονηθείς περί το 1888 απέθανεν εν Δάρδα κατά Φεβρουάριον του 1912.- Ο Παπά-Σπύρος Ν. Ζέγκου χειροτονηθείς την 15 Αυγούστου του 1910 διεδέχθη τον πατέρα του εν τη ενορία, καθώς και την αρχιερετικήν επιτροπήν αυτού, εφημέρευσεν εν αυτή μέχρι τέλους Σεπτεμβρίου του 1921 και τούτον εκ διαφόρων λόγων εκπατρισθέντα» (σελ.108,109)

Για την οικογένεια του αρχιμανδρίτη Κωσταντίνου Ζέγκου που  ήρθε από την Αλβανία και εγκαταστάθηκε, μόλις φύγανε οι Τούρκοι οικογενειακώς το 1885, εις το Μέγα Κεσερλή -(Συκούριο σήμερα)- Λαρίσης (πρώην Τούρκικο χωριό και μάλλον πρώην “μετόχι” του συγγενή των Ζέγκων, δυνάστη των Ρωμιών-Ραγιάδων της Λάρισας αλβανού μητροπολίτου Πολύκαρπου Δαρδαίου !),  στο βιβλίο, του παπά Σπ. Ζέγκου έχουμε και τις αναφορές:

«Εσχάτως (σ.εμού: δηλ. περί το 1925) επληρηφορήθην εν Μ. Κεσερλή παρά του κ. Βασιλείου Ζέγκου….» (σελ.85)

«(ΔΑΡΔΑΙΟΙ…ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ)…:Θεόδωρος Βασ. Ζέγκος. Τηλεγραφητής εν τηλεγραφείο Λαρίσης» (σελ. 128)

«(ΔΑΡΔΑΙΟΙ…ΙΑΤΡΟΙ)…: Κωσταντίνος Βασ. Ζέγκος, οδοντίατρος εις Μ. Κεσερλή (Λαρίσης), απόφοιτο 1926 εν Πανεπιστημίω Αθηνών.» (σελ.130)

Εκ των αμέσως ανωτέρω, αναφορές φτάσαμε στον περιβόητο Θεόδωρο Ζέγκο (ή Ζέγγο ή Στάθη ή Τριαντάφυλλο) και απορρέουν τα βιογραφικά γι΄αυτόν:

 -Γεννήθηκε στην κωμόπολη Μεγάλο Γκεσερλί σήμερα ονομαζόμενη Συκούριο (15 Km από την Λάρισα), και μεγάλωσε και μορφώθηκε σ΄ ένα προνομιούχο παπαδίστικο περιβάλλον * (* To "Αρχοντικό" τους σπίτι δεσπόζει καλοσυντηρημένο , σήμερα στο Συκούριο)

-Ο πατέρας του ,ήταν ο  Δαρδαίος Βασίλειος Ζέγκος, (και η μητέρα του Δαρδαία ) ο οποίος πρέπει να ήταν ανηψιός του παπά Σπύρου Ζέγκου διότι ο συγγραφέας αναφέρει ότι είχε ένα αδερφό Βασίλειο , ο οποίος απεβίωσε σχετικά νέος την  6 Αυγούστου 1902.

- Ο Οδοντίατρος Κωσταντίνος Βασ. Ζέγκος  ήταν μεγαλύτερος αδερφός του Θεόδωρου, μιάς και φέρει το όνομα του παππού τους, αρχιμανδρίτη “Κωνσταντίνου”, που «εγκατεστάθη οικογενειακώς (1885) εις Μέγα Κεσερλή Λαρίσης» και επειδή ο οδοντίαντρος, αποφοίτησε το 1926 από το Πανεπιστήμιο Αθηνών , με απορρέοντος εκτιμώμενου χρόνου γεννήσεως αυτού το 1903, έχουμε εκτιμώμενο χρόνο γεννήσεως του “Στάθη"-Θεοδ. Ζέγκου” το 1904 ή λίγα χρόνια μετά. ((Υ.Γ.(15-12-20): Σύμφωνα με ασφαλή τεκμηριωμένη πληροφορία ο Θ. Ζέγκος γεννήθηκε 25 Μαϊου του 1905 και απεβίωσε τον Μάϊο του 1977) Επίσης είχε και έναν άλλο αδερφό τον Νικόλαο και μάλλον μιά αδερφή!*

*Σημείωση:  Ο Παπα-Σπ. Ζέγκος αναφέρει στο βιβλίο, ότι «εν Εδέσση» το 1918 ήταν εγκατεστημένος και ο Δαρδαίος, Πέτρος Γ. Ζέγκος.

Ο Θεόδωρος Β. Ζέγκος ως «παπαδοπαίδι», μεγαλώνοντας προνομιούχα μέσα σε εκκλησίες και παπάδες, έμαθε βυζαντινή μουσική και ιστορία. Τελειώνοντας τις γυμνασιακές σπουδές, που συμπίπτουν με την μικρασιατική καταστροφή, περί το 1922 έπιασε, εργασία αμέσως στη εταιρεία Τ.Τ.Τ. (Ταχυδρομείων, Τηλεγραφημάτων και Τηλεφωνίας), υπηρετώντας στην αρχή στην Λάρισα και μετά και σε άλλες πόλεις. Εκεί μυήθηκε και εντρύφησε στη κομμουνιστική ιδεοληψία και πρακτική, γινόμενος κατά την εποχή της κατοχής στην ΑργολιδοΚορινθία από «Τέρας Μορφώσεως» σε απλό «Τέρας»!!!

Μέχρι την δικτατορία της 4^ης Αυγούστου 1936 του Μεταξά κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Με την εγκαθίδρυση του Μεταξικού καθεστώτος στέλνεται εξορία μάλλον στο  νησί  Ανάφη  και το καλοκαίρι του 1937 με τις «καραβιές φυλακισμένων από τα νησιά του Αιγαίου» ως ένας από τους πιο “επικίνδυνους” κομμουνιστές, μεταφέρεται και φυλακίζεται στο "Στρατόπεδο Κράτησης Κομμουνιστών" της Ακροναυπλίας. Εκεί στην Ακροναυπλία, πάλι  ως ένας από τους πιο "επικίνδυνος" φυλακισμένους κομμουνιστές, βρίσκεται για πολύ χρόνο στην απομόνωση. Εν τω μεταξύ πάσχει από φυματίωση.

Το 1939 αποφασίζεται από την ηγεσία του ΚΚΕ των φυλακών  ν΄ αποδράσουν από την Ακροναυπλία « πρώτα … τα γράμματα. Έπειτα … οι σλαβομακεδόνες» (Γιάννης Ιωαννίδης) και βάση του σχεδίου αυτού ο Θ. Ζέγκος με μερικούς άλλους φυματικούς πίεσαν τις αρχές και στέλνονται στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου στην Πιερία (πρώην Μοναστήρι)  απ΄οπου οι περισσότεροι δραπέτευσαν “εύκολα”, προτού τον πόλεμο του ‘40.

Ο Θ. Ζέγκος παράνομος, έρχεται στην Αθήνα και έχοντας ως πρώτη αποστολή, για την οποία τον «δραπέτευσε» η ηγεσία των Ακροναυπλιωτών (Ιωαννίδης - Θέος κ.α) πιάνει αμέσως κομματική δουλειά με χρέος, εν αρχή να ξεκαθαριστεί το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει η Ασφάλεια του Μανιαδάκη το 1939 στην ηγεσία-διοίκηση του ΚΚΕ, δηλ. να ξεκαθαριστεί ποιά; η Προσωρινή Διοίκηση (ΠΔ) ή Παλιά Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ), ήταν ο υπό την καθοδήγηση των αρχών ασφαλείας Μανιαδάκη, και άρα ποιός «Ριζοσπάστης» ήταν όργανο του Μανιαδάκη και ποιός του γνήσιου ΚΚΕ.

Πράγματι την Άνοιξη του 1941 με την μεγάλη συμβολή της συνωμοτικότητας του Θ. Ζέγκου, ξεκαθαρίστηκε στους κόλπους των κομμουνιστών , ποιά ηγεσία του ΚΚΕ ήταν γνήσια και ποιά η χαβιεδίστικη του  αλβανού, Κων.Μανιαδάκη, και έτσι  δικαιώθηκε η Παλιά Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ) στην οποία ανήκε και ο Ζέγκος !

Στη συνέχεια  ό Θ. Ζέγκος το καλοκαίρι του 1941 επιφορτίζεται (μαζί με άλλους) με καθήκοντα της κομμουνιστικής οργανώσεως των δημοσίων υπαλλήλων της Αθήνας (Τότε μύησε και οργάνωσε στο κόμμα τον Χρ. Φλωράκη) και αφού έβαλε τις βάσεις-πυρήνες, στέλνεται με νέα αποστολή, στην Πάτρα το Δεκέμβριο του 1941 και συγκροτεί και εκεί τους πρώτους κομμουνιστικούς πυρήνες.

Μετά την «Μάχη της Μόσχας», περί της Ανοίξεως του 1942 εμφανίζεται στην ΑργολίδοΚορινθία ως Αχτιδικός του ΚΚΕ Άργους αλλά και της Κορίνθου!

    Έκτοτε έμεινε στην ΑργολιδοΚορινθία ως «αόρατος» συνωμότης δικτάτωρ, χωρίς να τον ξέρει κανείς παρά μόνο οι απολύτως εμπιστοί του, μαθαίνοντας τους πάντες και τα πάντα στις πόλεις και στα πιο απομακρυσμένα χωριά , μέχρι που την 15 Σεπτεμβρίου 1943 προσκολλάτε στον ΕΛΑΣ-6^ο Σύνταγμα, και άρχισε «να βασανίζει και να εκτελεί κατά το δοκούν» τον πληθυσμό, μαζί με τα «πιστά "μορφωμένα" ανδρείκελά του »!

