Στον ιστοχώρο αυτό και στην “ανάρτηση” (104) Ο ΑΛΒΑΝΟΣ «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ» ΘΕΟΔ. ΖΕΓΚΟΣ (ή Ζέγγος ή "Στάθης" ή "Tριαντάφυλλος") αναφέρεται ο άγνωστος «βίος και πολιτεία» του Θεοδ. Ζέγκου ((Στάθη ή Τριαντάφυλλου (1905-1977)). Εδώ αποσαφηνίζεται τελικά γιατί το καλοκαίρι του 1941, όταν η ειδική ασφάλεια συνέλαβε τον Θ. Ζέγκο μετά ένα 24ωρο τον άφησε ελεύθερο. (βλ. στην αναφερόμενη “ανάρτηση” «Βιογραφική έκθεση» του Χαρ. Φλωράκη), ενώ ήταν «δραπέτης» από την Ακροναυπλία και άρα παράνομος. Η σύγχυση αυτή προήρθε από την αναφορά του Βασ. Μπαρτζώτα που αναφέρει: «ο Θόδωρος Ζέγγος, πρώην Ακροναυπλιώτης που δραπέτευσε» (βλ. στην αναφερόμενη “ανάρτηση”)
Στα κατωτέρω αποκαλυπτικά από το βιβλίο: «ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΩΤΕΣ 1937-1943»/ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΟΥΝΤΖΗΣ/ΘΕΜΕΛΙΟ/1979», έχουμε την πραγματική εξέλιξη των σχετικών γεγονότων , όπου φαίνεται ότι ο Θεοδ. Ζέγκος δεν δραπέτευσε τελικά αλλά απελευθερώθηκε με απόφαση του ίδιου, Αλβανού Κων. Μανιαδάκη υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας του Μεταξά.
Όπως και θα δούμε ότι από τα 10 άτομα που
«Από την Ακροναυπλία πρώτα βγήκαν τα[ως] γράμματα» (Γιάννης Ιωαννίδης) ο Μανιαδάκης δεν
τα πίεσε να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και "διχαζοντάς" τους, πέντε εξ αυτών φυματικούς
κομμουνιστές τους άφησε ελεύθερους (μεταξύ
αυτών και τον Θ. Ζέγκο ) και τους άλλους πέντε τους έστειλε εξορία στον Αη Στράτη.
Αυτό εξηγείται ότι το έκανε ο Μανιαδάκης για να εντείνει την σύγχυση εμπιστοσύνης και την υποψία για χαβιέδες ανάμεσα στα μεγαλοστελέχη της ηγεσίας ΚΚΕ για όφελος της δικιάς του προδοτικής και χαφιεδικής Προσωρινής Διοίκησης (ΠΔ) και εις βάρος και για διάλυση της Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ) του ΚΚΕ.
Αναφέρω ακόμα
ένα περιστατικό με το Μανιαδάκη.
Έγινε τον Αύγουστο του 1939. Από μήνες είχαν σε διάφορα αστυνομικά τμήματα 300 περίπου κρατούμενους, που ύστερα
από πιέσεις ή και βασανιστήρια, είχαν όλοι τους υπογράψει δηλώσεις μετανοίας.
Μόνο μια γυναίκα απ΄ την Καλλιθέα και ένας νεολαίος είχαν αρνηθεί επίμονα. Τους
κρατούσαν όμως όλους γιατί ήθελαν να τους παρουσιάσουν στο Μανιαδάκη. Κι αυτό έγινε ένα βράδυ, που με διαταγή του έφεραν
στην Αθήνα απ΄ το σανατόριο της Πέτρας δέκα φυματικούς, που είχε διακοπεί η
νοσηλεία τους. Παραθέτω τη μαρτυρία ενός απ΄ αυτούς, του Βασ. Συννεφακόπουλου:
«Στο δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη του 1939 μεταφέρθηκαν 10
φυματικοί από την Ακροναυπλία στο σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου, οι Κώστας Ζαρόγιαννης, Γιαν. Δρούδες, Θοδ.
