ΛΟΓΟΣ
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΝ
Θ.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΝ
Εκφωνηθείς,
Αθήνησι τη 5
Φεβρουαρίου 1843
Εν τω Ναώ της
Αγίας Ειρήνης
Από του
Αιδεσιμωτάτου Πρεσβυτέρου και Οικονόμου
ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΤΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ
«Πως έπεσε
δυνατός, σώζων το ισραήλ;»
(Α. Μακκαβ. Θ.
&.21)
Έπεσεν λοιπόν,
ώ σεβασμιωτάτη και περιφανής ομήγυρις, έπεσε το κοινόν της ανθρωπίνης φύσεως
πέσημα και ο γενναίος Αντιστράτηγος και Σύμβουλος της Επικρατείας, και
πρώην αρχηγός της Πελοποννήσου, Θεόδωρος
ο Κολοκοτρώνης. Κείται και ούτος ο δυνατός εν πολέμοις και περικλιής εν
ανδραγαθίαις, ο τοσαύτα και αυτός συνάμα μετά των λοιπών υπέρ της πατρίδος
αγωνιστών κατορθώσας εις σωτηρίαν του νέου της ευσεβείας Ισραήλ, του λαού της
βασιλευούσης Ελλάδος, "Έπεσε δυνατός σώζων τον Ισραήλ"! Και ήδη τι βλέπομεν;[…]
Ότι «ηγούμενος μέγας πίπτωκε τη ημέρα ταύτη εν τω Ισραήλ»:
* (Β.Βασιλ.γ.38) Εθρήνησαν οι Ισραηλίται τον θάνατον του πρωταγωνιστού και
πρωταδέλφου των Μακαβαίων. «και έκλαυσαν αυτόν. Και
είπον, πως έπεσε δυνατός σώζων τον Ισραήλ»;
[…]
«Πως έπεσε δυνατός σώζων τον Ισραήλ»; Μεταξύ των
μεγάλων της πίστεως κατορθωμάτων, όσα διέγραψεν ο απόστολος Παύλος αριθμών της θείας πολιτείας τους ήρωας, προσέθηκε και ότι «δια της πίστεως εγεννήθησαν
ισχυρoί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων» *(Εβρ. ια’ ,34) Ο πόλεμος, ο
φρικτός ούτος υιός και εν ταυτώ τιμωρός της αμαρτίας υπουργεί και αυτός εις τα
αιωνίους βουλάς του Παντοκράτορας Θεού, όστις και τους ευσεβείς αμαρτάνοντας
σωφρωνίζων παραδίδωσιν εις χείρας αλλοφύλων, και τούτων πάλιν την ύβριν
συντρίβει, ενδυναμών από ασθενείας τους πιστούς αυτού λάτρεις, όταν
επιστρέφωσι προς αυτόν και κατατροπών τους Φυλισταίους
και Μαδιανίτας και Γολιάθας, υπό την ισχύν των Σαμψών, των Ιεφθάε, των Δαβίδ, όλων των μετά πίστεως
υπουργούντων εις το πανάγιον αυτού θέλημα.
[…]
Ούτος εγένετο δυνατός
σώζων τον Ισραήλ
[…]
Εις
απελευθέρωσιν του σύμπατος έθνους του νομικού Ισραήλ είς και μόνος επέμφθη
θεόθεν αυτάρκης και αυτοτελής αρχηγός ο αυτός και τελειωτής, ο προφήτης και
θεόπτης Μωϋσής. Εις δε την απολύτρωσιν της ελευθερωθείσης μερίδος του νέου της
χάριτος Ισραήλ ουδείς εφάνη Μωϋσής,
αρχηγέτης του μεγάλου έργου και τελεσιουργός ο αυτός.