Στα μέσα Αυγούστου 1944 αφού είχε ολοκληρώσει το κακό στο Νομό παραγκωνίζεται από την θέση του και την 14 Οκτωβρίου 1944, όταν ο άρης έβγαλε λόγο στην Κόρινθο, διαγράφεται επίσημα από το κόμμα.

Τα ίχνη του χάνονται έκτοτε, (μάλλον κρυβότανε σε κάνα μοναστήρι με την βοήθεια του παπαδο-σόϊ του!). Μετά την Βάρκιζα σύμφωνα με μαρτυρία του συντρόφου, συναγωνιστή του στην Πελοπόννησο και πατριώτη του, Λαρισαίου Αχιλλέα Μπλάνα, βρίσκεται στο Μπούκλες Γιουγκοσλαβίας, αποκατεστημένος από το κόμμα.

Μετά έρχεται πάλι στην Ελλάδα και εντάσσεται στο πυροβολικό του Δημοκρατικού Στρατού, και τέλος Αυγούστου του 1949 εισέρχεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αλβανία.

         Από εκεί μ΄ένα από τα 4  Πολωνικά καράβια που εστάλισαν από το Πολωνικό καθεστώς  στην Αλβανία, για παραλάβουν περίπου 14.000 πρόσφυγες Έλληνες, μέσω Μάγχης φτάνει στην Πολωνία. Εκεί εγκαθιστάτε στην ανατολικό Πολωνικό μέρος της πόλης Γκέρλιτς Σηλεσίας-Γερμανίας ,με το όνομα Ζγκορζέλετς, (το δυτικό μέρος της πόλης παρέμεινε στην Γερμανία) . Εκεί αποκτά 3 κόρες με την σύντροφό του και επαγγελματικά ασχολείται ως δάσκαλος  στα παιδιά των προσφύγων. Απεβίωσε ως κομμουνιστής, τον Μάϊο του 1977 !

Στο ιστοχώρο αυτό έχουν γραφτεί αρκετά για τον Θεοδ. Ζέγκo-Ζέγγο και ο αναγνώστης ας ανατρέξει στις συναφείς αναρτήσεις. (Σημείωση: H αλλαγή κατά την κατοχή, του δίψηφου συμφώνου  “γκ” του επώνυμου του σε “γγ” δεν πρέπει να έγινε για άλλους λόγους, παρά μόνο για συνωμοτικούς  .Το επώνυμο Ζέγγου χρησιμοποιούν και οι κόρες του σήμερα)

Κατωτέρω κάποια κείμενα- “πηγές”, των ανωτέρω αναφερομένων, με υπογραμμίσεις και επισημάνσεις επ΄εμού :

Α/ Στο βιβλίο του «Η ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ»/Δωρικός/1982, ο Θανάσης Χατζής (Επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ και γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ μέχρι τον Αύγουστο του 1944 ), αναφέρει :

«Με την επιστροφή των εξορίστων οι Β. Μαρκεζίνης, Γ. Ποτήρης, Θ. Αποστολίδη, Θ. Ζέγκος, συνδέονται με τους κομμουνιστές Δημοσίους υπαλλήλους Ηλ. Αποστολίδη, Θ.Μακρή , Νικολακόπουλο, Χρ. Καλαϊτζή, Β. Μπαλάσκα, Λουκόπουλο. Παπαθανασίου, Χ, Φλωράκη, Ματσάκα κ.α. και άρχισαν την οργάνωση των κομματικών δυνάμεων. Τον Ιούνη συγκροτήθηκε το Κομματικό Κέντρο των Δημοσίων Υπαλλήλων κάτω από την καθοδήγηση της ΚΟΑ και σε συνέχεια το Συνδικαλιστικό Γραφείο Δ.Υ., η ψυχή της ΠΕΔΥ, με γραμματέα τον Κώστα Νικολακόπουλο.» (Σελ. 130)

Β/ Από την έγγραφη «Βιογραφική έκθεση» του Χαρίλαου Φλωράκη την οποία έγραψε ο ίδιος το '51, όταν φοιτούσε στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε της Μόσχας και παραχωρήθηκε στην δημοσιογράφο ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΝΗ και την οποία δημοσίευσε στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-29/05/2005(Αναδημοσίευση http://emfilios.blogspot.com/2011/07/blog-post_17.html), το κατωτέρω κείμενο :

«Το καλοκαίρι του 1941 με έπιασε η ειδική ασφάλεια μαζί με τους τριατατικούς Κατσιγιάννη Θόδωρο Ζέγκο (ήτανε στο πυρ/κό του Δ.Σ) Ηλιάδη και φοιτητή Πίκο Ροΐδη (τιμημένο νεκρό του ΕΛΑΣ της Αθήνας). Υστερα από 24 ώρες κράτηση μάς απόλυσε. Εμένα μου πήραν τα στοιχεία και μου υπέβαλαν το ερώτημα για τη στενή μου παρέα με τον Κατσιγιάννη και Κλάδη, η απάντησή μου ήτανε ότι είναι φίλοι μου συνάδελφοι και τίμιοι άνθρωποι. Απολυθήκαμε χωρίς να υποστούμε καμία πίεση ή κανένα βασανισμό, χωρίς να υπογράψω καμιά δήλωση. Η σύλληψή μας αυτή έγινε πιθανό για να εξακριβώσουν ποιοι είμαστε (...).

Υστερα από λίγες μέρες ο Θόδωρος Ζέγκος μου είπε ότι είσαι μέλος του κόμματος (ΚΚΕ) και ζήτησε να κάνουμε οργάνωση στα ΤΤΤ (ο Ζέγκος τότε ήταν απολυμένος από την υπηρεσία, ήτανε συνταξιούχος φυματικός). Εγώ είχα υπόψη μου από τις συζητήσεις και για την παλιά και προσωρινή Κεντρική Επιτροπή, ότι είναι ύποπτες χαφιεδικές κ.λπ., αρνήθηκα στο Ζέγκο και του είπα ότι θα είμαι σύμφωνος αν μου το πει ο Νίκος Τσέντος ή ο σ. Κατσιγιάννης, τους δύο αυτούς συντρόφους τους γνώριζα καλά και είχα εμπιστοσύνη.

Ύστερα από δύο τρεις μέρες με βρήκε ο σ. Νίκος Τσέντος (στην Κατοχή δούλευε σαν στέλεχος στο εργατικό ΕΑΜ, τον γνωρίζει καλά ο σ. Θέος και Πλουμπίδης, μετά τη Βάρκιζα ήτανε στο νοσοκομείο της Βούλας, είχε σπονδυλίτιδα) και μου είπε ότι είμαι μέλος του κόμματος και ότι με το σ. Κλάδη και Μπρουλιδάκη να φτιάσουμε την οργάνωση στα ΤΤΤ.»*

 *Σημείωση: Το κείμενο του “Γιώτη” είναι αποκαλυπτικότατο , τόσο για τον ρόλο του Ζέγκου «για την παλιά και προσωρινή Κεντρική Επιτροπή» αλλά κυρίως το γιατί άφησε ελεύθερο τον καταζητούμενο αλβανό Ζέγκο η ασφάλεια, ενώ είχε στα συρτάρια της την κατωτέρω φωτογραφία του παράνομου και "επικίνδυνου", που την είχε βγάλει ο άλλος αλβανός  από την Κορινθία Κων. Μανιαδάκης!

  Γ / Από το βιβλίο του Ροδάκης Π.  «Καλάβρυτα 1941-1944 Η αντίσταση στην επαρχία, Το ολοκαύτωμα» Εκδόσεις: Παρασκήνιο. Αθήνα 1999.σελ 42 διαβάζουμε :

«Μια συγκροτημένη κίνηση με στόχο την ανασύσταση Εαμικών οργανώσεων στην Πάτρα αρχίζει το Δεκέμβρη του 1941, όταν στάλθηκε στην πόλη ο Ζέγκος, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ από την Αθήνα. Με δική του πρωτοβουλία δίνει εντολή σε παλιούς κομμουνιστές να συγκροτήσουν τριάδες ΚΚΕ και ΕΑΜ.»

Δ/ Από το βιβλίο του Λαρισαίου Βασ. Μπαρτζιώτα ( ή Φάνης, ακριωναυπλιώτης, γραμματέας της ΚΟΑ.) «Άστραψε φως στην Ακροναυπλία». 1977, διαβάζουμε:

 «[…]Πρέπει όμως, να εξασφαλίσουμε καθημερινά νέα από το στρατόπεδο για την πορεία των επιχειρήσεων στο Ανατολικό Μέτωπο (σ.σ. μετά τη Μάχη της Μόσχας). (σ.εμού: Η Μάχη της Μόσχας έγινε από Οκτώβριο 1941 μέχρι Ιανουάριο 1942) Πώς θα λύσουμε το πρόβλημα αυτό; Ο γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής της Κομματικής Οργάνωσης του Άργους (που στο μεταξύ είχε ανασυγκροτηθεί), ο Θόδωρος Ζέγγος, πρώην Ακροναυπλιώτης που δραπέτευσε, μας βοήθησε να προμηθευτούμε ένα ραδιόφωνο.

 Το μπάσιμο του ραδιοφώνου στην Ακροναυπλία στάθηκε ολόκληρη επιχείρηση. Σ’αυτήν πρωτοστάτησαν ο Νίκος Αραμπατζής, ο Γιώργης Γεωργίου και άλλοι κομμουνιστές. Το κρύψαμε μέσα σε κόφες (καλάθια) από ντομάτες. Οι Ιταλοί καραμπινιέροι ερεύνησαν τις πρώτες κόφες και δεν προχώρησαν παραπέρα, όπως έκαναν συνήθως. Το ραδιόφωνο βρισκόταν στις άλλες κόφες (στο κέντρο) κι έτσι μπήκε στην Ακροναυπλία. Σαν το πρώτο χελιδόνι. Αν μας ανακάλυπταν, κάμποσοι από εμάς θα έπαιρναν το δρόμο του εκτελεστικού αποσπάσματος![…]

Οι δεσμώτες συνήθως τραγουδούσαν την ώρα που παίρναμε τις ειδήσεις και έτσι οι σκοποί δεν άκουγαν τον θόρυβο του ραδιοφώνου. Σε λίγο εξασφαλίσαμε από τους κομμουνιστές του Ναυπλίου καθημερινό δελτίο ειδήσεων με τα πολεμικά νέα και χρησιμοποιήσαμε το ραδιόφωνο με προσοχή. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας είναι πια λεπτομερειακά κατατοπισμένοι πάνω στην πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων.»