Ζέγγος, Σπ. Καλοδίκης, Πάνος Μαργέλος, Σπ. Λιαπάκης, Χρ. Μήτσης, Πρίαμος
Μουράτης, Δαυίδ Αγκοπιάν και εγώ. (Συννεφακόπουλος). Στο σανατόριο
νοσηλεύτηκαν ως τον Αύγουστο, οπότε διακόπηκε η νοσηλεία τους ύστερα από
αναφορά του Γεν. Διοικητή Μακεδονίας. Ο Μανιαδάκης έδωσε εντολή να μας
μεταφέρουν στην Αθήνα και να
παρουσιάσουν σ΄ αυτόν. Πραγματικά ένα βράδυ του Αυγούστου μας οδήγησαν στο
υπόγειο των Παλαιών Ανακτόρων. Εκεί βρεθήκαμε σε μια αίθουσα διασκευασμένη σαν
αίθουσα δικαστηρίου. Πάνω σε μια έδρα στη μέση καθόταν ο Μανιαδάκης, έχοντας δεξιά κι αριστερά τους διοικητές της Γενικής Ασφάλειας Κατραμπασά και της Ειδικής Αγγελέτο.
Στην άκρη στεκόταν ένας αξιωματικός που κρατούσε ένα ογκώδη φάκελο. Εκτός από
μας τους 10 στην αίθουσα βρισκόταν και άλλοι 300 περίπου κρατούμενοι. Άρχισαν
να φωνάζουν ένα-έναν. Τον τοποθετούσαν μπροστά στο Μανιαδάκη. Διάβαζαν το
φακελό του και ο Μανιαδάκης ρωτούσε: - Είναι ειλικρινής η δήλωσή του :
»Αν
έλεγαν:-Ναι! Τον τοποθετούσαν στην άλλη άκρη της αίθουσας. Έτσι παρέλασαν όλοι.
Κρατούνταν μήνες στα διάφορα κρατητήρια και είχαν κάνει δηλώσεις όλοι, εκτός
από μια γυναίκα απ΄ την Καλλιθέα κι ένα νεολαίο.
»Στα
δύο αυτά πρόσωπα αποκαλύφθηκε όλος ο ηρωισμός, η αυτοθυσία και η πίστη των
μεγάλων αγωνιστών στην ιδεολογία και τα ιδανικά τους. Η στάση τους ήταν
υπέροχη. Προηγούμενα είχε περάσει ένας άλλος , που η δήλωσή του δεν
ικανοποιούσε τον Μανιαδάκη.
-Ρε!
Του λέει. Πες μου καθαρά είσαι ή δεν είσαι κομμουνιστής;
Και
διατάζει: Να κρατηθεί
»Έρχεται
η σειρά του νεολαίου. Διαβάζουν το περιεχόμενο του φακέλου. Δεν κάνει δήλωση.
-Γιατί
δεν κάνεις δήλωση; Τον ρωτάει ο Μανιαδάκης.
-Γιατί
είμαι κομμουνιστής.
-Θα
πας εξορία και ξέρεις πότε θα απολυθείς;
-Το
ξέρω.
-Πότε;
-Όταν
θα ανατραπείς εσύ απαντάει ο νεολαίος.
Τότε
ο Μανιαδάκης καλεί τον προηγούμενο, που διέταξε την κρατησή του.
-Να!
Ρε παλικάρι. Εσύ είσαι ένα ψοφίμι. Είμαι. Δεν είμαι.
Σε
συνέχεια ρωτάει τη γυναίκα.
-Γιατί
δεν κάνεις δήλωση;
-Γιατί
είμαι κομμουνίστρια.
-Δεν
λυπάσαι τα παιδιά σου;
-Γι΄
αυτό δεν κάνω δήλωση, γιατί αγαπώ τα παιδιά μου καθώς κι όλα τα παιδιά.
-Ο
σύζυγός σου δουλεύει κλητήρας σ΄ ένα ίδρυμα. Να απολυθεί αμέσως, διατάζει.
Ακούονται φωνές παιδιών. Είχε διατάξει να τα φέρουν μαζί με τον πατέρα τους
μπροστά της.