[…]
Ο πατήρ του Θεοδώρου Κωσταντίνος ο
Κολοκοτρώνης[…]Επειδή δε μετά ταύτα έπεσεν ο Κωσταντίνος δολερώς φονευθείς,
ως Ιωνάθαν ο Μακκαββαίος, Διαδέχεται
τον πατέρα νέος ο Θεόδωρος. Και νυν
μεν ορεσίτροφος, ως Ματταθίας μετά
των οικείων, διαφεύγον την διώκτριαν εξουσίαν[…]Αυτόν δε τον Θεόδωρον μάλιστα και πρώτηστα ζητούσα
παντοίως η εξουσία ουκ ίσχυσε συλλαβείν, ως υπό της θείας Προνοίας «εις καιρούς
σωτηρίας τετηρημένουν»! Φεύγει λοιπόν μόνον ο Θεόδωρος και σώζεται εις
Ζάκυνθον,[…] Ούτω και αυτός, ως πρώτον ο Μωϋσής
πίστει κατέλιπε το γενέθλιον έδαφος «μη φοβηθείς
τον θυμόν του Βασιλέως, τον γαρ αόρατον ως ορών εκαρτέρηε» *(Εβρ.
ια΄,27)
Θερμός
προστάτης και πρόθυμος έκδικος των αδικουμένων υπήρξεν εξ αρχής ο Μωϋσης. Εν
Αιγύπτω διατρίβων βλέπει τον Αιγύπτιον αικοζόμενον και τύπτοντα σκληρώς αθώον
Εβραίον, και ζηλοί, και σώζει τούτον εκ του κινδύνου, φονεύσας και θάψας το
αλλόφυλον οικιστήν. Βλέπει μετά ταύτα δύο εβραίους διαπληκτιζομένους και παροξύνεται,
και επιπλήττει τον αδικούντα. Δραπετεύει τευταίον εκ της Αγύπτου σώζων εαυτόν
εκ της οργής του Φαραώ, και ξενιτεύεται μακράν, εις γην Μαδιάμ, αλλά εκεί φθάσας επιδείκνυται κατά της αδικίας τον
ζήλον τον αυτόν. Επτά παρθένοι βοσκίδες αδερφαί, οδηγήσασαι το ποίμνιον εις
φρέαρ, εξήντλουν ύδωρ εις ποτισμόν των προβάτων, επελθόντες δε πομένες άλλοι
θρασείς εξήλαυνον τας αδυνάτους κόρας μετά της ποίμνης, και προσήγον τα οικεία
θρέμματα προς προπαρεσκευοσμένον αλλότριον ποτόν, αλλ΄ ο ξένος Μωϋσής παρατυχών, ουδόλως ησύχασε μένων
αδιάφορος θεατής, αλλ΄ ο αναστάς επιπλήττει τους ποιμένας, ως κηφήνας
αδιακρίτους, βραχίονας και πήχεις τρέφοντας αργούς, και ήντλησαν αυταίς, και
τούτους αποσοβήσας «ερρύσατο τας παρθένους, και ήντλησαν αυταίς, και επότισαν
τα πρόβατα». Ούτος ο Μωϋσής πανταχού
παρίσταται μεγαλόψυχος αντιλήπτωρ και ρύστης των θλιβομένων, και κραταιός
αντίπαλος κατά θρασέων και χειροδίκων επηρεαστών.[…]
Των Μωσαϋκών προγυμνασμάτων όμοιά πως
φαίνονται και τα του δυνατού Θεοδώρου
προαγωνίσματα προς την προωρισμένην παράδοξον λύτρωσιν της Ελλάδος.
[…]
Και ήθεν η
ώρα. Μανθάνει τα της μελετωμένης Ελληνικής αναστάσεως, και σφαδάζει, και προς
ουρανόν ατενίσας «ώ Κύριε κράζει μετά της απλοϊκής αυτού πίστεως, ώ Κύριε σώσον δη ώ
Κύριε ευόδωσον δη» Και φαίνεται άρα, ότι είπε τότε και προς αυτόν η φωνή
του Υψίστου, ό, τι και πάλαι ποτέ προς τον Γεδεών «Κύριος μετά σου ισχυρός των
δυνάμεων, ανδρίζου, και πορεύου εν τη ισχύϊ σου ταύτη, και σώσεις τον Ισραήλ εκ
χειρός Μαδιάμ, ιδού εξαπέστειλα σε». Είπε, και μετ΄ ολίγον υποδέχονται
τον Θεόδωρον φίλον φιλικά του
σοβαρού Ταϋγέτου τα παράλια.[…] και σχεδιάζεται τέλος του μεγάλου έργου η
επιχείρησης. «Δεύτε» ενόπον τότε εκείνοι, καθώς πάλαι οι Μακαβαίοι, «Δεύτε και πολεμήσωμεν, περί λαού ημών και περί των
αγίων. «υπέρ πίστεως και πατρίδος»!