Ε/ Από το βιβλίο  του Κορίνθιου αρχειομαρξιστή ΕΑΜίτη και ΕΛΑΣίτη Διονύση Θωμαϊδη «ΓΙΑ ΜΥΜΗΣΗ ΚΙ΄ΑΠΟΦΥΓΗ»/1982,σ.71 (βλ.”ανάρτηση 067”),διαβάζουμε:

«Μια άρρωστη διαταγή

Για να μην την ονομάσω αλλιώς, μια διαταγή εξέδωσε ο εκπροσωπών το ΚΚΕ Κορινθίας ακροναυπλιώτης Τριαντάφυλλος (μετά έγινε «Στάθης» και με δίκασε).

Η διαταγή έλεγε:

«Οι παράνομοι να εξαφανιστούν από το παραλιακό κέντρο Θωμαϊδη». Πέντε ανθρώπους παράνομους (αναφέρω κι αλλού) φιλοξενούσα την ημέρα. Και τα βράδυα, για λόγους ασφαλείας, εχάνοντο.

Πέρασε μια μέρα, δυό…, άρχισα ν΄ ανησυχώ για τους ανθρώπους, που δεν είχαν φανεί…

Την Τρίτη μέρα κατέβηκα να ρωτήσω τι έγιναν οι άνθρωποι. Σε μια στιγμή, στην πλατεία, αντάμωσα το «Γέρακα» -το Ράλλη- και τον ρωτώ μήπως ξέρει τίποτα για τους φιλοξενούμενους, γιατί ανησυχώ…

 -Θα σου πώ κάτι, μου λέει, αλλά σε παρακαλώ μη μ΄ εκθέσεις…

-Λέγε ρε Βασίλη…

-Πήραν εντολή να φύγουν από εκεί

-Γιατί;

-Δεν ξέρω… Μη μ΄ εκθέσεις σε παρακαλώ…

Εδώ θέλω να σημειώσω, ότι ο Γέρακας έγινε ένας από τους καλύτερους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και το οικτρό τέλος του ήταν να τον πάρουν από την Αίγινα, που ήταν φυλακή και να τον εκτελέσουν μια μέρα στο Γουδί μαζί με άλλους, σύνολο δεκαπέντε…»*

 *Σημείωση: Η “άρρωστη διαταγή” του "Στάθη" εστάλει προτού ακόμα στηθούν οι οργανώσεις του ΕΑΜ στην Κόρινθο, δηλ. το 1942!

ΣΤ/ Από το βιβλίο του Γίαννη Ιωαννίδη «Αναμνήσεις», εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1979,  ( Ο Ιωαννίδης εστάλει από την Ακροναυπλία το 1942 στο Σανατόριο Πέτρας Ολύμπου και τον Ιούλιο δραπετεύει από εκεί και γίνεται,   οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ) , διαβάζουμε:

«ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Αυτό έγινε πριν την κήρυξη του πολέμου;

ΙΟΑΝΝΙΔΗΣ: Μετά κηρύχτηκε ο πόλεμος. Πάει ο Ανδρέας κηρύχτηκε ο πόλεμος. Κατάλαβες;

Εν τω μεταξύ πιο μπροστά είχαν φύγει από την Ακροναυπλία ο Σπύρος Καλοδίκης, ο Θόδωρος Ζέγγος, ο άλλος…πως τον λέγαν…από την Πελοπόννησο, που τραγουδούσε καλά, πολύ γνωστό πρόσωπο…Ήταν περί τους εννέα, όλοι φυματικοί και κρατούνταν στην απομόνωση. Στην κατάσταση αυτή ήμουν και εγώ, αλλά ο Μανιαδάκης με έσβυσε. Αυτοί μόλις πήγαν στο σανατόριο της Πέτρας το σκάσανε, άλλος από δώ και άλλος από κεί. Και μάθαμε, πήραμε και γράμμα τους ότι βρίσκονται στην Αθήνα και κάνουν δουλειά. Όμως ακόμη δεν είχαν κατατοπιστεί τι είναι ο ένας και ο άλλος..

Όταν λοιπόν ο Τζήμας ήρθε σε επαφή με τον Καλοδίκη αυτός του λέει: μακριά από την «Προσωρινή» Είναι χαφιέδες. Ο Σπύρος, που το μάτι του έκοβε, αμέσως κατάλαβε ότι πρόκειται περί χαφιέδων.

ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Αυτός από την Πελοπόννησο μήπως ήταν ο Ζαρογιάννης;

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Ναι ο Ζαρογιάννης ήταν.

(Σελ. 72)

*

ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ:Αυτή η απόφαση (καταγγελία) της ΚΕ είναι της παραμονές της κατάρευσης του μετώπου και θέτει αυτό το ζήτημα, τίποτε άλλο…Για τον Μόσχο και τον Ζέγγο…

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Τον Ζέγγο ξέρεις γιατί τον βάζουν; Γιατί ο Θόδωρος Ζέγγος μαζί με τον Σπύρο Καλοδίκη κάνε την και καινούργια οργάνωση σύμφωνα με της εντολές που είχαν από μένα. Κατάλαβες τι γίνεται; Αυτοί κάναν και της πρώτες επαφές μ΄ αυτή την «Προσωρινή Διοίκηση», με μέλη της κπλ. Και βγάλαν το συμπέρασμα ότι είναι χαφιέδες και σου λέει φυλαχτείτε. Αυτοί, της παλιάς ΚΕ, τώρα φαίνεται ότι…Αυτό το πράγμα είναι έτσι. Αυτοί βγήκανε να κάνουνε τη δουλειά έξω από τη μία και την άλλη ΚΕ. Να κάνουμε μια οργάνωση χωριστή, την ανεξάρτητη οργάνωση της Αθήνας. Και είχαμε οδηγίες από μένα. Ήτανε να πάω και εγώ, αλλά την τελευταία στιγμή με κόψανε εμένα. Εγώ της μίλησα τι μπορούν να κάνουν αν βγούν. Να δούν κιόλας αν εκεί οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές να της γράψουν για να κάνουμε φασαρία να με στείλουν και μένα στο σανατόριο της Πέτρας.

(Σελ. 115)

*

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Για την οργάνωση του ένοπλου αγώνα πρέπει πρώτα πρώτα να έχεις Κόμμα και πρέπει να δούμε πως ήταν το Κόμμα τότε, αν μπορούμε να κάνει αυτό το πράγμα.

Από την Ακροναυπλία πρώτα βγήκαν τα γράμματα.* (*σ. εμού: Ζέγκος και…) Έπειτα βγήκαν οι σλαβομακεδόνες με τον Τσίπα* (*σ. εμού, Ανδρέας Τσίπας: Στις 30 Ιουνίου 1941 με επέμβαση της Βουλγαρικής πρεσβείας, στους Γερμανούς,  αποφυλακίστηκε σαν σλαβομακεδόνας από την Ακροναυπλία μαζί με 26 άλλα μέλη του ΚΚΕ,και γίνεται γραμματέας του ΚΚΕ, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1941που ανέλαβε ο Σιάντος ) και άλλους που είχαν ακούσει χίλιες φορές τα και πώς πρέπει να κάνουν και το  ξέραν καλά αυτό από την Ακροναυπλία. Και αυτοί βοήθησαν. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς και από αυτούς που ήταν τότε έξω. Αυτό το λέει ο Πετρής Ρούσος. Φυσικά το λέει όταν είναι μαζί μου. Αλλού τι λέει δεν ξέρω. Ήταν και η Χρύσα Χατζηβασιλείου, που σ΄ αυτά τα ζητήματα είχε περισσότερη αντίληψη. Δεν γίνεται καν συζήτηση γι΄ αυτό. Σιγά σιγά σχηματιζόταν η αντίληψη για την ένοπλη πάλη που έπαιρνε υπόψη και τα καινούργια στοιχεία. Βγήκε έξω και ο Σιάντος κι αυτό το ζήτημα άρχισε να ξεκαθαρίζει καλύτερα. Στο μεταξύ όμως είχαν βγεί από την Ακροναυπλία και ορισμένα γράμματα που τα είδε ο Σιάντος.

(Σελ. 153-154)

*

Στη Συνδιάσκεψη είχαμε τους περισσότερους δηλωσίες μέσα στο Κόμμα. Όλα τα μέλη του Κόμματος τότε ήσαν δώδεκα με δωδεκάμισι χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα και δεν είχαμε ακόμα σύνδεση με όλους.

(Σελ. 170)  »

Ζ./ Από το βιβλίο του  Πολύδωρα Δανιηλίδη, “Ο Πολύδωρος θυμάται"/ 1989,σ.226 (Ο Πολ. Δανιηλίδης ή Αχιλλέας, ήταν μεγαλο-στέλεχος του ΚΚΕ εστάλει στην Πελοπόννησο ως πολιτικός επίτροπος της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, έως τον Ιούνιο του 1944 , οπότε ανέλαβε την συγκρότηση Πολιτοφυλακής Πελοποννήσου), διαβάζουμε:

«Τελευταίες μέρες * (*σ. εμού: εννοείται περί 20 Αυγούστου 1949 στο Βίτσι, προτού περάσουν οι του Δ.Σ. στην “Aλβανία” !)

…………κι έφτασα τέλος στη Χαλάρα.