»Έπειτα
έρχεται η δική μας σειρά, των φυματικών. Μας ρωτάει από πού είναι ο καθένας.
Πέντε είμαστε απ΄ την Αθήνα και πέντε από επαρχίες.
-Θα πάτε όλοι στους τόπους της καταγωγής σας είπε.
-Κε
υπουργέ, είπαν οι επαρχιώτες, στους τόπους μας δεν υπάρχουν δυνατότητες για την
κατάλληλη θεραπεία. Ο κόσμος θα φοβάται και δεν θα μας πλησιάζει, κανείς. Αν
πάμε εκεί θα πεθάνουμε. Έχουμε ανάγκη από σανατόριο.
Ο
Μανιαδάκης διέταξε να περιμένουν σε άλλη αίθουσα. Σε λίγο τους ανακοίνωσαν ότι
οι Αθηναίοι είναι ελεύθεροι. Για τους άλλους θα αποφασίσει ο κ. υπουργός. Την άλλη μέρα άφησαν χωρίς δήλωση τους
Αθηναίους και τους άλλους τους
έστειλαν εξορία στον Άη Στράτη». Ήταν οι
Καλοδίκης, Λιαπάκης, Μαργέλος, Μήτσης, και Μουράτης.
Το
σταμάτημα των δηλώσεων.
Εκτός απ΄ τη μόνιμη σωματική αναπηρία που άφησαν σε πολλούς τα βασανιστήρια, σε
άλλους, πολύ περισσότερους, προκαλούσαν σοβαρό νευροψυχικό κλονισμό, που τους
ταλαιπωρούσε για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Ορισμένους τους οδηγούσαν και
στην τρέλα ακόμα. Και ήταν συχνό φαινόμενο στην Ακροναυπλία η διακοπή της
νυκτερινής ησυχίας των θαλάμων από τους εφιάλτες που πάθαιναν και τις κραυγές
που έβγαζαν πολλοί κρατούμενοι, που έβλεπαν στον ύπνο τους πως τους κυνηγούν
για να τους σκοτώσουν ή τους βασανίζουν στην Ασφάλεια.
Όμως παρ΄ όλα
αυτά και παρά το ότι έξω οργίαζε η τρομοκρατία, ο χαφιεδισμός και απόσταση
δηλώσεων, οι αγωνιστές της Ακροναυπλίας κρατούσαν αγέρωχα το κάστρο της. Ακόμα
και στα πρώτα χρόνια, κυβέρνηση και διοίκηση, παρά τα απάνθρωπα μέτρα τους, δεν
κατάφεραν να σπάσουν την αντίστασή τους. Έφτασαν στο σημείο να στέλνουν δηλωσίες
στην Ακροναυπλία πριν του απολύσουν και να γράφουν πως έκαναν εκεί τη δήλωση.
Και όμως όπως αναφέρει ο Β. Γιαννόγκωνας
στη σελ. 19 του βιβλίου του «Ακροναυπλία»: «Από το
1937 ως το 1941, ως την κατάρρευση, είχα μετρήσει 124 μονάχα που είχαν
υπογράψει στο στρατόπεδό μας δήλωση μετανοίας».
Εννοείται πως
όσο περνούσαν τα χρόνια ο αριθμός των νέων δηλωσιών μίκραινε σταθερά και στην
κατοχή σταμάτησαν τελείως οι δηλώσεις. Κι αυτό παρά το ότι ως το Φλεβάρη του 1943, που διαλύθηκε η Ακροναυπλία, συνεχίζαμε να υπαγόμαστε στο
ελληνικό Υπουργείο Ασφαλείας και η φρουρά μας αποτελούνταν από έλληνες
χωροφύλακες, παρά τις φοβερές συνθήκες της κατοχής, την απερίγραπτη πείνα μ΄
όλες της συνέπειες της και παρά το ότι, και τότε ακόμα, οι ελληνικές αρχές δεν
σταμάτησαν ούτε στιγμή τις πιέσεις τους για να αποσπάσουν δηλώσεις μετανοίας,
που ήταν και δηλώσεις υποταγής στους κατακτητές.