«Συνάχθητε
έθνη, και φρυάξατε μετ΄ οργής, και παρασκευάσθητε προς αντίστασιν, και γνώτε
του Θεού τα θαυμασία, και νικήθητε, «γνώτε έθνη και ηττάσθε».[…] «Ισχυκότες ητάσθαι»
[…] «εαν γαρ πάλιν ισχύσητε, και πάλιν ηττηθήσεσθε»[…] «Και ήν αν βουλήν
βουλεύσησθε διασκεάσει κύριος»[…] «Και λόγον όν εάν λαλήσητε
ουμή εμμείνη εν υμίν. Ούτω λέγει Κύριος. «λαλήσετε ουμή εμμείνη εν υμίν. Ούτω
λέγει Κύριος.» Ταύτην την ψήφον εβρόντησεν άνωθεν ο Κύριος των δυνάμεων,
ο Δεσπότης ο άγιος Σαββαώθ, και
ταύτην ησθάνθησαν ενηχήσασαν εις τας πιστάς αυτών αυτών ψυχάς οι πρώταθλοι του
μεγάλου περί πίστεως και πατρίδος αγώνος.
Και προσκυνούσι τον αοράτως αυτούς καλούντα Θεόν, και «Κύριε ο Θεός
(ανεβόησον), ο Θεός των πατέρων ημών, Σε μόνον αγιάσομεν, και Σοι μόνον
λατρεύομεν. Συ Κύριε πλουτίζεις και πτωχίζεις, θανατοίς και ζωογονείς, κατάγεις
εις άδου και ανάγεις. Συ μόνος υπάρχεις ο φόβος ημών και η ελπίς, οδήγησον και
δυνάμωσον ημάς, Κύριε, ότι παρά σου η ισχύς.» «Κύριε των δυνάμεων
μεθ΄ ημών γενού».- Τοιαύτα
προσευχόμενοι μετά πίστεως, ενεδύσαντο δύναμιν, και πλήρεις αγαθών ελπίδων και
θράσους, εξήλθον εκ των Καλαμών, ως λέοντες εκ δρυμώνος, εις μακράν και άνισον
πάλην, ατρόμητοι χωρούντες, και στόματι και καρδία πολλάκις επιφωνούντες «Μεθ΄ ημών ο Θεός,
γνώτε έθνη και ηττάσθε, επακούσατε έως
εσχάτου της γής, ότι μεθ΄ ημών ο Θεός».
[…]
Εισβάλει, τέλος,
την Πελοπόννησον ο Αιγύπτιος, υψηλός της Πύλου το πρόθυρον έρκος
υπερπηδήσας.[…] Αι δε πλείσται των οικογενειών έφευγον την επηρμένην σπάθην του
κατόπιν επιδιώκοντος εχθρού, και (καθώς τότε οι υιοί Ισραήλ) «εποίησαν και ούτοι εαυτοίς από προσώπου Μαδιάμ τρυμαλιάς εν τοις όρεσι, και τα σπήλαια, και τα κρεμαστά»*(Κριτ.
ς΄) Και ο εχθρός ώμοσεν, ή μην «κατοικήσαι υιούς αλλοτρίους εν πάσι τοις ορίοις αυτών, και
κατακληροδοτήσαι την γήν αυτών».*(Α. Μακκαβ.. γ’ ,36) Και ο εχθρός
ώμοσεν, ή μην «κατοικήσαι υιούς αλλοτρίους εν πάσι τοις ορίοις αυτών, και
κατακληροδοτήσαι την γήν αυτών». * (Α. Μακκκαβ.γ΄.36)[…] και πολλοί των
απλουστέρων, αποβλέποντες ως πρός αχανές και αλίμενον το περιστοιχούν αυτούς
πέλαγος των κακών, ενεδίδουν οπωσδήποτε προς το δόλωμα των Αιγυπτίων καλών,
απαυδήσαντες και λέγοντες, ως εκείνοι, «μέχρι τίνος πολεμήσομεν; πως δυνησόμεθα πολεμείν προς πλήθος
τοσούτον ισχυρόν; Και εμείς εκλελύμεθα ασιτούντες;» *(Α. Μακκαβ. γ΄.) .