Την πρώτη μέρα που έφτασα εκεί, πήγα στο πυροβολικό, όπου ήταν ο φίλος μου ο Ζέγγος ο Τριαντάφυλλος. Είχα να τον δω από την Πελοπόννησο. Κάναμε μια συνέλευση…..»*

*Σημείωση: Ο Πολ. Δανιηλίδης γράφει τ΄ όνομα “Ζέγγος”, για τον «φίλο» του, όπως και ο Γιαν. Ιωαννίδης  τα άλλα μεγαλο-στελέχη του ΚΚΕ  τον αναφέρουν με το πραγματικό επώνυμό του “Ζέγκος” !!!

ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ και ΘΕΟΔ. ΖΕΓΚΟΣ
     Το χωριό «ΝΤΟΥΣΙΑ» σήμερα ΚΕΦΑΛΑΡΙ, είναι ένα Αρβανιτοχώρι της περιοχής της Στυμφαλίας, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Αλέξανδρος Μαυραγάνης, ο μετέπειτα Ενβέρ Χόνζα κομμουνιστής δικτάτωρ της Αλβανίας και σφαγέας Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Τα στοιχεία για την καταγωγή, του «Ενβέρ Χόνζα» είναι  ανεπίδεκτα αμφισβητήσεως και μόνο τα συμπεράσματα το γιατί του δόθηκε αυτός ο ρόλος, είναι για σοβαρή διερεύνηση.(βλ. "ανάρτηση" 053)

Στη κατοχή όλοι οι κάτοικοι του χωριού γνώριζαν ποιός ήταν ο Ενβέρ Χόνζας, όπως και οι Γερμανοί και σίγουρα και ο συν-πατριώτης του αλβανός, μεγάλος συνωμότης Θεόδ. Ζέγκος που λημέριαζε στην περιοχή. Οι Γερμανοί και συνεργάτες τους μάλιστα απειλούσαν τους αντάρτες, ότι θα κάψουν το χωριό του Χότζα… και το έκαψαν!

Κατωτέρω ο ΕΛΑΣίτης  Γιώργος Δερβεντζής(ή Βελισσάριος) καταγωγή από το χωριό Μπάσι, σήμερα Δροσοπηγή Στυμφαλίας  στο βιβλίο του «Αντί πάσης θυσίας»/ΟΠΤΙΜΑ/1992, σ. 59,60 περιγράφει:

ΤΟ «ΖΑΛΟΓΓΟ» ΤΗΣ ΝΤΟΥΣΙΑΣ

9 του Μάρτη 1944, πρωί. Η γερμανική φάλαγγα που κατέβαινε από τον Φενεό, με οδηγό τον προδότη Θανάση Κλουσινιώτη, πέρασε από την Καστανιά, με κατεύθυνση προς το Μπάσι. Στο πέρασμά τους οι Γερμανοί ρήμαζαν τα αγροτόσπιτα των χωρικών. Κοντά στα Κιόνια ένα τμήμα του ΕΛΑΣ τους κτύπησε, σκότωσε τέσσερις και τραυμάτισε δεκαπέντε. Οι Γερμανοί μπήκαν στα σπίτια στα Κιόνια, έβαλαν μπροστά τα γυναικόπαιδα κι έτσι ανάγκασαν τους αντάρτες να αποχωρήσουν.

Ύστερα, φόρτωσαν τους νεκρούς και τους τραυματίες στα ζώα που επιτάξανε από το χωριό και τράβηξαν για το Κιάτο, ακολουθώντας το μουλαρόδρομο Μπούζι-Ντούσια.

Όταν έφτασαν στο διάσελο, ανάμεσα στο βράχο Φρεγάνι και την περιοχή Παπαρρηγόπουλου, πέσανε σε ενέδρα που είχανε στήσει οι αντάρτες του 7^ου λόχου και σκοτώθηκαν καμιά δεκαριά από δαύτους, μαζί με το λοχαγό τους. Οι Γερμανοί, τριπλάσιοι σε αριθμό από τους αντάρτες αναδιπλώθηκαν και προσπάθησαν να βρούν διέξοδο φυγής. Επωφελούμενοι από το σκοτάδι που ήρθε στο μεταξύ, διέφυγαν πανικόβλητοι στο Κιάτο, όπου έφτασαν νύχτα και ανάφεραν τα καθέκαστα στη διοίκησή τους στην Κόρινθο.

Οι Γερμανοί λύσσαξαν. Πλαισιώθηκαν με μια δύναμη ταγματασφαλιτών και με οδηγό τους τον γκεσταπίτη ανθυπασπιστή Βλάσση Στέφα από τη Ντούσια,*
   *{ σ.εμού: (…κατάθεση του ανθυπολοχαγού πεζ. Βλάσιου Στέφα (γενν.1916 στο Κεφαλάρι Κορινθίας) της Φρουράς Κορίνθου για τον μόνιμο επιλοχία πυρ. Αλέξανδρο Κατσαρό: «Δια διαταγής του ΥΕΑ [Δεκέμβριος 1943] άπαντες οι μόνιμοι Υπαξιωματικοί εκαλούμεθα όπως λάβωμεν Φύλλον Πορείας και υπηρετήσωμεν εις τα Τάγματα Ασφαλείας Αθηνών. Εγώ προ της κοινοποιήσεως της διαταγής, ως αρχαιότερος εκ των υπαξιωματικών, βολιδοσκοπών τους άλλους συναδέλφους διά την στάσιν των, διεπίστωσα πλήρη ομοφωνίαν, πλην του μονίμου επιλοχίου Πυροβολικού Κατσαρού Αλεξάνδρου, όστις κατά τας συλλεχθείσας πληροφορίας ήτο μέλος του ΕΛΑΣ. Δύο ημέρας προ της αναχωρήσεως μας διά Αθήνας πληροφορούμαι ότι την εσπέραν της 3^ης ή 4^ης Ιανουαρίου αναρχικοί κομμουνισταί μετέβησαν την νύκτα εις την οικίαν του επιλοχίου και νυν Ανθυπασπιστού Αυγερινού Χρήστου, ήτις ευρίσκετο εις το άκρον της πόλεως [Κορίνθου], και  υπό την απειλήν περιστρόφων απήγαγον αυτόν προς έγνωστον κατεύθυνσιν,[…] Μετά πάροδον δύο ημερών ανεχωρήσαμεν διά Αθήνας πλην του επιλοχίου Κατσαρού Αλεξάνδρου, όστις εδραπέτευσεν εις τας τάξεις του ΕΛΑΣ») (« Έκθεσις μάρτυρος». Κόρινθος 11 Αυγούστου 1947, ΥΣΠ, ατ.εγγρ. Χρ. Αυγερινού)…/ (Πηγή-Βιβλίο: Εθνικιστική «αντίδραση» και Τάγματα Ασφαλείας-ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ-2018)}

φτάνουν πριν ξημερώσει στο Καίσαρι. Ο 7^ος λόχος του ΕΛΑΣ που τους είχε χτυπήσει το προηγούμενο βράδυ είχε αποτραβηχτεί στον Ασπρόκαμπο για να μπορέσει να΄ρθει σε επαφή με το τάγμα του.

Στο μεταξύ, οι κάτοικοι της Ντούσιας αφήσαν τα σπίτια τους και έφτασαν στα ριζώματα της Ζήρειας. Μερικοί πήγαν στο εκκησάκι του Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται στη ράχη, δεξιά και πάνω από το χωριό. Άλλη  μια ομάδα Ντουσιαϊτες τράβηξαν κατά τα Χάνια, στο σημείο που περνάει η δημοσιά Κιάτου-Στυμφαλίας. Ο Σταύρος Μπισμπίκης από τη Ντούσια, πήγε στο μέρος που έγινε η μάχη κι έψαχνε να βρει κανένα όπλο. ΄Ενας Γερμανός τραυματίας που είχε απομείνει εκεί τον πυροβόλησε και τον σκότωσε.

Το πρωί της 10^ης Μαρτίου 1944, οι Γερμανοί με τους ταγματασφαλίτες ξεκίνησαν από το Καίσαρι σε δύο φάλαγγες. Η μια με οδηγό το Στέφα, που ήξερε τα κατατόπια,ακολούθησε την ορεινή διάβαση προς τα «Σιώματα» για να υπερφαλαγγίσει το χωριό. Η άλλη πήρε τη δημοσιά. Όταν οι Γερμανοί έφτασαν στα Χάνια, τους αντιλήφθηκε ο Τρύφωνας Παπαγιαννόπουλος, που τρέχει στο χωριό και αρχίζει να χτυπάει την καμπάνα για να φύγουν όσοι είχαν απομείνει από τους κατοίκους του.

Η γερμανική φάλαγγα, με το Στέφα, έφτασε στον προφήτη Ηλία, μπλοκάρισε εκείνους που είχαν καταφύγει εκεί, κυρίως γέρους, άνδρες και γυναίκες. Ο Ηλίας Γκίρκης ξεφεύγει από το μπλόκο και κάνει το πήδημα του θανάτου από το βράχο. Πέφτει πάνω στα πτώματα των άλλων και γλίτωσε. Οι άλλοι Γερμανοί, που έρχονταν από τη δημοσιά μπήκαν στο χωριό! Ό,τι βρίσκουν μπροστά τους το καταστρέφουν. Στα σπίτια βάζουν φωτιές, και ό, τι ζωντανό υπάρχει το ξεκοιλιάζουν με τις ξιφολάγχες τους. Έτσι σκότωσαν τον Γιώργη Σταματόπουλο, τη Φροσύνη Λεβιδιώτη, το Χρήστο Τσακόπουλο, την Παναγούλα Κούμπουλα, ενώ τη 17χρονη Ασήμω Κατσαβού, μισοπεθαμένη, τη ρίχνουν στη φωτιά και την καίνε ζωντανή! Το 18χρονο Αποστόλη Χαλκιά που ήταν παράλυτος από τη μέση και κάτω τον ξεκοιλιάζουν βάρβαρα. Ένα 15χρονο αγόρι, τον Βλάσση Δουβή, τον εκτελεί εν ψυχρώ ο αρχιτσολιάς Στέφας, που είχε κατέβει κι αυτός στο χωριό από τον Προφήτη Ηλία.