Στο βιβλίο του
«Στις πηγές της κακοδαιμονίας σελ. 124, ο Π.
Νεφελούδης γράφει:
«Όμως παρ΄ όλα αυτά τελικά έμεινε κάστρο απόρθητο.
Απ΄
το 1939 μέχρι τις 23 (σ.σ. 27) Φλεβάρη του 1943 που διαλύθηκε η Ακροναυπλία
είναι ζήτημα αν πήρε ο Μανιαδάκης (σ.σ.και οι συνεχιστές του κατά την κατοχή)
5-6 δηλώσεις. Θυμάμαι 2-3 έφυγαν γιατί διαφώνησαν με την υπογραφή του
Σοβιετογερμανικού Συμφώνου τον Αύγουστο του 1939 και μερικές μεμονωμένες
περιπτώσεις».
Το ζήτημα των δηλώσεων
Άδικες και
απαράδεκτες κρίσεις. Μα γιατί η δικτατορική κυβέρνηση Γλύξμπουργκ-Μεταξά επέμενε
με τόση λύσσα και μεταχειριζόταν όλα τα μέσα βασανισμών, ακόμα και
μεταχειριζόταν όλα τα μέσα βασανισμών, ακόμα και δολοφονίες, για να τσακίσει
την αντίσταση των αγωνιστών και να τους υποχρεώσει να υπογράψουν δηλώσεις
μετανοίας, αποδοκιμασίας και απάρνησης των ιδανικών τους; Και γιατί με τόσο
πείσμα, που έφτασε μέχρις αυτοθυσίας, οι λαϊκοί αγωνιστές αντιστέκονταν αγέρωχα
στις πιέσεις και στους άγριους βασανισμούς. Γιατί παρά την πολύχρονη μαρτυρική
στέρηση της ατομικής τους ελευθερίας, την απομάκρυνση απ΄ την επαγγελματική
δουλειά και την οικογένειά τους,, που τόσο πολύ αγαπούσαν, την καταστροφή της υγείας
τους, ή και τον κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους ακόμα, οι υφιστάμενοι τις πιέσεις
και τη βία έμεναν ασάλευτοι σαν βράχοι κι αρνιούνταν επίμονα και αποφασιστικά
να κάνουν και την παραμικρή υποχώρηση στο ζήτημα αυτό που έθιγε την ατομική
τους αξιοπρέπεια, το ιδεολογικό τους πιστεύω και την οντότητά τους σαν
αγωνιστών του λαούς μας;
Υπάρχουν
πολλοί που, παίρνοντας εντελώς ατομικιστικά, επιπόλαια και καιροσκοπικά το
ζήτημα, θεωρούν υπερβολική και μάταιη την επιμονή και άσκοπη τη θυσία τους[…]
Στην Φωτογραφία "Ντοκουμέντο" από το αναφερόμενο βιβλίο του Αντώνη Φρουντζή, οι 10 φυματικοί του σανατόριου της Πέτρας Ολύμπου που είχαν μεταχθεί εκεί το Β΄10ήμερο του Ιανουαρίου 1939 από την Ακροναυπλία και παρέμειναν εκεί μέχρι τον Αύγουστο 1939. Ο Θεόδωρος Ζέγκος, εικονίζεται δεύτερος από δεξιά καθιστός, με τη θήκη του βιολιού.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΕΜΟΥ
Από τους ανωτέρω 10 Ακροναυπλιώτες , εκτός του Θ. Ζέγκου, κατωτέρω καποιες άλλες αναφορές και για τους Κώστα Ζαρόγιαννη, Σπ. Καλοδίκη , Πρίαμο Μουράτη, Γιαν. Δρούδες, Σπύρο Λιαπάκη και Πάνο Μάργελο :
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
-«Οι
ονομαζόμενοι «Ζαρογιανναίοι» τρία αδέρφια από το Ναύπλιο ήταν εργολάβοι, Πριν
ακόμη από τον πόλεμο είχαν πάρει την εργολαβία κατασκευής του δρόμου
Λυγουριού-Παλαιάς Επιδαύρου. Ο Κώστας ο μεγαλύτερος, ήταν απολυμένος
τμηματάρχης του Υπουργείου Δημοσίων Έργων επί Μεταξά και έδινε παρουσία κάθε
μήνα στην Αστυνομία. Ο Νίκος, ο δεύτερος, ήταν πολιτικός μηχανικός. Ο Πέτρος, ο
μικρότερος, είχε πλείστες καλλιτεχνικές ανησυχίες (ηθοποιός, ερασιτέχνης
μουσικός,…). Ήταν πρωτοστάτες του σχηματισμού και της δράσης της Οργάνωσης ΕΑΜ
του Λυγουριού.» (https://argolikivivliothiki.gr)
-Στο βιβλίο του Κοσμά Αντωνόπουλου (ο.π.) αναφέρονται δολοφονημένοι το 1944, ο Νίκος και ο Πέτρος Ζαρόγιαννης
-Στην σελ.109 του βιβλίου «Έτσι…Σαν Παραμύθι» του ο Θόδωρου Κοϊνη (βλ. ανάρτηση (112) αναφέρεται ότι δολοφονημένοι στις φυλακές Λεονάρδου στο Ναύπλιο είναι ο "Νίκος & Κώστας".