Ήδη δε το κακόν της δειλανδρίας και διεδίδετο πλανυτόμενον, και τυχόμενον, και
υφείρπεν, ως ύπουλον έλκος, από χώρας εις χώραν, και τίνες των πονηρών προδοτών
λαθραίοι περιήρχοντο μεταδίδοντες την λύμην, και πείθοντες τους κουφοτέρους, «’Ινα δεχθώσι το χάραγμα
του παρόντος θηρίου» *(Αποκαλύψ. ιγ’)
[…]
Και η πίστης
αυτού υπήρχε, κατά την άπλαστον αυτού καρδίαν,[…] και βεβαίαν και προς αυθάδεις
συζητήσεις αζυγομάχητον.. ‘Ότι «Δέδωκεν ημίν(ο Θεός) διάνοιαν, ίνα γιγώσκωμεν τον αληθικόν Θεόν και
εσμέν εν τω αληθινά, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ»*(Α. Ιωάν. ρε΄, 20).
Ούτως έχων απλούν το ρήμα της πίστεως εν καρδία αυτού, και εν τω στόματι αυτού,
έβλεπε δια παντός τον αόρατον ως παρόντα,[…] Είπες αν, ότι εκήρυπτε και ο απλούς
στρατηγός εκείνο το της θείας Γραφής, ώ Έλλην, «Κύριος ο Θεός σου
εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου του εξετελέσθαι σε, και παραδούνται τον εχθρόν
σου προ προσώπου σου.»* (Δευτερ. κγ΄.)
[…]
«Μη καυχαθώ (λέγει το
πανάγιον Πνεύμα) μην καυχαθώ ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, αλλ΄ ή εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενος, εν τω συνιείν και
γυγνώσκειν τον Κύριον, και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γής.»
[…]
«Η δεν
ωμοίαζεν άρα και ούτος ο αγαθός και φιλόπατρις Έλλην τον υιόν του στρατηγού των Ισραηλιτών Γεδεών, ούτινος ο φρόνιμος μύθος
ευρίσκεται πάντων αρχαιότητος εν ταις θείαις γραφαίς;» *( Κριτ. θ’) .Βλέπετε,
νομίζω, ταύτην τον Κολοκοτρώνην…
[…]
Και
σεμνότατον εφαίνετο θέαμα, πρεσβύτης παπευομένος πολέμων, και βουλεμευόμενος
και βροντίζων υπέρ της πολιτείας, και γνωμοδοτών εστεμμένος τον γεροντικόν
στέφανον του θείου φόβου και της πολυμερείας.
«ότι στέφανος γερόντων πολυμερία και το καύχημα αυτών φόβος Κυρίου»
*(Σ. Σειρ. κε’ ,6)
[…]
Ναι αγαπητοί,
όσον αγαθοεργός ανεφάνη και φιλόθεος και φιλάδερφος ούτος ο άνθρωπος, άνθρωπος
όμως υπήρχε και αυτός, και επομένος αμαρτωλός! « ‘Ημαρτε και αυτός εις ουρανόν
και ενώπιον του Υψίστου» *(Λουκ. ιβ΄, 36) Τούτο και αυτός ησθάνετο, και
ο λόγος ομολογεί. Ουαί εις τους προβαίνοντες επαιννέτας του τεθνώντος και
πανηγυριστάς, οίτινες ενώπιον του θεού, και ενώπιον της αγιάς Εκκλησίας των αδερφών,
…
[…]
« Εάν γαρ ανομίαις
παρατήρησης Κύριε τις υποστήσεται»;[…] Ούτως έπεσε δυνατός σώζων
τον Ισραήλ.
[…]
….Ο Θεός
συγχωρήσαις αυτώ, ο Θεός συγχωήσαις αυτώ, ο Θεός συχωρήσαις αυτώ.
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΒΡΕΩΣ!
19-05-21
Αετίων
Σωτήριος Ριζόγιαννης
Διευθυνση αυτής της ανάρτησης:http://rozosotiris.blogspot.com/2021/05/blog-post.html