Και για να ολοκληρώσουν την καταστροφή, με τα πολυβόλα τους σκοτώνουν τα γιδοπρόβατα, τα μουλάρια, τα άλογα και τα βόδια που βρίσκουν στη γύρω περιοχή.

Όταν οι Γερμανοί έφυγαν από το καμένο χωριό, ο Χρήστος Νόβας, που είχε παρακολουθήσει κρυμμένος τη σφαγή, βγήκε αγνάντια κι έβαλε φωνή στη γυναίκα του, για ν΄ ακούσουν και οι άλλοι που είχαν γλιτώσει:

-Χαρίκλεια! Μωρή Χαρίκλεια! Μ΄ ακούς μωρή!... Έλα τώρα κάτου! Το χωριό κάηκε και οι Γερμανοί φύγανε. Τ΄ ακούς μωρή Χαρίκλεια!...

Κι έτσι αρχίσανε οι Ντουσιαϊτες να μαζεύονται στο χωριό τους για ν΄ αντικρίσουν αποκαϊδια και πτώματα!...

========================================

Tο σπίτι που γεννήθηκε ο "Ενβερ Χόνζα" το οποίο το είχαν κάψει τότε, σήμερα ανήκει στον ανιψιό του, Απόστολο Μαυραγάνη γιού του Λεωνίδα Μαυραγάνη  και συζύγου της Αικατερίνης Μητσοτάκη. 

========================================

Ο αρχιγκεσταμπίτης της Κορίνθου Βασ. Πανούσης στην εφημερίδα του “ΣΗΜΑΙΑ” που εξέδιδε στην Κόρινθο, την 2-5-1947(βλ. “ανάρτηση”(098)) γράφει:

«διαβόητον ανακριτήν Στάθην επωνομαζόμενον Κόκκινον Άγιον».

Σίγουρα θα ήξερε για την σχέση του Ζέγκου με τους παπάδες για να τον χαρακτηρίζει "Άγιον"!

Επίσης σε άλλο τεύχος της εφημερίδος την 9-4-1948 γράφει:

«Εις τας κρατικάς φυλακάς κρατείται κάποιος νόθος, διεστραμμένος και υπόπτου προελεύσεως *(*σ.εμού: αφήνει υπονοούμενα για την καταγωγή του Πολιτικού Επιτρόπου/6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, Ευαγγ. Λέκκα μιάς και ήταν αρβανίτης-Από το χωριό Αθήκια) αιμοσταγής κακούργος ακούων εις το όνομα Ευάγγελος Λέκκας ή καπετάν Νικήτας.»

==============================

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΔ. ΖΕΓΚΟ

    Ο Θεόδωρος Ζέγκος στη πόλη  Ζγκορζέλετς Πολωνίας, είναι αυτός ο καραφλός με τα γυαλιά, στο πίσω μέρος και στο κέντρο της φωτογραφίας. Πίσω από τον καθιστό ο ψηλός  είναι ο Barcikowski Wladyslaw αρχίατρος στο παράνομο νοσοκομείο "250" στην Πολωνία για τους έλληνες τραυματίες του ΔΣΕ, οι άλλοι είναι Έλληνες πρόσφυγες!

==============================

Ο Θοδ. Ζέγκος στο κέντρο της φωτογραφίας, στην 3 σειρά πίσω από τον καθιστό αριστερά κιθαρίστα, αυτός με την καράφλα, μύστακα και μαύρο σακάκι. Η φωτογραφία είναι του 1955, το καλοκαίρι όταν η χορωδία, (με μαέστρο τον Ζέγκο !) και το συγκρότημα χορού των Ελλήνων προσφύγων από την πόλη Ζγκορζέλετς που πήρε μέρος σε Φεστιβάλ στη Βαρσοβία της Πολωνίας.

==============================

Ο "Δάσκαλος" Θοδ. Ζέγκος αυτός με τα γυαλιά.

 ==============================

Ο Θεοδ. Ζέγκος ,ο πρώτος από αριστερά καθιστός (γονατιστός) σε "πικ-νικ" των πολιτικών προσφύγων .(Στη φωτογραφία απεικονίζονται η γυναίκα του και μία από τις 3 κόρες του.)

==============================

ΦΩΤ.:TIMHTΙΚΗ ΠΛΑΚΕΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ  "ΔΑΣΚΑΛΟ" ΘΕΟΔ. ΖΕΓΚΟ!

{Στις 18 Μαΐου 2011 έγινε στο φιλόξενο χώρο του Ιωνικού Κέντρου στην Πλάκα η εκδήλωση που σκοπό είχε να τιμήσει τους εναπομείναντες εν ζωή δασκάλους, που μας δίδαξαν την ελληνική γλώσσα στην χώρα που μας φιλοξένησε, την Πολωνία.[…]

Επίσης απονεμήθηκαν αναμνηστικές πλακέτες σε δασκάλους που δεν βρίσκονται εν ζωή, τις οποίες παρέλαβαν συγγενείς τους και είναι οι εξής.

1. ΖΕΓΚΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

[…] }

==============================

      Φωτ.: Από το βιβλίο του παπά Σπύρου Ναούμ Ζέγκου....Η φυσιογνωμική ομοιότητα του παπά-Ναούμ με τον Θεόδωρο Βασ. Ζέγκο είναι προφανής!

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παρατιθέμενα σ΄αυτή την “ανάρτηση” δεν έχουν σκοπό συμπεράσματος εάν οι Αρβανίτες είναι Έλληνες ή όχι. Προσωπικά προβληματίζομαι μόνο, τι φοβεροί συνειδητοί ανθέλληνες είναι αυτοί, οι Αλβανοί!

==============================

Ο Παπά Σπύρος Ναούμ Ζέγκος στο αναφερθέν βιβλίο του, απροκάλυπτα, αναφέρει ότι είναι αλβανός και είναι υπέρ της χριστιανικής συνομοσπονδίας των δύο λαών. Για τον αλβανό παππού του ,Δαρδαίο Πολύκαρπο Μπιθικούκη…γράφει ένα σύντομο βιογραφικό:

«Μητροπολίτης Λαρίσης Πολύκαρπος ο Δαρδαίος. Θεολόγος. Εχειροτονήθη Ιεροδιάκονος εν Άρτη υπό του Μητροπολίτου αυτής Μακαρίου τω 1806. Μετά έτος, μεταβάς εις Κωσταντινούπολιν προσελήφθη ως Ιεροδιάκονος και Γραμματεύς παρά του Μητροπολίτου Δέρκων Ρωμανού(ή Γερμανού). Τω 1808 μετέβη εις Έφεσον παρά τω Μητροπολίτη αυτής Μακαρίου (πρώην Άρτης), όστις εχειροτόνησεν αυτόν Επίσκοπον Τρωάδος, έμειμε δε εκεί ως βοηθός Επίσκοπος του Εφέσσου. Μετά έτος θανόντος τούτω διωρίσθη τοποτηρητής του επί δύο έτη, τω δε 1811 εξελέγη Μητροπολίτης Λαρίσης και εχρημάτισεν εν αυτή [πλήν δύο ετών 1818-1819, ένεκεν του υπό του Αλή πασά καταδιωγμού] μέχρι του 1821 οπότε κατά μήνα Σεπτέμβριον εκαρατομήθη εν Λαρίση.»(σελ.126)

Κατωτέρω ένα αξιολογότατο άρθρο του "Αναγνώστη Λασκαράτου," σχετικά με τα αναφερόμενα στο βιβλίο του παπά-Ζέγκου και άλλα συναφή:

Πως ο Αλβανός μητροπολίτης Λάρισας Πολύκαρπος Μπιθικούκης =Κοκκινοκώλης ή Δαρδαίος =Aχλαδαίος, γίνεται κι αυτός Έλληνας