-O Κώστας
Ζαρογιάννης ήταν από τους πρωτοπόρους της Αντίστασης, ο Δημήτρης Κ. Μαυραγάνης
στο βιβλίο του "ΤΑ ΔΥΟ ΟΧΙ,1940-1945"/1984(βλ."ανάρτηση"
088, σελ.40 ) αναφέρει:
«Κατά το πρώτο
δεκαήμερο του Οκτώβρη του 1941 πραγματοποείται σε μια καλύβα του πευκοδάσους
της Μονής Φανερωμένης Κορινθίας μια σύσκεψη που πήραν μέρος οι: Ρεκλείτης
Γιάννης(Τόμπρος) από τις Κλένιες Κορινθίας, στέλεχος του ΚΚΕ, Σπύρος Τσετσέκος
από τα Φύχτια Άργους, στέλεχος του ΚΚΕ. Μάρας Κώστας από το Χέλι Άργους,
στέλεχος του ΚΚΕ, Ζαρογιάννης Κώστας, τραπεζοϋπάλληλος,[απολυμένος τμηματάρχης
του Υπουργείου Δημοσίων Έργων !] και δύο άλλοι από τη Νεμέα και Λουτράκι
Κορινθίας.»
-Από το βιβλίο
του Γίαννη Ιωαννίδη «Αναμνήσεις», εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1979 :
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Εν τω
μεταξύ πιο μπροστά είχαν φύγει από την Ακροναυπλία ο Σπύρος Καλοδίκης, ο Θόδωρος Ζέγγος, ο άλλος…πως τον λέγαν…από την
Πελοπόννησο, που τραγουδούσε καλά, πολύ γνωστό πρόσωπο
[…]
ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ:
Αυτός από την Πελοπόννησο μήπως ήταν ο
Ζαρογιάννης;
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Ναι ο Ζαρογιάννης ήταν.
Από την παραπάνω αναφορά ότι ο Κ. Ζαρόγιαννης «τραγουδούσε καλά» σε συνδυασμό με το ότι ο Ζέγκος στην φωτογραφία κρατά θήκη βιολιού επιβεβαιώνεται ότι στην Ακροναυπλία διοργανωνόντανε «μουσικές» βραδιές με βιολιστή τον Ζέγκο και τραγουδιστή τον Ναυπλιώτη Κ. Ζαρόγιαννη.
Επίσης απορρέει,
από τα παραπάνω ότι όταν ήρθε στην
Αργολιδοκορινθία ο Ζέγκος το 1942 από τους πρώτους που θα ήρθε σε επαφή για συνεργασία πρέπει να ήταν ο Κ. Ζαρόγιαννης.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΔΙΚΗΣ
«Γεννήθηκε στην
Κέρκυρα το 1910 . Ο
πατέρας του οποίου Νικόλαος από τον οικισμό Καλοδικάδικα του νησιού Παξοί του
νομού Κέρκυρας ήταν δάσκαλος και παπάς συγχρόνως.»