‘Mπίθι’ στα αλβανικά είναι τα οπίσθια (για να το πω όσο πιο ευγενικά γίνεται) και ‘κούκι’, σημαίνει κόκκινο (Κριεκούκι=Κόκκινο κεφάλι). Tα λέω αυτά  γιατί στα 1811 ο Πολύκαρπος Μπιθικούκις (=Κοκκινοκώλης), από τη Νότια Αλβανία, γιός κάποιου με το αλβανικό επώνυμο Μπότση(ς), κατσικώθηκε, χάρις στην εύνοια του Αλή πασά, δεσπότης στην τότε εκτεταμένη Αρχιεπισκοπή της Λάρισας, προερχόμενος από την νεκρή επισκοπή Τρωάδος, ως βοηθός του μητροπολίτη Εφέσου. «Ty te duva si vella» (‘σ’αγαπώ σαν αδέρφι’), του έλεγε, κατά τους ιερωμένους βιογράφους του, ο πασάς των Ιωαννίνων.  Στη νέα έδρα του έγινε φίλος του δευτερότοκου γιού του Αλή και διοικητή της Θεσσαλίας Βελή, που σχεδόν ταυτόχρονα διορίστηκε κι αυτός στην πόλη και ήταν άνθρωπος υπερβολικά φιλήδονος αλλά και ιδιαίτερα φιλικός προς τους Χριστιανούς, που τους προστάτευε από τη βουλιμία του δεσπότη. Άλλωστε, πιθανότατα να ήταν, ως γιός Μπεκτασή, μπεκτασής και ο ίδιος, πιστός δηλαδή της πιο κοντινής στους Χριστιανούς ισλαμικής σέχτας, ιδιαίτερα πολυπληθούς μέχρι σήμερα στην Αλβανία (, όσο πιστός δηλαδή θα μπορούσε να είναι ένας γιός του Αλή, αφού και ο πατέρας του δεν ήταν συνεπής σε αυτά. Η Θεσσαλία είχε Μπεκτασήδες, μάλιστα μέχρι και το 1973, οπότε πέθανε ο τελευταίος (33ος) μπαμπάς (ηγούμενος), λειτουργούσε, επί πέντε αιώνες, ο ωραιότατος τεκές τους στην Ασπρόγεια Φαρσάλων. Ο Βελής είχε και αρχαιολατρικά (=αρχαιοκαπηλικά) ενδιαφέροντα, λέγεται μάλιστα πως για να ικανοποιήσει το φιλοχρήματο πάθος του και να παζαρεύει την αξία των ευρημάτων είχε μελετήσει τον Παυσανία. Άλλωστε ο Βελής, που φαίνεται ότι έπασχε από αφροδίσια νοσήματα, είχε πάντα δίπλα του τον εξαιρετικό λόγιο, μαχητικό δημοτικιστή, πατριώτη και οπαδό του Διαφωτισμού, Έλληνα γιατρό, βοτανολόγο, φαρμακοποιό και ποιητή Γιάννη Βηλαρά. Η αμοιβαία επωφελής συνύπαρξη των δυο αφεντάδων, του πασά και του δεσπότη, διαταράχθηκε αναπόφευκτα, αφού το αρβανίτικο πείσμα και των δυο δεν γνώριζε την υποχώρηση.  Αποκορύφωμα της σύγκρουσής τους ήταν η επιθυμία του πασά να δωρίσει την επισκοπή Σταγών, της Αρχιεπισκοπής της Λάρισας, σε κάποιον  άρπαγα καλόγερο Άνθιμο, ενώ ο Μπιθικούκις την είχε ήδη πουλήσει, όπως ομολογούν αφελέστατα οι ευσεβείς συναξαριστές του, στον εξ ίσου αισχρό καλόγερο Αμβρόσιο για 30.000 γρόσια, ο οποίος θα παρακαλέσω να μην μπερδευτεί με τον προηγηθέντα χρονικά Τρίκκης Αμβρόσιο (ως Τρίκκης και Σταγών, ενωμένη υπήρξε συχνά αυτή η επισκοπή), μαθητή πιθανότατα στη Λάρισα του δάσκαλου Νικόλαου Ζερζούλη, που τον συνάντησε το 1779 στα Τρίκαλα ο Σουηδός περιηγητής Ιάκωβος Jonas Björnstahl και ο επίσκοπος του μίλησε για το Νεύτωνα, το φιλόσοφο και μαθηματικό Wolff και το γιατρό και χημικό Boerhaave, πράγματα δηλαδή αδιανόητα για έναν ορθόδοξο κληρικό.

Στα 1818 ο Πολύκαρπος υποχρεώθηκε να το σκάσει στη Κωνσταντινούπολη, κάτω από την κατακραυγή των δυστυχισμένων Ρωμιών υπηκόων του, που δεν άντεχαν άλλο την αρπακτικότητά του, συναινώντας μαζί τους και του Βελή, ο οποίος είχε πια προσωπικούς λογαριασμούς μαζί του. Η επισκοπή του τότε πουλήθηκε διαδοχικά από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ σε δυο καλόγερους και  στα 1820, όταν ο Αλής συγκρούστηκε με το Σουλτάνο, ο Πολύκαρπος γύρισε μαζί με το Δράμαλη θριαμβευτής στη Λάρισα, συνεργάστηκε μαζί του στην καταστολή της στάσης του πασά των Ιωαννίνων και ο Βελής πήρε το θλιβερό δρόμο του αποκεφαλισμού του στην Ιστανμπούλ. Από τις πρώτες κινήσεις του εκδικητικού Μπιθικούκη ήταν να ζητήσει από το Δράμαλη να του παραδοθεί ο Τρίκης Άνθιμος, εξ αιτίας του οποίου είχε συγκρουστεί με το Βελή για «να τον κάνω τερπιέ», δηλαδή να τον σιγυρίσει, γιατί «μόνο αν έμπει στη Φραγκιά έτσι γλυτώνει από τα χέρια μου».  Ο Μπιθικούκης όμως δεν πρόλαβε να χαρεί την παλινόρθωσή του. Η εξέγερση των Ρωμιών του Πηλίου με αρχηγό τον Κυριάκο Μπασδέκη και το γενικότερο επαναστατικό κλίμα της εποχής, που οδήγησε ακόμη και στην εκτέλεση πιστών αξιωματούχων του Σουλτάνου όπως ο πατριάρχης, ο οποίος απέτυχε στην υποχρέωση που είχε να προλάβει την Επανάσταση, παρέσυρε και τον ίδιο στην τραγική μοίρα που είχαν πάντα οι Ρωμιοί Δραγουμάνοι, Βλαχομπέηδες, πατριάρχες κλπ που αποτύγχαναν στην αποστολή τους, όσες υπηρεσίες κι αν είχαν προσφέρει στο Δοβλέτι. Οι Σουλτάνοι δεν έκαναν εξαιρέσεις και δεν εκτελούσαν μόνο Βεζύρηδες και πασάδες, χάλαγαν και Ρωμιούς υποτακτικούς. Φύση καχύποπτη και ανασφαλής ο Δράμαλης και μη έχοντας καλή γνώση του χώρου, φοβούμενος επέκταση της Επανάστασης και στη Θεσσαλία φυλάκισε προληπτικά τον Αλβανό ρασοφόρο στο διοικητήριο και μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις αποφάσισε να τον εκτελέσει για εκφοβισμό. Ο παλιός φίλος των Αλή και Βελή είχε την ίδια μοίρα με τους προστάτες του.  Οδηγήθηκε στην όχθη της Σαλαμβριάς όπου όπως διηγούνται οι ιερείς βιογράφοι του αφού ζήτησε να κάνει «το ντουβά» του (αλβανικά προσευχή) φώναξε με θάρρος στη μητρική του γλώσσα στους Τούρκους δήμιους «βούρουνους», δηλαδή «χτυπάτε», αποκαλώντας τους ταυτόχρονα με την ευγένεια του Έλληνος χριστιανού μάρτυρα που ευτυχής πάει να συναντήσει το θεό του ή με την οργή του άρπαγα που χάνει μέσα από τα χέρια του τη δεύτερη σοδειά της αρχιερατικής καλοπέρασης, σε άψογη ελληνική, «κιοπεκλέρ» (‘σκυλιά’). Με παρέμβαση του Οθωμανού ιεροδικαστή της πόλης, το πτώμα του καλόγερου που ετελειώθη δια στόματος μαχαίρας, σαν καπουδάν-πασάς που έχασε μια ναυμαχία, ανασύρθηκε από τη λάσπη του υγρού πατέρα της νύμφης Δάφνης και κηδεύτηκε με αρχιερατικές τιμές, προεξάρχοντος του τοποτηρητή επισκόπου Θαυμακού (Δομοκού), που είχε ήδη διορίσει βιαστικά το πατριαρχείο. Προτομή του έχει στηθεί στο πάρκο του ναού του τοπικού Αγίου Αχιλλίου.

Από εδώ και πέρα, η νεοελληνική σχιζοφρένεια, εθελοτυφλία και μυθομανία πήραν τη σκυτάλη, πλαστογραφώντας δυο βασικά στοιχεία αυτής της τραγικής ιστορίας ενός χριστοκάπηλου εξουσιαστή καλόγερου, που διψώντας για ισχύ και καλοπέραση, όπως σχεδόν όλοι όμοιοί του μεγάλοι ρασοφόροι της εποχής, χρησιμοποίησε την τυραννική τουρκαλβανική εξουσία για να καθίσει στο σβέρκο των Χριστιανών υπηκόων του Σουλτάνου. Ο βιογράφος του, ο ιεροδιάκονος Ιγνάτιος, τον οποίο μαζί με άλλες πηγές (σιγίλλιο Γρηγορίου Ε΄ του 6/1820 κλπ) επικαλείται και ο δεύτερος βιογράφος του ο παπα-Ζέγκος («Βιογραφία Πολυκάρπου του Δαρδαίου….Εν Αθήναις, Τύποις Ι.Βάρτσου….1927»), Αλβανό τον ανεβοκατεβάζει σε κάθε ευκαιρία, άλλωστε το όνομά και του ίδιου του συναξαριστή «Έλληνα ιερέα», καθαρά αλβανικό, παραπέμπει στον περίφημο παπά Jani (Γιάννη) Zengo από τη Ντάρντα, έναν από τους πρώτους Αλβανούς φωτογράφους. «Ισχυρογνώμωνα Αλβανό», φέρεται να τον λέει κι αυτός να συγκατανεύει, ο ίδιος ο Γρηγόριος ο Ε΄, «είσαι Αλβανός σαν κι εμένα», είναι τα λόγια που αποδίδουν στον Αλή, «ερχόμενος δε ο Διονύσιος εις την Έφεσον είδε τον επίσκοπον Πολύκαρπον, τον περίφημον Αλβανόν….», στη Λάρισα «…ήλθεν ο Βελής ….και με αυτόν είχε σχέσεις μεγάλας ως αλβανοί και οι δυο…», «εγώ σε αγαπώ», φέρεται ότι του είπε ο Αλήπασας, «υπέρ τους άλλους δεσποτάδες, γιατί είσαι Αλβανός σαν εμένα…». Σήμερα όμως παρουσιάζεται ως ακραιφνής Έλληνας πατριώτης, μάλιστα και Φιλικός, ο παπα-Ζέγκος έχει και ατράνταχτο τεκμήριο για τη συμμετοχή του στην Εταιρεία, του το είπε «ο πάππος» του. Σε πείσμα αυτής της ελληνοποίησης όμως ή καλύτερα της βορειοηπειρωποίησης, ο ίδιος ο περιηγητής Ερρίκος Holland που μας τον περιγράφει εκτενώς (‘Travels in the Ionian Isles, Albania, Thessaly, Macedonia, &c: during the years 1812 and 1813’…,), λέει  πως ήταν ο μόνος Αλβανός επίσκοπος στην Ελλάδα, σπανιότητα που δεν πρέπει να μας παραξενεύει, αφού το πατριαρχείο της Ιστανμπούλ διόριζε, όπου το μπορούσε (όχι π.χ. στη «εθνικά» συνειδητοποιημένη Σερβία), από την Αντιόχεια και την Παλαιστίνη έως τη Βουλγαρία και την Αλβανία, συστηματικά Ρωμιούς επισκόπους, για να μπορεί να τους ελέγχει, περιφρονώντας απόλυτα το τοπικό ποίμνιο, γεγονός που αποπειράθηκε να το επαναλάβει στην Αλβανία μετά την πτώση του σταλινικού καθεστώτος, αλλά, με την εξαίρεση των Τιράνων, έσπασε τα μούτρα του πάνω στην εύλογη αλβανική αντίδραση. Μάλιστα αυτός που αποκαλείται στον εκκλησιαστικό ‘Κατάλογο των Αρχιερευσάντων’ μεταξύ 1821-1921 «Πολύκαρπος ο από Βιθικούκης» (με το προφανές λάθος πως εκτελέστηκε από το Δράμαλη το 1827, ενώ ο πασάς είχε πεθάνει από το 1922), σήμερα επιλέγεται να προσφωνείται Δαρδαίος, επειδή προφανώς το δεύτερο κρίνεται ότι αποπνέει ελληνικότητα. Όμως Ντάρντε σημαίνει αχλάδι και έτσι λέγεται το χωριό του (Dardhë ή Dardha ή Darda) στο Korçë (Κορυτσά), πολύ κοντά στο Vithkuqi (Βιθικούκι) και είναι αυτό αλβανικό τοπωνύμιο πόλεων, που συναντιέται σε τέσσερες ακόμη περιοχές της γείτονος, στη βορειότατη και εκτός κάθε ελληνορθόδοξης επιρροής παπική Σκόδρα, στο Eλμπασάν, στο Μπεράτι και στο Λέζε, την αποικία των Συρακουσίων Λισσό (θα μας πουν τώρα, ιδού η απόδειξις της αιωνίου ελληνικότητος των κάθε λογής Νταρνταίων). Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να το πεις το όνομα αυτό ελληνικό. Ίσως θα ήταν καλύτερο να λεγόταν ο Μπιθικούκις επί το ελληνικότερο Αχλαδαίος ή καλύτερα από τον πολύ πατριωτισμό του με το μανιάτικο Aχλαδάκoς (κατά το Μπαλτάκος-Μιχαλολιάκος) και να τον θεωρήσουμε στην ‘καλύτερη’ περίπτωση ως Αρβανιτόβλαχο, αφού νοτίως του Ελμπασάν, το οποίο οι μαυρόψυχοι «Ελληνόψυχοι», οι οποίοι ατιμώρητοι από την ελληνική Δικαιοσύνη δολοφονούν αθώους Αλβανούς φαντάρους (1994-φυλάκιο Επισκοπής) με τις ευλογίες του Χουντόδουλου ή εισβάλουν με αεροπλάνα (σμήναρχος Βρακάς), θεωρούν με τη φαντασία τους ως βορειότατο σύνορο του Ελληνισμού, υπήρχαν πολλά βλάχικα χωριά. Αλλά και όσοι αναζητήσουν σε αυτή τη Δάρδα τη μεγαλεπίβολη ετυμολογία των Δαρδάνων, αυτούς ο Όμηρος τους ταυτίζει με τους Τρώες, ενώ ο Στράβωνας (Ζ΄ V. 6, 7 & 12) τους αναφέρει ως Ιλλυριούς. Αλλά νομίζω πως τη χαριστική βολή τη δίνουν εγκυρότατοι Έλληνες συγγραφείς. O Ηπειρογράφος Παναγιώτης Αραβαντινός, (ή ‘Θεσπρωτός’) στη «Χρονογραφία της Ηπείρου….» (Αθήνα-1856, τόμ. Β’,  σ.113), αναφέρει: «Μπιθικούκι. –Κωμόπολις της Μακεδονίας κατά την επαρχία Κορυτζάς, οικητάς άλλοτε έχουσα περί τας 5.000 οικογενείας Βλαχικής καταγωγής, …». Το περιοδικό «Πανδώρα» των Ν. Δραγούμη-Κ.Παπαρρηγόπουλου και Α.Ρ.Ραγκαβή (1859-τ. 10, αρ.219, σ.69) χειροτερεύει ακόμη τα πράγματα διορθώνοντας και τον Αραβαντινό: «…εσφαλμένως λέγει περί της ερημωθείσης πόλεως του Βιθικουκίου, ότι κατοικείται από Βλαχικήν φυλήν, ενώ, οι κάτοικοί της ανέκαθεν υπήρξαν γνησιώτατοι Αλβανοί….». Ακολουθεί ο δάσκαλος και απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής Κωνσταντίνος Σκενδέρης στην «Ιστορία της Αρχαίας και συγχρόνου Μοσχοπόλεως….» (Αθήνα-1928, β’εκδ. σ.90): «Σφάλλεται ο ιστορικός ούτος εκλαμβάνων τους κατοίκους Βιθυκουκίου βλαχικής καταγωγής, ενώ είναι αλβανικής». Απλά λοιπόν το νεοελληνικό παπαδαριό βρήκε έτοιμο έναν δεσπότη στη Λάρισα  εκτελεσμένο από το Δράμαλη, και δεν έχασε την ευκαιρία, τον βάφτισε Έλληνα, τον είπε πατριώτη και μάρτυρα κι ας είναι τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Άλλωστε και τον αρχιεπίσκοπο (1923) και Αλβανό πρωθυπουργό (1924) Φαν (Θεοφάνη) Νόλι, έναν πολύ προικισμένο λόγιο που κήρυξε αυτοκέφαλη την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία, εισήγαγε την απαγορευμένη (!) από το αποικιοκρατικό ρωμέικο πατριαρχείο αλβανική στα λειτουργικά κείμενα και συνετέλεσε στην αλβανική εθνική αφύπνιση, οι Νεοέλληνες εθνικιστές τον συκοφαντούν, αυτόν το λογιότατο και πολυτάλαντο Αλβανό αγωνιστή δημοκράτη πατριώτη, που ακόμη και το καθεστώς Χότζα τον τίμησε, ως Έλληνα εξωμότη (!) που τάχα αυτοδιορίστηκε (!!) επίσκοπος. Άλλωστε ακόμη και τον Αλβανό ήρωα Σκεντέρμπεη (Γεώργιο Καστριώτη) και τον ίδιο τον Ενβέρ Χότζα (Αλέξανδρο Μαυραγάνη!) τους παρουσιάζουν ως Έλληνες. Μαθημένα λοιπόν τα βουνά στα χιόνια, παράδοση, κανόνας και τέχνη για τους «εθνικόφρονες» και για τον κρατικό ελληνορθόδοξο κλήρο είναι το ψέμα, η αντιστροφή της αλήθειας και η πλαστογραφία, οι ελληνοποιήσεις αλλά και οι αγιοποιήσεις ακόμη και κακούργων και κάθε λογής διαστροφικών δολοφόνων. .

Ας ελέγξουμε τώρα τον πατριωτισμό και το αρχιερατικό ήθος του Πολύκαρπου. Εδώ έχουμε σοβαρές μαρτυρίες, που εξευτελίζουν τα συνηθισμένα γυναικουλίστικα εγκωμιαστικά φληναφήματα του παπαδαριού, που προορίζονται για λαϊκή κατανάλωση. Του Βρετανού γιατρού και περιηγητή, βαρώνου sir Henry Holland και του εξαιρετικού τοπικού Φιλικού Ιωάννη Οικονόμου («Επιστολαί διαφόρων ‘Ιωάννου Οικονόμου Λαρισσαίου Έπιστολαί διαφόρων Ελλήνων λογίων, ανωτατάτων κληρικών, Τούρκων διοικητών, εμπόρων και έσναφίων..». Εκδ. Γ.Α.Αντωνιάδη, …Αθ.1964). Το επιφανέστατο αυτό τέκνο της Λάρισας (1783–1842), που μαθήτευσε στα σχολεία της Τσαριτσάνης και των Αμπελακίων κοντά στους μεγάλους δασκάλους Κούμα, Κωνσταντά, και στον ιατροφιλόσοφο Ασάνη, ταξίδεψε μετά στο Άγιο Όρος, στην Πόλη, στο Σινά, στην Αλεξάνδρεια, στη Σμύρνη, ασχολήθηκε με το εμπόριο, συνδέθηκε από τα νιάτα του με τη «Φιλόμουσο Εταιρία», εγκαθίσταται την ίδια εποχή με τον Αρχιεπίσκοπο στη Λάρισα, γίνεται μέλος και της «Φιλικής Εταιρίας» ως κεντρικό της στέλεχος στην περιοχή και από πουθενά δεν προκύπτει η ελάχιστη σχέση του ή εκτίμηση με τον φερόμενο από το παπαδαριό ως δήθεν Φιλικό, Πολύκαρπο, τουναντίον η συλλογή επιστολών του Οικονόμου, εκθέτει το ρασοφόρο φορομπήχτη ανεπανόρθωτα.