«Σπ. Καλοδίκης
έγινε μέλος του ΚΚΕ στην Κέρκυρα, όπου και δούλεψε. Η μεταξική δικτατορία τον
συνέλαβε και τον έκλεισε στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Το 1939 μεταφέρθηκε ως
φυματικός στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και στη συνέχεια στον Άη Στράτη, απ’
όπου τον Ιούλιο του 1940 δραπέτευσε και πήγε στην Αθήνα. Το 1942 εκλέχτηκε από
την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Ήταν
Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ της Αθήνας και συμμετείχε με όλες τις δυνάμεις του
στον αγώνα των αντιστασιακών οργανώσεων και του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944. Ο
ίδιος ήταν επικεφαλής της επιχείρησης ανατίναξης του ξενοδοχείου «Μεγάλη
Βρετανία» όπου στεγαζόταν τα βρετανικά και ελληνικά επιτελεία καταστολής του
λαϊκού κινήματος, η οποία «πάγωσε» την τελευταία στιγμή λόγω της απροσδόκητης
άφιξης του Βρετανού πρωθυπουργού Τσόρτσιλ στην Αθήνα, ενώ λίγο μετά
αποκαλύφθηκε.»
«Ο Κερκυραίος
εργάτης δολοφονήθηκε πισώπλατα από συνεργάτη της Ασφάλειας στις 24 Νοεμβρίου
1947 σε δρόμο της Λάρισας, ενώ είχε επιλεγεί επικεφαλής των οργανώσεων του ΚΚΕ
στη Θεσσαλία, λόγω του πραγματικού πογκρόμ διώξεων που είχαν εξαπολύσει
κρατικές και παρακρατικές αντιδραστικές οργανώσεις στην περιοχή. Αιμορραγώντας
και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε
με άλλους συντρόφους του, φώναξε δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης,
γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ».
(https://www.imerodromos.gr/i-kerkyra-ton-kommoyniston-iroon/)
«Απρίλιος 1938 .Συνελήφθησαν…τα ανώτατα
στελέχη του ΚΚΕ Β. Νεφελούδης, Στυλ.
Σκλάβαινας, Δ. Παρσαλίδης, Ν. Νικολιτσάκος και Σπύρος Καλοδίκης »
(Από την Γενική έκθεση των πεπραγμένων της Γενικής
Ασφάλειας του καθεστώτος Μεταξά)
ΠΡΙΑΜΟΣ ΜΟΥΡΑΤΗΣ δικηγόρος, από το Λαύριο, Ακροναυπλιώτης, γεννήθηκε το 1905. Μέλος του
ΚΚΕ .Ένας από τους 106 εκτελεσμένους από τους Ιταλούς στο «Κούρνοβο» Θεσσαλίας την 6η Ιουνίου 1943!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΡΟΥΔΕΣ
«Ιούνιος 1937. Συνελήφθησαν
…Δρούδες Ιωάννης ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ,
αρχισυντάκτης της εφημερίδος Εργάτης»
(Από την Γενική έκθεση των πεπραγμένων της
Γενικής Ασφάλειας του καθεστώτος Μεταξά)
Ο ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΑΠΑΚΗΣ αναφέρεται ,στο προαναφερθέν βιβλίο του Αντώνη Σ Φρουντζή ότι στάλθηκε πάλι στο σανατόριο Πέτρας Ολύμπου στις 7 ή 9 Μαΐου 1942 από την αποστολή 22 φυματικών (Ιωαννίδη Γιάννη, Θέο Κ., …..)
Ο ΠΑΝΟΣ ΜΑΡΓΕΛΟΣ με άλλους φυματικούς μεταφέρθηκαν
από τον Αη -Στράτη μετά τη φοβερή δοκιμασία της πείνας του 1941-43 και κλείστηκαν
στην φυλακή σανατόριο «Σωτηρία» .(Από το προαναφερθέν βιβλίο του Αντώνη Σ Φρουντζή)
22-12-21
Αετίων Σωτήριος Ριζόγιαννης
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ "ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ":http://rozosotiris.blogspot.com/2021/12/115.html