Λίγο μετά την εγκατάσταση του Βελή στη Λάρισα λοιπόν, τον Νοέμβρη του 1812, επισκέφθηκε την πόλη και ο Holland (1788-1873), που φιλοξενήθηκε για τέσσερες μέρες στο δεσποτικό και γνωρίστηκε με το Βηλαρά τον οποίο και εγκωμίασε. Ο ακάματος Κυριάκος Σιμόπουλος («Ξένοι ταξιδιώτες…», τ.Γ2-1997) μετέφερε αποσπάσματα της πολύ ενδιαφέρουσας και αναλυτικής περιγραφής του, ένα ελάχιστο μέρος της οποίας υπάρχει στο ελληνικό διαδίκτυο (ermionh.gr) και το μεταφέρω τιμής ένεκεν γιατί το μπλογκ αναφέρεται απαξιωτικά στον «εθνομάρτυρα» Πολύκαρπο:

«Θόδωρος Δημοσθ. Παπαδόπουλος (βιβλίο) Οι Άγιοι Πατέρες……Ο Κορίνθου…ο Τριπόλεως….Ο Λαρίσης Πολύκαρπος. Φίλος του Κωλέτη, κολλητός το Αλή Πασά. κάνει το τραπέζι στον Άγγλο γιατρό Herny Holland, o οποίος μας το περιγράφει: στο τρίπατο σπίτι του, ένα από τα καλύτερα της Λάρισσας… σερβίρεται από σερβιτόρους-κληρικούς-υπηρέτες, σούπα, βραστό πρόβατο, κοτόπουλα ψητά, αρνί ψητό, πουλερικά με κάστανε, αρνί με σέλινο, αρνί καπαμά, τυρί κατσικίσιο, αχλάδια ψητά και σταφύλια. Ο λόρδος γιατρός τάχασε. Ούτε στον πύργο του στην Σκωτία δεν είχε τέτοια μεγαλεία. Μα πως να έχει, όταν μας διαβεβαιώνει ότι ο εν Μητροπολίτης, μόλις σαραντάρης, είχε ετήσιο εισόδημα 9.000 λίρες…».

O Ηolland λέει πολλά ακόμη για τον Αλβανό δεσπότη, που όπως σημειώνει και ο Σιμόπουλος: «Ήλθε σε ρήξη με το ποίμνιό του και προκάλεσε εξέγερση λαϊκή επειδή κατέφυγε σε καταπιεστικά μέτρα (συλλήψεις, εξορίες) για να εισπράξει την εκκλησιαστική φορολογία. Ο ίδιος ο Βελή πασάς εκλιπαρούσε τον πατριάρχη Κύριλλο να σώσει τους χωριάτες του θεσσαλικού κάμπου από τον αχόρταγο μητροπολίτη». Ο Σιμόπουλος δεν τα βγάζει αυτά (τα συνήθη άλλωστε ήθη της κατά τον Ανώνυμο τον Έλληνα «μιαράς Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως») από το μυαλό του. Έχει μαρτυρίες ατράνταχτες τις επιστολές κληρικών και άλλων ηγετικών παραγόντων, που δημοσίευσε ο Ιωάννης Οικονόμος ‘Λαρισσαίος’, οι οποίες κονιορτοποιούν τις γελοίες παπαδίστικες πλαστογραφίες, που παρουσιάζουν τον Πολύκαρπο ως ιερομάρτυρα. Αυτή είναι και η αιτία που το δεσποταριό δεν τόλμησε να αγιοποιήσει και να αξιοποιήσει ευρύτερα το Μπιθικούκι, τρέμοντας τη συζήτηση που θα ξεσπάσει τόσο για την υποτιθέμενη ελληνικότητά του, όσο και για την τυραννική και αρπακτική διαγωγή του κι έτσι τον κρατάει λίγο στη ναφθαλίνη, αρκούμενο σε εσωτερική χρήση για τους Λαρισαίους πιστούς, τα κατηχητικά, τους ηλίθιους σέρφερ ενορίτες του διαδικτύου και τις γριές του εκκλησιάσματος. Αλλά ακόμη και ο ανόητος βιογράφος του ο παπα-Ζέγκος, δίνει άθελά του ενοχοποιητικά στοιχεία για τη φιλαργυρία του, το ίδιο βλακωδώς που το κάνει και για την αλβανική του καταγωγή. Συγκεκριμένα παραθέτει επιστολή του (12.7.1811) προς τον εκ των χωρεπισκόπων της μεγάλης περιφέρειάς του, τον άγιο Τρίκκης με την οποία ζητά από την «Θεοφιλίαν του» με απίστευτη επιμονή λεφτά «άσπρα, άσπρα, άσπρα», επαναλαμβάνοντας έτσι τρεις φορές την ιερή λέξη του θεού του Μαμωνά και ορίζοντας αναλυτικά τα ποσά για κάθε ζευγάρι από τα πνευματικά του πρόβατα: «…τα μεν ζητείτε διπλά προς παράδες 16 το κάθε ανδρογυνον, φιλότιμα ιερέως γρόσια 60 και ιερολογία αυτών διπλά ανά 12 και 12 συμποσούμενα γρόσια 24, εκατόν γρόσια διπλά λειτουργικά και το σιτάρι ανά δυο λουτζάκια το κάθε ζευγάρι….γρήγορα και σωστά…». Ιδού λοιπόν ο κηφήνας πατέρας που αραχτός στο επισκοπικό  μέγαρο φορολογεί τα φτωχόπαιδά του, χώρια το άρμεγμα που τους κάνει μέσα στο ναό, κανένας δισταγμός, καμία προτροπή οίκτου για όποιον δεν έχει να πληρώσει, αφού η Εκκλησία είχε το προνόμιο από τον Πορθητή να φυλακίζει, να εξορίζει, να τιμωρεί, να εξοντώνει κυριολεκτικά κάθε ενοχλητικό από το κοπάδι της, ώστε να μπορούν οι μιτροφόροι της σατράπες να καλοπερνούν, να αγοράζουν επισκοπικές έδρες και να τις επανακαταλαμβάνουν εξ εφόδου, όταν τις έχουν χάσει όταν αυτές ξαναμπούν σε ιερό πλειστηριασμό. Στο βιβλίο-θησαύρισμα του Οικονόμου, βρίσκουμε και επιστολές κάποιου Ίβου Δροσινού (το όνομα αυτό υπήρχε στα Αμπελάκια) με ημερομηνίες 5.10.1812 και 5.3.1813, όπου το πράγμα μπαίνει στη θέση του, ο Μπιθικούκης στολίζεται σαν «αρπακτικός έφορος», που «τυραννεί ως λυσσασμένος λύκος» και ο επιστολογράφος αναφέρεται  απαξιωτικά στη «μουτζουνάρα του».

Για να ξαναγυρίσουμε στον απόλυτα αντικειμενικό και ψύχραιμο Ηolland, o περιηγητής, αφού πει πως ο Πολύκαρπος σπάνια έβγαινε έξω από την Αρχιεπισκοπή του φοβούμενος προσβλητικές εκδηλώσεις των Οθωμανών σε βάρος του, περιγράφει μάλιστα μια από την οποία ο Αρχιεπίσκοπος ξέφυγε δίνοντας ένα νόμισμα στον Τούρκο που εισέβαλε στο μέγαρο-καταφύγιό του, δίνει μια κυριακάτικη εικόνα οπότε η Αρχιεπισκοπή γέμισε από Ρωμιούς που γονατίζοντας πολλές φορές μπροστά στο δεσπότη, του φιλούσαν ξανά και ξανά το χέρι και του ζητούσαν να λύσει τις διαφορές τους. Τους φόρους που μάζευε ο δεσπότης τους ήθελε για να ξεχρεώσει την επισκοπή του, όπως έκαναν τότε όλοι οι διαστροφικοί καλόγεροι που ήθελαν να γίνουν επίσκοποι ή πατριάρχες και αγόραζαν την αρχιεροσύνη με πίστωση. Γι’αυτό όπως επισημαίνει ο Σιμόπουλος, που αντλεί από τον απόλυτα έγκυρο λόγιο και πατριώτη Οικονόμο, ο πατριάρχης Κύριλλος Στ΄ (1813-1818) προσπαθούσε με γράμμα του να δικαιολογήσει στο Βελή πασά την αισχρή συμπεριφορά του Πολύκαρπου, εξηγώντας του πως οι συχνές εναλλαγές τεσσάρων δεσποτάδων στη Λάρισα, προκάλεσαν τα μεγάλα βάρη στους φτωχούς που τις πλήρωσαν, προσθέτοντας πως ο μητροπολίτης με την αυλή του χρειάζεται λεφτά για να ζήσει «φυλάτοντας την υπόληψή του….η μεγαλόνοια της υψηλότητός σας ημπορεί να το συμπεράνει». Τελικά όπως σημειώνει ο Σιμόπουλος βασιζόμενος στη συλλογή επιστολών του Οικονόμου, το ποίμνιο ξεσηκώθηκε σε εξέγερση και τον έδιωξε, στα 1818, για να τον παλινορθώσει στα 1820 ο Δράμαλης και για να τον στείλει τελικά στον πάτο της Σαλαμβριάς, παραδίδων ούτως την μνήμην του εις αιώνιον κερδοφόρον μνημόσυνον,  τελούμενον υπό των αλληλοεκθρονιζόμενων (με τη βοήθεια της Χούντας ή  των ΜΑΤ της Δημοκρατίας) μέχρι σήμερα μητροπολιτών της Λάρισας, που κάνα δυό από τους πρόσφατους, τραγική ειρωνεία, είναι Αρβανίτες.

(Πηγή: https://roides.wordpress.com/2014/11/01/1nov14/)

23/03/2020

Αετίων Σωτήριος Ριζόγιαννης

Υ.Γ. (22-12-21): Ο Θεοδ. Ζέγκος δεν δραπέτευσε τελικά, αλλά απελευθερώθηκε με απόφαση, του ίδιου  Αλβανού Κων. Μανιαδάκη υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας του Μεταξά. Βλ. “ανάρτηση” (115) Ο Αλβανός«Χασάπης με το ρετσινόλαδο» Κ. Μανιαδάκης απελευθέρωσε τον Αλβανό «Κόκκινο Άγιο» Θ. Ζέγκο

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ:http://rozosotiris.blogspot.com/2020/03/104-t.html